Ουφολογία ως σωτηριολογική θρησκεία (23) -επανάληψη

Συνέχεια από:Τρίτη, 29 Δεκεμβρίου 2015

Του Ernst Benz, από το βιβλίο:

Ausserirdische Welten,Von Kopernikus zu den Ufos 

(Εξωγήινοι κόσμοι,Από τον Κοπέρνικο μέχρι τα ούφο) Aurum Verlag, Edition 2000

 Το σοκ που προκάλεσε η επανάσταση του Κοπέρνικου

 Η ανακάλυψη ενός μεγαλύτερου Θεού

Κοσμολογικοί στοχασμοί β

Ο Michael Hahn είναι βαθιά πεπεισμένος πως υπάρχει μια εσωτερική συσχέτιση μεταξύ της ζωής πάνω στην γη και της ζωής σε άλλα άστρα του μεγάλου σύμπαντος. Μέσα στον συμπαντικό άνθρωπο, ο οποίος γεμίζει ολόκληρο το σύμπαν, υπάρχει ένα ανέβασμα, το οποίο διαποτίζει ολόκληρο το σύμπαν. Ο Michael Hahn λοιπόν εκφράζει μια ιδέα, η οποία αντηχεί και στον Oetinger, και η οποία έχει επηρεάσει βαθιά την χριστιανική εσχατολογική προσμονή της θεοσοφίας αλλά και μεγάλο μέρος τού εκκλησιαστικού πιετισμού: δηλαδή, πως ο δρόμος του ανθρώπου προς την ουράνια πατρίδα του, μπορεί να είναι ένας δρόμος που περνά από πολλούς πλανήτες και άστρα. «Και όταν πια δε θα χρειάζεται να ταξιδεύουμε σε αυτόν τόν κόσμο, ξένο προς τον πνευματικό άνθρωπο μέσα μας, ώστε να μάθουμε κάτι, τότε θα πάμε σπίτι. Μέσα στην ξενιτειά έχουμε παντοτινή επιθυμία για την πατρίδα αυτή. Άλλος φτάνει πιο νωρίς, άλλος πιο αργά στην οικία του. Ο ένας έμαθε πολλά, ο άλλος λίγα. Ο ένας μέσα σε λίγο χρόνο έμαθε και έζησε πολλά, ο άλλος μέσα σε πολύ χρόνο λίγα. Αυτός πρέπει να τα μάθει αυτά, που αφορούν στα εκτός του κόσμου αυτού, κατά το ταξίδι του προς την μητέρα πόλη. Εκεί, χωρίς τον δικό μας κόσμο, πρέπει να διασχίσει πολλούς κόσμους και να μάθει όσα δεν γνωρίζει ακόμα. Εκεί πρέπει να γίνει ότι δεν είναι ακόμα.[Purgatorio] Αν τα είχε μάθει και είχε γίνει από εδώ αυτό που πρέπει να γίνει, τότε θα διαπερνούσε  όλους τους πλανήτες χωρίς να σταματήσει, και θα έφτανε σύντομα στην μητρόπολή του. Όποιος είναι προσηλωμένος προς το πολύτιμο και κυνηγά τον στόχο του, δεν βρίσκεται μακριά από την οικία του. Βρίσκεται στον ουρανό, και δεν χρειάζεται να ταξιδέψει μακριά. Είναι πολύ σύντομα εκεί όπου ανήκει. Γιατί δεν είμαστε μακριά από τον τόπο καταγωγής μας. Όποιος είναι αγορασμένος, αλλά όχι γεννημένος, αυτόν θα τον σταματήσουν. Αυτόν που έσπειρε ο Θεός, αλλά ακόμα δεν τελειώθηκε, θα έχει ένα δύσκολο ταξίδι, μέχρι να γεννηθεί πλήρως, και να είναι άξιος πολίτης στην πατρίδα του»¹⁰⁷. [Τό παληό κουραστικό θέμα τού Αυγουστίνου. Νά δώσουμε γνώση στήν πίστη.Η αρχή τής εκκοσμίκευσης.]

Και έτσι η άνοδος προς την Νέα Ιερουσαλήμ συμπεριλαμβάνει την άνοδο δια μέσου άλλων πλανητών ως σχολείων των πνευμάτων. «Οι πιο απομακρυσμένοι από την πόλη του Θεού, θα δουν λίγο από το φως Του, αλλά και δεν θα μπορέσουν να αντέξουν περισσότερο. Όσο όμως αυξάνονται, τόσο πλησιάζουν την πόλη. Την μορφή αυτή θα αποκτήσουν όλοι, και οι βασιλείς της νέας γης θα φέρουν ότι μεγαλώνει κάτω από την βασιλική και ιερατική τους διοίκηση. Και ποιος ξέρει που θα μεταφερθούν οι μακάριοι άνθρωποι. Δεν μπορούμε να υποθέσουμε πως κάθε άστρο θα λάβει ένα τέτοιο άνθρωπο στον τόπο του Θεού; Ποιος ξέρει τι θα γίνει όταν περάσει η αιωνιότητα; Αν ο Θεός θα δημιουργήσει νέα πλάσματα κατ’ εικόνα του λόγου Του; Φτάνει με τις υποθέσεις. Πρέπει να κάνουμε πολλά, μέχρι όλα τα πράγματα που υπάρχουν να φτάσουν στην τελειότητα... σε κάποια στιγμή, ο Θεός που είναι κρυμμένος μέσα στα δημιουργήματά του, θα γίνει αυτό που ήταν μέσα στην αιώνια σοφία του πριν την δημιουργία».[ Τό παληό κουραστικό θέμα τού Summum Bonnum τού Ακινάτη. Τό Υπέρτατο καί αληθινότερο  Είναι πού είναι ο Θεός. Μιά Πυραμίδα μέ τίς μούμιες τού Πάπα. Σήμερα τίς βρίσκουν καί στόν Αρη]

Όλοι αυτοί οι στοχασμοί, που με την ευχάριστα απλή, σαφή συμβολική γλώσσα, προδίδουν την καταγωγή τους από την βαθιά θεωρία, είναι «αντανακλάσεις» (μια λέξη που χρησιμοποιεί η Καμπάλα) της κεντρικής θεωρίας (Zentralschau) του Michael Hahn. Είναι ακτίνες του «εσωτερικού φωτός», με το οποίο τού χαρίστηκε η «καθαρότητα (σαφήνεια)». Είναι δύσκολο να διεισδύσουμε στην κατανόηση της θεωρίας αυτής, από την σκοπιά της διαλεκτικής-κριτικής σκέψης τής σημερινής θεολογίας. Είναι όμως βέβαιο, πως μέσα σ' αυτή την ενορατική αγροτική θεολογία φυλάσσεται μια σημαντική κληρονομιά της χριστιανικής γνώσης: η από κοινού θεώρηση της κοσμολογίας και της σωτηρίας, της δημιουργίας και της εσχατολογικής προσμονής. Η υπέρβασης τής αποκοπής από την κοσμολογία μας της χριστιανικής μας βεβαιότητας περί σωτηρίας. Η ίαση τής ζημιάς που προήλθε από την απώλεια της γνώσης της εσωτερικής συσχέτισης μεταξύ γνώσης περί της φύσης και γνώσης περί σωτηρίας. Η εκ νέου αναγνώριση πως η συμπαντική πτυχή του Χριστού είναι ο συμπαντικός Θεάνθρωπος, η προσωπική μορφή του οποίου συγκρατεί εσωτερικά τους κόσμους, και μέσα στον οποίο συμφιλιώνονται όλες οι αντιθέσεις που προέκυψαν στο σύμπαν.[ Η θλιβερή απουσία τής θεολογίας τών ακτίστων ενεργειών]

Δεν μπορώ να κλείσω αυτή την παρουσίαση της κοσμολογίας του Michael Hahn, χωρίς να υποδείξω πως στις μέρες μας, ένας άλλος περιθωριακός τής θεολογίας, εξέδωσε ένα βιβλίο, μέσα στο οποίο παραθέτει μια νέα κατανόηση της θρησκευτικής σημασίας της γης, και το οποίο κατά την γνώμη μου, αποτελεί μια αλλαγή εποχής στην σύγχρονη θεολογία: πρόκειται για το βιβλίο του Conrad Bonifazi, (Eine Theologie der Dinge. Der Mensch in natürlichen Welt.) «Μια θεολογία των πραγμάτων. Ο άνθρωπος μέσα στον φυσικό του κόσμο»¹⁰⁸. O Bonifazi είναι καθηγητής θρησκευτικών επιστημών σε ένα ακόμα και για τα δεδομένα της Αμερικής μοναδικό πανεπιστήμιο, το Humboldt University στην Arcata, στην βόρεια Καλιφόρνια, κοντά στα σύνορα με τον Καναδά, στην ακτή του Ειρηνικού. Βασικό αντικείμενο έρευνας και διδασκαλίας του πανεπιστημίου αυτού είναι το «earth management», δηλαδή επιστημονικός έλεγχος της γης. Ο έλεγχος αυτός περιλαμβάνει την σύνεση δασονομίας, γεωπονίας, ορυχείων, αλιείας, ύδρευσης, προστασίας περιβάλλοντος, επιστήμης, βοτανικής και ζωολογίας. Η διοίκηση του πανεπιστημίου συνειδητοποίησε πως στις διάφορες έρευνες  που ανήκουν στον τομέα του earth management πρέπει να προστεθεί και η θρησκευτική πτυχή. Αυτή η ιδιαίτερη αποστολή ανατέθηκε στον καθηγητή Conrad Bonifazi, ο οποίος προερχόμενος από τα βουνά της Ελβετίας (St. Moritz) έχει μια ιδιαίτερη κατανόηση τής φύσης και των «πραγμάτων». Ο Bonifazi διαπιστώνει πως σήμερα είναι ελάχιστες οι έρευνες που ασχολούνται με το θρησκευτικό νόημα της γης και την ζωτική σημασία της για τον προορισμό τού ανθρώπου. «Υπό την επιρροή της ιδέας περί της υπεροχής του πνεύματος επί της ύλης, κηρύξαμε την τέλεια ανθρώπινη κοινότητα ως τον ύψιστο θρησκευτικό σκοπό, και αγνοήσαμε την φύση. Στα μάτια μιας θρησκείας που έχει ως βάση το πνεύμα, ο κόσμος θεωρείται εχθρός... Σήμερα πρέπει να ξανακερδίσουμε για την θεολογία τον τομέα της φύσης...Πρέπει να γίνει σαφές, πως λόγος χάριν του οποίου υποτιμήθηκε ο κόσμος, είναι ο λόγος του δημιουργού, ο οποίος καθορίζει την ουσία της ύλης και της δίνει την θέση και την τιμή της».

Ο Bonifazi όμως δεν παρασύρεται στο να αντιπαραθέσει σε μια θεολογία του πνεύματος, η οποία υποτιμά την δημιουργία, μια θεολογία των πραγμάτων, με την σημασία μιας θεολογίας της ύλης. Αντιθέτως, ανακαλύπτει με μια νέα σημασία, την στενή σχέση μεταξύ δημιουργίας και ιστορίας τής σωτηρίας, φύσης και λύτρωσης, εξέλιξης και εσχατολογίας. Στην καθαρά απαισιόδοξη αποκαλυπτική ερμηνεία της χριστιανικής εσχατολογίας, η οποία υποτίθεται καταλήγει στην ολοκληρωτική καταστροφή της γης, αντιπαραθέτει την υπόδειξη, πως ολόκληρος ο κόσμος συμμετέχει στην σωτηρία του ανθρώπου. Επισημαίνει δηλαδή την εξανθρώπιση της εσχατολογίας. Αυτή την ιδέα την βρίσκει στην Παλαιά Διαθήκη, όπου ο προφήτης Ωσηέ, ο οποίος συμπεριλαμβάνει στην σωτηρία την ζωική και φυτική ζωή, και ο οποίος μιλά για μια νέα διαθήκη του Γιαχβέ με την φύση (Ωσηέ 2,20-25)- καὶ διαθήσομαι αὐτοῖς διαθήκην ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ μετὰ τῶν θηρίων τοῦ ἀγροῦ καὶ μετὰ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν ἑρπετῶν τῆς γῆς. Αυτή είναι μια ιδέα, που για την μοντέρνα, απρόσωπη αντίληψη του υλικού κόσμου μπορεί να φαίνεται ανόητη, αλλά για μια αντίληψη περί της γης ως προσωπικής μορφής εκφράζει την εσωτερική ουσία των πραγμάτων με ένα κατάλληλο συμβολισμό. Αργότερα, η προφητική συμπερίληψη της γης στην μοίρα του ανθρώπου συμπυκνώνεται στην εικόνα της ιερής πόλεως, της Νέας Ιερουσαλήμ, όπου ο ήλιος και το φεγγάρι θα είναι περιττά ενώπιον της απαστράπτουσας δόξας του Κυρίου. Αυτό είναι ένα σύμβολο της υπέρβασης της αντίθεσης μεταξύ φυσικού και θεϊκού. Το γεγονός πως σύμφωνα με την αποκάλυψη 21, 23 και 5,13 ολόκληρη η ζωντανή και μη ζωντανή δημιουργία «στον ουρανό και στην γη και κάτω από την γη και στην θάλασσα» εξυμνεί πολυφώνως τις ουράνιες στρατιές, δηλώνει την αμείωτη εσχατολογική ελπίδα για την συμμετοχή της φύσης στην σωτηρία του ανθρώπου.

Το πιο αξιοσημείωτο στον Bonifazi είναι είναι η νέα ερμηνεία που δίδει στην κοσμολογία του Αποστόλου Παύλου, όπου ο Ελβετός συνεχίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, την θεοσοφική-κοσμολογική ερμηνεία του F.C. Oetinger. «Ο Παύλος βλέπει τις απρόσωπες δυνάμεις που ενεργούν σε όλα τα πράγματα, να συναντιούνται όλες στον Ιησού, και να λαμβάνουν έτσι προσωπικό χαρακτήρα. Όλα ανακεφαλαιώνονται σε Αυτόν (Εφεσίους 1,10: ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, ἐν αὐτῷ,). Οι δυνάμεις της φύσης και της ιστορίας και τα στοιχεία του λεγόμενου «πραγματικού και ιδεατού κόσμου» συγκεντρώνονται σε Αυτόν και αποκαλύπτουν μέσα Του τον προσωπικό τους χαρακτήρα. Αυτός είναι η πηγή της συμπαντικής ζωής, το κέντρο της ανάπτυξής της, η πηγή της κίνησης της και η αρχή της ενότητας της. Όλοι οι τόνοι του σύμπαντος αντηχούν μέσα σε Αυτόν. Αυτός είναι η αρχή και ο σκοπός της δημιουργίας. Όλα ξεκινούν από αυτόν και τείνουν προς Αυτόν. Αυτός είναι η αρχή της εκπήγασης (Emanation) και το αρμονικό της αποκορύφωμα είναι μέσα σε Αυτόν τετελεσμένο γεγονός! [Απορροή- Στάση -Επιστροφή τού Πλωτίνου.] Και στην προς Ρωμαίους επιστολη, ο Απόστολος μιλά για μιά μοιραία διαδικασία, στην οποία ο φυσικός κόσμος εμπλέκεται, και εξηγεί πως και η φύση συμπεριλαμβάνεται στην σωτηρία του ανθρώπου και πρέπει να συμμετέχει στην  «τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμαίους 8, 19-21). Η γλώσσα της πίστεως προσδίδει μια τόσο μεγάλη τιμή στον υλικό κόσμο, και τον δένει με το μέλλον του ανθρώπου»¹⁰⁹.

Αν και ο Bonifazi δεν αναφέρεται σε κανένα σημείο του έργου του στην πολλαπλότητα των κόσμων και την κατοίκηση τους, και αποφεύγει ακόμα και να κάνει υποθέσεις επί του θέματος, το αντικείμενο όμως της θρησκευτικής του κοσμολογίας  είναι το ευρύτερο σύμπαν, στο οποίο ανήκει η γη μας. Σε αυτόν ανήκουν τα λόγια με τα οποία εκφράζει τις θέσεις του περί της «ουσίας των πραγμάτων», επανερμηνεύοντας «το βλέμμα προς την ουσία όλων των ουσιών» του Jakob Böhme: «Η προσμονή μιας κοσμικής λύτρωσης, η οποία σαν πλατύ ρεύμα διαπερνά τα βιβλικά κείμενα, δεν υποδεικνύει απλώς την συγγένεια και τον κοινό προορισμό του ανθρώπου και των πραγμάτων, αλλά αποδίδει και στα δυο μια ισοδύναμη λειτουργία στο γεγονός της σωτηρίας. Μας δείχνει πως η φύση συμμετέχει μαζί  με τον άνθρωπο στις διαδικασίες, οι οποίες οδηγούν στην κατάσταση της ολότητος και σωτηρίας. Αντικατοπτρίζει την αξία της ανθρώπινης ζωής και είναι μέρος εκείνης της δυνάμεως την οποία ο  άνθρωπος στηρίζει και εξυψώνει»¹¹². Ο Ελβετός από τα βουνά του St. Moritz, ο οποίος δίνει διαλέξεις περί «θεολογίας των πραγμάτων», ευρισκόμενος μεταξύ σκελετών καρχαριών και παρασκευασμένων θαλάσσιων πουλιών του Ειρηνικού, βρίσκεται στην ίδια γραμμή με τον τσαγκάρη Jakob Böhme από την πόλη Görlitz, ο οποίος στην γυάλινη του σφαίρα είδε την ουσία των πραγμάτων, με τον αναρριχητή και οραματιστή Emanuel Swedenborg, στον οποίο φανερώθηκε η ταυτόχρονη ματιά στον ορατό και στον πνευματικό κόσμο, με τον πρωτοπρεσβύτερο F.C. Oetinger, τον οποίο τα πορτραίτα δείχνουν ως ερευνητή της φύσης και των Γραφών, μαζί με μια φιάλη απόσταξης και ένα σταυρό. Ανήκει επίσης στην ίδια γραμμή με τον αγρότη Michael Hahn, ο οποίος στο κείμενό του «Ώρες» παρουσιάζει όσα στοχάστηκε περί «της γνώσεως της Γραφής, της εμπειρίας και της φώτισης».

Συνεχίζεται