Η επόμενη πραγματικότητα.

Διαγράφεται πλέον με αδρές γραμμές η πορεία την οποία επιλέγουν όχι μόνο οι πληθυσμοί της Ευρώπης αλλά και ολόκληρου του κόσμου καθώς το όραμα της παγκοσμιοποίησης έχει αισθητά αρχίσει να φθίνει. Η άνοδος της Λεπέν στη Γαλλία η οποία απειλεί την ευρωπαϊκή συνοχή, ακολουθεί η Αυστρία, η Ιταλία κινδυνεύει, η Ουγγαρία απειλεί να υψώσει τείχος,  και ασφαλώς δεν μιλάμε για τις αντιλήψεις των πιο βόρειων χωρών...

Οι λόγοι πολλοί με πρώτο και καλύτερο την ανασφάλεια και με έναν δεύτερο την απαίτηση της ταυτότητας. 

Στον υποθετικό κόσμο εκείνο, όπου θα μπορούσε να ζήσει ο κάθε άνθρωπος ευτυχισμένος προϋποθέτει απουσία ''ιδιαίτερης'' κουλτούρας, (όχι τη μη ύπαρξη) απουσία ίσως ακόμα και μνήμης… Ανάδειξη κοινών αξιών (όμοιας ενδεχομένως θρησκείας μιας και οι πίστεις καταθέτουν τις δικές τους διαφορετικές αξίες). Άλλως θα χρειαζόταν η υπερβατική εκείνη συμπεριφορά απάντων, της αναγνώρισης του απόλυτου δικαιώματος του πλησίον. Λέμε τώρα...

Κάτι τέτοιο  (η ύπαρξη του κόσμου όπου ο καθένας όχι απλά θα δικαιούτο ευτυχία, αλλά που θα μπορούσε επιπροσθέτως και να την βρει) ασφαλώς και δεν είναι δυνατόν να συμβεί τουλάχιστον στους επόμενους αιώνες. 

Η ιδέα, το όραμα αν προτιμάτε πως ένας ολόκληρος κόσμος χωρίς σύνορα, με ενιαίο νόμισμα, αγαστή συνεργασία και παντοτινή αγάπη (μια και στη τελειότητα του οράματος-εγχειρήματος αυτό θα ήταν το ζητούμενο) απέχει έτη φωτός…

Βεβαίως επί του παρόντος κανείς δεν μιλάει για ευφάνταστα σενάρια όμως ακόμα και η αρχή, το πρώτο βήμα σε αυτό όπως ήταν αρχικά το όραμα της ενωμένης Ευρώπης σκοντάφτει στο συμφέρον, στην ιδιοτέλεια, στην διάθεση των ισχυρών να επιβάλουν τη γνώμη τους προς ίδιον συμφέρον στους αδυνάτους. Ποτέ δεν ήταν αλλιώς. Οι παιδικές αρρώστιες δεν μας εγκατέλειψαν.

Ένα συστατικό επιτυχίας, το πρώτο θα έλεγα, είναι η απεμπόληση του δικαιώματος του ισχυρού. Δεν γίνεται με τρόπο διαφορετικό. Για να εδραιωθεί η ισότητα χρειάζεται πρώτιστα κάποιος κάτι να χάσει και κατόπιν κάποιος να κερδίσει. (αρχικά όπως καταλάβατε μιλάμε για χρήματα) Εκείνος λοιπόν που προσυπογράφει στο όραμα και θεωρείται ισχυρός καλείται να καταθέσει τιμή και να δώσει το παράδειγμα…

Μιλάμε για τη Γερμανία (και δικαίως χαμογελάτε)

Κέρδος εμπράγματο ασφαλώς και έχουν οι φτωχότεροι (αναφέρομαι στην περίπτωση εκείνη κατά την οποία ο ισχυρός δεν έχει αποικιοκρατικές βλέψεις) καθότι με το εμπόριο θα γνωρίσουν ανάπτυξη. Οι πλουσιότεροι λοιπόν πιο κέρδος θα έχουν; (αν εξαιρέσουμε την εκμετάλλευση, τη δόλια υποδούλωση μέσω δανείων; Κάτι γνωρίζουμε περί αυτού) Την συνειδησιακή τους ελάφρυνση μήπως; Την υστεροφημία τους περί της ουμανιστικής πολιτικής τους; Χρειάζεται προσοχή μήπως το γέλιο γυρίσει κλάμα...

Και τώρα ας προσγειωθούμε.

Ενωμένη Ευρώπη… ας αφήσουμε τα πολύ ακουσμένα επιχειρήματα και ας εστιάσουμε τα πρακτικά, εδώ στη χώρα μας. Ποιος ανέχεται πλάι του όσο ανεκτικός και εάν είναι τους μετανάστες οι οποίοι αναμφίβολα έχουν άπειρα δικαιώματα υπό την ανθρώπινη ιδιότητά τους;

Ποιος, όσο αριστερός και εάν είναι μπορεί να αντέξει τη συμβίωση μαζί τους; Και ασφαλώς μιλώ όχι σε επίπεδο διαλεκτικής, αλλά στο άλλο της πραγματικής συναναστροφής. Πράγματι θα χαρώ να υπάρχουν πολλοί (γιατί έτσι πρέπει) αλλά δυστυχώς θα είναι πολλοί λιγότεροι από εκείνους που θα αντιδράσουν διαβάζουν αυτή την αράδα… Πολλοί δε από αυτούς -τους μη ανεχόμενους- θα υπερθεματίζουν διαλεγόμενοι με τους επιφυλακτικότερους.

Παραδείγματα (μεταναστών που έχουν ανάγκη) υπάρχουν άπειρα. Δείτε τις γυναίκες με τα μωρά ή τα μεγαλύτερα παιδιά, τις οικογένειες που σέβονται τον τόπο που τους φιλοξενεί, ενώ στον αντίποδα υπάρχουν βεβαίως και οι άλλοι. Οι αγενείς, οι απαίτες, οι αγνώμονες, οι σφετεριστές της φιλοξενίας μας. Το δίκαιο συνήθως είναι κάπου στη μέση. Αυτό όμως δεν αρκεί διότι εδώ ζητάμε αν όχι το απόλυτο, τουλάχιστον την ισχυρότατη πλειοψηφία.

Για την άρση των συνόρων (όχι μόνο μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών) απαιτείται μια ξεκάθαρη ουμανιστική θέση όχι μόνο των ηγετών αλλά και των λαών. Ο ανθρωπισμός είναι συνείδηση, δεν είναι επιβολή. Ο ρόλος του καλού Σαμαρείτη δεν επιβάλλεται, υποχρεώνει. Αντιλαμ-βάνεστε την απόσταση που μας χωρίζει από το προσδοκώμενο…

Οι περισσότεροι πολίτες λοιπόν στο όραμα του συνονθυλεύματος των λαών, αντιδρούν. Αντιτάσσουν τα δικά τους ισχυρά επιχειρήματα. Προτιμούν να ‘κάνουν παρέα’ με τους φίλους τους στον δικό τους ασφαλή περιχαρακωμένο χώρο στον οποίο μάλιστα επιθυμούν να βάλουν και φρουρό, παρά να κοιμούνται με τη πόρτα ανοιχτή την ώρα όπου τα κρούσματα 'κλοπών' αυξάνονται.

Τα ακροδεξιά κόμματα πρόλαβαν και έκαναν σημαία τους αυτή την προοπτική προσελκύοντας οπαδούς (οι οποίοι αγνοούν τις επόμενες κρυφές βλέψεις τους). Τους φανατίζουν με επιχειρήματα που φαντάζουν ορθά. Μιλούν για δικαιώματα έναντι των τρομοκρατών και βρίσκουν ευήκοα ώτα όπως είναι απολύτως φυσικό. Ποιος θέλει τον επόμενο τρομοκράτη στη γειτονιά του;

-Να κλείσουν τα σύνορα. Να γυρίσουμε στο παρελθόν. Να κλειστούμε στο 'σπίτι'.

Πράγματι, όποτε τρόμαξε ο οποιοσδήποτε, έτρεξε σπίτι του. Στη μάνα του, στον πατέρα του, στην οικογένειά του. Έκλεισε την πόρτα και ζάρωσε στη γωνία κουβάρι στην αγκαλιά των αγαπημένων του προσώπων. Στην αδιαπραγμάτευτη ασφάλειά του. Εκεί όπου τα συμφέροντα ήταν κοινά και η αγάπη δεδομένη.

• Κάλιο με λιγότερα!

Μην απατάσθε, οι κοινωνίες είναι οικογένειες σε διευρυμένη μορφή. Τα κράτη μια σαφώς μεγαλύτερη και οι συνδετικοί κρίκοι, είναι οι όμοιοι στόχοι, η διάθεση αμύνης έναντι όποιου ήθελε επιβουλευτεί τα κεκτημένα μας. Η διατήρηση της ασφάλειάς μας πρώτα και κατόπιν η ευημερία. Έχει λογική.

Όταν όμως και η ασφάλεια και η ευημερία παύουν να είναι δεδομένα, τότε οι πόρτες κλείνουν και η οικογένεια αγκαλιάζεται…

Οι άνθρωποι στον κίνδυνο θυμούνται τη φύση τους.