Όταν η εμπάθεια μορφάζει...

Πηγή: ΛΟΓΙΟΣ ΕΡΜΗΣ

Ουδέποτε η ανοχή δεν επέφερε τα αναμενόμενα.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Κατ’ ουδένα τρόπο το θύμα δεν πρέπει να στέκεται απραγές. Η ενδοτικότητα τού αδύναμου κρίκου επιφέρει τραγικότερα δεινά, καθώς ο θύτης αντρειεύει συναισθανόμενος την δύναμή του και στρέφει ‘’λοξά’’ τα δίκαια ορμώμενος από τον διαστροφικό παρορμητισμό τής στιγμής που τον καταλαμβάνει.

Το λέσι που κυλιέται αιμόφυρτο, διεγείρει τα φτωχότερα των συναισθημάτων τού δυνάστη, αφήνοντας αίολο το δίκαιο και το αγαθό, ελπίζοντας στην θέαση των ορίων που εκείνος επιλέγει, στο σκοτεινό αποτέλεσμα τής υπερβολικής αξίωσης, στην νοητή γραμμή του θανάτου …ώστε ως μέγας γνώστης και θεμιτός ηγήτωρ να απαλύνει –αργότερα-, να σώσει, αποζητώντας την (αυτό-) κάθαρση και τους επαίνους.

Τα λόγια φαντάζουν απόντα, οι σκέψεις οργιάζουν, οι οργές πνίγουν πνιγμούς αδήλωτους. αφήνοντας φθόγγους δυσανάλογα μικρούς σε σχέση με το άχθος τής στιγμής και του αιώνα που διαφένεται ολάκερος. Με την ζοφερή προφητεία του μέλλοντος. Ο λαός στενάζει ανείπωτους στεναγμούς μα αντί να σταθεί κυλιέται…

Το παράλογο τού χασκογελά. Η εμπαθής γνώμη τον προκαλεί. Ο στρεβλός μύθος μάς κοροϊδεύει. Τα ψίχουλα μοιράζονται.

Διχαζόμαστε…

Η ανοχή μέρους τού λαού, επιφέρει νέες προτάσεις, που απέναντί τους δεν αντιτάσσεται το παραμικρό επιχείρημα, διότι είναι ως να αποζητάται ειλικρινές αποτέλεσμα εκλογών μεσούντος τυραννικού καθεστώτος. Αναγνωρίζετε ασφαλώς το μάταιο τής υπόθεσης. Είμαι βέβαιος ότι το κάνετε…

Η εφευρετικότητα νέων πηγών εσόδων από τους ‘’μασκοφόρους’’ σαδιστές τής έσχατης ηθικής ανυπαρξίας, ξεπερνά τα όρια τής αποδεκτής διαστροφής –εάν υπάρχει τέτοια- και φτάνει σε εκείνα …τής σατανικής ευφυΐας. Σε εκείνα τα άκρα όπου η κόπρος και η έμμεση βαφτίζονται γιατρικά και χορηγούνται στους δυστυχείς Έλληνες από ‘’τραβεστί’’ ήρωες κάποιου αισχρού μυθιστορήματος.

‘’Φόρος σε 1.000.000 ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που έχουν καταθέσει τις πινακίδες τους’’.

Η ευημερία του λαού, στο σώμα του οποίου ‘’ερωτεύονται’’, είναι για όλους αυτούς τούς ενδεδυμένους την προβιά του ανθρώπου, ιδέα αόριστη. Σύννεφο στον ουρανό και ρητορεία δίχως πίστη.

Εντεταλμένοι έμμισθοι, περιχαρείς κομπάζοντες, τυφλοί θιασώτες μιας ακαθόριστης σκέψης και ενός πειράματος ναζιστικής υφής, καλπάζουν σε εδάφη εγωιστικής έπαρσης, συναγωνιζόμενοι τον αγώνα του πρωτότυπου μαρτυρίου δίχως τον φόβο τής ντροπής, ακολουθώντας τον αυξάνοντα καλπασμό των βιαιότερων ενστίκτων τους. Ξεπέφτουν τον ξεπεσμό τής ανθρώπινης φύσης τους, βιώνουν την ένδεια του κακού ισχυρού και απολαμβάνουν την χαλαρότητα τής αντίδρασης.

Δεν είναι η περηφάνια τους που διατάζει το καθήκον. Είναι η ηθική τους, που πλανάται γυρεύοντας τον δρόμο της στα χαμόσπιτα τής παλιάς Τρούμπας. Είναι ακόμα η ‘’γλύκα’’ τής ορφάνιας εκείνου του συναισθήματος, η απουσία του οποίου, κάνει τον άνθρωπο ‘’άγρια δυνατό’’ βοηθώντας τον να γνωρίσει εκ νέου, μέσα από το κοστούμι του αυτή την φορά, τον άλλο του εαυτό, εκείνο τον ξεχασμένο, τον βάρβαρο…