Τα περί “πρώτης χιλιετίας” έχουν οικουμενιστική και όχι ιστορική χροιά

«Η Εκκλησία είναι η θεανθρωπίνη αιωνιότης ενσαρκωμένη εις τα όρια του χρόνου και του χώρου» - Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Του   Β. Χαραλάμπους

Όταν η  αναφορά στην Αρχαία Εκκλησία δεν έχει την ιστορική χροιά, αλλά  σκοπό έχει να μειώσει το Εκκλησιολογικό  κύρος της Μίας Αγίας Εκκλησίας μετά το Σχίσμα του 1054 μ. Χ., οδηγεί στο ατόπημα της ύπαρξης  δύο Εκκλησιών.

   

 Η οικουμενιστική αναφορά στην πρώτη χιλιετία, δημιουργεί στρεβλές εκκλησιολογικές θέσεις.  Η Εκκλησία ουδέποτε έχασε την Οικουμενικότητά της, ούτε έπαψε να είναι «από περάτων έως περάτων της γης», όπως ορθά χαρακτηρίζεται στα αρχαία λειτουργικά κείμενα.  Η  «εν Αγίω Πνεύματι ζωή της Εκκλησίας» δεν έχει διακοπεί μετά το Σχίσμα 1054 μ. Χ.  

 Η σκποπιμότητα των βατικάνειων αναφορών στην πρώτη χιλιετία, είναι ενδεικτική του τι επιδιώκεται.  Ο διευθύνων σύμβουλος στο Καθολικό (Παπικό) Ίδρυμα Μέσων Ενημέρωσης στον Καναδά,  ο Παπικός ‘’πατέρας’’ Thomas Rosica, ανέφερε παλαιότερα  ότι «οι  Ορθόδοξοι Χριστιανοί μαθαίνουν από τη μοναδική μαρτυρία του Πάπα Φραγκίσκου.  Είναι από πολλές απόψεις ένας ‘’επίσκοπος’’ που αντικατοπτρίζει το Χριστιανισμό της πρώτης Χιλιετίας, όταν η Εκκλησία ήταν αδιαίρετη».

 Οι οικουμενιστικές αναφορές στην πρώτη χιλιετία δεν έχουν ιστορική χροιά.  Ο σκοπός είναι να προβληθεί το ατόπημα της ύπαρξης  δύο Εκκλησιών.   Όσα σχίσματα κι αν έγιναν, όσοι κι αν αποκόπηκαν από την Εκκλησία,  η Εκκλησία είναι Μία.

 «Η Εκκλησία είναι η θεανθρωπίνη αιωνιότης ενσαρκωμένη εις τα όρια του χρόνου και του χώρου», λέγει ο  Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Οι οικουμενιστικές αναφορές στην πρώτη χιλιετία παραπέμπουν στο ατόπημα της ύπαρξης  δύο Εκκλησιών. Η οικουμενιστική  και όχι ιστορική χροιά, αποτελεί  εκκλησιολογική  στρέβλωση.

 trelogiannis.