Ο Στέλιος Ράμφος στο “Mega Σαββατοκύριακο”

Ο Στέλιος Ράμφος στο “Mega Σαββατοκύριακο” αναλύει, το κατά τη γνώμη του, πολιτισμικό μας πρόβλημα και προτείνει λύση.
Δημ: Βλέπουμε με βάση αυτά που είπαμε στο διάλλειμα και τα εστιάσαμε σ αυτά που συμβαίνουν τώρα, φαίνεται να μην έχει αλλάξει ο τόπος παρά το γεγονός ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια περνάμε μια πολύ μεγάλη πίεση, σαν στις συνειδήσεις μας αυτό να μη έχει περάσει και συνεχίζεται η ίδια κατάσταση.
Ράμφος: Εννοείτε ίδια κατάσταση τη διαφθορά;
Δημ: Τη διαφθορά ναι.
Ράμφος: Μα η διαφθορά δεν είναι ένα τυχαίο φαινόμενο ούτε παροδικό, είναι φαινόμενο μακράς διαρκείας, και δεν εξαρτάται απλώς από κακοήθειες συνδέεται και με νοοτροπίες βαθύτερες στην κοινωνία μας, άλλο ότι εκδηλώνεται κάθε φορά με τον δικό της τρόπο και μας ενοχλεί αυτό το πράμα, και ορθώς μας ενοχλεί. Είναι βαθύτερο πρόβλημα και γιαυτό το λόγο καμιά φορά οδηγεί τους ανθρώπους, δημιουργεί και αισθήματα απελπισίας. Δεν είναι υποχρεωτικό αυτό το πράγμα.
Δημ: Να αλλά λες βρε παιδί κου δεν θ΄ αλλάξει τίποτα σ αυτόν τον τόπο, τα ίδια και τα ίδια.
Ράμφος: Θα αλλάξουν, είναι όπως και με τους γιατρούς, τα πράγματα αλλάζουν από τη στιγμή που γίνεται διάγνωση. Εάν δεν έχουμε διάγνωση, και δεν έχουμε ακόμη διάγνωση δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αλλαγές ουσιαστικές. Το θέμα είναι αυτό, Εκεί είναι που πάσχουμε και πάσχουμε μακροχρονίως. Και γιαυτό το λόγο και νοιώθουμε απελπισμένοι επειδή περιμένουμε κιόλας, ας πούμε αισθανόμαστε την ελπίδα καμιά φορά σαν ένα λεωφορείο που θάρθει και θα μας πάει στην παρακάτω στάση. Η ελπίδα είναι θέμα δικό μας, δεν είναι κάτι που έρχεται. Είναι λάθος εξ αρχής να περιμένουμε να ελπίσουμε σε κάτι. Τη δημιουργούμε, είναι μέσα μας η ελπίδα, επομένως στο μέτρο που παραιτούμεθα από αυτή την αίσθηση των πραγμάτων αυτομάτως βρισκόμαστε σε μειονεκτική θέση. Ποιο είναι το θέμα; Ποιά είναι η διάγνωση του προβλήματος, διότι και οι πολιτικές εξελίξεις, πάντα κατά την αντίληψή μου, και τα γεγονότα των προηγουμένων ημερών δημιουργούνε ερωτηματικά, απορίες, αισθήματα ας πούμε αδιεξόδου κτλ. Κατά την αντίληψη τη δική μου πρέπει να καταλάβουμε με μεγάλη σαφήνεια και καθαρότητα ότι αυτή τη στιγμή περνάμε μια καμπή στις εξελίξεις τις πολιτικές. Οι εξελίξεις οι πολιτικές θέτουν εκ των πραγμάτων, χωρίς να έχει σχεδιαστεί, την ηθική προέκταση της κρίσεως, και γιαυτό το λόγο είτε θέλετε με την μηχανογράφηση, είτε θέλετε με τις διαδικασίες των εισαγγελέων, των ελέγχων κτλ, αρχίζει πια και τίθεται με έμφαση, με τις συλλήψεις και τους εντοπισμούς κτλ, αρχίζει και τίθεται πια το θέμα της καθάρσεως σε ένα διαφορετικό ηθικό επίπεδο, ηθικό όχι με αφηρημένη έννοια αλλά στη βαθύτερη σχέση που υπάρχει μεταξύ δημοσίου και πολιτών, γιατί η αρρώστια εκτιμώ εγώ οφείλεται σε ένα βαθύτερο χαρακτήρα και σε μια βαθύτερη και ιδιαίτερη ας πούμε σχέση, που έχουν με το κράτος, οι πολίτες αυτής της κοινωνίας. Κατ αρχήν θα πρέπει να πούμε και για λόγους ιστορικούς τους οποίους μπορούμε να αναλύσουμε, ακόμη ο άνθρωπος της κοινωνίας μας είναι ιδιώτης, δεν είναι πολίτης. Ιδιώτης, με τη έννοια ενός ανθρώπου που ζει σε κλειστό περιβάλλον, είτε οικογενειακό, είτε επαγγελματικό, ο οποίος έχει έντονα συναισθήματα καχυποψίας και δυσπιστίας, και ο οποίος προσπαθεί με κάθε τρόπο να τακτοποιήσει και να βολέψει τον εαυτό του, φωλιάζοντας στη μεγάλη χρηματοδοτική πηγή που λέγεται κράτος. Και φωλιάζοντας μ έναν ιδιαίτερο τρόπο που έχει επινοήσει, και που λέγεται κόμματα η συντεχνίες. Υπάρχει δηλαδή ένα μεγάλο πρόβλημα.
Δημ: Αυτό ήταν της προηγούμενης δεκαετίας.
Ράμφος: Από τους προηγούμενους αιώνες, δηλαδή από τότε που υπήρξε ελληνικό κράτος δεν υπήρξε πολίτης, ώστε ο πολίτης να διαμορφώσει ένα σύστημα θεσμικό και να συνεργαστεί με το δημόσιο, όπως συμβαίνει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Δημ: Ως ένα βαθμό, γιατί και εκεί που συμβαίνει υπάρχει η ανάλογη διαφθορά.
Ράμφος: Βέβαια η διαφθορά εκεί ως εξαίρεση, εδώ η διαφθορά είναι κανόνας, είναι θεσμός, και ο θεσμός λέγεται πολλές φορές κόμματα, έχει μεγάλη σημασία το ένα από το άλλο , να το καταλάβουμε.
Δημ: Δηλαδή αυτό σημαίνει να μην ελπίζουμε και πάρα πολλά γιατί θα φανεί ότι η διαφθορά από τη στιγμή που ξεκινάει μέσα από τα κόμματα θα την σταματήσουν κιόλας; Τώρα ας πούμε με τον κύριο Κάντα άνοιξε ένα πολύ, μεγάλο θέμα.
Ράμφος: Τώρα αρχίζει ακριβώς το πρόβλημα που σας έλεγα, η ηθική προέκταση της κρίσεως. Και έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι τώρα τίθεται με μεγαλύτερη έμφαση το υπ αριθμόν ένα πρόβλημα της κοινωνίας μας, ο αποκομματισμός του κράτους. Τώρα τίθεται ως πολιτικό αίτημα.
Δημ: Και τι, αυτό μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα σταματήσει τη διαφθορά; Μην είμαστε τώρα αφελείς.
Ράμφος: Όχι η θεσμοποίηση της διαφθοράς μας, μας ενδιαφέρει, γιατί οι ατομικές συμπεριφορές είναι άλλο πράγμα. Η θεσμοποίηση της διαφθοράς είναι άλλο πράγμα. Όλα αυτά τα οποία φέρνουν σε δύσκολη θέση την κοινωνία οφείλονται στο γεγονός ότι έχει θεσμοποιηθεί (η διαφθορά) … Η θεσμοποίηση έχει να κάνει με πολλά πράγματα έχει να κάνει πρώτα απ όλα με το γεγονός ότι δεν έχουμε καλή διάκριση των εξουσιών, έχει να κάνει με τις συνταγματικές πρόνοιες για τις ασυλίες. Λέμε λοιπόν ότι η πολιτική εξέλιξη θα καθοριστεί από το βαθμό που εκείνοι οι οποίοι έχουν πάρει στην πλάτη τους το δύσκολο έργο της εξόδου από την κρίση κι από το μνημόνιο ας το πούμε αυτή τη στιγμή, εκείνοι θα το προεκτείνουν όπως πρέπει στον αποκομματισμό του κράτους. Αυτό είναι το πολύ κρίσιμο το πολιτικό το θέμα, και εκεί θα παιχτούν οι εκλογές όταν θα γίνουν… Αν δεν αποκτήσουμε πολίτες στη θέση των ιδιωτών θα έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα… Τώρα πραγματοποιείται αυτό που ζητούσαν οι αγανακτισμένοι το 2110 και 2011, να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι. Απλώς ήθελε χρόνο αυτό, γιατί δεν μπορεί να μπαίνουν οι αστυφύλακες και να συλλαμβάνουν ανθρώπους επειδή τους υποψιάζονται. Σε μια ευνομούμενη κοινωνία ακολουθούνται κανόνες. …Εδώ μας ενδιαφέρει η λογική των γεγονότων γιατί η λογική των γεγονότων οδηγεί σε τέτοιες προοπτικές, δηλαδή η σε τέτοιου είδους έξοδο από την κρίση η σε μία επιστροφή στα ίδια. Υπ αυτή την έννοα οι ζυμώσεις ας πούμε που υπάρχουν, θα είναι ζυμώσεις όχι πια επιστροφής στη δραχμή, που φαίνεται μάλλον να αποκλείεται, αλλά προστασία συμφερόντων τα οποία πλήττονται, οπότε θα έχουμε καινούργιες συμμαχίες, και ενδεχομένως προσπάθειες μέσα στα κόμματα αλλαγών ηγεσιών ώστε παλαιότερα πρόσωπα να εμφανιστούν στην επιφάνεια και να παιχτεί το παιχνίδι το πολιτικό αλλιώς.
Δημ: Πάντως σαν αίσθημα εδραιώνεται αυτό το πράγμα ότι αρχίζει κάτι κινείται σ αυτή την κατάσταση.
Ράμφος: Προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία γι αυτό, είναι σαφή τα σημάδια ας πούμε αλλά και η αντίδραση είναι σαφής. Πρέπει όμως να δώσουμε να καταλάβει ο πολίτης και ο πολιτικός που μας ακούει ας πούμε εδώ τι είναι αυτό που μας επιτρέπει να μιλήσουμε για διάγνωση. Υπάρχει ένας τύπος λοιπόν ανθρώπου, ο οποίος, όπως τον περιέγραψα πριν, είναι κλειστός, είναι δύσπιστος, είναι καχύποπτος, έχει το προσωπικό του το στενό συμφέρον να σκεφθεί και που εν πάσει περιπτώσει το κράτος το καταλαβαίνει μόνο ως πάροχο. Το ίδιο υπάρχουν και οι πολιτικοί , οι πολιτικοί οι οποίοι τον κολακεύουν και του προσφέρουν. Αλλά βεβαίως ο πραγματικός πολιτικός δεν είναι αυτός που προσφέρει είναι αυτός που ζητάει. Αυτός που λέει θα δώσεις αυτό. Οφείλεις να κάνεις αυτό. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, αυτός ο ανθρώπινος τύπος τον οποίον συναντούμε σε μη ανεπτυγμένες κοινωνίες, έχει μια μακρά προϊστορία στην Ελλάδα. Έχει μια μακρά προϊστορία, διότι ο δημόσιος βίος στην Ελλάδα διεκόπη τον 7ο αιώνα μ.χ. Η ιστορία μας είναι μια ιστορία με ανακάλυψη του δημοσίου βίου με τη αρχαία πόλη, η αρχαία πόλις μετά παρήκμασε και ήρθε η Ρώμη, η οποία δημιούργησε το θεσμικό κράτος, αυτά τα πήρε το Βυζάντιο και τον 7ο αιώνα τον Βυζαντινό, έχουμε ορισμένα συμβάντα τα οποία μαρκάρουν τη συνέχεια. Έχουμε την καταστροφή των πόλεων. Τον 7ο αιώνα καταστρέφονται οι πόλεις στο Βυζάντιο, όταν διαβάσει κανείς μια Βυζαντινή ιστορία το βλέπει αυτό, είναι κοινοτοπία αυτό που σας λέω. Καταστρέφονται από διάφορα γεγονότα δηλαδή, είτε από πολέμους, είτε από επιδρομές, είτε κυρίως από επιδημίες.
Δημ: Αυτό γιατί το λέτε τώρα;
Ράμφος: Το λέω γιατί όταν καταστρέφονται οι πόλεις, καταστρέφεται η υλική βάση του δημοσίου βίου, παύει να υπάρχει πολίτης. Αρχίζει λοιπόν και ιδιωτεύει ο άνθρωπος. Άρχισαν να φεύγουν έξω από τις πόλεις, να ζούνε μόνοι τους, να ζουν στα σπίτια τους, και κλεισμένοι και δύσπιστοι. Τα ντοκουμέντα τα έχουμε, υπάρχουν βιβλία τα οποία λένε μην ανοίγεις τη πόρτα σου, μην μπει ξένος, θα σου φάει τη γυναίκα θα σου αρπάξει τις κόρες, κλειστά να τον φιλοξενήσεις, έξω από το σπίτι, υπάρχει μια τρομακτική δυσπιστία. Αυτό κρατάει από τον 4ο ως τον 10ο αιώνα. Τον 11ο προς 12ο αιώνα αρχίζουν να ξαναχτίζονται οι πόλεις, αλλά πια οι πόλεις που χτίζονται είναι στενοσόκακα, παλιομάγαζα και παλιόσπιτα. Δεν είναι πόλεις της εποχής εκείνης με τη μεγάλη πλατεία στο κέντρο, το φρούριο του άρχοντα, το δικαστήριο, τον καθεδρικό ναό, που υπάρχει δημόσιος χώρος. Και αυτό το πράγμα κρατάει την κοινωνία του καιρού σε μεγάλη κατάπτωση η οποία φέρνει μετά ένα καθεστώς που δεν έχει κανένα δημόσιο βίο, δηλαδή το μουσουλμανικό καθεστώς. Τα αυταρχικά, τα απολυταρχικά καθεστώτα, δεν έχουν δημόσιο βίο, έχουνε μια απόλυτη εξουσία. Αυτό επί 400 χρόνια εμποδίζει τη δημιουργία δημοσίου βίου και πυρήνων δημοσίου βίου, κι όταν μπαίνουμε στο 1821 και 22, ο άνθρωπος αυτός είναι διαμορφωμένος και ακριβώς δημιουργείται μια συνθήκη συνταγματικής τάξεως, η οποία είναι ένα επιστέγασμα μιας άλλης πραγματικότητος.
Δημ: Τώρα δίνετε ένα άλλοθι σ όλα αυτά που συμβαίνουνε.
Ράμφος: Μια στιγμή δίνω μια εξήγηση γιατί δίνω το φάρμακο, αν δίνω φάρμακο. Γιατί πια ο τρόπος με τον οποίο φώλιασε ο άνθρωπος αυτός κι άρχισε να συνυπάρχει με το κράτος, ήτανε ακριβώς το σύστημα των κομμάτων, όπως διεμορφώθει, το οποίο δεν έχει σχέση με τα σύγχρονα κόμματα ας πούμε, που διαμορφώνονταν στην Ευρώπη. Και ο άνθρωπος αυτός έφτιαξε την ελληνική γραφειοκρατία, η οποία είναι μια δαιδαλώδης κατάσταση, με προσωπικούς όρους για κάθε τμηματάρχη, μια κοινωνία δικηγόρων. Επίσης μια κοινωνία όπου δεν υπάρχουν στελέχη αλλά υπάρχουν υπάλληλοι. Δεν είναι δηλαδή η Γερμανία όπου φτιάχνονται στελέχη, δηλαδή άνθρωποι με τη ευθύνη συνόλων, μικρογιατροί μικρουπάλληλοι, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, όλο αυτό το ύφασμα, όλο το υφαντό από κάτω είναι κάτι τι το οποίο δημιουργεί μία πραγματικότητα κολασμένη αν το σκεφθεί κανείς, υπ αυτήν τη έννοια με συνείδηση του προβλήματος, αν θέλουμε να κοιτάξουμε την ελληνική σήμερα κατάσταση μπορούμε πια, έχουμε ένα μπούσουλα… Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι πρέπει να ξεχωρίσει η νομοθετική από την εκτελεστική εξουσία, γιατί εκεί υπάρχει η αρρώστια. όταν ξεχωρίσει, και ξεχωρίσει και η δικαιοσύνη, τότε πάμε σε σύγχρονο κράτος, τώρα είμαστε πριν τον Μοντεσκιέ, τόσο πίσω, δεν υπάρχει διάκριση των εξουσιών, που σημαίνει, ότι οι κομματικοί μηχανισμοί ταυτίζονται με το κράτος…. Η διάγνωση δεν είναι απλώς οι κλέφτες, υπάρχει κάτι βαθύτερο, κάτι το οποίο περνάει σ όλους τους πόρους της κοινωνίας, και το οποίο βεβαίως δεν αθωώνει τους κλέφτες, δεν αθωώνει ας πούμε την κακοήθεια, αλλά επιτρέπει όχι μόνο να την εξηγήσει αλλά και να βρει το φάρμακο… Ένας που τρελαίνεται για την επιθυμία θέλει να μαζεύει ατελείωτα, ένας ο οποίος θέλει να αισθάνεται την ευχαρίστηση, σταματάει να μαζεύει… Έχει σημασία να καταλάβουμε ότι όποιοι δίνουν σημασία στην οικονομία, έχουν μεγάλη ροπή στη διαφθορά. Όταν δηλαδή έχουμε μια θεωρία που λέει ότι το παν στην ιστορία είναι η οικονομία εκεί θα βγουν πολλοί διεφθαρμένοι, γιατί πιστεύουν ότι σκοπός της ζωής είναι να έχεις χρήματα, στην ουσία, για αυτό δεν είναι τυχαίο, όπου έχουμε εξουσίες αριστερών κομμάτων έχουμε τεράστιες διαφθορές…
Δημ: Δηλαδή εσείς δεν βλέπετε ας πούμε ότι σε καθημερινό επίπεδο ζούμε έναν εμφύλιο. Δηλαδή ξεκινάει ένα πράμα, εγώ θα σας πω ένα απλό που τρελαίνομαι ας πούμε. Δέστε ανοίγουν τα μαγαζιά το σαββατοκύριακο η την Κυριακή η το Σάββατο, βγαίνουν οι μισοί και αρχίζουν και πετροβολάνε για το τίποτα, λένε ξέρω γω κάτι άλλο βγαίνουν οι άλλοι μισοί και λένε..
Ράμφος: Αυτό γιατί, γιατί η ψυχολογία του ιδιώτη είναι να μην ξεβολεύεται.
Δημ: Του ιδιώτη;
Ράμφος: Ναι, αυτού του ανθρώπου για τον οποίο μιλάμε τώρα, του ιδιώτη, είναι να μην ξεβολεύεται. Πάση θυσία να μην αλλάξει τίποτα, δεν τον ενδιαφέρει να καταλάβει τίποτα.

πηγή : steliosramfos

ΣΧΟΛΙΟ : Αναφέρεται σέ  νεοέλληνες πού δέν είναι ούτε Έλληνες ούτε Χριστιανοί. ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ! Είναι ο καλύτερος ψυχολόγος αυτών τών νεοελλήνων πού κατοικούν στήν Ελλάδα χωρίς νά είναι Έλληνες. Όπως ακριβώς υπάρχουν στήν Εκκλησία χριστιανοί οι οποίοι δέν είναι ορθόδοξοι καί ορθόδοξοι ο οποίοι δέν είναι χριστιανοί.
Όταν μιλούν οι γέροντες καί οι Άγιοι για παράδειγμα, απευθύνονται αποκλειστικά σέ Έλληνες καί ορθοδόξους Χριστιανούς. Γιά τούς υπολοίπους ο λόγος τους δέν έχει κανένα νόημα. Όπως καί γιά τόν Στέλιο Ράμφο.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΘΟΥΝ ΠΟΤΕ!!!
Αμέθυστος