Φωνές από το εξωτερικό: Η αλήθεια αρχίζει να λέγεται

Κουρτ Μπάγιερ ― Αυστριακός οικονομολόγος, ερευνητής του Διεθνούς Ινστιτούτου Οικονομικών Συγκρίσεων της Βιέννης και πρώην εκτελεστικός διευθυντής της Παγκόσμιας Τράπεζας, στην αυστριακή εφημερίδα «Ντερ Στάνταρντ»

«… θα πρέπει κανείς στην Ευρώπη να στρίψει επιτέλους δυναμικά το τιμόνι της οικονομικής πολιτικής, αν θέλει να πείσει (πάλι) τους Ευρωπαίους για το νόημα της ΕΕ».

Μαρκ Γκίλμπερτ, αρθρογράφος του Bloomberg, Πηγή: Bloomberg: Σώστε την Ελλάδα, τώρα - Διαγράψτε το χρέος της

«Η εκλογική μάχη στην Ελλάδα θα αναζωπυρώσει την αναταραχή και θα απειλήσει το ευρώ. Το πρόγραμμα επενδύσεων που ανακοίνωσε πρόσφατα ο Γιούνκερ (ύψους 35 δισ. ευρώ), είναι μια σιωπηρή αναγνώριση, από πλευράς ΕΕ, ότι πρέπει να κάνει περισσότερο για να ενισχύσει την ανάπτυξη στην Ευρωζώνη. Αυτό το συναίσθημα θα πρέπει να αντικατοπτρίζεται και στις μελλοντικές συζητήσεις που θα έχουν οι διεθνείς δανειστές με τους μελλοντικούς ηγέτες της Ελλάδας, τη στιγμή μάλιστα που η κούραση του εκλογικού σώματος αυξάνεται επικίνδυνα λόγω της λιτότητας».

New York Times, Εditorial με τίτλο «Μια κουρασμένη Ελλάδα εξετάζει τις επιλογές της»

«…δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η λιτότητα που απαίτησε η τρόικα σε αντάλλαγμα για την βοήθεια προς τη χώρα έχει παρατείνει και εμβαθύνει την οικονομική κατάρρευση. Ένα ακόμη μειονέκτημα στην προσέγγιση της τρόικα ήταν ότι “άφησε” τη χώρα με πολύ περισσότερο χρέος από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να ελπίζει να αποπληρώσει, κάτι που ακόμη και το ΔΝΤ αναγνώρισε την περασμένη χρονιά».

Βόλφγκανγκ Μινχάου, Γερμανός αναλυτής στο γερμανικό περιοδικό Spiegel

«Αντί να επιλύσουμε την κρίση χρέους με μια διάσκεψη για το χρέος, μεταθέτουμε το πρόβλημα, δημιουργώντας πολύπλοκες ομπρέλες προστασίας, οι οποίες μεταφέρουν σε τελική ανάλυση τα χρέη από τη μία γωνία του συστήματος στην άλλη. Αυτό φαίνεται καλό, αλλά στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τίποτε στην υπερχρέωση της Ελλάδας και της Πορτογαλίας….
Η σημερινή φήμη της Μέρκελ στηρίζεται στο επισφαλές θεμέλιο μιας απατηλής ελπίδας για ανάκαμψη. Η κατάσταση μας είναι συγκρίσιμη με εκείνη του ιδιοκτήτη μιας κατοικίας, ο οποίος βλέπει με φρίκη τον λεκέ της υγρασίας να βγαίνει κάτω από τον βαμμένο τοίχο και ο οποίος όχι μόνο έχει ξοδέψει τσάμπα λεφτά για το βάψιμο, αλλά πρέπει τώρα να δαπανήσει ακόμη περισσότερα, επειδή μετέθεσε στο μέλλον τη λύση του προβλήματος. Εμείς όλοι, εκτός από τη Μέρκελ, θα κληθούμε να πληρώσουμε ακριβά την πολιτική της καθυστέρησης…
Ο πολυδιαφημισμένος πραγματισμός της Άγκελα Μέρκελ αποδεικνύεται οφθαλμαπάτη». το γερμανικό περιοδικό Spiegel, σημειώνοντας πως οι κινήσεις της καγκελαρίου στο πλαίσιο της διαχείρισης της κρίσης στην Ευρώπη είναι συγκρίσιμες με τις προσπάθειες ενός ιδιοκτήτη κατοικίας να καταπολεμήσει την υγρασία στους τοίχους του σπιτιού του με ένα νέο βάψιμο… Η καγκελάριος Μέρκελ καταγίνεται με μια ψευδαίσθηση».

Γερμανική Die Welt: Οι Έλληνες βρίσκονται σε θέση ισχύος

«Όποιος θεωρεί αδιάφορη την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, ας έχει προειδοποιηθεί: Ένα “Grexit” δεν θα ήταν ακίνδυνο. Οι Έλληνες το γνωρίζουν και έχουν γερά νεύρα. Ένα κούρεμα χρέους γίνεται πιθανό…
Λέγεται τώρα ότι η Ευρωζώνη θα άντεχε μια έξοδο της Ελλάδας. Μια τέτοια έξοδος θα ήταν μάλιστα αναπόφευκτη, σε περίπτωση που ο αρχηγός του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, ερχόταν στην εξουσία και χαλάρωνε ακόμη περισσότερο την πορεία λιτότητας των Ελλήνων. Με αυτό το απειλητικό σενάριο από το δημιουργικό τμήμα της βερολινέζικης υπουργικής γραφειοκρατίας η γερμανική κυβέρνηση ανακατεύεται εμμέσως στον ελληνικό προεκλογικό αγώνα… κάτι τέτοιο είναι πολύ ριψοκίνδυνο και λάθος…
Η Ευρωζώνη δεν μπορεί, σύμφωνα με τις συνθήκες, να αποκλείσει ένα μέλος. Η ΕΚΤ όμως θα μπορούσε να περιορίσει τόσο τις δυνατότητες αναχρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών ώστε η Αθήνα θα έπρεπε τελικά να εισαγάγει νέο νόμισμα. Η απειλή από το Βερολίνo θα ήταν λοιπόν εφαρμόσιμη… όμως οι κίνδυνοι μιας εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν είναι τόσο εύκολο να υπολογιστούν όσο πιστεύει η γερμανική κυβέρνηση, καθώς… μια έξοδος της Ελλάδας θα έβαζε στο στόχαστρο των αγορών, εκτός από την εύθραυστη Πορτογαλία, τις νέες πηγές ανησυχίας της Ευρωζώνης, τη Γαλλία και την Ιταλία….
Οι απειλές από το Βερολίνο αποτελούν ομολογία αποτυχίας, καθώς δείχνουν ότι η πολιτική διάσωσης της ΕΕ, τουλάχιστον στην περίπτωση της Ελλάδας, έχει αποτύχει… Η ετυμηγορία των διασωστών Ευρωπαίων “χρήματα έναντι μεταρρυθμίσεων” έχει πάψει εδώ και καιρό να ισχύει. Το κόστος της διάσωσης γινόταν κατά το παρελθόν όλο και μεγαλύτερο, όμως η προθυμία της Αθήνας για μεταρρυθμίσεις όλο και μικρότερη. Οι Έλληνες εδώ και καιρό δεν είναι διατεθειμένοι να βαδίσουν την απαραίτητη μεταρρυθμιστική πορεία των διεθνών δανειστών – ασχέτως εάν ο πρωθυπουργός λέγεται Τσίπρας ή Σαμαράς. Η Ελλάδα είναι μια πανωλεθρία για την Ευρωπαϊκή Ένωση…
Ποια θα είναι η συνέχεια; Περισσότερο από 260 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή 80% του συνολικού ελληνικού χρέους βαραίνουν πλέον δημόσιους δανειστές, ιδιαίτερα τις χώρες της Ευρωζώνης. Στην περίπτωση εξόδου της Ελλάδας, ένα σημαντικό μέρος αυτών των χρημάτων θα χανόταν. Αυτό θα έπρεπε η Μέρκελ να το εξηγήσει στον Γερμανό φορολογούμενο, ο οποίος σηκώνει το κύριο βάρος. Ο Τσίπρας & ΣΙΑ το γνωρίζουν αυτό. Βρίσκονται σε θέση ισχύος…

Joseph E. Stiglitz , Project Syndicate, 26 Σεπτεμβρίου2014, «Europe’s Austerity Zombies»

«… Εν τω μεταξύ, η Γερμανία υποχρεώνει τις άλλες χώρες να ακολουθούν πολιτικές που αποδυναμώνουν τις οικονομίες τους ‒ και τις δημοκρατίες τους. Όταν οι πολίτες ψηφίζουν επανειλημμένα για μια αλλαγή πολιτικής ‒ και ορισμένες πολιτικές έχουν μεγαλύτερη σημασία για τους πολίτες εφόσον αυτές είναι που επηρεάζουν το βιοτικό τους επίπεδο ‒ αλλά τους λένε ότι τα θέματα αυτά καθορίζονται αλλού ή ότι δεν έχουν άλλη επιλογή, τότε πλήττεται η δημοκρατία αλλά και η πίστη στο ευρωπαϊκό σχέδιο…
Όλα τα δεινά στην Ευρώπη –αυτά που προκλήθηκαν για να εξυπηρετηθεί το τεχνητό κατασκεύασμα, το ευρώ‒ είναι αρκετά τραγικά για να θεωρούνται δευτερεύοντα. Παρ’ ότι συνεχίζουν να αυξάνονται οι αποδείξεις ότι δεν λειτουργεί η λιτότητα, η Γερμανία και οι λοιποί ιέρακες που έχουν συσπειρωθεί γύρω από αυτήν, στοιχηματίζουν το μέλλον της Ευρώπης στη βάση μιας μεγάληςκαι ανυπόληπτης θεωρίας.
Αναρωτιέμαι, δε, γιατί οι οικονομολόγοι τους εφοδιάζουν με όλο και περισσότερα στοιχεία με τα οποία προσπαθούν να αποδείξουν την ορθότητα αυτής της συγκεκριμένης θέσης.

Τομά Πικετί, Γάλλος οικονομολόγος. Συνέντευξη στον Μόδεστο Σιώτο: “Πρέπει να δείξουμε εμπιστοσύνη στη Δημοκρατία”, Αυγή

«Νομίζω ότι ένα νόμισμα με 18 διαφορετικά δημόσια χρέη, 18 διαφορετικά επιτόκια δανεισμού στα οποία οι χρηματοπιστωτικές αγορές μπορούν να κερδοσκοπούν, 18 διαφορετικά φορολογικά συστήματα που ανταγωνίζονται το ένα το άλλο είναι ένα σύστημα που δεν μπορεί να λειτουργήσει και δεν θα μπορέσει ποτέ να λειτουργήσει.
Όσο οι χώρες της Ευρωζώνης δεν επιδεικνύουν τη θέλησή τους να παραμείνουν ενωμένες έχοντας ένα κοινό δημόσιο χρέος, κοινά επιτόκια δανεισμού και κοινή φορολογική πολιτική (τουλάχιστον για τον φόρο των επιχειρήσεων και ιδανικά και για τη φορολόγηση των ανώτερων εισοδημάτων και του μεγάλου πλούτου), η κρίση εμπιστοσύνης θα επανέρχεται διαρκώς στο τραπέζι.
Το πρόβλημα είναι απλό: Η Γερμανία και η Γαλλία αποφάσισαν το 2011-2012 ότι δεν θέλουν να μοιραστούν τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού τους με τη Νότια Ευρώπη. Αυτή ήταν μια εγωιστική και χαζή απόφαση, για την οποία καλούμαστε όλοι να πληρώσουμε το τίμημα, ιδιαίτερα η Ελλάδα. Η Ευρώπη ζητά από την Ελλάδα να αναγκάσει τους Έλληνες φορολογούμενους να πληρώσουν περισσότερους φόρους, ενώ την ίδια στιγμή οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες με ικανοποίηση δέχονται να αποπληρώνονται κανονικά. Παράλληλα η Γαλλία και η Γερμανία δεν παρέχουν στην ελληνική φορολογική υπηρεσία τα στοιχεία των διακρατικών μεταφορών κεφαλαίου και χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι ξεκάθαρο πλέον ότι χρειαζόμαστε ένα διαφορετικό σύστημα διακυβέρνησης στην Ευρώπη…
Για μένα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα διεθνιστικό και φιλοευρωπαϊκό κόμμα. Αυτό που θεωρώ σημαντικό είναι να καταθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ εμπεριστατωμένες προτάσεις για ένα διαφορετικό σύστημα διακυβέρνησης της Ευρωζώνης… Αν θέλουμε να αντικαταστήσουμε τον κανόνα της ομοφωνίας στη λήψη δημοσιονομικών αποφάσεων με ένα μοντέλο απλής ή ενισχυμένης πλειοψηφίας, τότε χρειαζόμαστε ένα δημοκρατικό σώμα για να λάβει όλες αυτές τις αποφάσεις. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο και είναι απαραίτητο να εμπλέξουμε σε μια τέτοια ιστορία τα εθνικά κοινοβούλια».

http://xydakis.gr/?p=6012 

Παρέμβαση