O Mεσσιανισμός και η Ιστορική Εκκλησία!

Εξέπληξε τους πάντες ο Βαρθολομαίος, στα Ιεροσόλυμα, δηλώνοντας πως σκοπός της υπάρξεως τής Ορθοδοξίας ήταν, την τελευταία χιλιετία, η ένωση των Εκκλησιών, και η υπέρβαση του σχίσματος. Σ'αυτόν τον σκοπό δήλωσε, δούλεψαν πολλοί Ιεροί άνδρες αλλά δεν τό κατόρθωσαν ποτέ! Ωσπου «απεστάλησαν» από «Θεού» δύο Εκκλησιαστικοί ηγέτες, ο Αθηναγόρας και ο Πάπας Παύλος Στ', οι οποίοι υπερέβησαν (αγνόησαν) τις ανθρωπινες αδυναμίες [διότι μόνον λόγω των αδυναμιών δεν πετύχαινε η ένωση, δεν υπάρχει άλλο πρόβλημα] και ενεκαινίασαν [υπερβαίνουμε πλέον την Θεολογία της ανακαινίσεως με την θεολογία της ενεκαινίσεως] την δράση του διαλόγου της αγαπολογίας!

Δυστυχώς ξαφνιασμένοι στην αδιαφορία μας, αγνοούμε ότι η νέα Εκκλησία που επιβάλλεται είναι η Ιστορική Εκκλησία του Προτεσταντισμού. Η οποία κινείται πρός τα έσχατα, έχοντας για κινητήριο δύναμη στα σπλάχνα της τον Μεσσιανισμό. Ο Μεσσιανισμός αυτός στηρίζεται στην υποβάθμιση του Χριστού, από Θεού, σε αποστόλου, σε απεσταλμένου του Πατρός, ο οποίος είναι όμως κατ'ουσίαν απόστολος, ενώ οι ακολουθήσαντες και ακολουθούντες αυτόν δεν μπορούν να ταυτιστούν με την αποστολή τους, όπως ο Χριστός. Ο Οποίος είναι ο Απεσταλμένος καθ'εαυτός. Αυτή την Ιστορική Εκκλησία υπηρετούν οι θεολογικές σχολές και τον Μεσσιανισμό οι Εκδόσεις Άρ(κ)τος Ζωής, του Παλαιού οπαδού του Ψευδο Μεσσία Μούν Αγουρίδη, την αποστολή του οποίου συνεχίζει ο Ζουμπουλάκης.

Είναι, στην πραγματικότητα, η εξέλιξη της Καθολικής κακοδοξίας περί της υπάρξεως στρατευμένης και θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Αυτή την στρατευμένη Εκκλησία υπηρετεί σήμερα ο Πειραιώς, χωρίς να αντιλαμβάνεται τον Μεσσιανικό Ρόλο που ανέλαβε, όπως και όλοι οι περιθωριακοί φονταμενταλιστές παλαιοημερολογίτες και αποτειχισμένοι.

Στις εκδόσεις Άρτος Ζωής κυκλοφορεί ήδη ο συλλογικός τόμος, "Η μεσσιανική Ιδέα και οι μεταμορφώσεις της", όπου ο Ζουμπουλάκης διατυπώνει τον σκοπό της δράσης του, την Σκοπιά του Έργου του! «Ας σκεφτούμε με την Βίβλο». Όχι την Βίβλο [αυτό έγινε από τους Πατέρες], αλλά με την Βίβλο. «Το ίδρυμα μας, λέει, αρνείται να συμφιλιωθεί με τη θλιβερή πραγματικότητα της αγνόησης της Βίβλου και της βιβλικής σκέψης που υπάρχει στον τόπο μας, και θα κάνει (το ίδρυμά μας) όσα λίγα περνούν από το χέρι του για να μην μείνουν τα πράγματα όπως είναι».

«Ο μεσσιανισμός, καταλήγει, είναι γέννημα και θρέμμα της Βίβλου».[Και η Βίβλος τίνος είναι γέννημα;]

Μαθαίνουμε λοιπόν ότι ο Μεσσίας σημαίνει «Χριστός», χρισμένος με λάδι. Και γι'αυτό ο Ιησούς εχρίσθη στην Βάπτιση του στον Ιορδάνη και έγινε Χριστός. [Παρομοίως ερμηνεύεται και το Μυστήριο του Χρίσματος από τον κληρικαλισμό όπως εκφράζεται από τον Θερμό με Μεσσιανικό πάθος. Ότι ο πιστός λαμβάνει όλο το Άγιο Πνεύμα που δικαιούται άπαξ. Αντίθετα από τους Πατέρες οι οποίοι επιμένουν ότι το Χρίσμα όπως και η Βάπτιση ανήκει στα Μυστήρια του Χριστού, όπως και η λειτουργική μας ζωή. Και στην Θ. Ευχαριστία επαναλαμβάνεται το υπέρτατο Μυστήριο της ενσαρκώσεως του Κυρίου]. Και ο Κύριος είναι ένας άνθρωπος σαν εμάς ο οποίος προσέλαβε όλα μας τα πάθη, επομένως είναι αδύναμος σαν και μας, όπως αποκαλύπτεται στον Σταυρό, όπου εγκατελείφθη και από τον Θεό και ομοιώθη πλήρως μαζί μας καταλήγοντας στον Θάνατο! Ο αδύναμος Θεός λοιπόν αποστέλλει το Άγιο Πνεύμα για να ολοκληρώσει το έργο του, όπως ο ίδιος ολοκλήρωσε την Π.Δ. και στην συνέχεια μέχρις εσχάτων προορισμένοι εκλεκτοί αποστέλλονται για να οδηγήσουν την Ιστορική Εκκλησία, δια μέσου της Ειρήνης και της αγαπολογίας στον έσχατο Ιησού, ο οποίος την περιμένει με αγωνία και αγάπη, πονώντας για τα Ιστορικά της μαρτύρα! Όλη αυτή καινοτομία είναι ήδη επίσημη Θεολογία, παρότι την αγνοούμε, διότι δεν θέλουμε να μπούμε στον δύσκολο αγώνα της γνώσεως του Χριστού, αλλά τα θέλουμε όλα έτοιμα!

Ηans URS von Balthasar: Theodramatik, τόμος III.

Τα Θεολογικά πρόσωπα - Εκλεκτοί και απεσταλμένοι.

«Στον δραματικό χώρο που μας άνοιξε ο Χριστός, πνευματικά κτιστά υποκείμενα μπορούν να γίνουν Θεολογικές προσωπικότητες, συναγωνιστές στο Θεόδραμα. Δεν μπορούν να εισέλθουν σ'αυτή την σκηνή με την δική τους απόφαση και δεν μπορούν, από την στιγμή την εισόδου του να διαλέξουν από μόνες τους τον θεολογικό τους ρόλο. Αλλά ο χώρος της σκηνής είναι μια ασφάλεια της ελευθερίας στον Θεό, θεμελιωμένη στον Χριστό, και η εκλογή, η κλήση και η αποστολή που έρχεται από τον ελεύθερο Θεό, είναι κάτι που επιβεβαιώνεται και αναλαμβάνεται ελεύθερα, και είναι η πιο υψηλή ευκαιρία του ανθρώπου να προσωποποιηθεί, να κυριαρχήσει και να αποκτήσει το ίδιο του το θεμέλιο ή την δική του, την ίδια την παραδειγματική Ιδέα, η οποία είναι διαφορετικώς άπιαστη.

Το Ιδιαίτερο σημείο όμως όλων αυτών, καθοριστικό δε για όσους εμφανίζονται μ'αυτόν τον τρόπο έν Χριστώ στην Θεολογική σκηνή, είναι το γεγονός πως σ'αυτούς αντιθέτως από τον Χριστό δεν δίνεται κάποια ταυτότης ανάμεσα στην δική τους (αιώνια) κλήση και την (Χρονική) κλήση και αποστολή τους. Μπορούν να είναι, εκ μέρους του Θεού, αδιανοήτως, πριν από την θεμελίωση του κόσμου και επομένως πριν ακόμη δημιουργηθούν, να είναι εκλεκτοί εν Χριστώ (Εφ. 1,3) [η ανθρώπινη Φύσις εξατομικεύεται βάρβαρα]. Παρ'όλα αυτά αυτή η Εκλογή δεν γίνεται γι'αυτούς ποτέ συνειδητή με κανένα τρόπο μαζί με την δημιουργία τους, αλλά καλούνται σε μια καθορισμένη στιγμή του Χρόνου, της Ιστορικής τους υπάρξεως και, ίσως την ίδια στιγμή του χρόνου ή μάλλον συνήθως σε μια Επόμενη, αποστέλλονται!».

Είναι η εξέλιξη του απολύτου προορισμού του Αυγουστίνου. 

Οι προορισμένοι αυτοί δεν αμαρτάνουν ό,τι κι' αν κάνουν. Είναι αρχηγοί, προορισμένοι να σώσουν τους αμαρτωλούς, οι οποίοι δεν μπορούν να απαλλαγούν ποτέ από τις αμαρτίες τους, λόγω προορισμού, παρά μόνον ακολουθώντας τον εκλεκτό και τις αποφάσεις του. 

Είναι Μποντισάτβα. 

Ο Αυγουστίνος και ο Ακινάτης σκέπασαν παντελώς, την Ορθόδοξη Θεολογία των Πατέρων και σαν δύο Γίγαντες, έχουν σφιχταγγαλιάσει θανάσιμα τον μικρό Δαυΐδ, έτοιμοι να τον αποτελειώσουν.

Ο Πάπας και ο Βαρθολομαίος. Δύο πρώτοι άνευ ίσων. Ας πάνε από εκεί που ήρθαν. Μαζί με τους αποστόλους τους, Γιανναρά, Ζηζιούλα, Λουδοβίκο, Ράμφο, Αγουρίδη, Γιαγκάζογλου...

Αμέθυστος.

ΣΧΟΛΙΟ:
Η εγκύκλιος του Αρχιεπισκόπου Θυατείρων την οποία δημοσιεύσατε και σχολιάσαμε πρόσφατα συνοψίζει πλήρως την διδασκαλία αυτής της νέας "εκκλησίας" που περιγράφετε. Η "θεολογία" του Ζηζιούλα παραμερίζεται και προτάσσεται ουσιαστικά μια "θεολογία" που αρνείται πλήρως την Θεότητα του Κυρίου. Νομίζω τελικά πως ο Οικουμενισμός έκανε έναν μεγάλο κύκλο και επέστρεψε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 όταν ο τότε πρόεδρος του "διαλόγου", Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας, υποστήριζε πως ο Κύριος προσέλαβε και τα διαβλητά πάθη και πως η αναμαρτησία του Κυρίου ήταν μία "ηθική νίκη που κατακτήθηκε βήμα προς βήμα".
Γεώργιος