Του θεολόγου Ανδρέα Κυριακού
Με αισθήματα ανυπόκριτης απογοητεύσεως άκουσα να αναγινώσκεται επ’ εκκλησίαις η Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου της κατά Κύπρον Εκκλησίας για τη Σύναξη του Κολυμβαρίου, με ημερομηνία 18 Ιουλίου 2016.
Έρχομαι, εν προκειμένω, στο σχολιασμό δύο μόνο προτάσεων: «Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας αποτελεί συνέχεια των επτά Οικουμενικών Συνόδων, καθώς και άλλων μεγάλων τοπικών συνόδων που ακολούθησαν, μερικές από τις οποίες έχουν το κύρος των Οικουμενικών. Τέτοιες είναι η επί Μεγάλου Φωτίου συνελθούσα, η οποία καταδίκασε την αιρετική προσθήκη του Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως και οι επί Γρηγορίου του Παλαμά, οι οποίες διευκρίνισαν τη διάκριση μεταξύ θείας ουσίας και ακτίστων θείων ενεργειών στη Θεότητα». Κατ’ αρχάς θα ήθελα να παρατηρήσω ότι ο Παναγιώτατος δεν δέκτηκε να ονομασθεί η Σύναξη του Κολυμβαρίου Οικουμενική, διότι δεν κλήθηκαν να παρακαθήσουν σ’ αυτή οι Παπικοί, οι εμμένοντες ες αεί στις αιρέσεις τους. Από του αιώνος ουκ ηκούσθη να παρακάθηνται σε Συνόδους Οικουμενικές, ως ισότιμα μέλη οι αιρετικοί. Μήπως η εκκλησιαστική ιστορία αναφέρει έστω κι ένα παράδειγμα;
Στο προκείμενο τώρα: η αξίωση ότι η Σύναξη του Κολυμβαρίου αποτελεί συνέχεια των Οικουμενικών Συνόδων πρέπει να εξετασθεί με βάση τα πράγματα. ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ οι Οικουμενικές Σύνοδοι καταδίκασαν αιρέσεις, δηλ. ονομαστικά τους αρειανούς, πνευματομάχους, νεστοριανούς, μονοφυσίτες (δις), μονοθελήτες και εικονομάχους. Το αυτό έπραξαν οι επί Αγίου Φωτίου του Μεγάλου (879) και επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (1341, 1351) Σύνοδοι. Καταδίκασαν ονομαστικά τις αιρέσεις του Φιλιόκβε και τα περί κτιστής χάριτος. Δεν θα ρωτήσουμε καν ποιές αιρέσεις καταδικάσθηκαν στο Κολυμβάριο. Η λέξη «αίρεση» δεν αναφέρθηκε καν στα Πρακτικά. Τουναντίον με τη βοήθεια του Οβίδιου, όλες ανεξαιρέτως οι αιρέσεις, παλαιές και καινοφανείς, μετετράπηκαν σ’ αυτό που ονομάσθηκε«λοιπός χριστιανικός κόσμος»!!!
Αποποινικοποιήθηκαν, μάλιστα πλήρως. Οι Οικουμενικές Συνοδοι αναθεμάτισαν τους κακόφρονες ενώ στο Κολυμβάριο οι πλείονες των 159 επισκόπων μίλησαν για «αποδοχή» των αιρετικών ως«ετεροδόξων Εκκλησιών και Ομολογιών». Φυσικά, πριν από αυτό ομολόγησαν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν!!! "Τι φω και τι λαλήσω; Τις δώσει τη κεφαλή μου υδώρ και τοις οφθαλμοίς μου πηγήν δακρύων;"Μαζί με τον προφήτη Ιωνά αναφωνώ εν αγωνία πολλή: "σφόδρα λελύπημαι έως θανάτου».
Ποιά αίρεση; Yπάρχει αυτή η λέξη; "Tι εστίν αλήθεια";
ΑπάντησηΔιαγραφήEίπαμε, ότι έχουμε "πνευματολογικό έλλειμμα" λόγω "πνευματολογικών εκκρεμοτήτων της εξκλουσιβιστικής εκκλησιολογίας" σύμφωνα με τον θεολόγο Γ.Βλαντή.
exclusive= αποκλειστικό, επιλεκτικό, εκλεκτικό.. απαγορευμένες όπως φαίνεται λέξεις..
Μπράβο στους θεοφωτιστους ιεράρχες της Κύπρου πήραν την σωστή απόφαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήTα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά ακριβώς γιατί δεν πρόκειται μόνο για μια "τυπική" (όπως ισχυρίζονται) αποδοχή του ιστορικού όρου "εκκλησία", ή μόνο κάποιες "διοικητικές παραβάσεις" ή παραβάσεις ιερών κανόνων που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με αντίστοιχα "ποινικά μέτρα" (π.χ. κάποιες καθαιρέσεις). Αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε να κάνουμε με ένα δαιμονικό τσουνάμι που σαρώνει την αλήθεια. Όχι μόνο την δογματική, την ηθική κτλ.. αλλά αν το δούμε πιο πλατιά (και σε παγκόσμιο επίπεδο), ακόμα και την κοινή ανθρώπινη αλήθεια που έχει με φυσικό τρόπο η ανθρώπινη ύπαρξη. Υπάρχει σήμερα μια συντονισμένη επίθεση σε όλα τα επίπεδα.
Φυσικά πάντοτε υπήρχε η διαστροφή και το ψεύδος. Η διαφορά σήμερα που κάνει την εποχή μας να μην έχει καμία σχέση με οτιδήποτε έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα στην ιστορία της, είναι ότι το κακό διαθέτει όλα τα μέσα έχει τεράστια δύναμη προβολής και εξάπλωσης, αλλά κυρίως έχει καταφέρει μέσω της νοησιαρχίας, της ανθρώπινης λογικής, να κυριαρχήσει η αρχή της άρνησης, της αμφισβήτησης της γενικής ρευστότητας και θολούρας, της γενικής σύγχυσης όπου στο τέλος όλοι αρχίζουν πια να αναρωτιούνται για τα αυτονόητα, για όσα ξέρουν για όσα πιστεύουν.Αυτό συμβαίνει ήδη. Το ζούμε δηλαδή στην καθημερινότητά μας.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα του διαβόλου δεν είναι τόσο οι δαιμονικές θεωρίες του, όσο το ότι κατάφερε να πείσει ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, ότι "τα πάντα ρει". Φυσικά "πόλεμος πατήρ πάντων" καθώς τα πάντα στον κόσμο είναι σε συνεχή κίνηση και διεργασία (δηλαδή σε πόλεμο) και η σχέση των αντιθέτων εκφράζεται ως "πόλεμος" που παράγει διαρκώς μέσω συγκρούσεων νέες ισορροπίες ως μια άλλη όψη της αρμονίας.
Το θέμα είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με "διαρκή αέναη ρευστότητα", που ΔΕΝ καταλήγει πουθενά, που ΔΕΝ είναι δημιουργική, [αντίθετα με όσα ισχυρίζεται ο θεολόγος Γ. Βλαντής (όπως και ο κάθε Βλαντής)], γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΠΟΛΕΜΟΣ.. (έχουμε ήδη παραδοθεί αμαχητί).
(συνεχίζεται)
Το "άνοιγμα" προς τους "εν σκότει" για να "φωτιστούν", ο "ιστορικός ρόλος που καλείται να παίξει η σύγχρονη Ορθοδοξία" και άλλα βαρύγδουπα, είναι το προπέτασμα καπνού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπί της ουσίας ζούμε την έκπτωση της πίστης που δεν είναι "εκ του κόσμου τούτου", σε "γνωστικό αντικείμενο" (ένα ακόμα ανάμεσα στα πολλά "του κόσμου τούτου"), της "θεολογικής επιστήμης" που κινείται στα όρια του ανθρώπινου πολιτισμού και της ιστορίας, και "οφείλει" να χρησιμοποιεί τις επιστημονικές μεθόδους, της παρατήρησης της δοκιμής της ανάλυσης και της προσαρμογής στα νέα δεδομένα.
Γι΄αυτό ακριβώς μας προτρέπει στο λόγο του "να είμαστε λογικοί", "να μην ψάχνουμε αντιστοιχίες με την εποχή των Πατέρων".
Nα ξεφύγουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ από την έννοια της ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΌΤΗΤΑΣ γιατί η "εξκλουσιβιστική εκκλησιολογία μας", (exclusive=αποκλειστικό, επιλεκτικό, εκλεκτικό), έχει "πνευματολογικές εκκρεμότητες" και "πνευματικό έλλειμα".
Τι να πούμε; "Θαυμάζουμε" με πόσους ακόμα τρόπους και μεθόδους θα δουλέψει ο διάβολος στους έσχατους αυτούς καιρούς.
Πιστεύω ότι ζούμε την εκλέπτυνση, την εξέλιξη του δαιμονικού πολέμου σε πολύ ανώτερο επίπεδο από αυτό της εποχής των διωγμών ή των αιρέσεων.
Πως θα αντιμετωπιστεί; Μακάρι να υπάρξει κάτι μαζικό και συντονισμένο.. αλλά το βλέπω δύσκολο ακριβώς γιατί, όχι μόνο είναι όλα δυσδιάκριτα αλλά έχουν επιπλέον και "πνευματικό-επιστημονικό" επένδυμα. Και το πρόβλημα είναι πλέον σήμερα, η ταύτιση των δύο εννοιών της λέξης "πνευματικό". Του νου με την έννοια της διάνοιας, με τον Νου με την έννοια της πνευματικής υπόστασης.
Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι να υπάρξει πνευματική αναζήτηση της αλήθειας και μετάνοια (έστω και λόγω γεγονότων) ώστε να έρθει ο Φωτισμός και η Θεία Χάρη σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.
Η θα είμαστε φορείς της αλήθειας, το φως "επάνω στο μόδιον", ή "τυφλοί, οδηγοί τυφλών" και θα πέσουμε όλοι μαζί στο λάκκο της απώλειας..
Μην ξεχνάμε ότι η μόνη σωστή αντιμετώπιση του δαιμονικού πολέμου και των αιρέσεων γινόταν από παλιά από άγιους φωτισμένους ανθρώπους με αγιοπνευματικά όπλα και αγιοπνευματικό Λόγο.
12.17
ΑπάντησηΔιαγραφήΝά ξέραμε καί ποιός θεός τούς φώτισε θά είμστε πιό ήσυχοι.