Ubi nihil vales, ibi nihil velis

Ελλάς, καθώς αφήνουμε πίσω το 2015 μ.χ. Ακολουθεί ο ορισμός της ματαιότητας. Από τη σπίθα ενός Φλεβάρη στις στάχτες μιας απελπισμένης κοινωνίας. Ο ελληνικός λαός, μια οντότητα ανίκανη, υποταγμένη στις γραμμές ενός πρωτοφανούς οικονομικού δόγματος. Μίας κοινωνίας που έμαθε να φοβάται. Να μην αντιδρά. Μία δυτική δημοκρατία εξευτελισμένη και αμπαλαρισμένη με βρώμικο χρήμα.

Ξέρεις πια, ούτε θα φλεβαρίσει, ούτε ξαστεριά θα κάνει, ούτε το τουφέκι σου θα πάρεις. Είσαι πολύ «μικρός» γι'αυτά. Και πρέπει να σταθείς αγέρωχος μπροστά στον φόβο για να υπάρξει ιστορική δικαιοσύνη. Το αίμα κάθε λαού είναι που προσδίδει τις αρετές. Και οι αρετές σε αυτόν το λαό εξαντλήθηκαν. Και ο καθείς ξεπουλήθηκε. Στην ουρά για να πληρώσει την εφορία. Στις τράπεζες για συγχώρεση των δανείων. Στις κάλπες για την ηδονή της συμμετοχής. 

Κι εσύ που μέσα σου βράζεις ξέρεις και ξέρω. Βαρέθηκες. Τους νοικοκυραίους, τους πολιτικάντηδες, τα λόγια, τις νύχτες που ανέπνεες υγρασία και δακρυγόνο. Τα βαρέθηκες όλα γιατί γύρω σου υπάρχει ένα και μοναδικό αστικό όνειρο. Ένα σπίτι, ένα αμάξι, μια δουλειά αποδεκτή, μια καθως πρέπει οικογένεια. Ένα μπουρζουάζ όνειρο που γεννιέται και πεθαίνει καθημερινά. Μα εσένα τα πνευμόνια σου καίνε, δηλητήριο παντού, βρώμικος αέρας έξω στην πόλη, στο γραφείο, στα εργοστάσια, στις κοινωνικές συγκεντρώσεις, στις ανθρώπινες σχέσεις... Κατά βάθος ξέρεις, όποιος δεν αξίζει τίποτα, δεν μπορεί να θέλει τίποτα. 

Δ.Λ. 

.exitarea.