ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΑΓΓΕΛΙΚΟΥΔΗΣ - Α ΜΕΡΟΣ (ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ 11)

Συνεχίζεται από Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου 2014

O Doctor Angelicus συναντά τον Κάλλιστο Αγγελικούδη

Ο Κάλλιστος Αγγελικούδης αναλύει και σχολιάζει
το κατά των Ελλήνων βιβλίο του Θωμά Ακινάτη

Περί θείας απλότητος και διαφοράς ουσίας και ενέργειας

 292. « Έσχατο όριο, στο οποίο μπορεί να φθάση η θεωρία, είναι η θεία ουσία· γι’ αυτό είναι ανάγκη να έχη απαλλαχθή παντελώς απ’ τις σωματικές αισθήσεις αυτός που την ορά ».Τί λέει ο ανόητος ! Υπήρξε ποτέ κάποιος απαλλαγμένος παντελώς απ’ τις σωματικές αισθήσεις, και έφθασε η θεωρία του στη θεία ουσία, και τα λέει από πείρα αυτά που φλυαρεί, ή τα γράφει έχοντάς τα ακούσει από κάποιον άλλον απ’ τους πνευματοφόρους ; Αλλ’ εκθέσαμε βέβαια προηγουμένως, αυτό ακριβώς που λέν οι άγιοι γι’ αυτό. Κι αν πλανεμένος νόμισε αυτός ποτέ πως απαλλάχθηκε απ’ τις σωματικές αισθήσεις και οδηγήθηκε σε τέτοια απάτη, ας θυμηθή τις ασώματες και ουράνιες δυνάμεις και τί βλέπουν εκείνες απ’ τα του Θεού θεωρώντας τον κι ότι έχει μια για πάντα αποκλεισθή σε κάθε γενητή φύση η θεωρία της άκτιστης ουσίας του Θεού, κι ας σταματήση αργά καί45 βέβαια να καταγκρεμίζεται σε τέτοιες κακοδοξίες και βάραθρα αιρέσεων.

293. « Δεν είναι δυνατόν να ανέλθης στην παρούσα ζωή σε κάποιαν υψηλότερη γνώση για τον Θεό, ώστε να τον γνωρίζης κατ’ ουσίαν ». Αλλ’ ούτε και στη μέλλουσα ζωή, μάθε το καλά, θα γνωρίσουμε ή εμείς ή όλες οι νοερές δυνάμεις την ουσία του Θεού, όπως ήδη αποδείξαμε. Κι ακόμα· « δεν είναι δυνατόν να υπάρχη στην παρούσα ζωή η ανθρώπινη ευδαιμονία ». Αλλ’ υπάρχει, μάθε το καλά, όπως σε αρραβώνα τώρα ήδη, όπως λέει ο ιερός Παύλος· « χρίσας ημάς και σφραγισάμενος και δούς τον αρραβώνα του Πνεύματος εις τα καρδίας ημών » ( Β΄Κορινθ. Α΄21-22 ). Κι ακόμα· « εν ω και πιστεύσαντες εσφραγίσθητε τω Πνεύματι της επαγγελίας τω Αγίω, ό εστιν αρραβών της κληρονομίας ημών » ( Εφεσ, α 13-14 ). Βλέπεις, τί είναι οπωσδήποτε η κληρονομιά μας ; κατά κανέναν τρόπο η ουσία του Θεού, αλλά το Πνεύμα του Θεού, στο οποίο σφραγιζόμαστε όπως σε αρραβώνα.

294. Και φανερώνει εδώ το Πνεύμα « την ενέργεια », όπως έχει πή ο Χρυσορρήμων ( Υπόμνημα εις Ψαλμούς ), γι’ αυτό και το έχει ονομάσει πνεύμα επαγγελίας ο Παύλος, ενθυμούμενος την δια Ιωήλ επαγγελία του Θεού, που λέει· « εκχεώ από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα » ( Ιωήλ γ΄1 )· και δεν εκχέεται η θεότητα, σύμφωνα με τους θεοσόφους, αλλ’ η δωρεά ( Ιωάν. Χρυσοστόμου, Ομιλία ΙΔ΄1 εις Ιωάννην ). Αυτό που παίρνουμε λοιπόν από εδώ εν μέρει και όπως σε αρραβώνα ( Α΄Κορινθ. ιγ΄α ), αυτό το ίδιο θα δούμε συνολικώτερα και τρανότερα τότε ( Β΄Κορινθ. α΄22 ), το οποίο και λέγεται πως είναι η βασιλεία των ουρανών μέσα μας ( Λουκ. Ιζ΄21 ), επειδή γινόμαστε μ’ αυτό οι γηγενείς ουράνιοι και συμβασιλεύουμε μαζί μ’ αυτό στα ουράνια με τον Χριστό.

295. Σε κείνο συναντάμε ολόκληρο το πλήρωμα της θεότητας, σε μας δε απ’ το πλήρωμα της θεότητας· γι’ αυτό δεν γινόμαστε εμείς κατ’ ουσίαν θεοί, αλλά θεουργούμαστε κατά την ενέργεια και δωρεά του αγίου Πνεύματος. Έχει πλανηθή άρα και άσχημα ο Θωμάς διακηρύττοντάς τα αυτά για τη δική μας ευδαιμονία˙ « σταματά το έσχατο τέλος του ανθρώπου τη φυσική του έφεση έτσι, ώστε αφού επιτεύχθηκε εκείνο το τέλος, να μην ζητείται τίποτε περαιτέρω. Γιατί αν κινείται ακόμη προς κάτι, δεν έφθασε ακόμη στο τέλος, στο οποίο και ηρεμεί ». Και λέει ενάντια στους Έλληνες αυτά, τα οποία φαίνονται πως είναι αντίθετα στους αγίους, στους δε Έλληνες προσφιλή. Γιατί κανείς βέβαια απ’ τους αγίους ή είπε ή εννόησε στάση τής προς τον Θεό εφέσεως ή των ανθρώπων ή των αγγέλων · γιατί αυτά τα φαντάζονται μόνον οι Έλληνες, και τώρα κι ο ελεεινός Θωμάς.

296. Γιατί λέει και πάλι· « αν δεν επιτύχη κανείς μαζί με την ευδαιμονία όμοια και ακίνητα την ηρεμία, δεν είναι ακόμη ευδαίμων, αφού δεν ηρεμεί ακόμα η φυσική του επιθυμία. Όταν επιτύχη λοιπόν κανείς την ευδαιμονία, επιτυγχάνει παρόμοια και την ίδρυση και ηρεμία ». Ποιος σου τα δίδαξε αυτά, κακοδαιμονέστατε και αντίπαλε της αλήθειας, και πώς προχωράς ενάντια στις ρήσεις των αγίων, που ένα μέρος τους προαναφέραμε ; εφ’ όσον κινείται, λέει, κάτι προς την τελειότητα, δεν βρίσκεται ακόμα στο έσχατο τέλος. Θα παυθή ποτέ, αμβλύτατε στη διάνοια, αυτός που έφθασε στον Θεό, που είναι ακριβώς το έσχατο τέλος, το άπειρο και αόριστο, θα παυθή ποτέ απ’ την αγάπη, τον έρωτα, τον θαυμασμό, τη χαρά και τους άλλους τους καρπούς του Πνεύματος ; κι αν ισχύη αυτό, θα γίνη πιο αδρανής και κατ’ εξοχήν υποτιμημένος, όταν θα φθάση στο έσχατο τέλος, δηλαδή στον Θεό ;

297. Αλλ’ είναι λόγια ανόμων αυτά, ανταρσία κατά της ιεράς Εκκλησίας και της αλήθειας της, η οποία λέει ότι, φτάνοντας στον Θεό, φλέγεται ο νους με το πυρ της αγάπης, εκπλήσσεται για τα θαύματα στον Θεό, χαίρεται χαρά ανεκλάλητη για την κοινωνία και ένωση με τον Θεό, εξίσταται για τον υπερουράνιο πλούτο, που κληρονομεί, έχει ατέλειωτη την ηδονή για την άφθαρτή του κληρονομιά και για άλλα διάφορα, όσα έχουμε προαναφέρει. Ακούτε πώς μιλά ο κενός απ’ τη χάρι Θωμάς τα ασύμφωνα προς την ορθόδοξη γνώμη, σύμφωνα δε με τους Έλληνες και τον Αριστοτέλη; « Φαίνεται ( δοκεί ) πως υπάρχει κατ’ εξοχήν η έσχατη ευδαιμονία στον παρόντα βίο στη θεωρία, με την οποία αναζητείται η γνώση της αλήθειας, όπως αποδεικνύει ( φανερώνει σαφώς ) κι ο ίδιος ο Αριστοτέλης στο Ι΄ των Ηθικών».

298. Εύγε σε σένα, για τον μάρτυρα και τη μαρτυρία, πού σού έχει απορρίψει ολοφάνερα ο χορός των θεοσόφων. Γι’ αυτό και ξέχασες γρήγορα την έσχατη ευδαιμονία στον παρόντα βίο, που αναφέρουν εκείνοι, και αναφέρεις την έσχατη ευδαιμονία της ελληνικής πλάνης στον παρόντα βίο, με την οποία και ζητάται η γνώση της αλήθειας. Και πρόκειται για προτάσεις και συλλογισμούς για την ακατάληπτη αλήθεια, στην οποία δεν χωρά συλλογισμός. Δεν έχουν οι χριστιανοί έσχατη ευδαιμονία το να ζητούν τη γνώση της αλήθειας, αλλ’ είναι, όπως λέει ο ιερός Διονύσιος, « το πέρας κάθε ιεραρχίας η προς τον Θεό, όσο είναι εφικτό, αφομοίωση και ένωση » (Περί εκκλησιαστικής ιεραρχίας) στον παρόντα βίο. Και λέει κι ο Μέγας Βασίλειος˙ «Πνεύμα άγιον, επελθόν εις ανθρώπου ψυχήν, έδωκε μεν ζωήν, έδωκε δε αθανασίαν, ήγειρε κείμενον. Το δε κινηθέν κίνησιν αΐδιον υπό Πνεύματος αγίου ζώον άγιον εγένετο» (Κατά Ευνομίου Ε΄).

299. Βλέπεις, τί είναι πάντως η ευδαιμονία στον παρόντα βίο ; θεωρία, με την οποία ζητείται η γνώση της αλήθειας για την έσχατη ευδαιμονία των πιστών στο παρόν. Και λέει πάλι ο Μέγας Βασίλειος˙ « κι απέκτησε ο άνθρωπος την αξία του πνεύματος που κατοίκησε ( εισοικισθέντος ) σ’ αυτόν , πνεύμα προφήτη, αποστόλου, αγγέλου του Θεού» (ο.π.). Βλέπεις την έσχατη ευδαιμονία των ευσεβών στο παρόν; κι εκείνο που ονομάζεις εσύ έσχατη ευδαιμονία, είναι της έσχατης αφροσύνης.

300. Γιατί η θεωρία, με την οποία ζητείται η γνώση της αλήθειας, είναι τής έξω σοφίας, την οποία ζητούν οι Έλληνες, όπως λέει ο ιερός Παύλος˙ «Ιουδαίοι μεν σημεία ζητούσιν, Έλληνες δε σοφίαν» (Α΄ Κορ., α΄ 22), αλλά την έξω και των ορωμένων, που εμώρανε και απώλεσε κατά την επαγγελία ο Θεός.. Γιατί «απολώ» λέει «την σοφίαν των σοφών και την σύνεσιν των συνετών αθετήσω» (Ησ., κθ΄ 14 και Α΄ Κορ., α΄ 19). Κι ο ιερός Παύλος˙ «ουχί εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του αιώνος τούτου;» (Α΄ Κορ., α΄ 20). Είναι όντως μωρός και άξιος της απώλειας αυτός που νομίζει έσχατη ευδαιμονία στο παρόν τη θεωρία, με την οποία ζητείται η γνώση της αληθείας, όντας άπειρος ( απείρατος ) από δυσπιστία της εν αγίω Πνεύματι θείας ένωσης και προσχωρώντας στο ψέμμα και τις ελληνικές δόξες ( γνώμες ).

Συνεχίζεται

Σχόλιο: Αυτή η έννοια τής ευδαιμονίας τού Ακινάτη επέτρεψε τήν κυριαρχία τής Δυσεως από τό βουδιστικό Νιρβάνα.

Αμέθυστος.