Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (3)

Συνεχίζεται απο : Πέμπτη, 31 Οκτωβρίου 2013

Βλαδίμηρου Λόσκι.
ΤΟ ΠΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.

8^ο Κεφάλαιο: Η οικονομία του Αγίου Πνεύματος.

 

 Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

Οι Θεολόγοι επέμεναν πάντοτε στην διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αιώνια πρόοδο των προσώπων [ούτε ο αιών ανήκει στην Αγία Τριάδα, ούτε η πρόοδος. Ανήκουν στον Ακινάτη και μόνον], η οποία πρόοδος είναι έργο της Φύσεως [ταυτίζει αθεολόγητα την Φύση με την ουσία] και σύμφωνα με τον Ιωάννη Δαμασκηνό είναι το ίδιο το Είναι της Τριάδος [αμφιβαλλόμενο. Δεν υπάρχει ένδειξη χωρίου] και η χρονική αποστολή τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος στον κόσμο, έργο τής κοινής θελήσεως στις τρείς υποστάσεις [πόσο πρόχειρος ο άνθρωπος. Ο κόσμος δεν κινείται σύμφωνα με τον Χρόνο του οποίου ο χρόνος είναι κυκλικός. Οι Εβραίοι κατενόησαν τον χρόνο σαν ευθύγραμμη οριζόντια κίνηση προς τον Μεσσία, προς τα έσχατα και οι Άγιοι μας δίδαξαν τον χρόνο σαν σπείρα, την οποία κεντρώνει η Σωτηρία, ο Σταυρός του Κυρίου. Η Θέληση του Θεού φυσικά δεν ανήκει στον χρόνο. Αλλά ούτε και η θέληση του ανθρώπου, όταν υπάρχει,ανήκει στον καιρό. Στον χρόνο ανήκει μόνον η Επιθυμία]. Όσον αφορά το Αγιο Πνεύμα, οι Έλληνες Πατέρες [Λές και υπάρχουν και άλλοι. Οι σχολαστικοί είναι θετοί γονείς των ορφανών Χριστιανών, όπως είναι οι Ρώσοι της διασποράς και οι νεοορθόδοξοι και τελευταίως εμφανίστηκαν και οι Νονοί, οι οποίοι υποδύοντας τους πνευματικούς Πατέρες και στην Ορθοδοξία και στον προτεσταντισμό, αλλά είναι νονοί σύμφωνα με τους Κανόνες της Μαφίας], χρησιμοποιούν συνήθως το ρήμα εκπορεύομαι [συνήθως, σαν αλατοπίπερο] για να δείξουν την αιώνια πρόοδο του, ενώ τα ρήματα προΐημι, προχέομαι δείχνουν την αποστολή του στον κόσμο [που δεν έγινε ποτέ]. Στο επίπεδο της αιωνιότητος [στο οποίο υπάρχει μόνον ο νόητός κόσμος του ΕΝΟΣ και των ΠΟΛΛΩΝ], τα πρόσωπα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος προοδεύουν από τον Πατέρα [είναι καλά παιδιά και τελειώνουν με άριστα το σχολείο], μοναδική πηγή της Θεότητος. Στο επίπεδο τής αποστολής στον χρόνο, έργο της θελήσεως που ανήκει στην ουσία της Τριάδος [ακόμη και για τους αρχαίους η Ουσία ήταν επέκεινα της ουσίας. Εάν η θέληση είναι η ουσία της Θεότητος, τότε είναι φανερό ότι υποβαθμίζεται έναντι της Φύσεως και οι υποστάσεις δεν υποστασιάζουν πλέον την ουσία, κατά το : δεν υπάρχει ουσία ανυπόστατος και υπόσταση ανούσιος, και μοναδικό τους περιεχόμενο είναι πλέον το Άγιο Πνεύμα. Όλη η Θεολογία του κληρικαλισμού. Αυτός είναι ο λόγος ταυτίσεως στην Αιώνιο Τριάδα, όπως λένε Φύσεως και ουσίας, για να τις διακρίνουν στην Οικονομία, μειώνοντας τοιουτοτρόπως την ουσία. Νομίζουν έτσι ότι γλιτώνουν από την ουσιοκρατία του Αυγουστίνου, ο οποίος στην θέση της Μονάδος βάζει την ενότητα, στην θέση του Ενός τον Πατέρα και κατανοεί τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος σαν σχέσεις. Σήμερα όλοι οι αντίπαλοι του Αυγουστίνου, μιλούν για σχέσεις και για ενότητα, ακόμη και οι αντιοικουμενιστές. Ο οικουμενισμός καταργεί τους κανόνες κάνοντας το θέλημα του Θεού που είναι οι σχέσεις και οι αντιοικουμενιστές καταργούν τον Σωτήρα Χριστό, βάζοντας στην θέση του την ενότητα της πίστεως. Την ουσία του ανθρώπου], ο Υιός αποστέλλεται από τον Πατέρα και ενσαρκώνεται [πού άραγε; Έτσι στο βρόντο! Ενσαρκώνεται! Η έρμη η συνέργεια που πήγε;], μέσω του Αγίου Πνεύματος. Θα μπορούσαμε να πούμε επίσης πώς Αυτός αποστέλλεται από τον Εαυτό του, καθότι πραγματοποιεί την θέλησή τού αποστελλόμενου, χωρίς να διαθέτει δική του θέληση. [πάλι αχνοφαίνεται ένας ύπουλος μονοφυσιτισμός και μονοθελητισμός: Αλλά κυρίως είναι οι φαιδρές συνέπειες της καταργήσεως τής υποστάσεως υπέρ του προσώπου. Πατέρας αυτής της καταργήσεως, το επαναλαμβάνουμε, είναι ο Αυγουστίνος. Λόγω του ύπουλου μονοθελητισμού, οι νεοορθόδοξοι ρίχνουν στάχτη στα μάτια, κατηγορώντας τον Αυγουστίνο και εκθειάζοντας τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή (π.χ. Γιανναράς), διότι γνωρίζουν τις κακοδοξίες τους, διότι η προαίρεσή τους είναι χαλασμένη. Ο αιρετικός είναι πάντοτε προαιρετικός. Έχει κακή προαίρεση]. Το ίδιο πράγμα ισχύει και για την αποστολή τού Αγίου Πνεύματος στον κόσμο [δεν έγινε ποτέ, την περιμένουν μόνον ακόμη οι Οικουμενιστές, όπως οι Εβραίοι τον Μεσσία, τον αναμενόμενο, που έντυσαν οι Προτεστάντες με τό Χριστιανικό ένδυμα του Αγίου Πνεύματος. Πρώτος διδάξας ξανά ο Αυγουστίνος και ο Ακινάτης, οι οποίοι δίδαξαν πώς το Άγιο Πνεύμα είναι βοηθός της νοήσεως τού ανθρώπου. Το οποίο είναι ο εσωτερικός δάσκαλος. Καταργώντας τήν παράδοση και την πνευματική πατρότητα, την εμπειρία στον Αόρατο Πόλεμο. Γεννώντας το υποκείμενο, το οποίο σήμερα υποστασιάζεται στο ΕΓΩ και στην ψυχολογία, όπως η φιλοσοφία υποστασιάζεται στην κοινωνιολογία, στην ιδεολογία, αναλαμβάνοντας την σωτηρία του κόσμου και της ιστορίας. Το Άγιο Πνεύμα και ο Κύριος και η Εκκλησία δεν μας σώζουν πλέον, μας αλλάζουν και μας χρίζουν σωτήρες. Η σύγχρονη προτεσταντική εκδοχή του ψευδοπροφήτου. Σήμερα το φαινόμενο ανθεί και στην Ελληνική Ορθοδοξία. Έχουμε Σωτήρες σαν τον Γιανναρά, τον Ζηζιούλα, τον Ζήση, τον Σαράντο, τον Τρικαμηνά και άλλους, για να μείνουμε στους πιο γνωστούς, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους μέχρι θανάτου]. Αυτός, το Άγιο Πνεύμα ολοκληρώνει την κοινή θέληση στους τρείς, καθώς απεστάλη από τον Πατέρα και αναγγέλθηκε από τον Υιό (το Ορθόδοξο Φιλιόκβε) [Αυτή είναι η σύγχρονη παιδαριώδης ερμηνεία του «και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος»].

Σύμφωνα με τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο: «λέγομεν πώς πέμπεται ή δίδεται το πνεύμα το Άγιον, όχι διά να φανερώσωμεν πώς εκείνο δεν θέλει, αλλά διά να φανερώσωμεν πώς το πνεύμα το Άγιον διά του Υιού, του ενός προσώπου της Αγίας Τριάδος, τελειώνει ως ειδικά του θελήματα, εκείνα που φαίνονται αρεστά στον Πατέρα. Διότι η Αγία Τριάς είναι αμέριστος κατά την Φύσιν και ουσίαν και θέλησιν, κατά δε τας υποστάσεις ονομάζεται προσωπικώς, Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα και αυτά τα τρία είναι ένας Θεός». Ζαγοραίος ομιλία 62 Τρίτος Θεολογικός δ4,19!

Έτσι επίσης, ακόμη και όταν ο Υιός κατέρχεται πάνω στη γή, και εκπληρώνει το έργο του μέσω του πνεύματος, το πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος έρχεται στον κόσμο διότι απεστάλθη από τον Υιό : «Όταν δε έλθη ο Παράκλητος όν εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το πνεύμα της αληθείας ό παρά του πατρός εκπορεύεται, εκείνος μαρτυρήσει περί εμού και υμείς δε μαρτυρείται ότι απ’αρχής μετ’εμού έστε» (Ιωάν 15, 26). Παρότι όμως είναι εσωτερικά συνδεδεμένα στο κοινό έργο στη Γή, ο Υιός και το πνεύμα το Άγιο παραμένουν σ’αυτό το ίδιο το έργο, δύο ανεξάρτητα πρόσωπα το ένα από το άλλο όσον αφορά το υποστατικό τους Είναι. [Είναι πονηρό αυτονόητο. Το υποστατικό ιδίωμα είναι ακοινώνητο]. Το προσωπικό γεγονός του Αγίου Πνεύματος δεν θα’χει τον χαρακτήρα μίας υποταγμένης ενέργειας, λειτουργικής κατά κάποιο τρόπο σχετιζόμενης με το έργο του Υιού. [Όπως ο Ωριγένης κήρυξε την υποταγή του Υιού στον Πατέρα στην αΐδιο Τριάδα, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό από την Εκκλησία, έτσι το Φιλιόκβε υποτάσσει το Άγιο Πνεύμα στον Υιό και οι Ρώσοι, στηριζόμενοι στην αίρεση του Ιωακείμ ντα Φιόρε, ο οποίος ήθελε απλώς να στηρίξει τον παπισμό και τον κληρικαλισμό του, βάλθηκαν να απελευθερώσουν το Άγιο Πνεύμα από την κυριαρχία του Υιού. Ούτε οι φεμινίστριες δεν έχουν φθάσει σε τέτοιο αίσχος]. Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΣ. Η συνέπεια, το επόμενο βήμα. Η κτίση ετοιμάστηκε να δεχθεί το Άγιο Πνεύμα και Αυτός κατέρχεται στον κόσμο, πληρώνει με την παρουσία Του την Εκκλησία, που απελευθερώθη με την θυσία του Χριστού, που ξεπλύθηκε και καθαρίστηκε με το αίμα του Κυρίου. Θα μπορούσαμε να πούμε κατά κάποιο τρόπο πώς το έργο του Χριστού προετοίμαζε εκείνο του Αγίου Πνεύματος. «πύρ ήλθον βαλείν επί την γήν, και τι θέλω ει ήδη ανήφθη;» (Κατά Λουκάν 12, 49). Η πεντηκοστή φαίνεται λοιπόν σαν τον σκοπό, τον τελευταίο σκοπό της Θείας Οικονομίας στην Γή. Ο Χριστός επιστρέφει προς τον Πατέρα ώστε να κατέλθει το πνεύμα. [Άσαρκος ο Κύριος] «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. Εάν γάρ μη απέλθω, ο παράκλητος ούκ ελεύσεται προς υμάς» (Ιωάν 16,7).

[Ντύνεται σιγά-σιγά με Ορθόδοξο ένδυμα η κακοδοξία του Αββά ντα Φιόρε. Τα ίδια όμως διδάσκουν και οι Έλληνες κληρικαλιστές, οι Οργανωσιακοί που τά διδάχθηκαν από τον Τρεμπέλα, όπως ο Ζήσης. Εάν διαβάσουμε την συνέχεια των δύο αποσπασμάτων, του Λουκά και του Ιωάννη, θα κατανοήσουμε αμέσως ότι η αίρεση γεννιέται από την σκύλευση αποσπασμάτων από το σύνολο της Γραφής. Που ρίχνονται στην Χάρυβδη].
 

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.