Η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας κατηγορείται ότι, σε συνεργασία με τους ισχυρούς ασφαλιστικούς ομίλους, έχει δρομολογήσει τη μεγαλύτερη νόμιμη ληστεία στα ιστορικά χρονικά – με θύματα τους δικούς της πολίτες. «Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις κάποιον. Μπορείς να του βυθίσεις το μαχαίρι στην καρδιά, να τον υποχρεώσεις να μην έχει τη δυνατότητα να αγοράσει ψωμί, να μην διαθέτει χρήματα ή ασφαλιστική κάλυψη για να γιατρέψει την αρρώστια του, να μένει σε ένα κακό σπίτι, να εργάζεται μέχρι θανάτου, να αναγκαστεί να αυτοκτονήσει, να οδηγηθεί σε πόλεμο, να υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την πατρίδα του κοκ. Μόνο μερικοί από αυτούς τους τρόπους απαγορεύονται από τα κράτη» (B. Brecht με παρεμβάσεις). Άποψη
Σε μία κρίσιμη εποχή, κατά την οποία ο πλανήτης υποφέρει από πολλές μαζί επιδημίες, όπως από την κρίση της Κίνας, από το τραπεζικό χάος στην Ευρώπη, από τους φόβους κατάρρευσης των Η.Π.Α., από τα προβλήματα των αναπτυσσομένων χωρών, ειδικά των παραγωγών πετρελαίου, από τις τεράστιες υπερβολές των αγορών (φούσκες), από το νομισματικό πόλεμο κοκ., θα ήταν ίσως περιττό να αναφερθεί κανείς στις νόμιμες απάτες των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Εν τούτοις, επειδή στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας οι Πολίτες κατευθύνονται στον ιδιωτικό τομέα, μεταξύ άλλων για την εξασφάλιση των συντάξεων τους που δεν μπορούν πλέον να τους παρέχουν τα κράτη τους, αφού μειώνονται ακόμη και από αυτά που δεν είναι υπερχρεωμένα, είναι ίσως σκόπιμο να το αναλύσει κανείς – ειδικά όσον αφορά χώρες όπως η Ελλάδα, στις οποίες σύντομα οι συντάξεις θα αποτελούν παρελθόν, παρά το ότι αυξάνονται παράλληλα οι ασφαλιστικές εισφορές. Εν προκειμένω το παράδειγμα της Γερμανίας, η πολιτική ηγεσία της οποίας κατηγορείται ότι, σε συνεργασία με τους πανίσχυρους ασφαλιστικούς ομίλους έχει δρομολογήσει τη μεγαλύτερη νόμιμη απάτη στα ιστορικά χρονικά, με θύματα τους πολίτες της χώρας, βοηθάει ασφαλώς στην καλύτερη κατανόηση του θέματος – καθώς επίσης στο ότι, δεν είναι μόνο οι Έλληνες αυτοί που υποφέρουν από την πολιτική αναλγησία, αλλά πολλοί άλλοι λαοί της Ευρώπης. Η κατηγορία αυτή, την οποία απευθύνει στην ηγεσία της χώρας του ένας εξειδικευμένος Γερμανός αναλυτής (H. Balodis), στηρίζοντας την με έρευνες που διενήργησε για 25 συνολικά έτη, τεκμηριώνει πως οι ασφαλιστικές εταιρείες, στην αρχή με τις ασφάλειες ζωής και στη συνέχεια με τις ιδιωτικές συντάξεις, εξαπατούν ανερυθρίαστα τους πελάτες τους – με τρόπους που δεν είναι εύκολο να γίνουν αντιληπτοί. Ειδικότερα, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, περί το 1 εκ. Γερμανοί καταγγέλλουν ετήσια τα ασφαλιστικά τους συμβόλαια, επειδή δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις εισφορές τους – κυρίως λόγω της μείωσης της πραγματικής αγοραστικής αξίας των εισοδημάτων τους. Οι περισσότεροι από αυτούς υφίστανται τεράστιες ζημίες, λόγω της πρόωρης καταγγελίας – οι οποίες υπολογίζονται συνολικά στα 15 δις € ετησίως! Τα 15 δις € αυτά ωφελούν προφανώς τις ασφαλιστικές εταιρείες. Από την άλλη πλευρά, ακόμη και αυτοί που καταφέρνουν τελικά να πληρώσουν τις εισφορές τους έως το 65ο έτος της ηλικίας τους, δεν είναι σίγουρο ότι θα πάρουν τη σύνταξη τους – επειδή πολλές ασφαλιστικές εταιρείες λειτουργούν με εξτρεμιστικά κόστη, ιδίως όσον αφορά τις εξοργιστικά υψηλές προμήθειες που καταβάλλουν στους πωλητές τους, οπότε δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν με τις υποχρεώσεις τους. Όσον αφορά τώρα την απόδοση των εισφορών που πληρώνουν οι ασφαλισμένοι, έχει άμεση σχέση με τον υπόλοιπο χρόνο ζωής τους – όπου, με βάση τα περισσότερα ασφαλιστικά συμβόλαια, θα πρέπει κανείς να υπερβεί το 90ο έτος της ηλικίας του, χωρίς να υπολογιστεί ο πληθωρισμός, για να εισπράξει ανάλογα ποσά, με τις εισφορές που έχει ήδη πληρώσει. Με απλά λόγια, όποιος πεθάνει σε μία ηλικία πριν από τα 90 του, όχι μόνο δεν εισπράττει τους τόκους των χρημάτων που έχει καταβάλει, αλλά ούτε καν τα χρήματα του. Στην πραγματικότητα λοιπόν οι μοναδικοί ωφελημένοι είναι αυτοί που υπερβαίνουν το 100ο έτος της ηλικίας τους – οι οποίοι φυσικά δεν είναι τόσο πολλοί, ώστε να προβληματίζουν τους ασφαλιστικούς κολοσσούς. Στα πλαίσια αυτά, είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τη νομιμότητα των συγκεκριμένων συμβάσεων – κυρίως όμως γιατί γίνεται αποδεκτή αυτή η καταφανής απάτη από τις κυβερνήσεις. Η απάντηση βέβαια είναι πολύ απλή: επειδή οι πολιτικοί χρηματοδοτούνται από τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ειδικά όσον αφορά τις προεκλογικές εκστρατείες τους, οπότε είναι λογικό να τους υπηρετούν, προστατεύοντας τα συμφέροντα τους. Άλλωστε, δεν γίνεται κατανοητό από τους Πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν καν τη δυνατότητα να διαπιστώσουν αυτού του είδους τις συμπεριφορές του πολιτικού τους προσωπικού – με αποτέλεσμα να είναι τα αιώνια θύματα της όλης διαδικασίας. Πόσο μάλλον όταν τα περισσότερα ΜΜΕ στηρίζουν με το αζημίωτο αυτού του είδους τις απάτες, αποφεύγοντας να αναφερθούν – μεταξύ άλλων επειδή οι ασφαλιστικές εταιρείες, όπως επίσης οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις, ανήκουν στους μεγάλους διαφημιζομένους πελάτες τους, τους οποίους ασφαλώς δεν θέλουν να στενοχωρήσουν. Ίσως λοιπόν να πρέπει να δουν με διαφορετικό μάτι οι Πολίτες τις ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες δρομολογούνται με την αιτιολογία πως το δημόσιο είναι νομοτελειακά σπάταλο, διεφθαρμένο και ανίκανο να λειτουργήσει σωστά – οπότε είναι δήθεν καλύτερα να δραστηριοποιηθούν στη θέση του οι ιδιώτες. Διαφορετικά θα το καταλάβουν όταν θα είναι ήδη πολύ αργά – όταν θα πληρώνουν τριπλάσια τιμή για το νερό, για το ηλεκτρικό ή για τις υπόλοιπες υπηρεσίες που θα τους παρέχουν οι ιδιώτες. Πολύ περισσότερο όταν θα δημιουργηθούν στρατιές πάμπτωχων ηλικιωμένων, οι οποίοι θα επιβιώνουν αναζητώντας τροφή από τα σκουπίδια, διαμένοντας σε κρύα σπίτια και αποβιώνοντας ως εκ τούτου γρηγορότερα – για να μην επιβαρύνουν τις ασφαλιστικές εταιρείες ή τα ταμεία του κράτους. Κλείνοντας, θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε ακόμη μία πρωτιά της Ελλάδας με το γράφημα που ακολουθεί, η οποία αφορά το ποσοστό της φορολόγησης των νοικοκυριών ως ποσοστό επί του κόστους παραγωγής – η οποία τεκμηριώνει πως οι ελληνικές επιχειρήσεις δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ ανταγωνιστικές, όχι βέβαια λόγω των μνημονίων, αλλά των μέτρων που επιλέγει μόνη της η κυβέρνηση. Έτσι έχουμε μία καλύτερη εικόνα της αριστερής δικτατορίας που μόνοι μας ψηφίσαμε – η οποία φαίνεται πως κάνει τα πάντα για να μας πείσει ότι, πρέπει να εγκαταλείψουμε τόσο την Ευρωζώνη, όσο και την ΕΕ, με μια τακτική που θα ζήλευε ακόμη και ο Γκέμπελ. Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνουμε πόσο εύκολα παραπλανόνται πολλοί Έλληνες, στρεφόμενοι εναντίον του ευρώ, επειδή θεωρούν πως το νόμισμα ευθύνεται για το κατάντημα της χώρας τους – ούτε η διαφθορά, ούτε η διαπλοκή, ούτε οι ανίκανες κυβερνήσεις, ούτε οι μίζες, ούτε το φορολογικό πλαίσιο, ούτε οι διορισμοί συγγενών και φίλων, ούτε τίποτα άλλο!
Με απλά λόγια, εάν συνεχίσει η κυβέρνηση να εφαρμόζει τα μνημόνια παίρνοντας αυτά τα μέτρα που μόνη της αποφασίζει (υπερβολικές αυξήσεις φόρων κοκ.), με αποτέλεσμα να ολοκληρώνεται η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας που εντάθηκε μετά το κλείσιμο των τραπεζών, τους ελέγχους κεφαλαίων, το άνοιγμα των συνόρων στους μετανάστες κοκ., δεν θα υπάρχει σύντομα κανένας Έλληνας που θα θέλει να μείνει στην Ευρωζώνη – οπότε θα μπορέσει επιτέλους η κυβέρνηση να μετατρέψει την Ελλάδα στη χώρα που ονειρεύεται.
analyst.gr
το είδαμε ΕΔΩ
koukfamily.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου