ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΠΟΡΡΟΦΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΚΟΝΗΜΑΤΑ
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΔΙΝΕΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Η διδασκαλία περί των χαρισμάτων της Καινής Διαθήκης
είναι ή ήταν ο πυρήνας της εκκλησιολογίας! Κατά την αναλογία της πίστεως
δίνονται σε κάθε πιστό από τον Θεό ένα ή περισσότερα χαρίσματα, τα οποία
αποτελούν «φανέρωσιν» του Πνεύματος και υπηρετούν «προς το συμφέρον» και «εις
οικοδομήν του σώματος του Χριστού». Όλοι οι πιστοί ως χαρισματούχοι κατέχουν εκ
Θεού ορισμένη θέση στο σώμα τού Χριστού σαν μέλη αυτού. Από την πιστότητα και
την συνέπεια των πιστών στα ληφθέντα χαρίσματα οικοδομείται η κοινότης μέσα στην
αγάπη δια την σωτηρίαν.
Ενώ λοιπόν η ορθόδοξος εκκλησία δεν έπαυσε ποτέ της να είναι χαρισματική, (με τους Αγίους της π.χ.), το θέμα των χαρισμάτων απουσιάζει παντελώς από τα νεώτερα δογματικά συγγράμματα!
Γι’ αυτό και όσοι μελετούν την Ορθοδοξία αγνοούν παντελώς την καρδιά τής εκκλησίας! Μπορούν με κάθε ειλικρίνεια να διδάσκουν πως η καρδιά της εκκλησίας είναι η Θ. Ευχαριστία με κέντρο της τον Επίσκοπο!
Πώς χάθηκε η εκκλησία του Κυρίου και στην θέση της έχουμε σήμερα μία Αναμορφωμένη εκκλησία των θεολογούντων;
Η καταστροφή ξεκίνησε από τους Καππαδόκες, οι οποίοι προσπάθησαν να προσαρμόσουν την εκκλησία στα νέα δεδομένα του Μ. Κωνσταντίνου και να σώσουν την πίστη. Τελικώς εμείς σήμερα είμαστε οι ζωντανοί καρποί αυτής τής ανέφικτης προσαρμογής μέ τόν κόσμο.
Θα δούμε με μεγάλη συντομία πως αναμόρφωσε τα χαρίσματα ο Μ. Βασίλειος! Για τον Μ. Βασίλειο λοιπόν η εκκλησία είναι σώμα Χριστού. Την εκκλησία του Χριστού αρχιτεκτονεί το πνεύμα το άγιον, το οποίον παρέχει «εγκαινισμόν» και «διακόσμησιν» δια ποικίλων χαρισμάτων, αποτελούντων «δωρεάς εκ του πνεύματος» (περί Αγίου Πνεύματος 16, 39).
«Εγκαινισμόν δε της Εκκλησίας υποληπτέον την ανακαίνωσιν του νοός, την δια του αγίου Πνεύματος γινομένην τοις καθ’ ένα των συμπληρούντων το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού» (Εις 29 ψαλμόν §1).
Σ’ αυτό το σημείο οι νεοέλληνες θεολογούντες κατηγορούν ότι το Άγιο Πνεύμα προάγει τον ατομικισμό. Έλεος!
«Εν τη της ζωής κοινωνία το εκάστου ίδιον χάρισμα κοινόν των συμπολιτευομένων γίνεται και ων έκαστον ου μάλλον δι’ εαυτόν η δια τους άλλους ο λαμβάνων έχει ... Εν δε τη των πλειόνων συμβιώσει και του ιδίου απολαύει, πολυπλασιάζων αυτό τη μεταδόσει, και τα των άλλων ως εαυτού καρπούται» (όροι κατά πλάτος pg 31 932ΑΒ).
Έκαστος πρέπει ιδία κλίση μένειν και κατορθούν επιμελέστερον το υπό του Κυρίου πιστευθέν. Μόνον ούτως επιτυγχάνεται η ευάρεστος τω Θεώ ευταξία εν αγάπη Χριστού εν τη διαφορά των χαρισμάτων και η ευαρέστησις πρός τον θεόν (περί βαπτίσματος Β' 8, 3).
Λόγω της απωλείας των χαρισμάτων οι σημερινοί θεολογούντες προσπαθούν να στηρίξουν την διαφορά ή ετερότητα στην αναλογία με τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος! Έλεος, της ανοησίας...!
Ο Μ. Βασίλειος όμως ανταποκρινόμενος στις ανάγκες και τα αιτήματα της εκκλησίας της εποχής του, εποχής αιρέσεων, εκκλησιαστικής συγχύσεως και πολέμου, έδωσε διαφορετικό τόνο στην αξιολόγηση και βαρύτητα ορισμένων χαρισμάτων, σε σύγκριση με τα άλλα! Έτσι κυριαρχούν τα χαρίσματα του λόγου, τα οργανωτικά, ποιμενικά και διακονικά. Ενώ τα θαυματουργικά και λοιπά έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αυτή η πρακτική προτίμηση οδήγησε σιγά-σιγά στην αποκοπή των μελών τής εκκλησίας από το Άγιο Πνεύμα και στην αυτονομία των διακονημάτων με τη βοήθεια των νοητικών ικανοτήτων του καθενός μας. Χωρίς τον εγκαινισμό και την διακόσμηση που ήταν απαραίτητοι στην ύπαρξη της εκκλησίας. Σιγά-σιγά η ανακαίνιση και η διακόσμηση ανατέθηκαν στην αισθητική, η οικοδομή στους κτίστες και η ενότης του Αγίου Πνεύματος στον επίσκοπο, σήμερα πλέον ταγό της εκκλησίας. Έτσι τα χαρίσματα του Μ. Βασιλείου ήταν βεβαίως η προφητεία και η σοφία και η γνώσις, αλλά το βάρος έπεφτε στη διδασκαλία, στην κυβέρνηση, στους δικαστάς, στους συμβούλους, στα ενεργήματα δυνάμεων, στις χαρισματικές τέχνες.
Ματαίως ο Άγιος Μάξιμος προσπαθεί να επαναφέρει στη ρίζα τους τα διοικητικά “χαρίσματα”:
«Διακόνου λόγον επέχει ο προς τους ιερούς αγώνας αλείφων τον νούν και τους εμπαθείς λογισμούς απελαύνων απ' αυτού. Πρεσβυτέρου δε, ο εις την γνώσιν των όντων φωτίζων και την ψευδώνυμον γνώσιν εξαφανίζων. Επισκόπου δε, ο τω αγίω μύρω τελειών της γνώσεως και προσκυνήσεως της Αγίας Τριάδος (όστις ανάγεται εις το ύψος της μυστικής γνώσεως και προσκυνήσεως της Αγίας Τριάδος)» (Ευεργετινός, τόμος Δ, σελ. 586).
Σήμερα επικρατεί πλέον η γνώμη πως η χειροτονία και μόνη δίνει χαρίσματα! Όπως λέει και ο Άγιος Συμεών για την συγκεκριμένη γνώμη, Άπαγε!
Σήμερα οι φαιδροί θεολογούντες επιδιώκουν να ανακαινίσουν την εκκλησία με τη βοήθεια του Rahner, του Pannenberg, έχοντας την υποστήριξη των ταγών της εκκλησίας!
ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ
Αμέθυστος
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΔΙΝΕΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Η διδασκαλία περί των χαρισμάτων της Καινής Διαθήκης
είναι ή ήταν ο πυρήνας της εκκλησιολογίας! Κατά την αναλογία της πίστεως
δίνονται σε κάθε πιστό από τον Θεό ένα ή περισσότερα χαρίσματα, τα οποία
αποτελούν «φανέρωσιν» του Πνεύματος και υπηρετούν «προς το συμφέρον» και «εις
οικοδομήν του σώματος του Χριστού». Όλοι οι πιστοί ως χαρισματούχοι κατέχουν εκ
Θεού ορισμένη θέση στο σώμα τού Χριστού σαν μέλη αυτού. Από την πιστότητα και
την συνέπεια των πιστών στα ληφθέντα χαρίσματα οικοδομείται η κοινότης μέσα στην
αγάπη δια την σωτηρίαν. Ενώ λοιπόν η ορθόδοξος εκκλησία δεν έπαυσε ποτέ της να είναι χαρισματική, (με τους Αγίους της π.χ.), το θέμα των χαρισμάτων απουσιάζει παντελώς από τα νεώτερα δογματικά συγγράμματα!
Γι’ αυτό και όσοι μελετούν την Ορθοδοξία αγνοούν παντελώς την καρδιά τής εκκλησίας! Μπορούν με κάθε ειλικρίνεια να διδάσκουν πως η καρδιά της εκκλησίας είναι η Θ. Ευχαριστία με κέντρο της τον Επίσκοπο!
Πώς χάθηκε η εκκλησία του Κυρίου και στην θέση της έχουμε σήμερα μία Αναμορφωμένη εκκλησία των θεολογούντων;
Η καταστροφή ξεκίνησε από τους Καππαδόκες, οι οποίοι προσπάθησαν να προσαρμόσουν την εκκλησία στα νέα δεδομένα του Μ. Κωνσταντίνου και να σώσουν την πίστη. Τελικώς εμείς σήμερα είμαστε οι ζωντανοί καρποί αυτής τής ανέφικτης προσαρμογής μέ τόν κόσμο.
Θα δούμε με μεγάλη συντομία πως αναμόρφωσε τα χαρίσματα ο Μ. Βασίλειος! Για τον Μ. Βασίλειο λοιπόν η εκκλησία είναι σώμα Χριστού. Την εκκλησία του Χριστού αρχιτεκτονεί το πνεύμα το άγιον, το οποίον παρέχει «εγκαινισμόν» και «διακόσμησιν» δια ποικίλων χαρισμάτων, αποτελούντων «δωρεάς εκ του πνεύματος» (περί Αγίου Πνεύματος 16, 39).
«Εγκαινισμόν δε της Εκκλησίας υποληπτέον την ανακαίνωσιν του νοός, την δια του αγίου Πνεύματος γινομένην τοις καθ’ ένα των συμπληρούντων το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού» (Εις 29 ψαλμόν §1).
Σ’ αυτό το σημείο οι νεοέλληνες θεολογούντες κατηγορούν ότι το Άγιο Πνεύμα προάγει τον ατομικισμό. Έλεος!
«Εν τη της ζωής κοινωνία το εκάστου ίδιον χάρισμα κοινόν των συμπολιτευομένων γίνεται και ων έκαστον ου μάλλον δι’ εαυτόν η δια τους άλλους ο λαμβάνων έχει ... Εν δε τη των πλειόνων συμβιώσει και του ιδίου απολαύει, πολυπλασιάζων αυτό τη μεταδόσει, και τα των άλλων ως εαυτού καρπούται» (όροι κατά πλάτος pg 31 932ΑΒ).
Έκαστος πρέπει ιδία κλίση μένειν και κατορθούν επιμελέστερον το υπό του Κυρίου πιστευθέν. Μόνον ούτως επιτυγχάνεται η ευάρεστος τω Θεώ ευταξία εν αγάπη Χριστού εν τη διαφορά των χαρισμάτων και η ευαρέστησις πρός τον θεόν (περί βαπτίσματος Β' 8, 3).
Λόγω της απωλείας των χαρισμάτων οι σημερινοί θεολογούντες προσπαθούν να στηρίξουν την διαφορά ή ετερότητα στην αναλογία με τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος! Έλεος, της ανοησίας...!
Ο Μ. Βασίλειος όμως ανταποκρινόμενος στις ανάγκες και τα αιτήματα της εκκλησίας της εποχής του, εποχής αιρέσεων, εκκλησιαστικής συγχύσεως και πολέμου, έδωσε διαφορετικό τόνο στην αξιολόγηση και βαρύτητα ορισμένων χαρισμάτων, σε σύγκριση με τα άλλα! Έτσι κυριαρχούν τα χαρίσματα του λόγου, τα οργανωτικά, ποιμενικά και διακονικά. Ενώ τα θαυματουργικά και λοιπά έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αυτή η πρακτική προτίμηση οδήγησε σιγά-σιγά στην αποκοπή των μελών τής εκκλησίας από το Άγιο Πνεύμα και στην αυτονομία των διακονημάτων με τη βοήθεια των νοητικών ικανοτήτων του καθενός μας. Χωρίς τον εγκαινισμό και την διακόσμηση που ήταν απαραίτητοι στην ύπαρξη της εκκλησίας. Σιγά-σιγά η ανακαίνιση και η διακόσμηση ανατέθηκαν στην αισθητική, η οικοδομή στους κτίστες και η ενότης του Αγίου Πνεύματος στον επίσκοπο, σήμερα πλέον ταγό της εκκλησίας. Έτσι τα χαρίσματα του Μ. Βασιλείου ήταν βεβαίως η προφητεία και η σοφία και η γνώσις, αλλά το βάρος έπεφτε στη διδασκαλία, στην κυβέρνηση, στους δικαστάς, στους συμβούλους, στα ενεργήματα δυνάμεων, στις χαρισματικές τέχνες.
Ματαίως ο Άγιος Μάξιμος προσπαθεί να επαναφέρει στη ρίζα τους τα διοικητικά “χαρίσματα”:
«Διακόνου λόγον επέχει ο προς τους ιερούς αγώνας αλείφων τον νούν και τους εμπαθείς λογισμούς απελαύνων απ' αυτού. Πρεσβυτέρου δε, ο εις την γνώσιν των όντων φωτίζων και την ψευδώνυμον γνώσιν εξαφανίζων. Επισκόπου δε, ο τω αγίω μύρω τελειών της γνώσεως και προσκυνήσεως της Αγίας Τριάδος (όστις ανάγεται εις το ύψος της μυστικής γνώσεως και προσκυνήσεως της Αγίας Τριάδος)» (Ευεργετινός, τόμος Δ, σελ. 586).
Σήμερα επικρατεί πλέον η γνώμη πως η χειροτονία και μόνη δίνει χαρίσματα! Όπως λέει και ο Άγιος Συμεών για την συγκεκριμένη γνώμη, Άπαγε!
Σήμερα οι φαιδροί θεολογούντες επιδιώκουν να ανακαινίσουν την εκκλησία με τη βοήθεια του Rahner, του Pannenberg, έχοντας την υποστήριξη των ταγών της εκκλησίας!
ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ
Αμέθυστος
Η χειροτονία από μόνη της δεν δίνει χαρίσματα.Αυτό είναι σωστό.Τα χαρίσματα τα δίνει μόνο ο Κύριος (χαρίσματα ιαμάτων κτλ.).
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως η χειροτονία δεν δίνει την αποστολική διαδοχή; Αυτή δεν είναι απαραίτητη για να γίνει η θεία λειτουργία και να κατέλθει η Χάρη του Παναγίου Πνεύματος στον άρτο και οίνο και να γίνει Σώμα και Αίμα Χριστού;
Αν κάποιος δεν είναι χειροτονημένος ή έχει καθαιρεθεί γίνεται η μεταβoλή; Δεν αγιάζει ο ιερέας, αλλά ο Κύριος (ο Θύτης και το Θύμα, ο Προσφέρων και Προσφερόμενος), αλλά αν δεν υπάρχει χειροτονημένος ιερέας, προχωράει ο Κύριος σε μεταβολή των τιμίων δώρων;
Επίσης στην εξομολόγηση η συγχωρητική ευχή δεν εξαλείφει τις παλιές αμαρτίες αν βέβαια υπάρχει ειλικρινής ΜΕΤΑΝΟΙΑ και όχι τυπική εμπαίζοντας τον Κύριο;
Καλοπροαίρετα τα λέω όλα αυτά για να τα συζητήσουμε.
Μαρία Π.
Αποστολική διαδοχή δέν σημαίνει ότι κληρονομείται η χάρις. Σημαίνει διαδοχή πίστης, όπως αυτή εκφράστηκε στίς πράξεις τών αποστόλων τήν ημέρα τής πεντηκοστής. Ο Ιερεύς κάνει τήν θυσία. Οπως λέει ο Γέρονας Εφραίμ Ο Κατουνακιώτης ο παπάς είναι ο χασάπης. Η Χάρις τών διακονημάτων διακρίνεται από τά Χαρίσματα τού Αγίου πνεύματος. Οπως διδάσκει ο Απ. Παύλος. Από τήν στιγμή πού υπάρχει τό Χάρισμα τού αποστόλου, δέν είναι δυνατόν ο Ιερεύς νά διεκδικεί κληρονομιές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποστολική διαδοχή λοιπόν είναι η δυνατότητα να διακονείς στο άγιο θυσιαστήριο, η οποία δεν υπάρχει στους υπόλοιπους, άρα είναι μια καθαρή υπηρεσία (διακονία).Όλα τα υπόλοιπα είναι δωρεές του Κυρίου. Υπήρξαν ασκητές που δεν είχαν την ιεροσύνη αλλά αγίασαν γιατί έλαβαν το Άγιο Πνεύμα και τα χαρίσματά του και ιερείς που παρότι αξιώθηκαν αυτή την διακονία, δεν κατάφεραν τελικά να σωθούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας είναι ο Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων άνθρωπος Ιησούς Χριστός. Έτσι μας λέει ο απ. Παύλος. Όμως εμείς θεωρούμε επίσης μεσίτες την Παναγία μας και όλους τους Αγίους αλλά και τους Αρχαγγέλους που τους τιμάμε όταν γιορτάζουν. Αυτά πως συμβιβάζονται; Μαρ.Π.
Μέ τήν διπλή φύση τού Κυρίου. Μεσίτης είναι η ανθρωπότης τού Κυρίου. Οπως καί τής Θεοτόκου. Η οποία μεσιτεύει τήν ίδια τήν σωτηρία μας. Οι Αγγελοι καί οι Αρχάγγελοι είναι μεσίτες μέ μιάν άλλην έννοια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν βαπτίζεται κάποιος μετά χρίεται με Άγιο Μύρο.Επίσης ένας αιρετικός που γίνεται Ορθόδοξος. Αυτό το τηρούσαν όλοι οι Άγιοι.Το Άγιο Χρίσμα είναι "σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου" δηλ. ένα σφράγισμα της ψυχής για την Βασιλεία του Θεού. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι όλοι οι σφραγισμένοι θα σωθούν.Ούτε αν κάποιος δεν είχε αυτή τη δυνατότητα ότι δεν θα σωθεί, δεν είναι δηλ. το Τυπικό που σώζει, γιατί ο Κύριος είναι υπεράνω όλων. Ο ληστής πάνω στο σταυρό που μπήκε πρώτος στον Παράδεισο ήταν αβάπτιστος (από το βάπτισμα του Ιωάννη) αλλά και στην περίπτωση των αγίων 40 μαρτύρων , ο βασανιστής που έπεσε τελευταίος στη λίμνη ήταν επίσης αβάπτιστος και όμως έγινε Μάρτυρας.Όμως όποιος έχει τη δυνατότητα πρέπει να το τηρήσει. Μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν η εκκλησία λέει Πνεύμα Αγιο δέν εννοεί τό Αγιο Πνεύμα αλλά τόν Κύριο. ΑΥΤΌ διδάσκεται από τόν Αγιο Γρηγόριο Παλαμά διότι εμπλέκεται στό φιλιόκβε. Οπως επίσης καί στήν εν' Χριστώ ζωή τού Καβάσιλα.Εάν τό επιθυμούμε νά γνωρίσουμε τήν πίστη μας. Ο Αγιος Συμεών είναι δύσκολος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μέγας Βασίλειος κρίνεται ένοχος !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή Μαρία, αποστολική διαδοχή σημαίνει πρωτίστως διαδοχή στην πίστη. Να πιστεύουμε ως προς το Πρόσωπο του Χριστού, τα ίδια ακριβώς πράγματα που πίστευαν οι Απόστολοι για Αυτόν. Οι αιρετικοί δεν διαθέτουν αυτήν την πίστη. Αποστολική διαδοχή σημαίνει επίσης και διαδοχή στην εμπειρία των Αποστόλων, όμως αυτό έχει εφαρμογή μόνο σε όσους έφτασαν στην Πεντηκοστή, δηλαδή στους Προφήτες και στους Αγίους. Ούτε αυτό διαθέτουν οι αιρετικοί διότι έχουν απωλέσει την ορθή πράξη. Διότι η ορθή πράξη είναι απαραίτητη για να φτάσει ο άνθρωπος σε αυτό το γεγονός. Ο κληρικαλισμός διδάσκει ότι αυτή η διαδοχή αποκτάται με τη χειροτονία. Υπάρχει ένα απολυτίκιο που ψάλλει η Εκκλησία σε μνήμες Αγίων Επισκόπων, το οποίο λέει το εξής: "Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία, κάποτε τον Επίσκοπο μίας επαρχίας, τον αποκαλούσαν Άγιο, όχι τιμητικά όπως νομίζουν οι περισσότεροι, ούτε με την έννοια που δίνει ο Ζηζιούλας. Τον αποκαλούσαν Άγιο, διότι ήταν Προφήτης πριν τη χειροτονία του από τους ανθρώπους. Η χειροτονία του σε Επίσκοπο ήταν η αναγνώριση του Προφητικού χαρίσματος, η οποία φυσικά μπορούσε να γίνει από ανθρώπους που είχαν την ίδια εμπειρία με αυτόν, από άλλους Προφήτες δηλαδή. Σήμερα οι Προφήτες αγνοούνται επιδεικτικά από τους ανθρώπους. Πρότεινε ποτέ κανείς τον Πορφύριο ή τον Παϊσιο για Επίσκοπο; Οι Χριστιανοί κάποτε χειροτόνησαν με το ζόρι Επίσκοπο τον Χρυσόστομο.
Η ιερωσύνη είναι Μυστήριο και τα Μυστήρια προηγούνται της Πεντηκοστής. Η Χάρις της ιερωσύνης, δίδεται ώστε ο άνθρωπος να υπηρετεί άξια τα ιερά, δεν είναι απαραίτητη η Χάρις της Ιερωσύνης για τον αγιασμό των δώρων. Επίσης η Χάρις αυτή δίδεται υπό προϋποθέσεις. Δεν λαμβάνουν Πνεύμα Άγιο όλοι όσοι βαπτίζονται, όπως λέει ο Άγιος Συμεών, ούτε όλοι όσοι παντρεύονται, ούτε όλοι όσοι μεταλαμβάνουν, ούτε όλοι όσοι χειροτονούνται κληρικοί.
Γεώργιος
Σέ τί πράγμα;; Μάς έκανε μία παραχώρηση καί τήν θεοποιήσαμε. Εσύ τί βρήκες;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζω αδ. Γεώργιε αυτά που γράφεις, και τα περισσότερα είναι κατανοητά. Όμως έχω κάποιες απορίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες ότι η αποστολική διαδοχή είναι η διαδοχή στην ορθή πίστη.Επί της ουσίας είναι σωστό. Όταν μιλάμε όμως για χειροτονία εννοούμε την επίθεση των χειρών όπως έκανε ο απ. Παύλος στον Τιμόθεο (έχω ακούσει συνομιλία του Ν. Σωτηρόπουλου με ευαγγελικό προτεστάντη που του λέει ότι η χειροτονία πηγάζει απευθείας από τον Κύριο και φτάνει μέχρι τις μέρες μας). Αυτό δίνει την ιεροσύνη, χωρίς την οποία δεν μπορεί να γίνει η Θεία Κοινωνία.Αυτό σαν ειδική διακονία υπάρχει σε συγκεκριμένους ανθρώπους.
Όταν λοιπόν γράφεις ότι δεν είναι απαραίτητη η Χάρις της Ιερωσύνης για τον αγιασμό των δώρων, αυτό τι σημαίνει; Ότι ας έχει μόνο την τυπική χειροτονία χωρίς να είναι πνευματικός άνθρωπος δηλ. χωρίς την αναγέννηση όπως λέει ο Κύριος στον Νικόδημο, και ο Κύριος θα κάνει την μεταβολή; ή ας μην έχει ούτε χειροτονία και πάλι γίνεται η μεταβολή;
Γιατί το δεύτερο μας πηγαίνει στον προτεσταντισμό.. Σ΄ευχαριστώ.. Μ.
Η χειροτονία πιστοποιεί σέ όλους κάτι πού ήδη υπάρχει. Δέν προσθέτει κάτι. Ελάχιστοι μαθητές τού Χριστού έδιναν οι ίδιοι διά τής επιθέσεως τών χειρών τήν χάρη. Σήμερα όλες οι πράξεις είναι ευχές. Οι Προτεστάντες επινόησαν τόν ατομικισμό. Τίποτε δέν δίνεται στό άτομο γιά τό άτομο. Μέ τό Μυστήριο τής πίστεως εισερχόμεθα στήν ακολουθία τού Κυρίου. Δέν μπορούμε νά μιμηθούμε τόν Παύλο, καθώς καί κείνος ήταν μιμητής Χριστού. Πρέπει νά διασταυρώνουμε ότι ακούμε μέ τούς Πατέρες τής Εκκλησίας οι οποίοι είναι λίγοι καί συγκεκριμένοι. Αυτοί πού προτάσσουν τήν μετάνοια κυρίως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ παπα-Τσέτσης "ξαναχτύπησε". Ο μουσικολογιότατος φιλοξενεί ένα φαιδρό του κείμενο που θα μας ψυχαγωγήσει πριν μπούμε στη νηστεία της σαρακοστής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία, σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες ιερείς που διακατέχονται από πάθη όπως η πορνεία, η φιλαργυρία, η λαιμαργία, η φιλαρχία κλπ και παραμένουν αμετανόητοι. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος δεν αγιάζει τα δώρα επειδή οι ιερείς αυτοί είναι φαύλοι; Η τυχόν φαυλότητα του ιερέα δεν προσθέτει ούτε αφαιρεί τίποτα από τον αγιασμό των δώρων λέει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας. Έχουν άραγε οι φαύλοι ιερείς ιερωσύνη; Λαμβάνει Πνεύμα Άγιο ένας άνθρωπος που παραμένει προσκολλημένος σε θανάσιμα αμαρτήματα και δεν ζει αγγελικό βίο; Λαμβάνει Πνεύμα Άγιο ένας άνθρωπος που θέλει να γίνει κληρικός για να εξουσιάζει τους λαϊκούς, όπως καταγγέλλει και ο Σμέμαν; Σύμφωνα με τον κληρικαλισμό, η Ιερωσύνη είναι το μόνο απροϋπόθετο Μυστήριο. Άπαξ και έλαβες Χάρη Ιερωσύνης λένε, την έχεις για πάντα. Μπορεί ο Αδάμ να έπεσε και να έχασε τη Χάρη, οι παπάδες όμως δεν τη χάνουν ποτέ σύμφωνα με τον κληρικαλισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλες οι ακολουθίες των Μυστηρίων είναι προσευχές. Φυσικά και η Ιερωσύνη πηγάζει από τον Κύριο αλλά δεν την έδωσε σε κανέναν να την διαχειρίζεται και να την μοιράζει κατά το δοκούν. Δεν διατάζεται η Χάρη του Θεού από τους ανθρώπους. Οι Απόστολοι όταν χειροτονούσαν, προσεύχονταν στον Κύριο να δώσει Πνεύμα Άγιο στον χειροτονούμενο. Δεν έλεγαν στον χειροτονούμενο "Λάβε Πνεύμα Άγιο", όπως λένε οι παπικοί. Μόνο ο Κύριος έχει αυτή την εξουσία. Η χειροτονία είναι πράξη που συνοδεύεται πάντοτε από ευχή προς τον Κύριο. Κύριος οίδε από εκεί και πέρα.
Γεώργιος
Τα πρώτα που λες αδελφέ είναι τα αυτονόητα.Αλίμονο αν έπαιζε ρόλο η προσωπική κατάσταση του ιερέα στον αγιασμό των δώρων.Το Άγιο Πνεύμα επίσης, παραμένει μόνο σε κατοικητήριο καθαρό, (γίνετε Ναοί του Αγίου Πνεύματος). Όμως ακούμε ότι παραμένει η δυνατότητα να ιερουργούν σε όλη τους τη ζωή (εκτός αν καθαιρεθούν). Μπορεί να χαθεί η Χάρη από τον ίδιο και να πάει στην κόλαση, όμως μέχρι το τέλος της ζωής του, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον Κύριο για να διακονεί στο άγιο θυσιαστήριο και να κοινωνούν οι πιστοί αφού είναι χειροτονημένος; Πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; δεν υπάρχει θεία κοινωνία χωρίς χειροτονημένο ιερέα έστω και αν ο ίδιος εξέπεσε της Χάρης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με το Άγιο Πνεύμα, διαβάζουμε στις Πράξεις των αποστόλων αυτά που λες, ότι ερχόταν με την πίστη και την προσευχή, και μάλιστα κάποιος τους έδινε χρήματα για να εξαγοράσει την δυνατότητα να δίνει Αγιο Πνεύμα και οι απόστολοι τον επέπληξαν πολύ αυστηρά.
Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος μερικές φορές όταν έρχεσαι σε κατάνυξη γίνεται έντονα αισθητή και σωματικά, σαν θερμότητα και όπως λέει ο γερ. Σωφρόνιος είναι το Ακτιστο Φως που το αντιλαμβάνεσαι είτε ως "Πυρ καθαίρον" είτε στους πιο πνευματικούς ως "Φως καταυγάζον".
Αυτή η Χάρη δίνεται φυσικά από τον Κύριο γιατί μπορεί να είσαι στο σπίτι σου και όχι στην εκκλησία. Από τον ιερέα όμως δίνονται οι ευχές, οι προσευχές, η καθοδήγηση (αν είναι πνευματικός και όχι σαρκικός άνθρωπος), η εξομολόγηση, η Θεία Κοινωνία, τα μυστήρια όπως γάμος, βάπτιση, κηδεία κτλ. που φυσικά ΟΛΑ τα επιτελεί ο Κύριος χρησιμοποιώντας τα χέρια του.Αυτά έχω καταλάβει.Δεν ξέρω αν κάνω κάποιο λάθος.
Όμως να σου πω κάτι Γεώργιε, έτσι όπως το σκέφτομαι. Επηρεάζει τη Σωτηρία μας η λεπτομερής γνώση δογματικών θεμάτων; O Αμέθυστος είχε μια μέρα μια ωραία ανάρτηση για τη γιαγιά ενός παλικαριού που είχε χαθεί στο λαβύρινθο των δογματικών λεπτομερειών και αυτή με την απλότητα και την άγια ζωή της το βοήθησε να ισορροπήσει.
Στην εποχή μας, γέμισε ο τόπος ψευδοπροφήτες κάθε είδους και πρέπει να καταρτιστούμε, δεν είμαστε στην εποχή της γιαγιάς μας. Αλλά αν κατανοήσουμε τα βασικά, νομίζω ότι πρέπει να επιμεληθούμε πολύ από κει και πέρα, τον χαρακτήρα μας. Γιατί ο άγιος Ιάκωβος μας λέει ότι θα σωθούν οι εκτελεστές και όχι οι ακροατές του Λόγου.Διορθώστε με αν κάνω λάθος..
Μαρία Π.
Η Χάρις τού Κυρίου. Προσευχόμαστε στόν Κύριο καί λαμβάνουμε τό Αγιο Πνεύμα;Δέν θυμίζει λίγο φιλιόκβε;; Ο Κύριος είναι ο Σωτήρ. Ενδιαφέρεται γιά τήν Σωτηρία όλων καί τά οικονομεί αναλόγως. Ο άνθρωπος είναι σύνθετος. Μόνον ο Θεός είναι απλός.Η Σωτηρία ακολουθεί τήν μετάνοια. Διαφορετικά λέμε αναπαύτηκα, γέμισα τίς μπαταρίες μου. Η οδός τής σωτηρίας περνά από τήν εντολή πού δόθηκε στό Αγιο Σιλουανό. Μείνε στήν κόλαση καί μήν απελπίζεσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΟΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πονηρός δέν έχει υπομονή. Ούτε ο λογισμός. Είναι υπερήφανος. Επομένως διαθέτουμε αμέσως δύο όπλα. Τήν υπομονή καί τήν αδιαφορία. Τού γυρίζουμε τήν πλάτη καί περιμένουμε. Η σκέψη ωριμάζει, ο λογισμός από τήν στιγμή πού θά τόν δεχθούμε μένει πάντα ίδιος. Τά πονηρά σχόλια έχουν ένακαί μόνο χαρακτηριστικό. Δέν έχουν περιεχόμενο.
Διαβάζουμε τον "Αόρατο Πόλεμο" το "Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί" και φυσικά την Αγία Γραφή, και προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τις προσωπικές μας πνευματικές εμπειρίες, είτε τις πτώσεις μας είτε την πνευματική αύξηση (αν υπάρχει).
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν εννοώ ότι κάνοντας μια προσευχή λαμβάνουμε το Άγιο Πνεύμα.Κάθε ψυχή είναι ένα μοναδικό μυστήριο ενώπιον του Αγίου Θεού.Ο γερ. Σωφρόνιος είναι συγκλονιστικός στην περιγραφή του. Σου φέρνει δάκρυα με τον τρόπο που γράφει.Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τίποτα άλλο, παρά για τα βιώματά μας και τις εμπειρίες μας, που και αυτές δεν είναι σίγουρο πάντα αν είναι από τον Κύριο, ή από μια συγκινησιακή φόρτιση ή καμιά φορά και από τον εχθρό λόγω κενοδοξίας.
Θέλω όμως να σε ρωτήσω, αν κατάλαβα καλά, λες ότι όλοι όσοι μετανοούν λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα;
O απ. Πέτρος λέει "Μετανοήσατε και ας βαπτισθεί έκαστος στο όνομα του Ιησού Χριστού, και θα λάβετε την επαγγελία του Πατρός, το Άγιο Πνεύμα".
Αρα το Α και το Ω είναι η ΜΕΤΑΝΟΙΑ η οποία όπως λέει ο γ. Σωφρόνιος δεν τελειώνει μέχρι τον τάφο. Εκεί αναπαύεται ο Παράκλητος.. σε αυτούς που έχουν "καρδία συντετριμένη και τεταπεινωμένη".
Μαρία Π.
Αμεθυστε μπραβο ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην ερημο της πολης εισαι αλλα βλεπω σαν αββας πραττεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!π
Να κανουμε κ ολιγον χιουμορ...
Δεν συμφωνω με καποια που ειπατε αλλα δεν πειραζει..βιαζομαι θα επανελθω αλλη φορα..πην
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΟΙΤΑ ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ για ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΥΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΟΊΤΑ ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ. ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!
αγαπητη π. επειδη το ζητημα της πιστεως μας ειναι ζωη και θανατος δεν μπορω να καταλαβω πως τοσο ευκολα ορυεσαι οταν σου λενε πραγματα που συμβαινουν και που ο και ο ιδιος ο αμεθυστος τα εχει αναδειξει, και πως τοσο ευκολα δεν δινεις σημασια στις επισημανσεις που γινονται. Αν πραγματικα ενδιαφερεσαι νομιζω οτι αυτα που γραφει ο Γεωργιος ειναι μια καλη αρχη για να αποκωδικοποιησεις την σταση των κληρικαλιστων, ασκουν εξουσια, στη ζωη της Εκκλησιας. Και μην τραβας τετοιο ζορι οταν καποια απο τα ειδωλα σου ειναι ολιγον τι κουραμπιεδες. ΕΝΑΝ ΕΧΟΥΜΕ. ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. Επειδη θεωρω οτι εχεις εμπονη πιστη γι αυτο και σε γραφω. Αν παλι επιμενεις στα ειδωλα , ε τοτε ΚΥΡΙΟΣ ΟΙΔΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία διάβασε την παρακάτω ανάρτηση του Αμέθυστου και θα καταλάβεις ότι ο Κύριος δεν δεσμεύεται από τις επιλογές των ανθρώπων. Ο γέροντας Πατρίκιος δεν είχε χειροτονηθεί ιερέας αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τον Κύριο να δέχεται την δική του προσευχή και όχι αυτή του χειροτονημένου.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://amethystosbooks.blogspot.gr/2013/07/blog-post_2394.html
Γεώργιος
υπαρχει το παραδειγμα του Μεγαλου Βαρσανουφιου, του Πνευματικου Πατρος του Συμεων Νεου Θεολογου και αλλων πολλων, επισης Γεωργιε. Αλλα και το συνολο των μεγαλων Πατερων αυτην ακριβως την σταση τηρουσε. Επειτα δεν πρεπει να ξεχναμε και την ταξη των ομολογητων και των προφητων στην πρωτοχριστιανικη περιοδο της Εκκλησιας. Ειναι ξεκαθαρο το πραγμα, αλλα οι αγκυλωσεις τοσων αιωνων πως να ξεπεραστουν. Εχει μια αναρτηση ο αμεθυστος οπου αναφερει τι λεει ο Π. Χρηστου, ο συγχωρεμενος ο Καθηγητης. Συμφωνα με τον Χρηστου ο αγωνας του Συμεων δεν ηταν η αποδειξη της αγιοτητος του Πνευματικου του Πατρος, αλλα το γεγονος οτι το Αγιο Πνευμα ειναι δυνατον να το κερδισει ο χριστιανος ακομη και για την περιοδο την οποια ζουσε ο Συμεων.
ΑπάντησηΔιαγραφή3.25 Σ' ευχαριστώ πολύ.Θα το διαβάσω.Ο Κύριος είναι υπεράνω όλων και είναι "κύριος και του Σαββάτου".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά εμείς νομίζω ότι πρέπει να τα τηρούμε αυτά, γιατί βλέπω ότι και οι άγιοι Παϊσιος, Πορφύριος κ.α. τηρούσαν ακριβώς το τυπικό μέρος, δηλ. όπως είπε ο Κύριος "και αυτά να κάνετε, και τα άλλα να μην αφήνετε".
Αλλά το Α και το Ω είναι η ουσία, η καρδιά μας. "Τα λόγια μου είναι Πνεύμα και Ζωή" είπε ο Κύριος και "Υιέ μου δώσ' μου την καρδιά σου" . Η Οσία Μαρία έμεινε στην έρημο μόνη με τον Θεό, χωρίς τίποτα υλικό, ή ανθρώπινο, και αγίασε..
αυτη ειναι η ουσια αγαπητη Μ. Δεν μπορει να ερθει ο αλλος και με προφασεις να σου κρυβει τον Ηλιο και ταυτοχρονα να απαιτει να τιμαται σαν Ηλιος απλα και μονο επειδη μπηκε μπροστα στον Ηλιο. Αλλη ειναι η δουλεια του. Τελος παντων καλη σαρακοστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξανασχολιαζω στο αμεσο μελλον λογω φορτου. ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΜΕ ΔΙΟΤΙ ΒΡΗΚΑΜΕ ΜΠΕΛΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΑΛΒΑΔΕΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΚΑΙ ΚΑΜΜΙΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ.
Αγαπητη Μαρία όχι μόνο η οσία Μαρία αγίασε χωρίς την διαμεσολάβηση του κλήρου αλλά καί ο αδελφός Γεώργιος άν δέν κάνω λάθος ανέφερε οτι κάποιος άγιος απο την πολλή του αρετή αξιώθηκε νά μεταβάλει το ψωμί καί τό κρασί σέ σώμα καί αίμα του Κυρίου Τό πάν είναι τά χαρίσματα και όχι ο τύπος σωστά τό είπες Υιέ μου δός μοι σήν καρδίαν, αυτό απαιτεί ο Κύριος από εμάς
ΑπάντησηΔιαγραφή4.02 Σ'ευχαριστώ αδ. "χαλάρωσε", καλή Σαρακοστή και από μένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να πω κάποια πράγματα ακόμα, γιατί το θέμα είναι τεράστιο.. θα προσπαθήσω αύριο.Αυτή την έλλειψη χρόνου που είπες την έχουμε όλοι.
4.55 Ευχαριστώ και εσάς.Καλή Σαρακοστή.