Η ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ, ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΑΠΤΗΣ «ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΩΣΕΩΣ» ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ»

Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους

Η ευχή «Υπέρ της των πάντων ενώσεως», της Μεγάλης Συναπτής, από τα λεγόμενα «ειρηνικά», ερμηνεύεται από κάποιους οικουμενιστές, ως ένωση των «εκκλησιών» διαφόρων δογμάτων. Γιατί διαστρέφουν τη σημασία και το νόημα της ευχής τούτης από τη Μεγάλη Συναπτή; 

Δεν είναι ακρότητα, αλλά αλήθεια να πούμε ότι η ευχή «Υπέρ της των πάντων ενώσεως», την ένωση εννοεί πάντων των ανθρώπων και εξυπακούει την επιστροφή στη Μία Αγία Εκκλησία. Οι οικουμενιστές ερμηνεύουν τούτη την ευχή λανθασμένα, ότι δηλαδή εννοεί την ένωση των «Εκκλησιών» διαφόρων δογμάτων, ερμηνεία η οποία αφορμάται από την ανθρωπάρεσκη αγάπη. «Παν νόημα εμπαθές», για να χρησιμοποιήσομε και την έκφραση του Αγίου Νείλου του ασκητού, γιατί πράγματι περί εμπαθούς εννοίας της «αγάπης» πρόκειται, στρεβλώνει και την αγάπη προς τον Θεό και την αγάπη προς τον άνθρωπο, διότι φρονώ ότι το κάλλος της εν Χριστώ αγάπης, εν αληθεία νοείται. Εάν θέλομεν να έχομε «αγάπην τε άπειρον προς τε τον Θεόν και ανθρώποις»* θα πρέπει την επιστροφή πάντων των ανθρώπων να επιζητούμε στην Μία Αγία Εκκλησία. Στη Μεγάλη Συναπτή, η ευχή «και της των πάντων ενώσεως», την ένωση όλων των ανθρώπων σαφώς εννοεί και φυσικά εξυπακούει την επιστροφή στη Μία Αγία Εκκλησία.

Στα αρχαία λειτουργικά κείμενα, η Εκκλησία χαρακτηρίζεται «από περάτων έως περάτων της γης». Στο βιβλίο της Αρχαίας Εκκλησίας, «Διαταγαί των Αποστόλων», όπου υπάρχει αρχαίο κείμενο της Θείας Λειτουργίας, αναγινώσκομε «Υπέρ της Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της από περάτων έως περάτων δεηθώμεν, όπως ο Κύριος άσειστον αυτήν και ακλυδώνιστον διαφυλάξη και διατηρήση μέχρι της συντελείας των αιώνων». 

«Η Οικουμένη ως συμπεφώνηκεν», (Συνοδικό Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου), καταδεικνύει πώς ορίζεται αληθώς η Οικουμένη, όπου οι πάντες το αυτό φρονούν, ποιός είναι  ο αληθής Οικουμενισμός, ο οποίος εκφράζεται ορθοδόξως, όπου αληθώς αρμόζει, το «αδελφικώς» και «πατροποθήτως».

Με λύπη παρατηρούμε ότι η ευχή της Μεγάλης Συναπτής «Υπέρ της των πάντων ενώσεως», τιτλοφορεί παρερμηνευόμενη και θεολογικά κείμενα ακόμα. Επεξηγείται η ευχή τούτη, ως υπονοούσα την ένωση των «Εκκλησιών» διαφόρων δογμάτων. Αυτό είναι εννοιολογική στρέβλωση της ευχής της Μεγάλης Συναπτής.

Δέεται ο διάκονος ή ο ιερεύς «υπέρ ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών», δηλαδή για τη στερέωση των Αγίων του Θεού Εκκλησιών. Αυτή η δέηση της Μεγάλης Συναπτής έχει παρερμηνευτεί με απαράδεκτο τρόπο. Σαφέστατα εννοούνται οι τοπικές Εκκλησίες, καθότι συν τοις άλλοις, έχει γραφεί στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού και δεν εννοεί την ένωση των «εκκλησιών» διαφόρων δογμάτων. Το τοπικώς ενδεικνυόμενο, παρερμηνευόμενο σε βαβέλειους ατραπούς οδηγεί. 

Επακόλουθο λοιπόν της στρέβλωσης της έννοιας της ευχής τούτης, της Μεγάλης Συναπτής, είναι το γεγονός ότι οι οικουμενιστές δημιούργησαν σκοπίμως ένα ατυχέστατα παρερμηνευόμενο συγκερασμό, με αποτέλεσμα να εννοούν, αυτό που αλλοτρόπως διαλαλούν στις οικουμενικές συνάξεις, δηλαδή της ενώσεως πάντων των «Εκκλησιών» κάθε δόγματος σε μία εκκλησία.

Αυτό εννοεί και η δήλωση της Κεντρικής Επιτροπής του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), που συνήλθε στο Τορόντο του Καναδά  κατά το έτος 1950. Η «Δήλωση του Τορόντο», τιτλοφορείται «Η Εκκλησία, οι Εκκλησίες και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών». Στη «Δήλωση του Τορόντο», αναφέρεται ότι το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), δεν πρέπει να γίνει ποτέ υπερ-εκκλησία. Ενώ τούτο αναφέρεται ως πρώτιστη θέση η οποία επεξηγεί, τι δεν είναι το (Π.Σ.Ε.), παρακάτω επεξηγώντας τι είναι το  (Π.Σ.Ε.), αναφέρει «οι εκκλησίες αναγνωρίζουν ότι το να αποτελεί κάποιος μέλος της εκκλησίας του Χριστού είναι πιο περιεκτικό από το να αποτελεί  μέλος της ίδιας του της εκκλησίας», (churches are acknowledging that the membership of the church of Christ is wider and more inclusive than the membership of their own church).

Όντως αυτό που καταδεικνύεται με το «περιεκτικότερο» (more inclusive), υποβαθμίζει το γεγονός να ανήκεις στην ίδια σου την εκκλησία. Μπορεί το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), να μη αποτελεί υπερ-εκκλησία, σαφέστατα όμως υποδεικνύεται η εκκλησία του Χριστού (όπως φυσικά την εννοεί το Π.Σ.Ε.), σαν μια εκκλησία που είναι πάνω από όλες τις εκκλησίες-μέλη του Π.Σ.Ε. Ως Ορθόδοξοι δεν μπορούμε να δεχθούμε κάτι τέτοιο, καθότι στο σημείο τούτο της «Δήλωσης του Τορόντο», μας υποβάλλει να δεχθούμε ότι ανήκουμε στις «επί μέρους εκκλησίες» και ότι υπάρχει μια άλλη Εκκλησία του Χριστού (με ευρύτερη σημασία) στην οποία είναι «περιεκτικότερο» να ανήκουμε. Δηλαδή αλλοτρόπως, σαφέστατα όμως υποδεικνύεται μια υπέρ-εκκλησία, πέραν της Ορθόδοξης Εκκλησίας. 

Ο π. Γεώργιος Τσέτσης ως μόνιμος αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Γενεύη και επιτελικό στέλεχος του Π.Σ.Ε., κατά τα έτη (1984-1999), μπορεί να προσπάθησε να καθησυχάσει τις ανησυχίες των Ορθοδόξων, με την αναφορά του «περί του μύθου της υπερ-εκκλησίας», όμως το σημείο τούτο της δήλωσης με τη φράση «πιο περιεκτικό» (more inclusive), σε τι άλλο παραπέμπει; Δεν παραπέμπει σε μια εκκλησία με «ευρύτερη» σημασία, δηλαδή σε υπερ-εκκλησία;

Επίσης ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας) αναφερόμενος στο Π.Σ.Ε., επισημαίνει πως, ποτέ δεν ήταν, ούτε και θα είναι εκκλησία το Π.Σ.Ε., με τα χαρακτηριστικά στοιχεία της una sancta (Μίας Αγίας), όμως πρόσθεσε πως «έχει εκκλησιολογική σημασία οτιδήποτε συμβάλλει στην οικοδόμηση της εκκλησίας» (Τhe Self-understanding of the Orhodox and their Participation in the Ecumenical Movement – Metropolitan John of Pergamon). Η επεξηγητική φράση «συμβάλλει στην οικοδόμηση της εκκλησίας» πώς μπορεί να ερμηνευτεί; Αν την Ορθόδοξη Εκκλησία εννοεί, τότε διαχωρίζει σαφώς τη θέση του από τη «Δήλωση του Τορόντο». Αν όμως την εννοιολογική σημασία της «Δήλωσης του Τορόντο» στηρίζει, τότε πρόκειται περί εκκλησιολογικής στρέβλωσης του τι είναι η Εκκλησία του Χριστού. Για τη συμβολή του Π.Σ.Ε. «στην οικοδόμηση της εκκλησίας», όπως ισχυρίστηκε ο  Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας), έχω βέβαιη την πεποίθηση, ότι «ουδέ επ’ ελάχιστον», συνέβαλε «στην οικοδόμηση της εκκλησίας», με τις τόσες εκκλησιολογικές στρεβλώσεις και τις οικουμενιστικές ασχήμιες.

Προς τι λοιπόν η εννοιολογική στρέβλωση, των ευχών τούτων της Μεγάλης Συναπτής και ο παρερμηνευόμενος συγκερασμός τους;

 *«αγάπην τε άπειρον προς τε τον Θεόν και ανθρώποις» - Ησυχίου Πρεσβυτέρου, Προς Θεόδουλον (Φιλοκαλία Α΄).

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Πόσο δύσκολο είναι λοιπόν νά κατανοήσουν οι θεολόγοι τόν λόγο τους;;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ.

Τήν κατήργησε ο Βαθρολομαίος μέ τήν συνέργεια τού Ιερώνυμου!!! Πόσο δύσκολο είναι νά πάψουν νά παίζουν τό κρυφτό μέ τήν πίστη τους;;;

Αμέθυστος