ΠΗΓΗ: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Της Βασιλικής Σιούτη
Καθυστέρηση μέχρι τον Απρίλιο προσπαθούν να παίξουν Σαμαράς και Βενιζέλος, οπότε και αναμένουν να αναγνωριστεί επισήμως από τους δανειστές το πλεόνασμα και να αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της βιωσιμότητας του χρέους.
Οι δυο πολιτικοί αρχηγοί, πέρα από όσα συμβατικά δηλώνουν δημόσια, γνωρίζουν, αφενός...
ότι η πολιτική των μνημονίων «δεν βγαίνει» και δεν οδηγεί τη χώρα σε διέξοδο, αφετέρου ότι η συνέχιση της πειθήνιας εφαρμογής των ακραίων εντολών της τρόικας μπορεί να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ σε πλήρη εξαφάνιση και τη Ν.Δ στην τύχη του ΠΑΣΟΚ.
«Δεν θα μπορούμε να σταθούμε, αν συνεχίσουμε» έλεγε εχθές συνεργάτης του Ευ. Βενιζέλου, ενώ υπουργός της κυβέρνησης ανέφερε χαρακτηριστικά - κι όχι χωρίς μια μικρή δόση κυνισμού : «Μέχρι τώρα η χώρα υπέστη πολλά, αλλά κυρίως ήταν τα φτωχά στρώματα που έγιναν φτωχότερα. Τώρα όμως κινδυνεύουν και οι άλλοι που μέχρι τώρα δεν είχαν πάθει ιδιαίτερη ζημιά. Ο φόρος ακινήτων όπως τον θέλει η τρόικα δεν μπορεί να περάσει. Πλέον κινδυνεύουμε κι εμείς».
Ο Ευ. Βενιζέλος δεν έχει καμία τύχη να καταφέρει να κρατήσει ενωμένη την κοινοβουλευτική του ομάδα -που εδώ και λίγο καιρό ψάχνει ευκαιρία- εάν δεν κάνει υποχωρήσεις και αυτό ακριβώς πράττει. Κάνοντας μάλιστα την ανάγκη φιλοτιμία, ανεβάζει και λίγο τις κορώνες αντίστασης στην τρόικα, με την (συμπεφωνημένη) ανοχή του πρωθυπουργού.
Στο ΠΑΣΟΚ, πάντως, κατηγορούν τους Στουρνάρα, Σκορδά, Χατζηδάκη ως ανάλγητους και βασιλικότερους του βασιλιά – δηλαδή της τρόικας και ότι παρασκηνιακά πιέζουν επίμονα, καιρό τώρα, για την πλήρη άρση των πλειστηριασμών, αγνοώντας το κοινωνικό κόστος και ότι μπορεί να αρχίσει να πηδάει κόσμος από τα μπαλκόνια.
Η στρατηγική των δύο πολιτικών αρχηγών, που έχει συμφωνηθεί μεταξύ τους από τις αρχές του φθινοπώρου, περιλαμβάνει βασικά την τακτική της καθυστέρησης, μέχρι την επίλυση του προβλήματος της βιωσιμότητας του χρέους.
Παρότι αυτό καθαυτό το πρόβλημα επείγει, αφού η χώρα συνεχίζει να βουλιάζει από την ύφεση , οι δόσεις που εκκρεμούν δεν θεωρούνται τόσο επείγουσες για την ώρα. Εκτιμούν ότι εδώ που είμαστε, ίσως αντέχουμε να κρατήσουμε λίγο ακόμα την αναπνοή μας, μέχρι να τους πείσουμε. Θα τους βγει; Ή θα τους σκάσει η χώρα στα χέρια; Παρότι προσπαθούν να παίξουν εκ του ασφαλούς, χωρίς μεγάλα ρίσκα, καθόλου σίγουροι δεν είναι ότι θα τους βγει. Αν συνέχιζαν όπως μέχρι τώρα, όμως, θεωρούν ότι σίγουρα θα έπεφταν.
Σύμφωνα λοιπόν με το σχέδιο των δύο εταίρων, που εκλιπαρούν για την «καλοσύνη των ξένων», προκειμένου να αντιμετωπιστεί η Λερναία Ύδρα του ελληνικού χρέους, τον Ιούνιο που λήγει το μνημόνιο, ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να πανηγυρίσουν ότι έδιωξαν την τρόικα. Θα είναι όμως έτσι; Τυπικά μπορεί και να είναι, καθώς το ΔΝΤ αναμένεται να εξετάσει την παραμονή του. Η όποια απόφαση πάντως, θα ληφθεί σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους.
Ουσιαστικά όμως, δεν θα αλλάξει σχεδόν τίποτα. Η χώρα θα εξακολουθεί να έχει ανάγκη από δανεισμό (είτε από τα κράτη με δυσβάσταχτους αλα μνημόνιο όρους, είτε από την αγορά, με δυσβάσταχτα τοκογλυφικά επιτόκια – συν όρους). Επίσης η χώρα θα εξακολουθεί να εφαρμόζει τη γερμανική πολιτική της ακραίας λιτότητας και να βρίσκεται υπό την αυστηρή επιτήρηση των δανειστών. Τι μπορεί να αλλάξει; Ότι αντί για την τρόικα ίσως να έχουμε μόνο την ΕΕ και την ΕΚΤ, αν το ΔΝΤ τελικά φύγει, και αντί για το «μνημόνιο» να έχουμε ένα πρόγραμμα που θα ονομαστεί, ενδεχομένως, κάπως αλλιώς.
Ήδη υπάρχουν συζητήσεις για ένα διετές πρόγραμμα από τον Ιούλιο του 2014 μέχρι τον Ιούνιο του 2016, που θα βασίζεται σε δάνειο από τους ευρωπαίους δανειστές. Πρόκειται για σενάριο που συζητά εδώ και καιρό η Γερμανία και η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αποφύγει. Το τυρί έχει τοποθετηθεί στη φάκα, αλλά η κυβέρνηση για την ώρα προσπαθεί να «ξεγελάσει την πείνα της» αναζητώντας κανένα κομμάτι χωρίς παγίδα. Θα βρει; Οι ειδικοί ορκίζονται πως όχι. Οπως σχολίαζε πριν από λίγες μέρες ένας οικονομολόγος: «τυρί για την Ελλάδα υπάρχει μόνο στη φάκα».
Όσο για τους δανειστές, αυτοί δεν δείχνουν ιδιαίτερα εκνευρισμένοι μέχρι τώρα, από την «αντίσταση» της κυβέρνησης, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι αυτές οι διαπραγματεύσεις έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί από τον Σεπτέμβριο. Αντιθέτως ο «σκληρός» Σόιμπλε, μίλησε πρόσφατα με πολύ καλά λόγια για την ελληνική κυβέρνηση.
Για τον Αντώνη Σαμαρά υπάρχει πάντα και η (μη) λύση τύπου Καραμανλή, να πετάξει δηλαδή την «καυτή πατάτα» στον επόμενο. Από ότι φαίνεται όμως επιθυμεί να διαχειριστεί ο ίδιος την κατάσταση και δεν θέλει να εγκαταλείψει την εξουσία, έστω και υπ’ αυτές τις συνθήκες. Άλλωστε, ούτε ο Α. Τσίπρας δείχνει να βιάζεται πραγματικά κι αυτό το ξέρει.
Οι δυο πολιτικοί αρχηγοί, πέρα από όσα συμβατικά δηλώνουν δημόσια, γνωρίζουν, αφενός...
ότι η πολιτική των μνημονίων «δεν βγαίνει» και δεν οδηγεί τη χώρα σε διέξοδο, αφετέρου ότι η συνέχιση της πειθήνιας εφαρμογής των ακραίων εντολών της τρόικας μπορεί να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ σε πλήρη εξαφάνιση και τη Ν.Δ στην τύχη του ΠΑΣΟΚ.
«Δεν θα μπορούμε να σταθούμε, αν συνεχίσουμε» έλεγε εχθές συνεργάτης του Ευ. Βενιζέλου, ενώ υπουργός της κυβέρνησης ανέφερε χαρακτηριστικά - κι όχι χωρίς μια μικρή δόση κυνισμού : «Μέχρι τώρα η χώρα υπέστη πολλά, αλλά κυρίως ήταν τα φτωχά στρώματα που έγιναν φτωχότερα. Τώρα όμως κινδυνεύουν και οι άλλοι που μέχρι τώρα δεν είχαν πάθει ιδιαίτερη ζημιά. Ο φόρος ακινήτων όπως τον θέλει η τρόικα δεν μπορεί να περάσει. Πλέον κινδυνεύουμε κι εμείς».
Ο Ευ. Βενιζέλος δεν έχει καμία τύχη να καταφέρει να κρατήσει ενωμένη την κοινοβουλευτική του ομάδα -που εδώ και λίγο καιρό ψάχνει ευκαιρία- εάν δεν κάνει υποχωρήσεις και αυτό ακριβώς πράττει. Κάνοντας μάλιστα την ανάγκη φιλοτιμία, ανεβάζει και λίγο τις κορώνες αντίστασης στην τρόικα, με την (συμπεφωνημένη) ανοχή του πρωθυπουργού.
Στο ΠΑΣΟΚ, πάντως, κατηγορούν τους Στουρνάρα, Σκορδά, Χατζηδάκη ως ανάλγητους και βασιλικότερους του βασιλιά – δηλαδή της τρόικας και ότι παρασκηνιακά πιέζουν επίμονα, καιρό τώρα, για την πλήρη άρση των πλειστηριασμών, αγνοώντας το κοινωνικό κόστος και ότι μπορεί να αρχίσει να πηδάει κόσμος από τα μπαλκόνια.
Η στρατηγική των δύο πολιτικών αρχηγών, που έχει συμφωνηθεί μεταξύ τους από τις αρχές του φθινοπώρου, περιλαμβάνει βασικά την τακτική της καθυστέρησης, μέχρι την επίλυση του προβλήματος της βιωσιμότητας του χρέους.
Παρότι αυτό καθαυτό το πρόβλημα επείγει, αφού η χώρα συνεχίζει να βουλιάζει από την ύφεση , οι δόσεις που εκκρεμούν δεν θεωρούνται τόσο επείγουσες για την ώρα. Εκτιμούν ότι εδώ που είμαστε, ίσως αντέχουμε να κρατήσουμε λίγο ακόμα την αναπνοή μας, μέχρι να τους πείσουμε. Θα τους βγει; Ή θα τους σκάσει η χώρα στα χέρια; Παρότι προσπαθούν να παίξουν εκ του ασφαλούς, χωρίς μεγάλα ρίσκα, καθόλου σίγουροι δεν είναι ότι θα τους βγει. Αν συνέχιζαν όπως μέχρι τώρα, όμως, θεωρούν ότι σίγουρα θα έπεφταν.
Σύμφωνα λοιπόν με το σχέδιο των δύο εταίρων, που εκλιπαρούν για την «καλοσύνη των ξένων», προκειμένου να αντιμετωπιστεί η Λερναία Ύδρα του ελληνικού χρέους, τον Ιούνιο που λήγει το μνημόνιο, ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να πανηγυρίσουν ότι έδιωξαν την τρόικα. Θα είναι όμως έτσι; Τυπικά μπορεί και να είναι, καθώς το ΔΝΤ αναμένεται να εξετάσει την παραμονή του. Η όποια απόφαση πάντως, θα ληφθεί σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους.
Ουσιαστικά όμως, δεν θα αλλάξει σχεδόν τίποτα. Η χώρα θα εξακολουθεί να έχει ανάγκη από δανεισμό (είτε από τα κράτη με δυσβάσταχτους αλα μνημόνιο όρους, είτε από την αγορά, με δυσβάσταχτα τοκογλυφικά επιτόκια – συν όρους). Επίσης η χώρα θα εξακολουθεί να εφαρμόζει τη γερμανική πολιτική της ακραίας λιτότητας και να βρίσκεται υπό την αυστηρή επιτήρηση των δανειστών. Τι μπορεί να αλλάξει; Ότι αντί για την τρόικα ίσως να έχουμε μόνο την ΕΕ και την ΕΚΤ, αν το ΔΝΤ τελικά φύγει, και αντί για το «μνημόνιο» να έχουμε ένα πρόγραμμα που θα ονομαστεί, ενδεχομένως, κάπως αλλιώς.
Ήδη υπάρχουν συζητήσεις για ένα διετές πρόγραμμα από τον Ιούλιο του 2014 μέχρι τον Ιούνιο του 2016, που θα βασίζεται σε δάνειο από τους ευρωπαίους δανειστές. Πρόκειται για σενάριο που συζητά εδώ και καιρό η Γερμανία και η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αποφύγει. Το τυρί έχει τοποθετηθεί στη φάκα, αλλά η κυβέρνηση για την ώρα προσπαθεί να «ξεγελάσει την πείνα της» αναζητώντας κανένα κομμάτι χωρίς παγίδα. Θα βρει; Οι ειδικοί ορκίζονται πως όχι. Οπως σχολίαζε πριν από λίγες μέρες ένας οικονομολόγος: «τυρί για την Ελλάδα υπάρχει μόνο στη φάκα».
Όσο για τους δανειστές, αυτοί δεν δείχνουν ιδιαίτερα εκνευρισμένοι μέχρι τώρα, από την «αντίσταση» της κυβέρνησης, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι αυτές οι διαπραγματεύσεις έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί από τον Σεπτέμβριο. Αντιθέτως ο «σκληρός» Σόιμπλε, μίλησε πρόσφατα με πολύ καλά λόγια για την ελληνική κυβέρνηση.
Για τον Αντώνη Σαμαρά υπάρχει πάντα και η (μη) λύση τύπου Καραμανλή, να πετάξει δηλαδή την «καυτή πατάτα» στον επόμενο. Από ότι φαίνεται όμως επιθυμεί να διαχειριστεί ο ίδιος την κατάσταση και δεν θέλει να εγκαταλείψει την εξουσία, έστω και υπ’ αυτές τις συνθήκες. Άλλωστε, ούτε ο Α. Τσίπρας δείχνει να βιάζεται πραγματικά κι αυτό το ξέρει.
Πηγή: thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου