Τα Αρπάτσι και τα Μιζάζ

Πηγή: Φ Ι Λ Ο Τ Ι Μ Ι Α

Του Παντελή Μπουκάλα 

Μιράζ οι Γάλλοι; Μιζάζ εμείς. Απάτσι και Φάντομ οι Αμερικανοί; Αρπάτσι και Αφαντομ εμείς. Για να πάρουν επιτέλους το μάθημά τους όσοι μηρυκάζουν το γνωστό τροπάριο. Οτι δηλαδή μοναδική βαριά βιομηχανία μας είναι ο τουρισμός, άντε και ο πολιτισμός, όπως λέμε στις γιορτινές μέρες. Οχι βέβαια. Διαθέτουμε κι εμείς τα όπλα μας. Ικανά να διαλύσουν οποιαδήποτε ψυχική άμυνα, να κατατροπώσουν κάθε αντίσταση – εκτός και έχουμε να κάνουμε με δύστροπους ανθρώπους που δεν ασπάζονται
το διάσημο τομπουλόγλειο δόγμα: «Τι δηλαδή, εγώ είμαι ο τριαάλφας;».
Ευτυχώς βέβαια που υπάρχουν κι αυτοί. Αλλιώς το όλο οικοδόμημα θα είχε σωριαστεί. Ενώ προς το παρόν τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι έπαθε μεν σοβαρές ζημιές, αλλά αντέχει, να, όπως η όπερα στη Βαλένθια, έργο του αρχιτέκτονα με τα τέσσερα άλφα, του κ. Καλατράβα. Το δικό μας το καλατράβειο στέγαστρο, πάντως, στην Καλογρέζα, δείχνει να κρατάει ακόμα. Για να μνημειώνει έτσι την «εποχή του μέτρου». Τουλάχιστον ώσπου να βρεθεί κάποιος άλλος Κάντας, ειδήμων στα ολυμπιακά, και να αρχίσει να τραγουδάει για το πώς και υπέρ ποίων διασπαθίστηκαν, με «μέτρο» πάντα, τα ολυμπιακά κονδύλια.
Θυμάται κανείς έρευνες της κοινής γνώμης των τελευταίων χρόνων, που έφερναν πολύ ψηλά τον στρατό στην κλίμακα της αξιοπιστίας. Και εικάζει ότι μάλλον θα έχουν αλλάξει τα πράγματα και οι αριθμοί, έπειτα από τις πρόσφατες αποκαλύψεις, σύμφωνα με τις οποίες οι μίζες δεν περιορίστηκαν στο πολιτικό προσωπικό, αλλά επεκτάθηκαν και στο στρατιωτικό· σε αξιωματικούς δηλαδή, ακόμα και κάποιους με πολλά γαλόνια και υψηλή θέση. Μένει να αποδειχθεί φυσικά και στο δικαστήριο, αλλά το κύρος ετρώθη ήδη.
Θυμάται επίσης ο απλός πολίτης αυτής της χώρας πόσες μάχες γίνονταν στη Βουλή και στον Τύπο πριν από κάθε «Αγορά του Αιώνα». Θυμάται δηλαδή ότι, με την υπερβολή που μας δέρνει, ο αιώνας είχε χωρέσει μια ντουζίνα τέτοιες αγορές. «Για να καλυφθούν οι αμυντικές μας ανάγκες», αυτό ήταν το απολυτίκιο που έψελνε κάθε κυβέρνηση. Οι οποίες ανάγκες είχαν το μοναδικό γνώρισμα να διευρύνονται με κάθε αγορά. Και παίρναμε έτσι πανάκριβα όπλα που δεν τα χρειαζόμασταν, υποβρύχια παράλληλα του πύργου της Πίζας, αεροσκάφη ακατάλληλα για τους δικούς μας ανέμους, κι άλλα, κι άλλα όπλα, «επειδή τα αγόρασαν και οι Τούρκοι»· οι οποίοι τα αγόραζαν «επειδή τα πήραν και οι Ελληνες». Σκοινί κορδόνι.
Και πορευόταν έτσι η πατρίς αιμορραγούσα, πλην υπερήφανη. Υπερήφανη που διέθετε μερικά τεθωρακισμένα ή μαχητικά παραπάνω, για να φωτογραφίζεται μπροστά τους, υπερηφανότατος αυτός, ο εκάστοτε υπουργός Αμυνας, με ημιστρατιωτική στολή. Υπερήφανη που συναγωνιζόταν το Ισραήλ σε εξοπλιστικές δαπάνες, θαρρείς και βρισκόμαστε στην ίδια μοίρα με αυτό, γεωγραφικά και πολιτικά. Τώρα καταλαβαίνουμε ότι έχουμε μια χώρα βαριά αρματωμένη αλλά, οικονομικά, δεμένη χειροπόδαρα. Εξαιτίας και των εξοπλισμών.