Εγώ κοιτούσα αλλού…

Όταν τα δάκρυα κυλούσαν απ’το παγωμένο σου πρόσωπο, εγώ κοιτούσα αλλού…
Όταν προσπαθούσες να γαντζωθείς στην ελπίδα μου, εγώ κοιτούσα αλλού…
Όταν περίμενες να κάνω κάτι, εγώ κοιτούσα αλλού – έκανα αυτό που πάντα ήξερα: απέφευγα ν’αναλάβω την ευθύνη…
Όταν μου πρότεινες να νιώσω την ιστορία μου – ίδια ψυχοθεραπεία – βαθιά μέσα στα σωθικά μου, εγώ κοιτούσα αλλού…
Βολευόμουν, κρυβόμουν, αρνιόμουν...
Μεγάλο το βάρος να σηκώνεις στις πλάτες σου Ελλάδα...
Όταν μάτωναν οι πληγές το κορμί σου, εγώ κοιτούσα αλλού…
Όταν προσπαθούσαν με τη βία να σου ξεγυμνώσουν την ιστορία σου, εγώ κοιτούσα αλλού…
Όταν στρίμωχναν τα παιδιά σου σε σχολεία της Χωχαρούπας, σε σχολεία χωρίς Χριστό και Ελλάδα, εγώ κοιτούσα αλλού…
Όταν σου μόλυναν τις λέξεις "πατρίδα", "αξιοπρέπεια", "ανθρωπιά", "Έλλάδα", "δημοκρατία", "αλληλεγγύη", εγώ κοιτούσα αλλού…
Όταν σου μάτωναν την ελπίδα για οικογένεια και δουλειά, εγώ κοιτούσα αλλού…
Όταν τα παιδιά σου-τα παιδιά μου λιποθυμούσαν απ’την πείνα στα σχολεία, εγώ κοιτούσα αλλού…
Όταν μες τους αιώνες προσπαθούσες να μου μάθεις: άλλο το "έχω" άλλο το "είμαι", εγώ κοιτούσα αλλού…
Όταν τα ίδια τα παιδιά σου- τ’αδέρφια μου σε πότιζαν φαρμάκι και πόνο, εγώ κοιτούσα αλλού…
Όταν "θεσμοί", ντόπιοι και ξένοι, σε ξέσκιζαν με "μεταρρυθμίσεις", "προγράμματα σωτηρίας", παχιά λόγια, κούφιες λέξεις, εγώ κοιτούσα αλλού… 
Όταν τα παιδιά σου- τ’αδέρφια μου αυτοκτονούσαν, εγώ κοιτούσα αλλού…
Όταν τελικά σε κλείσαν φυλακή, εγώ κοιτούσα αλλού…
Εγώ κοιτούσα αλλού, ήμουν η "σιωπηλή" πλειοψηφία…
Ως πότε;
Σ. Β. 
/kostasxan