Η "ιστορική ονομασία άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών κ Ομολογιών"
Κατ΄ αρχήν να διευκρινίσουμε περί της τροπολογίας "Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορική ονομασία άλλων ετερόδοξων Χριστιανικών Εκκλησιών και ομολογιών" που πρότεινε η Αντιπροσωπεία της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία έγινε τελικά ομόφωνα αποδεκτή, ότι άλλο ονομασία και άλλο ύπαρξη, αυτά μπορεί να είναι τελείως διαφορετικά. Για παράδειγμα η πλειοψηφία των Ελλήνων ονομάζονται Ορθόδοξοι, όμως υπάρχουν πραγματικά Ορθόδοξοι Έλληνες πολλοί λιγότεροι και οι υπόλοιποι παρόλο που ονομάζονται έτσι δεν είναι Ορθόδοξοι, γιατί ζουν με τρόπο ξένο προς την Ορθοδοξία. Άλλωστε εδώ και αιώνες λέγαμε ανεπίσημα "η Καθολική Εκκλησία" εννοώντας τους Παπικούς, χάριν συνεννόησης και μόνο, χωρίς ποτέ να εννοούμε στο ελάχιστο ότι αυτοί είναι Εκκλησία. Και το έλεγαν αυτό ακόμα και ακραίοι ανθενωτικοί. Τους λέγαμε και τους λέμε Εκκλησία επειδή το θέλουν αυτοί και όχι επειδή είναι- Η Καθολική ή καλύτερα παπική Εκκλησία, όπως και κάθε ετερόδοξη Εκκλησία, δεν υπάρχει ως Εκκλησία, όπως υπάρχει η Ορθόδοξη Εκκλησία, που είναι αυτή και μόνο αυτή Εκκλησία.
Η έκφραση που υιοθετήθηκε στη Σύνοδο στην Κρήτη, εφόσον προσθέτει τον προσδιορισμό ετερόδοξος στην Εκκλησία αναφερόμενη σε αυτούς που βρίσκονται εκτός της μοναδικής αληθινής Εκκλησίας ως Χριστιανοί, δηλαδή στους αιρετικούς, και ταυτόχρονα σαφώς κάνει λόγο για ονομασία και όχι για ύπαρξη Εκκλησίας, σε αυτή τη μορφή όπως είναι μπορούμε να πούμε ότι κατά την κοινή λογική δεν οδηγεί στην αποδοχή ύπαρξης άλλων Εκκλησιών εκτός της μίας Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθόδοξης. Βέβαια αυτή η έκφραση δεν έχει νόημα να απευθύνεται από Ορθοδόξους σε Ορθοδόξους, γιατί όπως είπαμε εννοείται ότι όταν αναφερόμενοι π.χ. στους παπικούς πούμε "η Καθολική Εκκλησία", εννοούμε προφανώς και αυτονόητα, τουλάχιστον αν έχουμε Ορθόδοξο και όχι φιλενωτικό ή οικουμενιστικό φρόνημα και πνεύμα, κάθε άλλο από το ότι κατά οποιοδήποτε τρόπο αποτελούν Εκκλησία. Έτσι, αυτή η πρόταση, δηλαδή η "Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορική ονομασία άλλων ετερόδοξων Χριστιανικών Εκκλησιών και ομολογιών", ούσα άνευ νοήματος και περιεχομένου, περιττεύει σε αυτή την περίπτωση. Και οι Ορθόδοξοι δεν μένουν στα ονόματα χωρίς περιεχόμενο, δεν μπορούν να είναι αυτά η ασχολία τους, αλλά τους ενδιαφέρει να προχωρούν επί της ουσίας, απασχολούνται με την αλήθεια και όχι με τα παραμύθια. Γιατί αν μιλάμε εντός της Εκκλησίας για αιρετικούς, και, ενώ γνωρίζουμε καλά ότι δεν είναι Εκκλησία, όχι μόνο τους αποκαλούμε ετερόδοξη Εκκλησία, αλλά και το σημειώνουμε κι όλας (που στην προκειμένη περίπτωση δεν το σημειώνουμε αυτό απλά, αλλά το κάνουμε με τον πλέον επίσημο τρόπο έκφρασης της Ορθοδόξου Εκκλησίας, συνοδικά, σε σύνοδο των προκαθήμενων των Ορθοδόξων τοπικών Εκκλησιών, ως αποδοχή της ιστορικής ονομασίας των "ετερόδοξων Χριστιανικών Εκκλησιών και ομολογιών"), τότε δεν μιλάμε άσκοπα, όπως όταν λέμε παραμύθια;
Αν πάλι το σημειώνουμε αυτό με σκοπό και μόνο να το χρησιμοποιούμε όταν απευθυνόμαστε στους ίδιους τους αιρετικούς, κάνοντάς τους το χατίρι να τους αποκαλούμε όπως θέλουν, τους λέμε ότι αποδεχόμαστε να σας ονομάζουμε Εκκλησία άλλου δόγματος και παράδοσης από την δική μας την Ορθόδοξη, Εκκλησία ετερόδοξων δηλαδή, έτσι ώστε να δείξουμε τα θερμά μας συναισθήματα προς αυτούς και να διατηρήσουμε κοινωνικές σχέσεις καλού επικοινωνιακού επιπέδου, δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση ότι όντως τους αναγνωρίζουμε ως Εκκλησία (και εύκολα οδηγούνται σε ψευδαισθήσεις όσο βρίσκονται μακριά από την αλήθεια), τότε πως θα καταλάβουν αυτοί οι αδελφοί ότι την αλήθεια και την Εκκλησία μπορούν να την βρουν μόνο στην Ορθοδοξία; Με αυτό το τρόπο δεν καταλήγουμε τελικά όπου και οι Οικουμενιστές, που με τους Ορθόδοξους μιλάνε Ορθόδοξα και με τους αιρετικούς μιλάνε στην γλώσσα της πλάνης τους, ώστε να διατηρούν έτσι την επιφανειακή ψευδοενότητα, και γι αυτό άλλωστε δεν μπορείς να διακρίνεις το κρυμμένο πνεύμα του Οικουμενισμού με την πρώτη πάντα ματιά (για παράδειγμα από την μια μιλάνε για τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό και άλλους Αγίους που αφιερώθηκαν στον ανθενωτικό αγώνα κατά του παπισμού, προσπαθώντας να πείσουν τους άλλους ότι είναι μαζί τους σε συμφωνία, και από την άλλη ομολογούν ότι υπάρχει παπική Εκκλησία). Ο Ορθόδοξος τρόπος έκφρασης όμως, πρώτα και κύρια στα θέματα της πίστεως, όπως εδώ είναι τέτοιο καθαρά το συγκεκριμένο θέμα με εκκλησιολογικό περιεχόμενο, είναι η ευθύτητα με την οποία εκφράζονταν πάντα οι Άγιοι.
Και επειδή διατυπώθηκε στο τέλος της Συνόδου η άποψη ότι η συνοδική αποδοχή της ιστορικής ονομασίας "άλλων ετερόδοξων Χριστιανικών Εκκλησιών και ομολογιών" δεν επηρεάζει αρνητικά την "μακραίωνη Ορθόδοξη παράδοση" και προστατεύει την "Ορθόδοξη Εκκλησιολογία", θα θέλαμε να πούμε όμως από την άλλη και ότι δεν ωφελεί την Ορθόδοξη Ομολογία και Ιεραποστολή. Κατά το λόγο του αποστόλου Παύλου ισχύει το "Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει" που μάλιστα συνεχίζει λέγοντας "πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος", Α’ Κορ. 6, 12, και στην περίπτωσή μας και να αποδεχθούμε ότι η χρήση του "ιστορικού" ονόματος "ετερόδοξη Εκκλησία" δεν οδηγεί στην αποδοχή της ύπαρξης άλλης από την Ορθόδοξη Εκκλησία και στην αναίρεση της μοναδικότητάς της, ωστόσο όμως αυτή η αποδοχή χωρίς να προσφέρει ωφέλεια την υποχρεώνει να περιοριστεί υπό την ανοχή της ικανοποίησης επιθυμιών και σκοπών αιρετικών φρονημάτων. Η ονομασία αυτή και η χρήση της μπορεί να είναι ιστορική, όμως δεν είναι ευαγγελική, αλλά ούτε και αγιοπατερική.
Τοιουτοτρόπως θά αποδεχθούν τήν ιστορική ονομασία τής ετεροδόξου ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας καί οι άλλες ομολογίες.
Η Ορθοδοξία καθίσταται μιά ιστορική εκκλησία, πορευόμενη πρός τά έσχατα καθώς ο Ιησούς Χριστός σάν ένας παραδειγματικός άνθρωπος μπήκε στήν ιστορία , όπου κρίνεται πλέον μέ τά κριτήρια τής ιστορίας. Μέ τά ίδια κριτήρια πού αντιμετωπίζονται μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Μέγας Κων/νος, ο Λούθηρος, ο Βαρθολομαίος, ο Ζηζιούλας, οι οποίοι άλλαξαν τόν Ρούν τής ιστορίας. Στήν ιστορική εκκλησία πού κατέστη πλέον καί η Ορθοδοξία, αρνούμενη τόν Κύριο μέ τούς περιορισμούς Του, προτιμώντας τήν παγκόσμιο καί ιστορική ελευθερία τού Πνεύματος, αντικαθίσταται τό Αμήν τού λαού μέ τό βέλασμα τών αμνών τής Ιεραρχίας.
Αμέθυστος
επομενο βημα να αποδεχτουμε την ιστορικη ονομασια των ανιστορητων. Π.χ. Σκοπια. Αρα το ζητημα της παλαι ποτε Ιουστινιανης πρωτης ανετα θα μπορουσε να ανακινηθει απο τα σκοπια και να διεκδικησουν και την συνολη Νεα Ρωμαικη κληρονομια, θα μπορουσανε π.χ. να ισχυριστουνε οτι ειναι και η Τριτη Ρωμη. Μιλαμε οτι δικαιωνεται ο Τσαρουχης ΜΕ ΠΛΑΓΙΟ ΤΡΟΠΟ. Ο μακαριτης ελεγε οτι στην Ελλαδα οτι δηλωσεις εισαι, τωρα ομως μετα απο την Αγια και Μεγαλη Συνοδο, να δουμε πως θα την πει η επομενη συνοδος, οτι μας δηλωσουν οι αλλοι οτι ειναι ειναι αποδεκτο. Η απολυτη οικουμενιστικη εκφραση. Το Πνευμα τους, ειναι πνευμα πιρουεττας. Το δικο μας το μαγαζι να μην παει πατο και ας παει και το παλιαμπελο.
ΑπάντησηΔιαγραφή