ΠΗΓΗ: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος
Κατά τα δύο πρώτα χρόνια της κρίσης, ο σημερινός πρωθυπουργός είχε βρεθεί κάθετα αντίθετος στην πολιτική της τότε κυβέρνησης. Πολύ έγκαιρα, μεταξύ των πρώτων, είχε αναδείξει τις καταστροφικές διαστάσεις της ακολουθούμενης πολιτικής, προκαλώντας τη φανερή οργή του Βερολίνου.
Μετά, τα πράγματα άλλαξαν. Το πρώτο βήμα προς την αλλαγή πολιτικής Σαμαρά ήταν η συμμετοχή της Ν.Δ. στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ενώ το καθοριστικό ήταν η πορεία προς τις διπλές εκλογές του 2012. Από τον Ιούνιο του περσινού έτους και μετά, έγινε μία στροφή 180 μοιρών και η σκληρή αντιπολίτευση των δύο πρώτων ετών μεταλλάχθηκε όχι απλώς σε πλήρη, εν λευκώ αποδοχή των γερμανικών απαιτήσεων, αλλά και σε κάτι που δεν υπήρχε πριν: σε ιδεολογικοποίηση αυτής της υπαγωγής στο Βερολίνο.
Εκτοτε έχει περάσει ένας χρόνος και κάτι. Ομως, σήμερα, πέρα από τη στάση της Τρόικας στην Αθήνα, πέρα από δηλώσεις όπως αυτές του επιτρόπου Ρεν στις Βρυξέλλες, μετά και από τη συνάντηση Σαμαρά – Μέρκελ στο περιθώριο των εργασιών του Ευρωπαικού Κόμματος, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να έχει πλέον πειστεί οριστικά ότι οι Γερμανοί, παρά τις όποιες φρούδες ελπίδες, δεν πρόκειται να κάνουν πίσω στο παραμικρό ως προς την ελληνική υπόθεση.
Στο Μέγαρο Μαξίμου θα πρέπει να αρχίσουν να βλέπουν και πάλι την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως θα την ήθελαν να είναι: η στροφή από την άνοιξη του 2012 μέχρι σήμερα μπορεί να τους άνοιξε το δρόμο προς την πρωθυπουργία με τις εκλογές της πόλωσης και τις γερμανικές “ευχές”, όμως, η πολιτική της πλήρους παράδοσης, όπως ήταν προδιαγεγραμμένο, δεν απέδωσε. Η Ελλάδα έχει βρεθεί με ένα δημόσιο χρέος που καλπάζει, όπως και η ύφεση και η ανεργία αλλά και οι φόροι. Κι όλα αυτά την έχουν μετατρέψει σε ένα καζάνι που βράζει, είτε θέλει είτε δεν θέλει η κυβέρνηση να το παραδεχθεί. Φως, δεν υπάρχει.
Ηρθε η στιγμή λοιπόν ο πρωθυπουργός να θυμηθεί τον εαυτό του των δύο πρώτων ετών και να πει, επιτέλους, το δικό του “Οχι”! Αλλος δρόμος δεν υπάρχει ούτε γι αυτόν, ούτε για τη χώρα. Η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη ένα τέτοιο δεύτερο “Οχι”.
Κατά τα δύο πρώτα χρόνια της κρίσης, ο σημερινός πρωθυπουργός είχε βρεθεί κάθετα αντίθετος στην πολιτική της τότε κυβέρνησης. Πολύ έγκαιρα, μεταξύ των πρώτων, είχε αναδείξει τις καταστροφικές διαστάσεις της ακολουθούμενης πολιτικής, προκαλώντας τη φανερή οργή του Βερολίνου.
Μετά, τα πράγματα άλλαξαν. Το πρώτο βήμα προς την αλλαγή πολιτικής Σαμαρά ήταν η συμμετοχή της Ν.Δ. στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ενώ το καθοριστικό ήταν η πορεία προς τις διπλές εκλογές του 2012. Από τον Ιούνιο του περσινού έτους και μετά, έγινε μία στροφή 180 μοιρών και η σκληρή αντιπολίτευση των δύο πρώτων ετών μεταλλάχθηκε όχι απλώς σε πλήρη, εν λευκώ αποδοχή των γερμανικών απαιτήσεων, αλλά και σε κάτι που δεν υπήρχε πριν: σε ιδεολογικοποίηση αυτής της υπαγωγής στο Βερολίνο.
Εκτοτε έχει περάσει ένας χρόνος και κάτι. Ομως, σήμερα, πέρα από τη στάση της Τρόικας στην Αθήνα, πέρα από δηλώσεις όπως αυτές του επιτρόπου Ρεν στις Βρυξέλλες, μετά και από τη συνάντηση Σαμαρά – Μέρκελ στο περιθώριο των εργασιών του Ευρωπαικού Κόμματος, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να έχει πλέον πειστεί οριστικά ότι οι Γερμανοί, παρά τις όποιες φρούδες ελπίδες, δεν πρόκειται να κάνουν πίσω στο παραμικρό ως προς την ελληνική υπόθεση.
Στο Μέγαρο Μαξίμου θα πρέπει να αρχίσουν να βλέπουν και πάλι την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως θα την ήθελαν να είναι: η στροφή από την άνοιξη του 2012 μέχρι σήμερα μπορεί να τους άνοιξε το δρόμο προς την πρωθυπουργία με τις εκλογές της πόλωσης και τις γερμανικές “ευχές”, όμως, η πολιτική της πλήρους παράδοσης, όπως ήταν προδιαγεγραμμένο, δεν απέδωσε. Η Ελλάδα έχει βρεθεί με ένα δημόσιο χρέος που καλπάζει, όπως και η ύφεση και η ανεργία αλλά και οι φόροι. Κι όλα αυτά την έχουν μετατρέψει σε ένα καζάνι που βράζει, είτε θέλει είτε δεν θέλει η κυβέρνηση να το παραδεχθεί. Φως, δεν υπάρχει.
Ηρθε η στιγμή λοιπόν ο πρωθυπουργός να θυμηθεί τον εαυτό του των δύο πρώτων ετών και να πει, επιτέλους, το δικό του “Οχι”! Αλλος δρόμος δεν υπάρχει ούτε γι αυτόν, ούτε για τη χώρα. Η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη ένα τέτοιο δεύτερο “Οχι”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου