Στην
απέλπιδα προσπάθειά τους να πείσουν τους παραδοσιακούς πιστούς να μην
ενδιαφέρονται για τα θέματα της πίστεως για να μένουν οι ίδιοι στο
απυρόβλητο, οι Οικουμενιστές υποβάλλουν το εξής διάτρητο ερώτημα: Είστε
όλοι Μάρκοι Εφέσου Ευγενικοί και ξεσπαθώνετε για τα θέματα της πίστεως;
Εκείνος ήταν επίσκοπος εσείς πρόβατα! Βάσει ποιας λογικής ή
εκκλησιολογίας τον μιμείσθε;
Αλλά
θα ήταν τουλάχιστον εωσφορικό να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του Μάρκο
Εφέσου τον Ευγενικό. Μας λείπει η αγιότητα και η καταπληκτική πατερική
συγκρότηση του Αγίου και ασφαλώς δεν είμαστε επίσκοποι.
Αλλά “ο φύλαξ της πίστεως”
δεν είναι ο λαός του Θεού σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας
όπως την διατύπωσε η σύνοδος του 1848 των Πατριαρχών της Ανατολής;
Δεν
έχουμε όλοι υποχρέωση να υπακούσουμε στην αυτόλεκτη εντολή του Κυρίου
όχι απλά να γνοιαζόμαστε για τα θέματα της πίστεως αλλά και να Τον
ομολογούμε ενώπιον των ανθρώπων και των αγγέλων και η προθυμία μας αυτή
για ομολογία δεν πρέπει να φτάνει -όποτε χρειαστεί- μέχρι και το
μαρτύριο;
Αλλά
ας επιμείνουμε στο παράδειγμα του Αγίου Μάρκου Εφέσου του Ευγενικού. Ο
Άγιος Μάρκος είχε το επισκοπικό αξίωμα, την πατερική συγκρότηση, τον
θεολογικό νου και πάνω από όλα την αγιότητα του βίου για να είναι ο
αρχηγός της αντίστασης εναντίον των αιρετικών Παπικών. Αλλά δεν ήταν
μόνος του σ’ αυτό τον αγώνα. Οταν επέστρεψε από τη σύνοδο της
Φερράρας-Φλωρεντίας ο πιστός λαός του Θεού τον υποδέχτηκε ως ομολογητή
και ως ήρωα της πίστεως.
Το αντίθετο συνέβηκε με τους επισκόπους και τους άλλους ορθόδοξους αντιπροσώπους. Τους απεδοκίμασε έντονα και τους εξανάγκασε να ανακαλέσουν την υπογραφή τους με τη γνωστή ρήση: “Αυτό το χέρι υπέγραψε την ένωση; Ας κοπεί! Αυτή η γλώσσα έκανε την κακή ομολογία; Ας εκριζωθεί.”
Το αντίθετο συνέβηκε με τους επισκόπους και τους άλλους ορθόδοξους αντιπροσώπους. Τους απεδοκίμασε έντονα και τους εξανάγκασε να ανακαλέσουν την υπογραφή τους με τη γνωστή ρήση: “Αυτό το χέρι υπέγραψε την ένωση; Ας κοπεί! Αυτή η γλώσσα έκανε την κακή ομολογία; Ας εκριζωθεί.”
Ας
μη σπεύδουν, λοιπόν, οι Οικουμενιστές να θωρακιστούν πίσω από τον
διάτρητο θώρακα της εκκλησιολογίας των προβάτων η οποία δεν θέλει να
κατανοήσει ότι όλοι έχουμε ευθύνη -και μάλιστα μέχρι μαρτυρίου- για την
πίστη μας. Ιδιαίτερα όταν ζούμε στους πονηρούς καιρούς που στην τράπεζα
της Ιεζάβελ του συγκρητιστικού Οικουμενισμού ευωχούνται Πατριάρχες,
Αρχιεπίσκοποι, Μητροπολίτες, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί, και λαικοί
με αξιόλογες ακαδημαικές περγαμηνές.
πηγή
πηγή
ΣΧΟΛΙΟ: Ούτε οι οικουμενιστές έχουν τά δεδομένα πού θά μπορούσαν έστω καί τυπικά νά τούς δώσουν τό δικαίωμα νά διαφοροποιηθούν από τήν πίστη καί τήν πράξη τού Αγίου Μάρκου. Οσο γιά τήν κρίση τού λαού άς τούς υπενθυμίσουμε ότι κανείς δέν μπορεί νά ξεγελάσει τά μικρά παιδιά, ούτε οι γονείς τους. Ολος ο αγώνας τών γονιών συνοψίζεται στήν απελπισμένη τους προσπάθεια νά πείσουν ότι δέν είναι ψεύτες, ότι αγαπούν αληθινά καί θυσιαστικά , χωρίς τήν ιδιοτέλεια τού πάθους. Χωρίς τήν δεοντολογία τής ευθύνης καί τής εξουσίας. Χωρίς κατοχή. Εκ τής κατασκευής του ο άνθρωπος δέν κατέχεται από καμμία δύναμη. Μόνο πού εκούσια υποδουλώνεται διότι δέν γνωρίζει τόν σκοπό τής ελευθερίας του, δέν ξέρει τί νά τήν κάνει καί τήν παραμερίζει γιά νά ζήσει στήν κοινωνία τών άλλων. Τήν παραχωρεί διότι δέν τού χρησιμεύει στήν κοινωνία τών ανθρώπων. Αλλα θέλω καί άλλα κάνω, συνειδητοποιούσε ο Απ. Παύλος. Υποκύπτοντας στόν Νόμο τής αμαρτίας. Καί ο Κύριος μάς σώζει προσφέροντάς μας αυτή τήν δυνατότητα. Νά κρατήσουμε τό εκούσιο μέσα στήν ελευθερία. Νά γίνουμε παιδιά, κάτοικοι τής Βασιλείας. Ελεύθεροι από τήν εξουσία καί τό ψέμα. Καί σήμερα οι οικουμενιστές αντιπροσωπεύουν τό μεγαλύτερο εμπόδιο στόν δρόμο μας ακριβώς πρός τήν Βασιλεία. Ζητώντας μας νά υποταγούμε στό ψέμα καί στόν τύπο.
Αμέθυστος
Χωρίς τον σκοπό της ζωής δεν είμαι ελεύθερος... Άλλα θέλω κι άλλα κάνω... Για να γλυτώσω λοιπόν απ' το αδιέξοδο, εντάσσομαι σ' ένα πολιτικό ή ιδεολογικό ρεύμα, και υποτάσσομαι... Πουλώντας έτσι την ελεύθερη ψυχή μου... Η 'άλλη' όμως 'λύση' είναι να απαντήσω θετικά και εκούσια στην πρόσκληση "όστις θέλει", και να απαντώ συνεχώς δια της μετανοίας... "Ναι Κύριε, θέλω, βοήθει μοι τη απιστία"... Ελευθερώνεται έτσι η ψυχή μου, γιατί μόνον ο Κύριος δεν μας επιβάλλει, ενώ μας την προσφέρει απολύτως, τη σωτηρία... (Ανάλογη είναι και η σχέση δασκάλου και μαθητή στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη...)... Το 'κατάλαβα' καλά;
ΑπάντησηΔιαγραφή10.51 Ο Αμέθυστος επικεντρώνεται συγκεκριμένα στο θέμα της θρησκευτικής εξουσίας. Λέει ότι οι γονείς (δηλ. οι πνευματικοί ή οι κληρικοί ) προσπαθούν να πείσουν ότι αγαπούν θυσιαστικά και ανιδιοτελώς τα (πνευματικά) τους παιδιά ενώ μέσα τους υπάρχει το πάθος της εξουσίας πάνω στις ψυχές.Οι άνθρωποι από την άλλη παραχωρούν αυτή την ελευθερία αφού είναι υποταγμένοι στον νόμο της αμαρτίας δηλ. άλλα θέλουν και άλλα κάνουν οπότε δεν τους χρησιμεύει. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ισχύουν αυτά αλλά όχι για όλους. Ούτε για όλους τους πνευματικούς ούτε για όλους τους πιστούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά βλέπουμε την τεράστια διαφορά μας από τους πρώτους χριστιανούς που βίωσαν τον αυθεντικό χριστιανισμό όχι ως ένα εξωτερικό ηθικό σύστημα που υιοθέτησαν, αλλά ως μια καινή ζωή ως αποτέλεσμα μιας καινής καρδιάς.
Όποιος ήθελε να είναι πρώτος ήταν πάντων διάκονος όπως ο Απ. Παύλος, ο μεγάλος πνευματικός διδάσκαλος, αλλά και τα πνευματικά του παιδιά όπως λέει "αν είναι δυνατόν θα έβγαζαν ακόμα και τα μάτια τους για του τα δώσουν".
Μετά το τέλος των διωγμών όταν έγινε ο χριστιανισμός επίσημη θρησκεία του Βυζαντίου, άρχισε η εκκοσμίκευση και στα δύο μέρη. Ο Μέγας Βασίλειος προσπαθεί με θερμούς λόγους να συγκινήσει τους πλούσιους και να επαναφέρει το κλίμα της αρχαίας εκκλησίας. Το ίδιο αργότερα και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Μιλάει εναντίον των γαιοκτημόνων στην Συρία, εναντίον της αδικίας. Και όταν γίνεται Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως προσπαθεί να επαναφέρει την αρχαία κοινοκτημοσύνη, διώχνει τους υλιστές ιερείς και χειροτονεί νέους. Αλλά δυστυχώς εξορίζεται. Και όσο ο λαός έτρεχε κοντά του, τόσο μακρύτερα τον πήγαιναν, Ωσπου πέθανε από τις κακουχίες.
Αλλά η μεγάλη παραχάραξη χριστιανισμού έγινε στην Δύση. Ο Πάπας έγινε η "μετενσάρκωση" του Ρωμαίου Αυτοκράτορα- Θεού.Με μια εξουσία ζωής και θανάτου όχι μόνο στον απλό λαό αλλά και στις πολιτικές εξουσίες. Και οι πνευματικοί καρποί του ποιοί ήταν; Oι Σταυροφόροι που μας έκαναν χειρότερα πράγματα από τους Τούρκους; Εμείς τελικά λόγω της φοβερής Τουρκοκρατίας ίσως και να "διασωθήκαμε" πνευματικά.. Ίσως δηλ. αυτό έγινε για να μην απορροφηθούμε από την Δύση.. Κάτι που πάει να γίνει σταδιακά τον τελευταίο αιώνα.
To 1449 o Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πηγαίνει από τον Μυστρά στην Κωνσταντινούπολη. Τον υποδέχονται στο λιμάνι και του προσφέρουν την αυτοκρατορική στολή. Εκείνος με τα απλά του ρούχα πηγαίνει στην Αγία Σοφία, μπαίνει στο ιερό και γονατιστός προσεύχεται. Η Πόλη είναι διαλυμένη. Μόνο τα τείχη την προστατεύουν. Είναι θέμα χρόνου να πέσει. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να έρθει βοήθεια από την Δύση, καλεί Καρδινάλιο να λειτουργεί στην Αγία Σοφία, και αφήνει τους υπόλοιπους Ναούς στους ανθενωτικούς. Η βοήθεια δεν ήρθε. Το 1453 η Πόλις εάλω.
ΑπάντησηΔιαγραφή10.51 Λείπει τό ΚΑΙ. Η Υπόστασις τού Κυρίου ενώνει τήν Θεία Φύση ΚΑΙ τήν ανθρώπινη, ασυγχύτως καί αδιαιρέτως. Η εντολή τής αγάπης δηλ. τής ταπεινοφροσύνης είναι, αγάπα τό Θεό ΚΑΙ τόν πλησίον σου ώς σεαυτόν. Αυτή είναι η πλήρης έκφραση τής ελευθερίας. Η συνέργεια τήν οποία απαιτεί ο Κύριος, ελευθερώνει τήν ανθρώπινη φύση από τά δεσμά τού Εγώ, τής μερικότητος. Τί προηγείται; Η πνοή η ζώσα. Ζώσα. Διότι υπάρχει καί νεκρή πνοή, τά μεγαλόπνοα σχέδια, πού κινούν τήν ιστορία, όπως είναι σήμερα ο Οικουμενισμός μέ τήν παγκοσμιοποίηση, όπως ήταν χτές ο κομμουνισμός καί ο ναζισός ή η αυτοκρατορία καί η αποικιοκρατία. Ολα όσα κρύβει η έννοια τής υπέρ-δυνάμεως, δηλ. τό κοσμικό φρόνημα. Τό οποίο σάν τό πνεύμα τής εποχής, σέ κάθε εποχή επιχειρεί τήν ενότητα τού παντός, τού κτιστού, τού χρόνου καί τού χώρου.
ΑπάντησηΔιαγραφή