Οι ιερείς και οι θρησκευόμενοι διώχνουν κόσμο από την εκκλησία;

Λέγεται πώς οι ιερείς ή οι θρησκευόμενοι απομακρύνουν τον κόσμο από την εκκλησία με τις πράξεις και την συμπεριφορά τους. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανειλικρίνεια και πρόφαση πού αναπαύει τον σκανδαλιζόμενο και ένα ψέμα ντυμένο την όμορφη και βολική αλήθεια. Συνήθως, καλύπτουμε την δική μας αναπηρία και αδυναμία να συμβιώσουμε με τους άλλους και να προσλάβουμε Χριστό και Εκκλησία πίσω απο την ολιγωρία των άλλων. Κανείς δεν λέει: Είμαι ευαίσθητος και αδύναμος γι αυτό σκανδαλίζομαι και η δύναμη του σκανδαλισμού μου είναι δυνατότερη από τον πόθο κα την επιθυμία να εκκλησιαζομαι και να γνωρίσω τον Χριστό. Η ολιγωρία των άλλων, πάντα των άλλων , δικαιώνει το υπαρξιστικό δόγμα πώς ο άλλος είναι η κόλαση μου. Και επειδή είναι η κόλαση μου , εγώ δικαιώνομαι ως ακέραιος και παρητημένος από την αναζήτηση του Θεού και την εκκλησιαστικότητα μου. Οταν ο άνθρωπος δει τον εαυτό του κατάματα και εννοήσει πώς ο μόνος λόγος απομάκρυνσης του από την Εκκλησία , είναι η δική του αδυναμία να συμβιώσει, να συγχωρήσει και να εστιάσει στην ουσία τότε θα λάβει τις απαντήσεις. Για την ώρα χρησιμοποιεί τις πιό ευσεβείς προφάσεις για να καθησυχάσει τον εαυτό του και να δικαιωθεί.

 

Οι θρησκευτικοί άνθρωποι και μάλιστα οι θεολόγοι και όσοι δραστηριοποιούνται στο κοινωνικό και κατηχητικό έργο της Εκκλησίας, διέπονται συνήθως από ένα τελείως αντιχριστιανικό φαρισαϊσμό με μια κριτική διάθεση επί παντός επιστητού, αυτόκλητο εγωϊστικό ζήλο να διορθώσουν τα κακά κείμενα της εκκλησίας, χωρίς να έχουν την εκκλησιαστική θέση και τάξη να το κάνουν και μια απίστευτη αυτοδικαίωση πού τους τοποθετεί έναντι όλων των άλλων και δη των ιερέων. Είναι μια υπεισερχόμενη νοοτροπία ευσεβιστικού τύπου πού οι ρίζες και οι πηγές της είναι καθαρά πολιτικες: Είναι ο εξουσιασμός της διαλεκτικής έναντι των άλλων και της δικαίωσης του εαυτού μας πού στην φιλοσοφία μπορεί να θεωρηθεί επίγονος του πιό σκληρού φαρισαϊσμού. Θέση της εκκλησίας είναι να συμ-βιώσουμε, να συ-γχωρήσουμε με τον άλλο και να δούμε τον εαυτό μας καθώς εστι για να τον θεραπεύσουμε. Και θεραπευτική είναι η ορθοδοξία. Να πάψουμε να θεωρούμε πολιτικά και κοινωνιολογικά την εκκλησία σαν να πρόκειται για ιδεολογικό σύστημα ή ομάδα τάξεων ανθρώπων. Είναι μια κατάφωρη ασπλαχνία και εκκοσμίκευση πού θανατώνει και τους φέροντες και το περιβάλλον τους δηλητηριάζει.

Να μην νομιστεί πώς θέλω να υπερασπιστώ τους ιερείς ή τους θρησκευόμενους και γι αυτό προφασίζομαι .Εγώ είμαι ποιμένας. Ο ρόλος μου είναι θεραπευτικός και ποιμαντικός. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος να διακρίνει αυτό πού συμβαίνει στην ψυχή και στον εαυτό του και να προχωρά στην θεραπεία πού είναι η ορθοδοξία.

iereasanatolikisekklisias.

ΣΧΟΛΙΟ: Μορφωμένοι καί αμόρφωτοι, γραμματισμένοι καί αγράμματοι μάχονται στήν εκκλησία όπως καί στήν κοινωνία. Οι μέν εκπαιδευμένοι από τόν " Βασιλειάδη", οι δέ κρυμμένοι στό καταφύγιο τής εκκλησιαστικής τάξης καί θέσης. " Εγώ είμαι" λέει ο παππούλης ή καλύτερα ο Ιερέας. Τό εγώ μπορεί νά είναι τά πάντα. " εγώ είμαι χριστός" έλεγε ο Αγουρίδης. "εγώ είμαι Πατήρ", λέει ο Ζηζιούλας. ¨εγώ είμαι ένα τίποτα" λέει ο θρησκευόμενος.  Ε καί; λέει ο Βολταίρος! "εγώ είμαι αυτός πού είμαι". Αγαπείστε με!! Πίστις είναι αοράτων υπόστασις καί τό εγώ δέν είναι αόρατο. Είναι τό μόνο ορατό.

Αμέθυστος