Ουφολογία ως σωτηριολογική θρησκεία (10) - Περί της διάδοσης της αμαρτίας στον κόσμο των πλανητών

Συνέχεια από:Πέμπτη, 10 Ιουλίου 2014

Η ανακάλυψη ενός μεγαλύτερου Θεού
Του Ernst Benz, από το βιβλίο:

Außerirdische Welten, Von Kopernikus zu den Ufos (Εξωγήινοι κόσμοι, Από τον Κοπέρνικο μέχρι τα ούφο), Aurum Verlag, Edition 2000

Το σοκ που προκάλεσε η επανάσταση του Κοπέρνικου

Περί της διάδοσης της αμαρτίας στον κόσμο των πλανητών

Εμμανουήλ Καντ β 

Αυτή η τοποθέτηση επιτρέπει να βγουν συμπεράσματα περί των διαφορών στις πνευματικές καταβολές και ικανότητες που παρουσιάζουν τα σκεπτόμενα πνευματικά όντα των διάφορων πλανητών, τα οποία όντα, όπως και οι άνθρωποι αυτής της γης, εξαρτώνται από το υλικό θεμέλιο στο οποίο είναι δεσμευμένοι. «Αν λοιπόν οι πνευματικές ικανότητες παρουσιάζουν μια αναγκαία εξάρτηση από την ύλη της μηχανής την οποία κατοικούν, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε με μια περισσότερο από πιθανή βεβαιότητα, πως όλο το φάσμα της τελειότητας των όντων αυτών ακολουθεί ένα κανόνα: οι ικανότητες αυτές γίνονται πιο τέλειες, σύμφωνα με την αναλογία των αποστάσεων των πλανητών από τον ήλιο»²⁶. Σύμφωνα με αυτά ισχύει και το αξίωμα: «η τελειότητα του πνευματικού αλλά και του υλικού κόσμου, από τον Ερμή μέχρι τον Κρόνο, και ίσως και πέρα από αυτόν (όπου υπάρχουν και άλλοι πλανήτες), αυξάνεται με μια βαθμιαία ακολουθία, βάσει της αναλογίας της απόστασης από τον ήλιο»²⁷.

Ο Καντ αισθάνεται πως πρέπει να βγάλει συμπεράσματα, τα οποία τον φέρνουν πολύ κοντά στις υποθέσεις του Swedenborg περί πνευματικής σωματικότητας των κατοίκων του κόσμου των πνευμάτων. Όσο πιο λεπτή η υλικότητα, που αποτελεί το υπόστρωμα του οργανισμού ενός πνευματικού όντος, τόσο πιο εκλεπτυσμένη η ικανότητα πρόσληψης που έχει, τόσο πιο ακριβείς οι αντιλήψεις του, τόσο πιο πλαστική η δυνατότητα του στο να αναπαριστά προς τα έξω την εσωτερική του ουσία, τόσο πιο  καθαρές οι θεωρήσεις και οι ιδέες του, τόσο πιο τέλεια η φύση του. Ναι, ο Καντ δεν διστάζει να υποθέσει, πως τα πνευματικά όντα τα οποία βρίσκονται μακρύτερα από τον ήλιο, και επομένως έχουν πιο εκλεπτυσμένα σώματα, έχουν επίσης μακρύτερη διάρκεια ζωής. «Αν και η χρονική περατότητα ροκανίζει ακόμα και τις πιο τέλειες φύσεις, πρέπει να πιστέψουμε πως η διάρκεια των πλασμάτων είναι ανάλογη της τελειότητας τους, όπως και η καχεξία της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται σε μια σωστή αναλογία προς τον τιποτένιο χαρακτήρα της»²⁸.

Αν και ο Καντ στο κύριο μέρος του δοκιμίου του για τους κατοίκους των πλανητών, έφτασε σε επιστημονικά αποδεκτά συμπεράσματα, ακολουθώντας την ίδια του την απαίτηση για υψηλά επίπεδα πιθανότητας των θεωρήσεων του, στο τέλος χαλαρώνει αυτές τις απαιτήσεις, και μπαίνει στο πεδίο των υποθέσεων, που τον οδηγούν κατευθείαν στα θεοσοφικά προβλήματα του Oetinger και του Swedenborg. Πρέπει να σημειώσουμε πως θέτει απλώς ερωτήματα, τα οποία καθοδηγούν την ανθρώπινη φαντασία σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Δεν ισχυρίζεται πως υπάρχουν επιστημονικά αποδεκτές απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Τολμά όμως να διαπραγματευθεί διεξοδικά ένα από αυτά τα ερωτήματα, που προφανώς απασχολούσε περισσότερο από τα άλλα την φαντασία του: το ερώτημα περί του βεληνεκούς της αμαρτίας στα διάφορα επίπεδα των κατοίκων των πλανητών.

«Τις μέχρι τώρα υποθέσεις μας τις εκθέσαμε μένοντας πιστοί στην γραμμή των φυσικών συσχετίσεων, πράγμα που κράτησε τις υποθέσεις σε ένα δρόμο λογικής αξιοπιστίας. Θέλουμε να επιτρέψουμε μια παρεκτροπή στο πεδίο της φαντασίας; Ποιος μας δείχνει το όριο, όπου παύει η θεμελιωμένη πιθανότητα και αρχίζουν οι αυθαίρετοι λογισμοί; Ποιος είναι τόσο τολμηρός ώστε να δώσει μια απάντηση στο ερώτημα: αν η αμαρτία ασκεί την εξουσία της και σε άλλες σφαίρες του κοσμικού οικοδομήματος, ή μόνη της η αρετή διοικεί;»

«Τα άστρα είναι έδρα λαμπρών πνευμάτων,

Και όπως εδώ το πάθος κυριαρχεί, εκεί αρχηγός είναι η αρετή». Haller

«Δεν ταιριάζει κάποια ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ της σοφίας και της βλακείας που χαρακτηρίζει την άτυχη ικανότητα προς αμαρτίαν; Ποιος ξέρει, μήπως οι κάτοικοι των άλλων πλανητών δεν είναι τόσο ανώτεροι και τόσο σοφοί, ώστε να κατέβουν στο επίπεδο της τρέλας που βρίσκεται στην αμαρτία, εκείνοι όμως που ζουν τους κατώτερους πλανήτες, είναι πολύ ισχυρά δεμένοι με την ύλη, και έχουν πολύ χαμηλή πνευματική ικανότητα, ώστε δεν είναι σε θέση να φέρουν ευθύνη ενώπιον του δικαστηρίου της δικαιοσύνης; Με τον τρόπο αυτό θα ήταν η γη και ίσως και ο Άρης (ώστε να μην μας λείπει και η άθλια παρηγοριά ότι δεν είμαστε μόνοι μας) μόνοι πάνω στον μεσαίο αυτό δρόμο, όπου οι πειρασμοί των αισθητηριακών ερεθισμάτων έχουν μια ισχυρή ικανότητα παράσυρσης, σε σχέση με την εξουσία του πνεύματος;»²⁹

Και αν οι στοχασμοί αυτοί συσχετίζονται ακόμα με την θεώρηση περί σχέσης πνεύματος και ύλης, όπως την καθορίζει η υπόθεση του Καντ περί σχέσης και επιπέδου των κατοίκων των πλανητών, προς το τέλος ο Καντ αναφέρεται σε καθαρά θεοσοφικά ερωτήματα, που φέρνουν την διδασκαλία περί κατοίκων των πλανητών σε συσχέτιση με τις υποθέσεις περί του επέκεινα και της ζωής μετά θάνατον. Στο σημείο αυτό επισημαίνει και το πρόβλημα στο οποίο το γραπτό τού Swedenborg ισχυρίζεται πως δίνει απάντηση: αν τα αστέρια είναι φυτώρια των πνευμάτων, όπου τα πνευματικά όντα αυτής της γης, όταν τους αφαιρεθεί με τον θάνατο η γήινη ύπαρξη, και όπου τιμώνται με μια ανώτερη θεώρηση του σύμπαντος και καθαρότερη γνώση περί Θεού.

«Δεν είναι καν γνωστό τι είναι πραγματικά ο άνθρωπος, αν πρέπει με αυτά να διδάξουμε την συνείδηση και τις αισθήσεις. Πόσο λιγότερα θα μαντέψουμε, σε σχέση με εκείνα που θα έπρεπε. Η δίψα της ανθρώπινης ψυχής για γνώση είναι μεγάλη, γι' αυτό, το απομακρυσμένο από αυτήν αντικείμενο, και προσπαθεί να αποκτήσει λίγο φως για αυτές τις σκοτεινές γνώσεις».

«Θα πρέπει η αθάνατη ψυχή, σε όλη την άπειρη μελλοντική της διάρκεια, την οποία δεν διακόπτει ο τάφος, να μείνει προσκολλημένη  στην γη; Δε θα πρέπει να δει και τα υπόλοιπα θαύματα της δημιουργίας; Ποιος ξέρει αν δεν της έχει οριστεί να γνωρίσει από κοντά εκείνες τις άλλες σφαίρες; Ίσως για τον λόγο αυτό να σχηματίζονται και άλλες σφαίρες του πλανητικού συστήματος, για να προετοιμάσουν για μας νέες κατοικίες;...»³⁰.

Ο Καντ αναφέρεται σε  μια θεοσοφική ερμηνεία του σύμπαντος, αλλά αμέσως υποδεικνύει την αβεβαιότητα της. Παρουσιάζει μια άλλη διδασκαλία περί των τελευταίων γεγονότων, και μια άλλη πίστη περί ζωής μετά τον θάνατον, που ταιριάζουν πιο πολύ στην φιλοσοφία του. Ο θάνατος δεν μας οδηγεί σε κάποιον άλλον πλανήτη αυτού του γήινου σύμπαντος. Η στενή μας σχέση με το ανώτατο ον, στην οποία σχέση εισερχόμαστε μετά την ελευθέρωση της ψυχής από τα υλικά της δεσμά, έχει ως συνέπεια μια εντελώς νέα και διαφορετικής φύσεως σχέση προς το σύνολο της φύσεως, και μας οδηγεί πέραν των δεδομένων που ισχύουν στις συνθήκες της γήινης ζωής μας. Η νέα κατάσταση λοιπόν, σε σύγκριση και με τις συνθήκες των πιο τέλειων κατοίκων των πλανητών, θα είναι εντελώς διαφορετική, και η μακαριότητα της δε θα εξαρτάται από την όποια κατάλληλη μείξη πνεύματος και ύλης, ούτε από την τέλεια θεώρηση των αντικειμένων έξω από την ίδια. «Η πηγή της μακαριότητας της βρίσκεται μέσα στην ίδια».

«Μας επιτρέπεται να αστειευόμαστε με τέτοιες αντιλήψεις. Κανένας δε θα στήριζε την ελπίδα σε τόσο αβέβαιες εικόνες της φαντασίας. Όταν η αυταρέσκεια θα έχει πάρει το μερίδιο της, το αθάνατο πνεύμα θα συνεχίσει την ύπαρξη του, αφού θα έχει εκτιναχθεί  πάνω από όλα, και θα βρίσκεται σε μια νέα σχέση προς την φύση, η οποία σχέση πηγάζει από την στενή του σχέση με το ανώτερο ον. Από το σημείο αυτό, η ανυψωμένη φύση, η οποία έχει την πηγή της μακαριότητας της μέσα της, δε θα αποσπάται πια από τα εξωτερικά αντικείμενα, για να ζητήσει σε αυτά την ηρεμία της...»³¹.

(Συνεχίζεται)

Σάν νά λέμε, ότι μετά θάνατον τό εργαλείο με τό οποίο προσλαμβάναμε τίς κτιστές ενέργειες, η νοημοσύνη, θά προσλαμβάνει τίς άκτιστες ενέργειες. (Γιανναράς) 

Αμέθυστος