EΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
Η επίσημη μοντέρνα εκδοχή της λατινικής κακοδοξίας
Η λατινική μετάφραση της εκφράσεως που χρησιμοποιήθηκε στο σύμβολο της Κων/πόλεως για να δηλώσει την πρόοδο του Αγίου Πνεύματος είναι «qui ex Patre Filioque Procedit». Αυτή η έκφραση, η οποία δεν δένει με το πρωτότυπο κείμενο, δεν ήταν όμως μια νεωτερικότης: γνωρίζουμε πολλές ίδιες εκφράσεις που προηγήθηκαν της συνόδου, τόσο στα γραπτά των θεολόγων, όσο και στην διδασκαλία της Έδρας.
Αρχίζουμε λοιπόν από την σκέψη των Πατέρων σύμφωνα με την οποία το Άγιο Πνεύμα προοδεύει από τον Πατέρα ΜΕΣΩ, δια (Para dia) του Υιού. Αυτή η ιδέα βρίσκεται κάτω από πολλές και διαφορετικές μορφές τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση: Και σε αλεξανδρινούς συγγραφείς όπως ο Ωριγένης, ο Αθανάσιος, ο Κύριλλος, λίγο αργότερα στα γραπτά του Επιφάνιου Σαλαμίνος ή και στους Kαππαδόκες όπως ο Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ο Γρηγόριος Νύσσης. Ανάμεσα στους Δυτικούς, ακόμη και ο Τερτυλλιανός δίδαξε πως το Άγιο Πνεύμα προέρχεται από τον Πατέρα μέσω του Υιού, ενώ για τον Αμβρόσιο αυτό προοδεύει, για την αποστολή του εν χρόνω, από τον Πατέρα και τον Υιό. Σύμφωνα με τον Αυγουστίνο προοδεύει και από τα δύο θεία πρόσωπα (de utroque) χωρίς διαφορά χρόνου, χωρίς διάλειμμα χρόνου.
Οι αντιαρειανικές συγκρούσεις του έκτου αιώνος στην Ισπανία μάς αποδεικνύουν πόσο σημαντικό είναι αυτό το θέμα για την Ομολογία της πίστεως. Στην Τρίτη σύνοδο του Τολέδου (589), ο βασιλιάς των Βησιγότθων Recaredo (πέθανε το 601), θέλοντας να ομολογήσει στους Επισκόπους την πίστη του, συμφωνεί στην διαβεβαίωση σύμφωνα με την οποία το Άγιο Πνεύμα προοδεύει από τον Πατέρα και τον Υιό [σαν να λέμε η Εξουσία, η οποία συνεχίζει ακόμη και σήμερα να είναι κληρονομική], και είναι εκ της ιδίας με αυτά ουσία. [Σήμερα οι Οικουμενιστές, για να επινοήσουν το Ορθόδοξο πρωτείο, κατηγορούν το Βυζάντιο, διότι οι σύνοδοι συγκαλούντο από τον αυτοκράτορα. Και δεν θίγονται που ένας βάρβαρος Βησιγότθος άλλαξε την πίστη μας και την έκανε ξανά Εξουσία, που είναι φυσικά και θα είναι για πάντα, στα χέρια του Εωσφόρου].
Υπάρχουν τρείς θεολογικοί λόγοι για τους οποίους η υπογράμμιση του Φιλιόκβε είναι τόσο σημαντική μέσα στο πλαίσιο της Ομολογίας της πίστεως. [Σήμερα η Ακαδημία Βόλου κατηγορεί τους Ορθοδόξους ότι η πίστη τους περιορίζεται σε μιαν απλή Ομολογία, και δεν βλέπει (δεν βλέπουν…) το παλούκι του παπισμού, που άλλαξε την πίστη και την αλήθεια της σωτηρίας μας, χάριν μιας κατανοητής σε όλους Ομολογίας].
Κατ’ αρχάς διότι είναι αναγκαίο να δηλώσουμε καθαρά, ενάντια στις αρειανικές θέσεις, την ενότητα στην Ουσία των τριών Θείων προσώπων. [Αυτή είναι η Εκκλησία που κυριαρχεί. Εξαρτώμενη από την αμαρτία, το λάθος, το πρόβλημα. Η αλήθεια τής σωτηρίας εξαρτάται από τήν προσαρμογή της στίς εκάστοτε αιρέσεις καί τίς συμπεριλαμβάνει σάν σύνθεση. Ο Κύριος ενανθρώπισε λόγω της αμαρτίας. Διαφορετικά δεν… Θα μας έφτανε η Π. Δ., ο Εβραϊσμός, το Ταλμούδ, το Κοράνιο. Τον ανάγκασε ο Εωσφόρος. Μάταιος ο αγώνας του Ρωμανίδη στην Ορθοδοξία. Ο οποίος στο «Προπατορικό αμάρτημα» μάς προειδοποιεί για την κακοδοξία. Μια πράξη επηρεασμένη από το σκότος, δεν είναι όμως απαραιτήτως σκότος; Μπορεί το σκότος να γεννήσει Φως; Σ’ αυτή την ανοησία στηρίζεται και ο σύγχρονος νεοελληνικός ζηλωτισμός των παλαιοημερολογιτών και των Αποτειχισμένων. Γι’ αυτό και οι παπικοί μισούν τους Έλληνες, διότι η Ουσία τους είναι αρνητική. Αρνούνται την αμαρτία ή την κακοδοξία. Ή είναι ειρηνευτικοί, υποχωρούν χάριν της ειρήνης. Μια Εκκλησία εξαρτημένη από την αμαρτία, που ονειρεύεται την συνέχειά της σαν καθαρτήριο, διότι αδυνατεί να απεξαρτηθεί και συντηρείται με υποκατάστατα, παίρνοντας μεθαδόνη. Αυτός είναι ο Οικουμενισμός της νεωτερικότητας, ο προτεσταντικός. Γι’ αυτό και το μόνο περιεχόμενο σήμερα των Χριστιανών είναι το μίσος, το οποίο πασχίζουν να ντύσουν με ένδυμα Φωτός. Γιοί Σατανά].
Χάριν της Ενότητος λοιπόν στην ουσία, είναι αναγκαίο να δεχθούμε την πρόοδο του Πνεύματος και από τον Υιό. Και τρίτον, διότι προκύπτει ότι ακόμη και η διατριαδική σχέση του Υιού με το Πνεύμα είναι προσωπική [υποκειμενική].
[Η απόλυτη σύγχυση Οικονομίας και Θεολογίας. Δηλαδή οικονομικής Τριάδος και αϊδίου. Αυτήν την σύγχυση ακολούθησε και η σύγχυση των δύο Φύσεων στην υπόσταση του Κυρίου, ή η ασάφεια του προσώπου του Κυρίου, του Υιού. Δεν γίνεται κατανοητό το πότε μιλά η ανθρώπινη Φύσις και πότε η θεία. Για παράδειγμα στον Σταυρό, ο Κύριος έκραξε Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες; Απευθύνεται στον Πατέρα; Δεν είναι Θεός; Δεν είναι αδιαιρέτως και ασυγχύτως ενωμένες οι δύο Φύσεις; Αυτές τις παιδαριώδεις συγχύσεις ή ταυτίσεις ολοκληρώνει η σύγχυση ανάμεσα στο πνεύμα και στο Άγιο Πνεύμα. Ο Κύριος δεν είναι Θεός, δεν είναι πνεύμα, το μόνο του περιεχόμενο είναι το Άγιο Πνεύμα. Σ’ αυτήν την κακοδοξία στηρίζεται ο κληρικαλισμός!]
Τα πρώτα ντοκουμέντα που μαρτυρούν την εισαγωγή του Φιλιόκβε στο σύμβολο Νικαίας-Κων/πόλεως είναι της όγδοης συνόδου του Τολέδου (653). Αυτή η παρεμβολή που συνέβη στην Ισπανία, στην συνέχεια υιοθετήθηκε στην Γαλλία (από τους Φράγκους) και στην Αγγλία. Ας σημειώσουμε ότι η Ρώμη αρνήθηκε για πολύ καιρό να αλλάξει το σύμβολο της παραδόσεως. Μόνο το 1014, με την ευκαιρία της στέψεώς του, ο αυτοκράτωρ Ερρίκος ο 2ος κατορθώνει να πείσει την Ρώμη να δεχθεί την Φραγκική πράξη και να ψέλνει από τότε το σύμβολο στην διάρκεια της λειτουργίας, μετά το Ευαγγέλιο, με την πρόσθεση του Φιλιόκβε.
Αυτή την υιοθέτηση ακολούθησε μια ξαφνική αντίδραση που άφησε τους πάντες έκπληκτους, εκ μέρους των θεολόγων της Ανατολής, οι οποίοι όμως δεν καθόρισαν καμμία συνέχεια όσον αφορά την ομολογία της πίστεως, και δεν χάραξαν κανένα ομολογιακό σύνορο. Όπως βλέπουμε για παράδειγμα στα γραπτά του Μαξίμου του Ομολογητού (580 – 662) ή του Ιωάννη του Δαμασκηνού (περίπου 650 – 750). [Είναι τόσο τυφλοί, ώστε δεν μπορούν να μετρήσουν ούτε τις ημερομηνίες που παρουσιάζουν αυτοί οι ίδιοι. Το 1014 έγινε επίσημα η αποδοχή του Φιλιόκβε και επιχειρηματολογούν με τους Πατέρες που έζησαν μέχρι το 650 ή το 750. Αυτό θα πει Ιδεολογία, πνευματική τυφλότης, η οποία έχει αντίκτυπο και στην Φυσική].
Ακόμη και όταν ο πατριάρχης Φώτιος (περίπου 820 – 897) κατηγόρησε την Ρώμη για αίρεση, διότι πίστευε ότι η Δυτική νεωτερικότης περιόριζε την μοναρχία του Πατρός, δεν υπήρξε κανένας διαχωρισμός ή διακοπή της Εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους Λατίνους.
Μόνον το 1054, όταν κατά την διάρκεια της πατριαρχείας του Μιχαήλ Κερουλάριου (1058) έρχεται το σχίσμα, που ισχύει ακόμη μέχρι σήμερα ανάμεσα στις δύο Εκκλησίες, το θέμα του Φιλιόκβε χαρακτηρίζεται τελεσίδικα σαν ένα πρόσθετο θέμα και αιτία που δικαιολογούσε τις επιλογές της Ανατολής. [Καμμία επαφή με τις χρονολογίες].
Από τότε δεν θα λείψει ποτέ από την γραμματεία, είτε σαν πολεμική είτε σαν απολογητική, στα συστηματικά δοκίμια της σχολαστικής και τις λίστες των πραγματειών, σε μια συνεχή προσπάθεια να επιτευχθεί η επανένωση.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου