Που θα κριθεί πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ είναι παιδί του ελληνικού συστήματος, ας λέμε την αλήθεια. Δεν προήλθε από κάποια εξωμήτριο, ούτε από κάποια επανάσταση, ούτε μπήκε ξαφνικά στη Βουλή, αλλά δημιουργήθηκε και κυοφορήθηκε μέσα στο ίδιο το θεσμικά σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα. Το ερώτημα είναι αν θέλει ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ να γίνει μητροκτόνος, να αλλάξει δηλαδή θεσμικά αυτό το σύστημα ή αν θα προτιμήσει να γίνει απλά ο διαχειριστής του.

Μπορεί οι αριστεροί να μην είχαν

αναλάβει ποτέ, μέχρι τις τελευταίες εκλογές, την εκτελεστική εξουσία στην Ελλάδα, αλλά η Αριστερά είχε κυριαρχήσει μετεμφυλιοπολεμικά παντού. Από τον πνευματικό κόσμο, τα πανεπιστήμια, τη λογοτεχνία, την καλλιτεχνία, τη δημοσιογραφία μέχρι το εμπόριο, τη βιομηχανία και τον κρατικό παρασιτισμό. Επεδίωξε και ενέπνευσε ένα υπερμέγεθες κράτος, ένα πολιτικό σύστημα άκρως συγκεντρωτικό με το κράτος να είναι ο προστάτης, ο «καλός πατερούλης» και την κοινωνία απόλυτα στο περιθώριο.

Το μοντέλο αυτό το ασπάστηκε γρήγορα και η οικογενειοκρατική και αντιπαραγωγική Δεξιά, η οποία είδε όλον αυτόν τον υπερσυγκεντρωτισμό και τον κρατισμό ως ευκαιρία για να αναπτύξει τα δικά της δίκτυα εκλογικής πατρωνίας και εκλογικής πελατείας, που θα εξασφάλιζαν τη μόνιμη εξουσία της. Έτσι το δίπολο Δεξιά – Αριστερά στην Ελλάδα, στην ουσία δεν εξέφρασε ποτέ πραγματικές κοινωνικές συγκρούσεις και κοινωνικές διεργασίες, ούτε τις ώθησε να δημιουργηθούν. Εδώ επικράτησε μια νόθα πολιτικοκοινωνική κατάσταση και το δίπολο αυτό ήταν θεατρικό, βασιζόμενο πάνω σε τεχνητές διαιρέσεις του λαού. Στην ουσία όμως η οικονομική ολιγαρχία του τόπου διαπλέχτηκε με την πολιτική ελίτ εκμεταλλευόμενη άγρια τους απλούς πολίτες μέσω του υπερσυγκεντρωτικού πολιτικού συστήματος και του σκληρού γραφειοκοκρατικού κρατικού μηχανισμού.

Αυτό το μοντέλο όμως οδήγησε στη χρεοκοπία την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό στην ταπείνωση, στην εξάρτηση και στην εξαθλίωση, την ίδια στιγμή που η ολιγαρχία έχει τα πλούτη της στο εξωτερικό. Αυτό το μοντέλο πρέπει επειγόντως να αλλάξει και η αλλαγή του δεν μπορεί να ξεκινήσει από πουθενά αλλού παρά αποκλειστικά από τους θεσμούς. Σήμερα δεν είμαστε ούτε στο 1950, ούτε στο 1974, ούτε στο 1981. Σήμερα η μεταβιομηχανική Παγκοσμιοποίηση έχει καταργήσει την έννοια του εθνικού κράτους και φυσικά έχει καταργηθεί παγκόσμια και το εθνικό δίπολο Αριστερά – Δεξιά που λειτουργούσε μέσα στα όρια του εθνικού κράτους. Στην Ελλάδα όμως όπου το δίπολο αυτό ποτέ όπως είπαμε δεν ήταν πραγματικό, εξακολουθεί να υπάρχει και να χωρίζει το λαό σε Κεντροαριστερούς και Κεντροδεξιούς, οι οποίοι ώ του θαύματος!!! εφαρμόζουν την ίδια ακριβώς πολιτική….

Εδώ ακριβώς θα κριθεί ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα του χρέους, των μνημονίων και της τρόϊκας είναι δευτερεύον, με την έννοια ότι εκεί δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Υπάρχουν όμως πράγματα που δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος, δεν τα ελέγχει η τρόϊκα και όμως είναι αυτά που χρεοκόπησαν τη χώρα.

Θα θελήσει άραγε να συνεχίσει το ίδιο θεατρικό παιχνίδι των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, προς άγραν εκλογικής πελατείας, αφήνοντας άθικτο το υπάρχον πολιτικό σύστημα που δημιούργησε και τον ΣΥΡΙΖΑ; Θα θελήσει να διατηρήσει υπερσυγκεντρωτικά όλη την πολιτική εξουσία στα χέρια του αριστερού πρωθυπουργού  Τσίπρα ή ο τελευταίος θα αλλάξει το θεσμικό πολιτικό σύστημα ώστε να χάσει ο ίδιος πολιτική εξουσία, αποκεντρώνοντάς την στα χέρια των απλών πολιτών;

Δυστυχώς, δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι ότι θα το κάνει αυτό.
 hassapis-peter