(Μετακίνηση σε …)
Αρχείο Αναρτήσεων
▼
(Μετακίνηση σε …)
Ημερολογιακό Αρχείο όλων των Αναρτήσεων
▼
ΜΙΑ, ΔΥΟ ἢ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ;
«ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΙΣ ΜΙΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ»
Σπυρίδων Κ. Τσιτσίγκος, MA, DD, PhD Ἀν. Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
. Πολλὰ λέγονται καὶ γράφονται αὐτὲς τὶς ἡμέρες γιὰ τὸ ἂν ἡ Χριστιανοσύνη στὴν ἐποχή μας συνιστᾶ ΜΙΑ, δύο ἢ περισσότερες Ἐκκλησίες. Πρὶν ἀναφέρουμε ὁτιδήποτε, θὰ πρέπει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ δηλώσουμε τὴ μέθοδο τῆς ἐπιχειρηματολογίας μας. Ἡ μέθοδος αὐτὴ δὲν θὰ εἶναι ἡ παράθεση οὔτε ἁγιογραφικῶν χωρίων, οὔτε ἁγιοπατερικῶν ρήσεων, ἀλλ’ ἡ ὑπόμνηση τῆς Ὀρθόδοξης Δογματικῆς (Ἐκκλησιολογία), τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας (δηλ. τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων) —ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία «κανόσιν διοικεῖται καὶ οὐκ ἔθεσι» (Documents Inedits d’ Ecclesiologie Byzantine 170, 21) — καὶ τῆς Ποιμαντικῆς, ποὺ αὐτοδικαίως συνδέονται ἄμεσα μὲ τὸ ὑπὸ διερεύνηση θέμα. Γιατί, ἂν ἀρχίσουμε ὑποκειμενικὰ νὰ παραθέτουμε χωρία καὶ ἀποφθέγματα Πατέρων, δὲν θὰ βροῦμε καμία λύση στὸ ζητούμενο. Ἄλλωστε, ἡ Consensus Patrum καὶ ὁ Regula Fidei γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ὑπάρχουν ἀπὸ αἰῶνες· γιὰ νὰ μᾶς προφυλάσσουν ἀπὸ τὴν ἀτέρμονη λογοκοπία καὶ σύγχυση. τώρα κα ὶ διαρκ ῶ ς πιστεύουμε ὅ τι ὑ πάρχει ΜΙΑ Ἐ κκλησία. Ὅ ταν δ ὲ διατυπώθηκε α ὐ τ ὸ τ ὸ Σύμβολο, ο ἱ α ἱ ρέσεις ὡ ς γνωστ ὸν ὀ ργίαζαν, θεωρώντας ἡ κάθε μία τ ὸ ν ἑ αυτό της ὡ ς τ ὴ ν α ὐ θεντικ ὴ Ἐ κκλησία. Συνεπ ῶ ς, τ ὸ «Πιστεύω» δ ὲ ν μ ᾶ ς λέει ν ὰ πιστέψουμε σ ὲ ΜΙΑ μελλοντικ ὴ Ἐ κκλησ ί α. Μ ᾶ ς καλε ῖ ν ὰ πιστέψουμε κα ὶ ν ὰ ἑ νωθο ῦ με μ ὲ τ ὴ ΜΙΑ ὑ πάρχουσα ἀ ληθ ῆ Ἐ κκλησία. Ποι ά ε ἶ ναι α ὐ τή ;ἡ ἀ ληθ ὴ ς Ἐ κκλησία ε ἶ ναι ΜΙΑ κα ὶ ὄ χι ὅ λες μαζ ὶ (βλ. “branch theory” τοῦ Pusey). Τ ὸ ἐ πίθετο ΜΙΑ δηλώνει τ ὴ ν πληρότητα κα ὶ ἑ νότητα τ ῆ ς Ἐ κκλησίας .Ἂ ν δ ὲ δ ὲ ν ὑ φίσταται ἐ κκλησιαστικ ὴ ἑ νότητα, δ ὲ ν ὑ φίσταται κα ὶ ἀ ληθ ὴ ς Ἐ κκλησία, κα ὶ ἄ ρα ο ὔ τε σωτηρία . Ἡ ἑ νότητα τ ῆ ς Ἐ κκλησίας ἀ πορρέει ἀ π ὸ τ ὴ ΜΙΑ θεανθρώπινη κεφαλή της κα ὶ ἀ π ὸ τ ὸ ΕΝΑ θεανθρώπινο σ ῶ μα της, πο ὺ ἐ κφράζει ὁ μοθυμαδ ὸ ν κα ὶ τ ὴ ν «κοινωνία τ ῆ ς πίστεως» (Φιλήμ. 6), δηλ. τὴ ΜΙΑ πίστη της. Ἄρα, θὰ πρέπει νὰ γίνει καὶ νὰ γίνεται πάντοτε διάκριση (ἂν καὶ ὅταν οἱ διάφοροι αἱρετικοὶ ἢ σχισματικοὶ μετανοήσουν, γίνονται ἐκκλησιαστικῶς δεκτοὶ) μεταξὺ κόσμου καὶ Ἐκκλησίας, σκότους καὶ φωτός , λυσιτελοῦς καὶ ἀλλοιωμένου ἅλατος, σάπιων καὶ φρέσκων ψαριῶν , κίβδηλης καὶ αὐθεντικῆς , ἁμαρτωλῆς καὶ ἁγίας (βλ. «communion sanctorum», ὡς «συμπολίται τῶν Ἁγίων»), Ἐκκλησίας. Μάλιστα δέ, κατὰ τὸν ἅγιο Ἰσίδωρο, ἄλλο Ἐκκλησιαστήριον (κοινωνιολογικὴ θεώρηση τῆς Ἐκκλησίας) καὶ ἄλλο Ἐκκλησία (θεολογικὴ/πνευματικὴ θεώρηση τῆς Ἐκκλησίας: Ἅγιοι, «γένος ἐκλεκτὸν»)· ὄ χι λόγ ῳ ἀ μέλειας, χαλαρότητας, διστακτικότητας, ὀ λιγοπιστίας κα ὶ «χρησικτησίας» ν ὰ βάζουμε ὅ λες τ ὶ ς ὑ πάρχουσες λεγόμενες ἐ κκλησίες στ ὸ « ἴ διο τσουβάλι», κατ ὰ τ ὸ κοιν ῶ ς λεγ ό μενο · τότε ε ἶ ναι σ ὰ ν ν ὰ ἐ ξισώνουμε τ ὸ ν Χριστ ὸ μ ὲ τ ὸ ν ὁ ποιοδήποτε ἄ λλο ψευδ ο – Μεσσία , ψευδο – προφήτη ἢ Guru . Ὅ μως, δ ὲ ν ὑ πάρχουν δύο ἢ πολλο ὶ Χριστοί. Τ ὸ Σ ῶ μα το ῦ Χριστο ῦ ε ἶ ναι ΕΝΑ κα ὶ δ ὲ ν μερίζεται. μία διηρημένη ἐ κκλησία ε ἶ ναι ἕ να τέρας μ ὲ μισ ὸ ἀ νθρώπινο σ ῶ μα, ὅ πως ο ἱ ἱ πποκένταυροι (Μάρκος Ἐ φέσου) ἢ ο ἱ πολυκέφαλες ὕ δρες. Ἂ ν ἀ π ὸ ο ἰ κουμενιστικ ὴ ἀ γάπη θελήσει κανε ὶ ς ἐ ξισωτικ ὰ κα ὶ ἰ σοπεδωτικ ὰ ν ὰ συμπεριλάβει μία ἄ λλη (ψευδ ο ) ἐ κκλησία (δηλ. α ἵ ρεση ἢ σχίσμα) στ ὴ ΜΙΑ Ἐ κκλησία, τότε μοιάζει σ ὰ ν ν ὰ ἀ ναμιγνύει τ ὸ καθαρ ὸ νερ ὸ μ ὲ δηλητήριο.
. Θὰ περατώσω τὴν ἐλάχιστη αὐτὴ συμβολὴ στὸ ἀνακῦψαν δογματικὸ θέμα μὲ τὰ λόγια τοῦ ἄτλαντα τῆς Ὀρθοδοξίας, Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ: «Κατὰ πάντα τοίνυν ἑπόμενος ταῖς ἁγίαις καὶ οἰκουμενικαῖς ἑπτὰ Συνόδους καὶ τοῖς ἐν αὐταῖς διαλάμψασι θεοσόφοις Πατράσι, Πιστεύω εἰς ἕνα Θεὸν, εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν. Τοῦτο τὸ ἱερὸν τῆς πίστεως μάθημά τε καὶ σύμβολον, τὸ παρὰ μὲν τῆς πρώτης καὶ δευτέρας τῶν συνόδων ἐκτεθέν, παρὰ δὲ τῶν λοιπῶν κυρωθὲν καὶ βεβαιωθὲν “Εἴ τις γὰρ παρὰ τοῦτο τὸ ἱερὸν σύμβολον τολμήσει ἕτερον ἀναγράψασθαι ἢ προσθεῖναι ἢ ὑφελεῖν, καὶ ὄρον ὀνομάσαι ἀποθρασυνθείη, κατάκριτος καὶ πάσης χριστιανικῆς πολιτείας ἀπόβλητος» (Ὁμολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως, 3· πρβλ. Γεδεών, Κανονικαὶ διαταξεις , τ. 2, σ. 235 ἐξ.).
The classical formula of this teaching was set down by
ΑπάντησηΔιαγραφήWilliam Palmer
of Worcester College, Oxford (1838). It became more general and popular later through the writings of Edward B. Pusey (1800–82), who in 1865 wrote his famous letter to John Keble, Eirenicon: The Church of England a Portion of Christ's One Holy Catholic Church, and a Means of Restoring Visible Unity
Όποτε ευκαιρήσετε,αδελφοί,επικεντρώσατε το ενδιαφέρον μας και με παρεμβάσεις αποτιμήσεως των Δογματικών που προβάλλει η ΟΟΔΕ(http://oodegr.co/neo/oode-classic/).Συμπεριλαμβάνοντ',εκεί,οι Ζηζιούλα,Ρωμανίδου και Αλεβιζοπούλου.Οι δυο πρώτοι έχουν αναλυθή και καταγραφή επί μακρόν.Ο τρίτος,όμως,τι ρόλο 'μπορεί να έχη 'σε μια θεσμοθετημένη Εκκλησία πολλών ταχυτήτων;Δε διαβάζουμε και ερμηνεύουμε το ίδιο Ευαγγέλιο άραγε;'Μελετούσα παιδιόθεν την εν λόγω ιστοσελίδα και πάντοτε μου 'γεννούσε την απορία εάν πρόκειται για πραγματική χριστιανορθόδοξη ή έχουμε και εδώ νεοργανωσιακή επιρροή/υποστροφή,νεοπιετιστική κωδικοποίηση της πίστεώς μας(κρύβεται μήπως κάτι 'πίσω και από αυτήν την προσπάθεια των πνευματικών τέκνων του π.Μεταλληνού;).....
ΑπάντησηΔιαγραφή