Οι μύθοι της «Αυτοκρατορίας του Καλού» και τα διδάγματα της ιστορίας

ΠΗΓΗ: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Η αντίδραση στο άρθρο του Βλαντίμιρ Πούτιν στην αμερικανική εφημερίδα New York Times έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία. «Η Αμερική είναι αποκλειστική όχι γιατί φέρνει το καλό. Φέρνει το καλό χάρη στην αποκλειστικότητά της» - τέτοια είναι με λίγα λόγια η λογική των πολυάριθμων θυμωμένων σχολίων και παρατηρήσεων.

Απευθυνόμενος προς τους Αμερικανούς ο Ρώσος ηγέτης εξέφρασε τη γνώμη του για το πώς η Ουάσιγκτον και η Μόσχα μπορούν να διευθετήσουν από κοινού την κατάσταση στη Συρία. Όμως «έπιασε» το μεγαλύτερο μέρος του αμερικανικού κοινού, ποιος ξέρει γιατί, η τελευταία παράγραφος του άρθρου του. Μα, εκεί ο Πούτιν μόνο υπενθύμισε στην ηγεσία των ΗΠΑ μιά θέση από τη δική τους Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας - ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον του Θεού.

O Μπαράκ Ομπάμα επισήμανε την «αποκλειστικότητα» των ΗΠΑ στο τέλος του Διαγγέλματός του προς το έθνος, προσπαθώντας να εξασφαλίσει την υποστήριξη των ψηφοφόρων σε ό,τι αφορά το πιθανό στρατιωτικό χτύπημα κατά της Συρίας. Αυτή η υπενθύμιση της «αποκλειστικότητας» δεν προκάλεσε κάποια ιδιαίτερη αντίδραση. Ο θόρυβος ξεσηκώθηκε όταν επέστησε την προσοχή σ΄αυτη την έννοια ο Βλαντίμιρ Πούτιν στο άρθρο του. «Είναι πολύ επικίνδυνο να εμψυχώνει κανείς τους ανθρώπους να θεωρούν τον εαυτό τους εξαιρετικούς ανεξάρτητα από τα κίνητρα και τους λόγους. Υπάρχουν χώρες μεγάλες και μικρές, πλούσιες και φτωχές, με βαθιές δημοκρατικές παραδόσεις και αυτές που μόνο αναζητούν το δρόμο τους προς τη δημοκρατία. Η πολιτική τους επίσης διαφέρει. Είμαστε όλοι διαφορετικοί, αλλά όταν ζητάμε την ευλογία του Κυρίου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Θεός μας δημιούργησε ίσους», - έγραψε ο Πρόεδρος της Ρωσίας.

Όμως, όπως αποδείχθηκε, η Αμερική πιστεύει σοβαρά στην αποκλειστικότητά της. Οι περισσότεροι πολιτικοί και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επιδόθηκαν σε οργισμένες επιπλήξεις. Όπως αποδεικνύεται όλη η ιστορία μας διδάσκει ότι η ισχυρή Αμερική είναι πηγή του καλού στον κόσμο και οι ΗΠΑ, φυσικά, εξακολουθουν να είναι «φάρος ελπίδας» για τους ανθρώπους – βέβαια, όλου του κόσμου.

Ναι, η ιστορία διδάσκει, αλλά μόνο εκείνους που είναι πρόθυμοι να διδάσκονται, - τόνισε η πολιτικός επιστήμονας Κίρα Σαζόνοβα.

- Η ιστορία δείχνει ότι εκείνα τα κράτη που είχαν επιλέξει το δρόμο της αποκλειστικότητας είχαν βρει το τέλος τους μέσω της επέκτασης και της επίθεσης από τα έξω. Οι καιροί της επέκτασης και της αποκλειστικότητας, αν δεν έχουν ακόμη οριστικοποιηθεί, ήδη περνούν. Σήμερα στη σκηνή βγαίνει εντελώς διαφορετική αρχή - η συνεργασία. Το άρθρο του Πούτιν υπενθύμισε ότι η αρχή της συνεργασίας είναι η βασική αρχή για το σύγχρονο διεθνές δίκαιο.

Είναι πιθανόν δύσκολο για τους περισσότερους κατοίκους των ΗΠΑ να το πιστέψουν αυτό, αλλά πολλοί στον κόσμο βλέπουν την αμερικανική μοναδικότητα από κάπως διαφορετική οπτική γωνία. Από την άποψη των μη-Αμερικανών, εκδηλώνεται στους βομβαρδισμούς των χωρών με καθεστώτα που δεν αρέσουν στην Ουάσιγκτον, στην «Αραβική Άνοιξη», στην αναίσχυντη επέμβαση και στη «διόρθωση της πορείας» των κυρίαρχων κρατών. Τα λόγια του Ομπάμα στο τελευταίο του Διάγγελμα στάθηκαν πολύ καλό παράδειγμα του αμερικανικού τρόπου σκέψης. «Αν με μια μικρή προσπάθεια και μικρή δόση κινδύνου μπορούμε να αποτρέψουμε τον θάνατο των παιδιών από τα αέρια και με αυτό τον τρόπο να εξασφαλίσουμε μακροπρόθεσμα την ασφάλεια των δικών μας παιδιών, τότε, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να το κάνουμε αυτό», - είπε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, εξηγώντας την ανάγκη του πυραυλικού χτυπήματος κατά της Συρίας.

Συνέπεια αυτής της «μικρής προσπάθειας» θα είναι ακριβώς ο θάνατος των παιδιών από τα αέρια: μετά από την πυραυλική επίθεση είναι αμφίβολο αν μείνει κάποιος ζωντανός. Εξάλλου, στην πραγματικότητα ο Ομπάμα δεν μιλούσε για τα παιδιά της Συρίας, αλλά για την προοπτική των «εξαίρετων» παιδιών των ΗΠΑ.

Πηγή