Η ψυχή της σιλικόνης στ

Συνέχεια από Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου

The soul of Silicone

Η δύναμη του αγγίγματος αντίθετου προς το άγγιγμα το Μίδα

Γιατί πολλοί διανοούμενοι αισθάνονται μόνο νέους πόνους και κλειστοφοβία, με την σχεδόν απεριόριστη επέκταση των πραγματικών ανθρώπινων δυνατοτήτων; Ενώ η επιστήμη και η επιχειρηματικότητα ανοίγουν τεράστια νέα πανοράματα ευκαιριών, οι εγκαθιδρυμένες μας αρχές πέφτουν από φόβο σε όλες τις διαθέσιμες σπηλιές και κλουβιά, όπως πολλοί ιθαγενείς που φοβούνται την ελευθερία και την αλλαγή. Μέσα στις δημογραφικές και οικολογικές φυλακές όπου έχουν περιορίσει τους εαυτούς των και όπου επιθυμούν να φυλακίσουν την ανθρωπότητα, βρίσκουν ελπίδα μόνο με την αναστολή της προόδου, βλέπουν την δυνατότητα μόνο στην μείωση του πληθυσμού, βρίσκουν την χαρά και την ελευθερία  μόνο στον μόχθο και την στειρότητα του «απελευθερωμένου» αισθησιασμού.

 Οι διανοούμενοι αυτοί είναι απολύτως ειλικρινείς όσον αφορά την κλειστοφοβία τους. Οι αρρωστημένοι φόβοι τους περί «μη ανανεώσιμων» πηγών, «πεπερασμένων» πόρων, «ορίων της ανάπτυξης» και «κύκλων της φύσης που κλείνουν», μαρτυρούν την δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι θνητοί προσκυνητές της ύλης και της σάρκας. Η ύλη δεν ανανεώνεται, η σάρκα είναι πεπερασμένη, η νεότης περνά και εκτοπίζεται από τους νόμους της φύσης και την έλλειψη ενέργειας. Ο σύγχρονος διανοούμενος, αρνούμενος τον θεό είναι παγιδευμένος, και προβάλλει την παγίδευση του πάνω στον κόσμο, με ένα τρόπο που δείχνει εκκοσμικευμένη αυτοκτονία. Αλλά ο κόσμος δεν είναι παγιδευμένος. Ο άνθρωπος δεν είναι πεπερασμένος. Το ανθρώπινο πνεύμα δεν είναι δεμένο στον υλικό εγκέφαλο.

Όπως τα περισσότερα πράγματα που προκαλούν υστερία στους μοντέρνους διανοούμενους (η πληθυσμιακή κρίση, η ενεργειακή κρίση, η ρύπανση του περιβάλλοντος), έτσι και η σημερινή κρίση είναι μια βαθιά θρησκευτική διαταραχή, μια αποτυχία της πίστεως. Μπορεί να ξεπεραστεί κυρίως με την λατρεία, με την αποδοχή του δεδομένου, πως πίσω από το σκοτάδι και την θολούρα της υλικής μας παγίδευσης, βρίσκεται ένα πνεύμα καταλλαγής, το οποίο μπορούμε να προσεγγίσουμε μέσω της αλληλεπίδρασης της πίστης και αυτού που μερικοί ονομάζουν επιστήμη, και άλλοι ποίηση. Αληθινά όμως αποκτάται με διάφορες μορφές προσευχής.

Πέρα από τους μακρούς λαβυρίνθους των πραγμάτων και τα περιπλεγμένα αναγνωστήρια, ο εμπνευσμένος ερευνητής μπορεί τελικά να εισέλθει στα ανάκτορα του πνεύματος της πρόνοιας. Τότε βλέπει τα όρια του πολιτισμού που φέρει την όψη του θανάτου: τους σκοτεινούς λαβυρίνθους της αίσθησης και της σάρκας, τις μάταιες αποθήκες ενός στείρου πλούτου. Μπορεί να σταθεί εν τέλει, με τις πιο ξέφρενες υποθέσεις του, στα όρια της ύλης, όπου η ζωή και ο Θεός υπάρχουν πάλι, και να δει ένα κόσμο ανανεωμένο και απαστράπτοντα λόγω των δυνατοτήτων που παρουσιάζονται.

Εκεί που είναι ο θησαυρός σου, είναι και η καρδιά σου. Ο μαρξισμός και η στατική νοοτροπία βασίζονται στην ψευδαίσθηση του υλισμού, που πιστεύει πως ο θησαυρός είναι (σ)τα πράγματα. Ο καπιταλισμός βασίζεται στον θησαυρό των ιδεών και του πνεύματος. Στον βαθμό που οι καπιταλιστές είναι αρπακτικοί και υλιστές, μίζεροι και τσιγκούνηδες, φιλήδονοι και ακόλαστοι, προδίδουν την ουσία της επιχειρηματικότητας και αποφεύγουν την ανάπτυξη της.

Ο μύθος του Μίδα, του βασιλιά που μεταμόρφωνε τα πάντα σε χρυσό μέχρι που δεν είχε τι να φάει, δεν είναι μια ιστορία περί των κινδύνων και αντιφάσεων του καπιταλιστικού πλούτου. Είναι η ιστορία των παγίδων του υλισμού. Οι αληθινοί καπιταλιστές έχουν ένα άγγιγμα αντίθετο από αυτό του Μίδα, που μετατρέπουν τις αποθήκες χρυσού και ρευστότητας, μέσω της αλχημείας του δημιουργικού πνεύματος, σε παραγωγικό κεφάλαιο και πραγματικό πλούτο. Το θεμέλιο του πλούτου είναι πάντα το να δίνεις, και όχι να παίρνεις. Η πιο βαθιά αλήθεια του καπιταλισμού είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.

Οι χριστιανοί διανοούμενοι συχνά κατηγορούν τον καπιταλισμό, πράγμα κατανοητό λόγω της πληθώρας της ματαιότητας και του κακού. Ο καπιταλισμός όμως δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ο εκκοσμικευμένος ηδονισμός.

Στο βαθμό που οι καπιταλιστές παράγουν διεφθαρμένα αγαθά, καταστρέφουν τις ηθικές συνθήκες της καπιταλιστικής προόδου-υποσκάπτουν τις οικογένειες από τις οποίες πηγάζουν όλοι οι αληθινοί φυσικοί πόροι. Είναι η σε ένα μεγάλο βαθμό η απελευθερωμένη κουλτούρα αυτή που αρνείται να απαγορεύσει την πορνογραφία, ή να εκτοπίσει αποτελεσματικά την φιληδονία, ή να στηρίξει τις ηθικές αξίες της οικογενειακής ζωής.

Η αξία των αγαθών που παράγουν τα έθνη πηγάζει από τις αξίες των ανθρώπων. Αν οι εκκλησιές κήρυτταν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αποτελεσματικότητα τις δικές τους ηθικές και θρησκευτικές αξίες, αντί να κηρύττουν σοσιαλιστικά και υλιστικά φαντασιοκοπήματα, οι διεφθαρμένοι καπιταλιστές δε θα έβγαζαν τόσο εύκολα χρήματα από τα πάθη των άλλων, και η κοινωνία θα ήταν πιο ευημερούσα. Τα κέρδη που βασίζονται στα πάθη είναι εσφαλμένα σε μια καπιταλιστική κοινωνία, επειδή υποσκάπτουν την πίστη και την εμπιστοσύνη, την ελπίδα και την φιλανθρωπία, από τις οποίες εξαρτάται η αληθινή ανάπτυξη και πρόοδος.

Οι κεντρικές αλήθειες του Χριστιανισμού είναι ζωτικές για το κεφάλαιο. Το κρίσιμο κεφάλαιο του συστήματος δεν είναι η φυσική συγκέντρωση φυσικών πόρων και μηχανημάτων, αλλά το μεταφυσικό κεφάλαιο της ανθρώπινης ζωής. Η πιο ουσιαστική πράξη του καπιταλιστή (το καθεαυτό παράδειγμα του δοσίματος ή της επένδυσης χωρίς προκαθορισμένο αποτέλεσμα) είναι η γέννηση, το μεγάλωμα και η εκπαίδευση των παιδιών. Πάνω απ’ όλα, σε κοινωνίες ανώτερου επιπέδου, όπου η παιδική εργασία σπανίζει, τα παιδιά παρουσιάζουν μια επιμηκυσμένη και αβέβαιη έφεση προς την εργασία και τον πλούτο, την αγάπη και την πίστη, χωρίς εξασφαλισμένη μελλοντική αποπληρωμή. Χρειάζονται δεκαετίες ακριβής προετοιμασίας πριν είναι σε θέση να προσφέρουν στην κοινωνία, αρνητικά ή θετικά. Πολύ συχνά, τουλάχιστον από την οπτική γωνία των γονιών, τα παιδιά καταλήγουν σε λάθος αποφάσεις. Η διάσημη στατιστική μελέτη της Ann Landers υποδεικνύει πως το 70% των μητέρων αισθάνεται εξαπατημένο από τα παιδιά τους, και εάν μπορούσαν εκ των υστέρων να επιλέξουν, δε θα τα γεννούσαν.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος