Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

H OIKONOMIA TOY ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ - Η ΝΕΑ ΑΙΡΕΣΗ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ (11)

Συνέχεια από:Παρασκευή, 20 Φεβρουαρίου 2015

Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ (9)

του HENRI DE LYBAC

 
ΣΕΛΛΙΝΓΚ (5)
Ένα εξαιρετικό σχήμα λοιπόν, προθέσεις βαθειές πολλές φορές, γεναιόδωρο πέταγμα που δίνονταν με θέρμη στην έκφραση: «Δέν πονούσε η καρδιά μας όταν μιλούσε;» θα πεί ένας ακροατής των μαθημάτων του Μονάχου. Αλλά ένα όραμα μπερδεμένο, του οποίου οι ιστορικές αντιφάσεις και ασυνέπειες όπως και ο φανταστικός του χαρακτήρας είναι φανεροί. Πρέπει να θυμόμαστε όμως πώς οι τρείς στιγμές, οι οποίες διακρίθηκαν με τόση φροντίδα και ενώθηκαν ξανά, απο τον Σέλλινγκ, εάν πραγματικά τις εμπνεύστηκε απο την ιστορία της Εκκλησίας, ίσως αντιπροσωπεύουν πάνω απ’όλα στην σκέψη του διαλεκτικές στιγμές, εσωτερικές, στην προσωπική ζωή του Χριστιανού. Αυτές οι στιγμές ορίζουν τα στάδια που ξεπερνά ή πρέπει να ξεπεράσει ο Χριστιανός για να αποκτήσει την ελευθερία που κατακτήθηκε μία φορά για πάντα για την ανθρωπότητα απο τον Χριστό, η οποία όμως δέν παύει να διακυβεύεται, όσο διαρκεί η ιστορία απο την αντίθετη δύναμη της αμαρτίας.
Μπορούμε ήδη λοιπόν να κατανοήσουμε πώς οι αντιφάσεις που αναφύονται στην έκθεση της σκέψης του οφείλονται λιγότερο απο οπτικές γωνίες ιστορικές, οι οποίες δέν συμφωνούν μεταξύ τους και περισσότερο απο την δυσκολία να ξεδιπλώσει με την μορφή της ιστορίας μία σκέψη η οποία είναι ουσιωδώς διαλεκτικού τύπου. Λόγω της πεποιθήσεως του πώς στην πραγματικότητα, η διαλεκτική φανερώνεται και ξεδιπλώνεται αναγκαστικώς σε μία ιστορία.[Αυγουστίνος]
Απο εδώ προέρχεται, νομίζουμε η αρχή μίας βαθειάς διαφοράς, παρόλη την εμφανή τους συγγένεια, ανάμεσα στον Σέλλινγκ και τον Ιωακείμ ντα Φιόρε. Ο Σέλλινγκ δέν περιμένει ένα μέλλον δηλαδή μία μελλοντική περίοδο του χρόνου που θα χαρακτηρίζεται απο μία πραγματική υπέρβαση του Χριστού. Ο Ιωάννης, όπως τον συλλαμβάνει ο ίδιος, δέν είναι ο οραματιστής της Πάτμου ο οποίος γοητεύεται απο τον Άγγελο που ανακοινώνει το αιώνιο Ευαγγέλιο, παραμένει ο αγαπημένος μαθητής για τον οποίο μιλά το Ευαγγέλιο του. Επι πλέον η αντίφαση της Τρίτης εποχής, που υποχρεώνει πολλούς ερμηνευτάς του Ιωακείμ να σκεφτούν πώς πρόκειται μόνον για την είσοδο στην αιώνια ζωή, νομίζουμε πώς ταιριάζει πολύ περισσότερο, αυτή η υπόθεση, στην ερμηνεία του Σέλλινγκ.
Ξεχωρίζει σ’ αυτόν ένα είδος παραλληλισμού και ανταποκρίσεως συμβολικής ανάμεσα σε δύο ακραία σημεία: οι πρωτότυπες απορροές της αποστολικής εποχής, η πρώτη έκρηξη τής ελευθερίας και η μεγάλη σύνοδος, τελική επανένωση της Νέας Ιερουσαλήμ, η οποία θα αποτελέσει την Εκκλησία του πνεύματος, και η οποία θα είναι κάτω απο το σύμβολο, το σημείο του Ιωάννη. Επειδή το πρώτο απο αυτά τα άκρα δέν ανήκε ακόμη στην εποχή της Εκκλησίας, το δεύτερο δέν της ανήκει πλέον. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο πόλους, εκ των οποίων ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος αποτελεί ένα μοντέλλο που μπορεί να εφαρμοστεί σ’αυτή την εμπειρική εκκλησία, εκτυλίσσεται η ιστορία του Χριστιανισμού, φτιαγμένη ταυτοχρόνως απο την σύγκρουση και απο την προσπάθεια ενώσεως ανάμεσα στην Εκκλησία του Πέτρου και την Εκκλησία του Παύλου ή ακριβέστερα απο την δύσκολη προσπάθεια, όσο και αναγκαία, εισαγωγής της αρχής του Παύλου στο εσωτερικό της Εκκλησίας του Πέτρου.
[Όπως φαίνεται καθαρά ο Χριστός δέν είναι θεάνθρωπος. Η Εκκλησία είναι ανθρωπόθεη, θεωμένη. Όπως την κήρυξε ακριβώς και ο Σολόβιεφ και την δίδαξε η σύγχρονη Ρωσική Εκκλησία μέσω των διασήμων μαθητών του. Συνεχιστές των οποίων είναι όλοι οι σύγχρονοι ορθόδοξοι Έλληνες Θεολόγοι. ΟΛΟΙ. Ακόμη και ο Ρωμανίδης, που νομίζουμε ότι είναι η εξαίρεση. Γι’αυτόν και για τους ακολούθους του, υπάρχουν οι Καππαδόκες πατέρες και οι Σχολαστικοί του Τρεμπέλλα. Στην μέση, σαν σύνθεση η θεοποιός άκτιστη ενέργεια, η οποία καθιστά τον ευεργετηθέντα προφήτη.  Ο Ζηζιούλας, σε αντιπαράθεση, προέκρινε μία διαφορετική μεσότητα, μία διαφορετική σύνθεση. Την θεολογία του Ακινάτη και το summum Bonnum. Το τέλειο Είναι που είναι ο αληθινός Θεός. Και την πυραμίδα που σχηματίζεται ιεραρχικά, όπως διδάσκει ο Αρεοπαγίτης, έχοντας στην κορυφή της, πότε το αληθινό Είναι, πότε το έσχατο Είναι που είναι το τέλος της ανθρωποθεότητος, η αποθέωσί της. Όμως το Είναι, κλεμμένο απο την Φιλοσοφία, είναι υπερβατικό αλλά κτιστό, και είναι ενυπάρχον. Στην άρρητη και άναρχη και αόρατη και σταθερή δομή των όντων. Στην Δημιουργία. Και μ’ αυτήν την ενύπαρξη ερμηνεύει η σχολή του και τους λόγους των όντων του Αγίου Μαξίμου, επιτρέποντας την ταύτιση των λόγων αυτών με τις ιδέες του Πλάτωνος. Ο Θεός αυτός δέν είναι άκτιστος, δέν υπάρχει προ και μετά την Δημιουργία. Όταν ομιλούν λοιπόν για θεολογία και οικονομία και την ταύτιση τους, όπως το αποφάσισε ο Κάρλ Ράνερ π.χ. ομιλούν για τον ενυπάρχοντα αιώνιο και σταθερό (immanent) Θεό και την ενσάρκωση αυτής της αρχής στον Ιησού. Μία παράνοια. Φυσικώς επομένως όλοι οι Θεολογούντες καταλαβαίνουν ότι το Θεϊκό στοιχείο που ανακάλυψε η Φυσική επιστήμη μπορεί να σχετίζεται μ’αυτόν τον άρρητο, αποφατικό Θεό, της ψευτοθεολογίας, και αναπτερώνουν τις ελπίδες τους. Σ’αυτόν τον Θεό στηρίζεται και η φιλοσοφία του προσώπου. Η Ορθοδοξία των Πατέρων και των Αγίων, φυσικά, δέν υφίσταται σ’αυτή την σύγχρονη Βαβέλ. Δέν είναι στρατευμένη Εκκλησία, όπως ψεύδεται η Διοίκηση της Εκκλησίας για να δικαιολογήσει την απιστία της. Για να καταλάβουμε, η Ορθόδοξη Εκκλησία των Πατέρων και όχι κάθε "Ορθοδοξία" που χρησιμοποιεί για τα επιχειρήματα της τους Πατέρες, είναι η θριαμβεύουσα Εκκλησία. Στο σχήμα του Σέλλινγκ είναι η πρώτη φάση και η έσχατη, η οποία σύμφωνα με τους λόγους του δέν ανήκει κάν στην Εκκλησία που υπάρχει και γράφει ιστορία, στην εμπειρική Εκκλησία. Η Εκκλησία ή η Ορθοδοξία των Πατέρων μας, δέν είναι η ιστορική Εκκλησία, την οποία διδάσκουν σήμερα όλες οι Θεολογικές σχολές. Ούτε ενυπάρχει στην ιστορία και την γνωρίζει μόνον ο Κύριος. Η Εκκλησία του Κυρίου είναι ξένη πρός τον κόσμο, όπως και ο Κύριος της.] 

Όπως ο διάσημος ηγούμενος Ντα Φιόρε, ο λαμπρός καθηγητής του Μονάχου σκέπτεται την Χριστιανική πραγματικότητα μέσω «ιστορικών τύπων» και η ακολουθία αυτή, η οποία δέν έχει τίποτε το παράνομο, είναι πολύ γόνιμη. Όπως σε σχέση με τον πρόγονο του, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο Σέλλινγκ έχει το προνόμιο να μήν καταστήσει (καταντήσει ίσως καλύτερα) τον ίδιο τον Ιησού έναν τύπο, τον τύπο του πνεύματος που θα έλθει.
Καταλαβαίνουμε άραγε ότι βρισκόμαστε στην κολυμβήθρα απο όπου βγήκε η Θεολογία του Ζηζιούλα και η Φιλοσοφία του Γιανναρά; Ο Γιανναράς ιδιαιτέρως, όταν θεολόγησε για πρώτη φορά στην ζωή του, έφτιαξε μία νέα θρησκεία, κηρύσσοντας την αθανασία της λογικής και λέγοντας ότι με το ίδιο όργανο που προσλαμβάνουμε τις κτιστές ενέργειες τώρα, με το ίδιο μετά θάνατον θα προσλάβουμε τις άκτιστες και θα αποκτήσουμε όλοι μας σώμα του Αγίου-Πνεύματος.
Αμέθυστος 

9 σχόλια:

  1. Ανώνυμος21/2/15 1:01 μ.μ.

    Συγγνώμη, αλλα να ρωτήσω κάτι; Διοτι μπορεί να κατάλαβα και λαθος, γιαυτο ζητάω παλι συγγνωμη.

    Μιλαει το κειμενο πιο πανω αρνητικα για να μην πω απαξιωτικά κατα των Καππαδοκων Πατερων;

    Αν κάνω λαθος, το γραφω για τριτη φορα, να ζητησω συγγνωμη.
    Σε αντίθετη περίπτωση παρακαλουμαι για μια τοποθέτηση του Αμέθυστου.
    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εννοούμε τούς Καππαδόκες Πατέρες στό μυαλό τού Ρωμανίδη. Ηταν καί ο ίδιος Καππαδόκης. Αλλά δέν εκτιμούσε καθόλου τούς Ελληνες. Ετσι διαχώριζε τούς Καππαδόκες από τούς Ελληνες,πιστεύοντας ότι η Εκκλησία θεμελιώνεται στούς Καππαδόκες καί η αυτοκρατορία στήν Ρώμη. Αυτή η ιδεολογία δέν έδωσε κανέναν καρπό καθώς κατέληξε άδοξα μέ τίς πονηριές τού Π. Χρήστου. Ενα πολύ περίεργο φαινόμενο , διότι ο Αγιος Γρηγόριος θεωρείται ένας συγγραφεύς στό ύψος τού Πλάτωνος καί ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ένας από τούς μεγαλύτερους ρήτορες τής Αττικής διαλέκτου. Απωθήσαμε εντελώς τό γεγονός ότι υπήρξε πιστός μαθητής τού Φλωρόφσκι,ενός εκ' τών πρωτεργατών τού Οικουμενισμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος21/2/15 11:19 μ.μ.

    1.01
    Τώρα νομίζω οτι λάβατε μία πολύ ευκρινή καί κατατοπιστική απάντηση του αμέθυστου ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος22/2/15 10:08 π.μ.

    οι γνωστες υπεκφυγες του Αμέθυστου.

    Που ακομα και δίκαιο να ειχε στο ανω σχολιο του - γεννιέται νέα απορία:

    Δηλ ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης του πέφτει λίγος;

    Κύριε Ελεήσον!

    Τον π. Ρωμανίδη θυμήθηκε ξαφνικά να πολεμησει;

    Εαν είχαμε εναν Ορθοδοξο Θεολογο στον 20ο αι - αυτός ητανε ο π. Ρωμανίδης!

    Τελικά ο Αμέθυστος τρώγεται με τα ρουχα του!
    κανείς δεν ικανοποιεί τα υψηλά του στάνταρ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ισως δέν τό κατάλαβες, αλλά μάς λές ότι δέν γνωρίζεις ούτε τό έργο τού Ρωμανίδη, ούτε τούς διαδόχους του. Υπήρξε τό αντίπαλο δέος τού Ζηζιούλα.Αλλά τήν θεολογία του τήν υπερέβη καί τήν κατήργησε, ο Ζηζιούλας πάντοτε, μέ τήν ευχαριστιακή εκκλησιολογία. Χρησιμοποιώντας μάλιστα τήν καρδιά τού θεολογικού του συστήματος. Τήν εσχατολογική ακτίνα η οποία αγιάζει τήν σύναξη πού έχει στό κέντρο της τόν επίσκοπο. Θά μπορούσαμε νά πούμε ότι ο Ζηζιούλας είναι ο καλύτερος μαθητής του, αφού πρώτα απομυθοποίησε τήν θεολογία του. Τά ονόματα δέν είναι οντότητες λατρείας, ούτε οι τίτλοι τών αξιωμάτων, γιά νά τά λατρεύουμε. Η προσωπολατρεία είναι πρωτόγονη θρησκευτικότης. Οι λέξεις δέν είναι έννοιες, ούτε οι έννοιες λόγος. Αν κάποιος γνωρίζει τά πάντα από γεννήσεως η ζωή δέν μπορεί νά τού προσφέρει πλέον καμμία περαιτέρω γνώση. Θά πορεύεται μέ τόν νόμο τού ''μ' αρέσει δέν μ' αρέσει''.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος22/2/15 4:25 μ.μ.

    '' Οι λέξεις δέν είναι έννοιες, ούτε οι έννοιες λόγος.΄΄
    Μήπως τό παιδί πάσχει απο δυσλεξία καί εμείς τόν κατακεραυνώνουμε ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Παλαιοημερολογίτικο πνεύμα. Εγώ υγιής εσύ άρρωστος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος22/2/15 5:30 μ.μ.

    Εσύ τρία κουτάκια έχεις στό μυαλό σου οικουμενιστές , παλαιοημερολογίτες , αποτειχισμένοι Άσ'το είμαι ανένταχτος Μόνο δέν πιστεύω νά φταίει κάποια πιθανή δυσλεξία για τό ότι πηδάς ολόκληρα σχόλια καί δέν τά δημοσιεύεις !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Mιλήσαμε γιά πνεύμα καί όχι γιά ανθρώπους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή