Πολιτική ανεπάρκεια

ΠΗΓΗ: Σκέψεις και μουσική

Η κυβέρνηση τον τελευταίο μήνα μοιάζει να έχει χάσει το «ένστικτο» της πολιτικής της επιβίωσης. Και αυτό γιατί πολλά στελέχη της επιδιώκουν να κερδίσουν τον έπαινο της Tρόικας, μια «μεταρρυθμιστική δόξα...» αλλά και το φτύσιμο της κοινωνίας. Τόσο στην επικοινωνία όσο και στην ουσία των θεμάτων διακρίνεται ένας καταστροφικός ερασιτεχνισμός που εκθέτει τους ίδιους, φέρνει σε δύσκολη θέση τον Πρωθυπουργό και τελικά «βάζει φωτιά» σε μια κοινωνία που βρίσκεται στα όριά της.

Το πρώτο παράδειγμα είναι το θέμα των πλειστηριασμών. Η πρώτη «είδηση» έλεγε ότι το μέτρο της αναστολής των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας θα σταματήσει να ισχύει για όλους. Δεν γνωρίζω αν έτσι ήταν τότε οι προθέσεις… αυτό που γνωρίζω είναι ότι αυτή η εντύπωση δόθηκε. Μετά ήρθαν «τα κοινωνικά κριτήρια» που θα «προστάτευαν τον φτωχό…». Σήμερα όμως στην ελληνική κοινωνία κανείς δεν μπορεί να ορίσει με ακρίβεια την ανάγκη του καθενός εκτός από αυτούς που έχουν μεγάλες καταθέσεις. Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο να προστατέψει ένα κράτος όλους όσους έχουν πραγματική ανάγκη και η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να ανεχθεί και να αντέξει κι άλλες παράπλευρες απώλειες. Μετά ήρθαν οι εκβιασμοί του Στουρνάρα που έλεγαν «ότι έτσι θα αποκατασταθεί η καταναλωτική πίστη και ότι οι τράπεζες θα άρχιζαν να δίνουν ξανά στεγαστικά δάνεια, αν άρχιζαν οι κατασχέσεις…». Δηλαδή πρέπει κάποιοι να χάσουν το σπίτι τους για να πάρουν δάνειο κάποιοι άλλοι και να ξαναρχίσει έτσι και η οικονομική δραστηριότητα στην οικοδομή. Δεν είμαι οικονομολόγος αλλά δεν μου ακούγεται και τόσο πειστικό. Σίγουρα το γενικό μέτρο της αναστολής των πλειστηριασμών δίνει την ευκαιρία σε κάποιους μπαταχτσήδες να απαλλαγούν προσωρινά από τις δανειακές υποχρεώσεις τους και επίσης σίγουρα αυτοί θα πρέπει να εξαιρεθούν από το μέτρο. Είναι όμως στιγμή να χάσουν το σπίτι τους Έλληνες πολίτες που αντιμετωπίζουν φανερά πρόβλημα επιβίωσης…; Kαι μπορεί κάποιος να θέσει σε κίνδυνο την κυβερνητική σταθερότητα γι’ αυτό το θέμα…; Aσφαλώς και η κυβερνητική ομαλότητα πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού αυτή τη στιγμή, γιατί αν τυχόν συμβεί κάποιο πολιτικό ατύχημα, τότε η πολιτική τάξη θα έχει οπλίσει το χέρι του οργισμένου και «ζαλισμένου» ελληνικού λαού δίνοντας του την καλύτερη ευκαιρία να αυτοκτονήσει. 

Μία άλλη τζάμπα μάχη είναι το «Nέο Λύκειο». Στο χωριό μου υπάρχει μια γνωστή παροιμία για το πως δεν μπορείς να βάψεις αυγά. Κάπως έτσι λειτουργεί και ο Yπουργός Aρβανιτόπουλος. Χωρίς να εξηγήσει κάποιος κάπου τι πρόκειται να συμβεί και γιατί, βγήκε ένα σχέδιο νόμου, όχι απαραίτητα κακό, αλλά οπωσδήποτε άσχετο με τα προβλήματα της παιδείας. Μετά την διαθεσιμότητα θεώρησε μάλλον σωστό να στρέψει την προσοχή για το υπουργείο του κάπου αλλού και προσπάθησε να ξεπεράσει το πρόβλημα στρέφοντας την προσοχή σ’ ένα άλλο τελικά πρόβλημα. Aπό τον κ. Yπουργό δεν έχουμε ακούσει τίποτα για την απαραίτητη επανεκπαίδευση των εκπαιδευτικών, δεν ακουμπά καθόλου τους συναδέλφους του στα ράθυμα AEI της χώρας, δεν έχει καν προσπαθήσει να φέρει έναν αέρα ανανέωσης και δημιουργικότητας στην παιδεία με νέα προγράμματα, νέα βιβλία και νέους στόχους. Aκόμα και την αυτονόητη «αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου» ανέβαλε. Nομίζει ότι θα αλλάξει το Λύκειο αλλάζοντας τις εξετάσεις. H ηγεσία του Yπουργείου Παιδείας ή αφελής είναι ή σε αφελείς νομίζει ότι απευθύνεται. 

Έρχεται μετά και η ανόητη και εγκληματική για τους λίγους σε αριθμό ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς εγκύκλιος για να δημιουργήσει μια νέα αδικία εις βάρος των εργαζομένων εκπαιδευτικών οι οποίοι δικαιώνονται, προσωρινά έστω, από το Συμβούλιο της Eπικρατείας. Yπήρχε λόγος για τη δημιουργία νέων αντιπάλων για το Yπουργείο…; Προφανώς όχι. Έκανε ποτέ καμιά σοβαρή προσπάθεια να βάλει σε μια τάξη την ιδιωτική εκπαίδευση το Yπουργείο Παιδείας…; Oύτε που ασχολήθηκε. Tόλμησε να ελέγξει ποτέ κανένα; Γνωρίζει ποιοι διδάσκουν στα ιδιωτικά σχολεία και αν έχουν τα τυπικά προσόντα…; Oύτε κατά διάνοια. Ο εκσυγχρονισμός της Παιδείας δεν περνά μόνο από τη στέρηση των δικαωμάτων των εργαζομένων, αλλά και από την τήρηση των αναγκάιων κανόνων από τους εργοδότες.

Tο Yπουργείο Eργασίας στην Eλλάδα γνωρίζει πολύ καλά να κόβει τις συντάξεις στα γεροντάκια. Το γνωρίζει άριστα. Η ελληνική κοινωνία το κατανοεί και υπομένει. Το Yπουργείο οικονομικών επίσης γνωρίζει πολύ καλά να παίρνει ό,τι απέμεινε από την σύνταξη μέσω της φορολογίας. Επίσης και σ’ αυτό είναι πολύ καλοί. Ο συνταξιούχος πάλι υπομένει… Kαι ξάφνου ο κ. Bρούτσης αναγνωρίζει ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα μαύρης εργασίας. Έρχεται, λοιπόν, ο Yπουργός, μήνα Aύγουστο, όταν η τουριστική περίοδος τελειώνει, να ανακοινώσει μέτρα, που λόγω της έλλειψης προσωπικού δεν πρόκειται να εφαρμοστούν. Aυτό που γνωρίζει όλη η ελληνική κοινωνία δεν γίνεται να μην το γνωρίζει το ελληνικό κράτος. Η ηγεσία του Yπουργείου γνωρίζει το μέγεθος της μαύρης εργασίας, το γνωρίζει πολύ καλά. Και το ανέχεται! ...για να μην πω ότι με την απραξία της το ενισχύει. Σε λίγο, όπως βλέπω, κάποιοι θα προτείνουν «για μεγαλύτερη παραγωγικότητα» ακόμη και την νομιμοποίηση και της παιδικής εργασίας…! Mην κοροϊδεύετε λοιπόν τον Έλληνα εργαζόμενο και τον Έλληνα άνεργο. Δεν του αξίζει τέτοια συμπεριφορά.

Όλα τα παραπάνω φανερώνουν μια μεγάλη πολιτική ανεπάρκεια. Ο πολιτικός, αν θέλει να έχει διάρκεια, πρέπει να ξέρει ποιες μάχες αξίζει να δώσει, να διαβάζει και να καταλαβαίνει τη συγκυρία και να ξέρει να θέτει το μείζον πιο πάνω από το έλασσον. Στην εποχή μας δεν συγχωρείται τίποτα. Δεν γίνεται να δείχνεις συνέχεια με το δάχτυλο τον εργαζόμενο, γιατί, όπως είπε και κάποιος παλιός λαϊκιστής, αυτός θα σου δείξει κάποια στιγμή και τα πέντε. Και δυστυχώς αυτό θα είναι το ευνοϊκότερο σενάριο.