Διαβάζεις Μακρυγιάννη, θυμάσαι την αθυροστομία του Καραϊσκάκη και ...χορταίνεις την απλή, ανεπιτήδευτη θέρμη του έλληνα Χριστιανού, εκείνου του αιώνα. Τα διαβάζεις ασκανδάλιστα, δεν σοκάρεσαι, γιατί νιώθεις πώς δεν ανήκεις και συ στους νεοχριστιανούς με τις ταπεινοσχημίες, με τους εύκολους σκανδαλισμούς και την πονηρία της παρθενοφανείας. Νιώθεις πώς οι καταβολές σου είναι κάπου εκεί.Αγνοί άνθρωποι. Ιερή αγανάκτηση. Ποιός από εμάς τους συγχρονους "πράους", "αγαπησιάρηδες", "ηθικούς" χριστιανούς μπορεί να διεκδικήσει αυτή την αγνότητα του άνθρακα πού αγγίζει τα χείλη, χωρίς να μιαίνει την καρδιά; Προτεσταντοποιηθήκαμε. Φροντίζουμε για την καλή έξωθεν μαρτυρία και το φαίνεσθαι. Αυτά μας ορίζουν σαν χριστιανούς. Δεν ήταν άγιοι οι παραπάνω ήρωες με την κλασσική καλή έννοια του Συναξαρίου, ούτε καί μέ τήν έννοια τών ιησουϊτών πού είναι στα πράγματα και κανείς άγιος της Εκκλησίας μας δεν θα μεταχειρίζοταν τέτοιο λεξιλόγιο. Δεν ήταν όμως και υποκριτές και φαρισαίοι σαν και εμάς. Είναι αυτή η σπάνια αγνότητα με την οποία όσιοι Ασκητές μιλούσαν για προβλήματα σεξουαλικά, και οι ληστές του Κόντογλου και των Γεροντικών διήγον βίον ληστρικόν διαβάζοντας παράλληλα τους Χαιρετισμούς στην Αγνή Θεοτόκο.Χωρίς να μιανθούν. Εμείς σήμερα μιαινόμαστε με την .... πιό άσπιλη αγνότητα μας.
Πλην όμως κανείς μας δεν έχει την ταπείνωση του μεγάλου καππαδόκη: Και γυναίκα δεν γνώρισα και παρθένος δεν είμαι. Ψιλά τα νοήματα και ψηλά...
Η ΙΣΤΟΡΙΑ (η ιστορία του κάθε λαού...) δεν μπορεί νά 'ναι παρά μια 'κολυμβήθρα', που στα νάματά της 'βαπτιζόμαστε' κι αποκτούμε ψυχή συνεχείας... Ίσως δεν έχουν όλοι οι λαοί ΙΣΤΟΡΙΑ, γιατί οι γενοκτονίες και οι λεηλασίες είναι ο θάνατος εκ των δαιμόνων, και θάβουν και τις 'ψυχές' όσων τις διαπράττουν... Ο δικός μας ο λαός έχει μοναδική ιστορία ηρωισμού και αυτοθυσίας, μαζί με όλα του τα πάθη... Είναι ερωτηματικό, αν θα μπορέσουμε και σήμερα να γράψουμε ως λαός ΙΣΤΟΡΙΑ... Θέλει αρετήν και τόλμην...
ΑπάντησηΔιαγραφή