μέρος Α' 1. Ωρισμένοι αδελφοί με παρακάλεσαν να εκθέσω ό,τι γνωρίζω απ’ την αναστροφή μου με ωρισμένα καταξιωμένα πρόσωπα, που διαδραμάτισαν τα τελευταία χρόνια σημαντικό ρόλο στο χώρο της Ορθοδοξίας.
Το πράττω με πολύ δισταγμό, ικανοποιώντας έτσι την παράκληση των καλών αυτών αδελφών. Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες του κειμένου αυτού για την τόλμη μου.
2. Νομίζω, ότι είναι πολύ εύκολο να παραθέσω ένα κατάλογο τέτοιων προσώπων, που είχα την ευλογία του Θεού να γνωρίσω εδώ και πενήντα χρόνια περίπου, άλλους περισσότερο και άλλους λιγώτερο. Επίσης, με την ίδια ευκολία μπορώ να παραθέσω μερικά απ’ τα λόγια, τις απόψεις και τα έργα των προσώπων αυτών, που έχουν κάποια σχέση με το μεγάλο ζήτημα που απασχολεί σήμερα τους πιστούς, και είναι η αυτοσυνειδησία της Ορθοδοξίας, ως και ο μεγάλος κίνδυνος που διατρέχει να αφομοιωθεί από την κακοδοξία, και ιδιαίτερα τον παπισμό.
Αυτό όμως, δεν βοηθάει καθόλου το να σχηματίσει κάποιος μιά ορθή και σαφή γνώμη για τα πρόσωπα αυτά και για την πραγματική σημασία των λόγων και των πράξεων τους, αν δεν γνωρίζει τα πλαίσια της εποχής που έζησαν και διαμόρφωσαν το πιστεύω τους. Αυτό μπορεί να γίνει, μόνο αν εντάξουμε τα πρόσωπα αυτά μέσα στην εποχή τους, οι καταστάσεις της οποίας διαμόρφωσαν την προσωπικότητά τους και με τους προβληματισμούς της, που ασχολήθηκαν. Ήταν «τέκνα της εποχής» τους! Και αυτή την εποχή, αν θέλουμε, να είμαστε τίμιοι «προς εαυτούς και αλλήλους», πρέπει να «ακτινογραφήσουμε» προσεκτικά , περιγράφοντας, έστω επιγραμματικά, τα πλαίσιά της. Αυτό κάνουμε στη συνέχεια.
3. Η ιστορία της Ορθοδοξίας δεν είναι τίποτε άλλο από ιστορία της πάλης της με την κακοδοξία. Από τη στιγμή που ο διάβολος εξέπεσε από την ουράνια κατάστασή του και ειπώθηκε η προτροπή του αρχαγγέλου «Στώμεν καλώς», άρχισε ο πόλεμος της κακοδοξίας για τον αφανισμό της Ορθοδοξίας, που σκοπό έχει να ανεβάσει τον άνθρωπο στην κατάσταση που ήταν ο διάβολος πριν τη πτώση του.
Ορθοδοξία είναι ο ορθός τρόπος της θεραπείας του ανθρώπου, για να φτάσει στην ουράνια κατάσταση, τη θέωση, που βρίσκονταν τόσο οι άγγελοι, όσο και οι άνθρωποι προτού οι τελευταίοι εκπέσουν. Αίρεση και κακοδοξία είναι ο λανθασμένος τρόπος της θεραπείας του ανθρώπου, που δεν οδηγεί στον Παράδεισο. Όσοι αξιώνονται να φτάσουν στη θέωση, που χαρίζει ο Θεός σ’ εκείνους που αγωνίζονται ασκητικά να καθάρουν τον εαυτό τους από τα πάθη και τις αμαρτίες τους, αυτοί γίνονται και δικοί μας θεραπευτές. Με τέτοια πρόσωπα, που αναλαμβάνουν ρόλο «θεραπευτή», και πρέπει πράγματι να είναι «θεραπευτές», ασχολούμαστε στο σημείωμά μας αυτό. Είναι μερικά απ’ τα καταξιωμένα πρόσωπα, που διαδραμάτισαν κάποιο σημαντικό ρόλο στο χώρο της Ορθοδοξίας τα τελευταία αυτά χρόνια.
4. Η Ορθοδοξία τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες είχε εξαπλωθεί σ’ όλη την οικουμένη, που τότε αποτελούσε την χριστιανική ρωμαίϊκη αυτοκρατορία μας με πρωτεύουσα τη Κωνσταντινούπολη, ή Νέα Ρώμη. Είναι αυτό, που οι Φράγκοι ονόμασαν «Βυζάντιο».
Η Ορθοδοξία σ’ όλα τα χρόνια της ιστορίας της την πρώτη χριστιανική χιλιετηρίδα δοκιμάστηκε πολλές φορές από την κακοδοξία. Η μεγαλύτερη όμως δοκιμασία της ήταν η καταστροφή που υπέστη από τον 9ο αιώνα και μετά, στο δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας μας απ’ την υποδούλωσή της στη κακοδοξία των μεγαλύτερων εχθρών της, των Φράγκων. ΄Ετσι, ο μισός κόσμος των τότε Ορθοδόξων φράγκεψε!
Ο άλλος μισός κόσμος των τότε Ορθοδόξων υποδουλώθηκε στους Τούρκους. Οι Τούρκοι, παρά τα τόσα δεινά που επισώρευσαν στο Γένος μας, πρόσφεραν χωρίς να το θέλουν, κατά Πρόνοια του Θεού, και μιά θετική υπηρεσία. Εμπόδισαν το βέβαιο φράγκεμά μας, που επεδίωκαν οι Φράγκοι Αυτό επεδίωξαν άλλωστε με τις διαβόητες σταυροφορίες τους, που έγιναν με τις ευλογίες των Παπών τους.
Με την απελευθέρωση της Ελλάδας με την επανάσταση του 1821 η Δύση επανήλθε στα παληά σχέδιά της, να αλώσει την Ορθοδοξία.
5. Σήμερα έχουμε πολλά στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι οι μεγάλοι εχθροί της Ορθοδοξίας, μετά την απελευθέρωση του 1821, άρχισαν να οργανώνουν και πάλι την εναντίον της επίθεσή τους, ήδη από τον 18ο αιώνα. Τέτοιοι εχθροί είναι οι μασόνοι, οι εμπνευστές της «Νέας Εποχής» κ.α., που έχουν σκοπό τη δημιουργία της «Πανθρησκείας» και της Παγκόσμιας Κυριαρχίας του Αντίχριστου.
Ήδη, η Βαυαροκρατία, που επιβλήθηκε στον τόπο μας μετά την απελευθέρωση, αποτελεί μια πρώτη υλοποίηση των σχεδίων αυτών. Η Ορθοδοξία την εποχή αυτή έπαυσε ουσιαστικά να έχει οποιαδήποτε εμπράγματη σχέση με την Ορθοδοξία, που μας παρέδωσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Αυτή η Ορθοδοξία εξακολουθούσε ακόμα να διασώζεται περισσότερο στους Ορθοδόξους της Μικράς Ασίας, μολονότι ήδη η Μασονία είχε αρχίσει την εποχή αυτή να εισχωρεί και εκεί, ιδιαίτερα στα ανώτερα κλιμάκια του Πατριαρχείου, με πρώτο τον Πατριάρχη Ιωακείμ τον 3ο !
Είναι αξιοθαύμαστη η προφητική διαίσθηση του μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου για τους κινδύνους της Ορθοδοξίας και του Γένους μας από τα σχέδια αυτά των ξένων, και ιδίως των μασόνων.
6. Οι ξένοι είχαν στόχο την απο-ορθοδοξοποίηση του Ορθόδοξου λαού του τόπου μας. Ήδη η Ορθοδοξία στη Ρωσία από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου είχε φραγκέψει. Το φράγκεμα αυτό των Ρώσων άρχισε να διοχετεύεται και προς άλλους σλαβικούς λαούς, ακόμα και προς τους Άραβες Ορθόδοξους. Είχε απομείνει πλέον η Ελλάδα και η Μικρά Ασία.
Με την απο-ορθοδοξοποίηση οι ξένοι ήθελαν ένα λαό, που να θρησκεύει μεν, αλλά όχι με τις ορθόδοξες προδιαγραφές. Οι Φράγκοι από παληά, είχαν τόσο μίσος κατά της Ορθοδοξίας, ώστε την θεωρούσαν ειδωλολατρία. Η ειδοποιός διαφορά μας με τους Φράγκους είναι η πίστη μας, η οποία για μας είναι η Ορθοδοξία, γι’ αυτούς η κακοδοξία. Κι’ όπως είπαμε πιό πάνω, Ορθοδοξία είναι ο ορθός τρόπος της θεραπείας του ανθρώπου, για την απόκτηση της Βασιλείας των Ουρανών. Αντίθετα, κακοδοξία είναι ο λανθασμένος τρόπος της θεραπείας, με αποτέλεσμα το αιώνιο θάνατο του ανθρώπου στην ατελεύτητη κόλαση.
Ένας απο-ορθοδοξοποιημένος λαός δεν έχει θεραπευθεί πνευματικά, οπότε δεν μπορεί να σωθεί. Σκοπός της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι να παράγει άγια λείψανα, δηλ. να αναδεικνύει αγίους. Αυτοί είναι οι απλανείς οδηγοί μας, οι πραγματικοί «θεραπευτές» μας. Τον 19ο και 20ο αιώνα η Ορθοδοξία ανέδειξε πάρα πολύ λίγους αγίους, σε αντίθεση με την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η οποία ήταν από αυτής της πλευράς «λαμπρή περίοδος» για την Εκκλησία, γιατί ανέδειξε χιλιάδες. Κατά την εκτίμηση του Φώτη Κόντογλου οι νεομάρτυρες μόνο ανέρχονται σε τριάντα πέντε χιλιάδες! Αυτό σημαίνει ότι από το 1821 και δώθε κάτι δεν πήγε καλά με την Ορθοδοξία μας.
7. Οι ξένοι πέτυχαν τον 19ο και 20ο αιώνα αρκετά στα σχέδιά τους. Από-
ορθοδοξοποίησαν τον Ορθόδοξο λαό της Ελλάδας. Πέτυχαν να διαμορφώσουν ένα λαό, που να είναι «κατ’ εικόνα και ομοίωση» δική τους». Ένα λαό, που είναι από θρησκευτικής άποψης, άχρους, άοσμος και άγευστος! Με αχρηστευμένα τα ορθόδοξα αντανακλαστικά του. Να του μιλάς για Ορθοδοξία και να μη καταλαβαίνει τίποτα! Να νομίζει ότι του μιλάς κινέζικα! Να βλέπει να προδίνεται η Ορθοδοξία, στην οποία υποτίθεται ότι πιστεύει, και να αδιαφορεί!
Πώς το πέτυχαν αυτό, οι δυνάμεις αυτές των ξένων; Με το να καταστρέψουν τα δύο στοιχεία, από τα οποία συντίθεται η Ορθοδοξία! Ορθοδοξία σημαίνει ορθή πίστη και ορθή ζωή. Ας τα εξηγήσουμε λίγο αυτά τα δύο:
α. Οταν λέμε ορθή πίστη εννοούμε όλα όσα μας αποκάλυψε ο Χριστός, όσα μας παράδωσαν οι Απόστολοι και μας δίδαξαν οι Πατέρες για την σωτηρία μας. Όλες αυτές οι αλήθειες είναι δόγματα της Ορθοδοξίας, τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο από την εμπειρία των θεουμένων, όταν φτάνουν σε κατάσταση «θεωρίας», που είναι ο «φωτισμός» και η «θέωση» του ανθρώπου.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, ότι όποιος πιστός, ακολουθώντας τη θεραπευτική μέθοδο της Ορθοδοξίας, φτάσει στη κατάσταση αυτή της «θεωρίας», «γνωρίζει τα μυστήρια της βασιλείας των Ουρανών», όπως τα γνώρισε ο Απ. Παύλος και όλοι οι άγιοι. Αυτή η εμπειρία είναι το περιεχόμενο των δογμάτων. Αυτό είναι η Ορθοδοξία!
Η εμπειρία που είχαν π.χ. όσοι Ορθόδοξοι την εποχή του 3ου αιώνα βρίσκονταν στη θέωση, που έβλεπαν τον Χριστό «άκτιστο» και όχι «κτιστό», αποτέλεσε το δόγμα του «ομοουσίου», που διατύπωσαν οι Πατέρες στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο εναντίον του Άρειου. Οι θεούμενοι έβλεπαν ότι ο Χριστός δεν είναι «κτίσμα», αλλά άκτιστος, όπως είναι ο Πατέρας, που είναι τέλειος Θεός. Άρα, και ο Υιός είναι τέλειος Θεός. Αυτό είναι το δόγμα του «ομοούσιου», δηλ. ότι ο Χριστός είναι άκτιστος, όπως είναι και ο Πατέρας, με τον οποίο έχει την ίδια κοινή ουσία, εκτός από τα λεγόμενα ακοινώνητα ιδιώματα.
Όποιος δεν έχει αυτή την εμπειρία, που είναι κοινή σε όλους τους αγίους, σημαίνει, ότι δεν έφτασε ποτέ σε κατάσταση θεωρίας. Σημαίνει ότι δεν έγινε άγιος, ή, ότι ακολουθεί λανθασμένο τρόπο θεραπείας της ψυχής του και δεν μπορεί να φτάσει στη θέωση. Με άλλα λόγια σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός κακοδοξεί.
Οι Πατέρες δίνουν τεράστια σημασία στο ζήτημα της πίστεως. Την διακρίνουν σε «ψιλή πίστη», που είναι η νοητική αποδοχή ότι υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη, που λέγεται Θεός. Άλλοι λαοί, τη δύναμη αυτή την ονομάζουν με άλλα ονόματα. Οι Πατέρες διακρίνουν επίσης τη πίστη και σε «πίστη εκ θεωρίας». Αυτή είναι η εμπειρία, που αποκτά κάποιος στο φωτισμό ή στη θέωση. Οι Φράγκοι αγνοούν όλα αυτά. Δεν γνωρίζουν καν τη σημασία των δογμάτων για την ορθή πίστη.
Οι ξένοι, λοιπόν, ξέκοψαν μετά το 1821 τον Ορθόδοξο λαό της Ελλάδας από αυτή την ορθή πίστη, που λέγεται «πίστη εκ θεωρίας». Τον περιόρισαν στη «ψιλή πίστη», την οποία διαθέτει ακόμα και ο διάβολος! Έτσι, ο υποτιθέμενος πλέον Ορθόδοξος λαός της Ελλάδος, ξεκομμένος από τις πιό πάνω πατερικές προδιαγραφές, έπαυσε κατ’ ουσία μετά το 1821 να είναι Ορθόδοξος! Σταμάτησαν να λειτουργούν τα αντανακλαστικά του στα θέματα πίστεως. Μπορεί να ακούει οποιαδήποτε κακοδοξία από τους ποιμένες του και όχι μόνο να μην αντιδρά, αλλ’ ούτε να καταλαβαίνει τι λένε οι άνθρωποι αυτοί και να τους χειροκροτεί ακόμα, πιστεύοντας ότι είναι και Ορθόδοξοι! Εκεί φτάσαμε!
β. ΄Οταν λέμε «ορθή ζωή» εννοούμε την «ασκητική ζωή», που σημαίνει ότι η απόκτηση από κάποιο πιστό μιας αρετής, δεν είναι μιά ξεκομμένη «καλή», ή «ηθική» πράξη. Δεν είναι αποτέλεσμα ευσεβών στοχασμών, σαν αυτούς που παρακινεί ο Θωμάς Κεμπήσιος να κάνουν οι άνθρωποι στο βιβλίου του «Μίμηση Χριστού». Η αρετή είναι το αποτέλεσμα μιας διεργασίας, που προκύπτει από μιά θεραπευτική αγωγή, που ακολουθεί ο πιστός, κάτω από την καθοδήγηση πνευματικού πατέρα, ο οποίος όμως προηγουμένως πρέπει να έχει φτάσει ο ίδιος σε κατάσταση «θεωρίας του Θεού», για να είναι «θεραπευτής». Αλλοιώς, τα «καλά έργα», μοιάζουν με τα έργα του Φαρισαίου της γνωστής παραβολής. Ή, όπως έλεγε ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, αν υπήρχε εδώ στην Ελλάδα ένας Φαρισαίος, οι Ορθόδοξοι θα τον είχαν κάνει Αρχιεπίσκοπο!
Οι ξένοι αντικατέστησαν την «ορθή ζωή», με τα λεγόμενα «καλά έργα», που είναι προϊόντα «ευσεβών στοχασμών». Από τους «ευσεβείς στοχασμούς», προέκυψε ο λεγόμενος «ευσεβισμός», που σημαίνει την απόκτηση «καλών έργων», που δεν είναι καρπός της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που αποκτιέται με την πίστη «εκ θεωρίας», αλλά από τις ευσεβείς σκέψεις του κάθε πιστού. Το φαινόμενο του «ευσεβισμού», μεταφυτεύτηκε από τη Δύση και στην Ελλάδα τον 20ο αιώνα με τη γενόμενη απο-ορθοδοξοποίηση του Ορθόδοξου λαού.
8. Περαιτέρω, πρέπει να εξετάσουμε τον τρόπο, με τον οποίο οι ξένοι κατέστρεψαν τα δύο αυτά στοιχεία, την «ορθή πίστη» και την «ορθή ζωή», από τα οποία συντίθεται η Ορθοδοξία, για να πετύχουν την απο-ορθοδοξοποίηση των Ορθοδόξων.
α. Την καταστροφή της «ορθής πίστεως» ανέλαβαν κυρίως οι Θεολογικές Σχολές και οι θεολόγοι τους.
Οι Πατέρες ξεκαθάρισαν το τι είναι «θεολογία» και ποιοί είναι πραγματικοί «θεολόγοι». Ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος π.χ. λέει ότι θεολόγοι είναι όσοι έφτασαν στη «θεωρία του Θεού», ή το ελάχιστον, όσοι διανύουν το στάδιο της καθάρσεως. Γι’ αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι φειδωλή στην απονομή του τίτλου «θεολόγος», μολονότι όλοι οι θεούμενοι είναι πραγματικοί θεολόγοι. Εξαιρετικά ονόμασε θεολόγους μόνο τρεις αγίους της, τον Ιωάννη το Θεολόγο, το Γρηγόριο το Θεολόγο και τον Συμεών το νέο Θεολόγο.
Για τους Πατέρες «θεολογία» είναι η εμπειρία της θεώσεως, που απόκτησαν οι άγιοί της. Γι’ αυτό η εμπειρία της θεώσεως αυτής είναι το θεμέλιο της Ορθοδοξίας. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει Ορθοδοξία.
β. Για τους Φράγκους θεολόγοι είναι οι ασχολούμενοι σχολαστικά με τη στοχαστική ενασχόληση με τη γνώση του Θεού. Ο στοχασμός είναι το θεμέλιο της σχολαστικής θεολογίας, όπως τη διαμόρφωσε ο Θωμάς Ακινάτης. Τη θεολογία αυτή, που είναι θεολογία του παπισμού, πάντα την πολέμησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας, κυρίως ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς.
Aυτή θέλησαν να μεταφυτεύσουν στην Ορθοδοξία οι Φράγκοι, αφού παρόμοιο εγχείρημά τους τον 14ο αιώνα επί αγίου Γρηγορίου Παλαμά απέτυχε.
γ. Για το σκοπό αυτό ιδρύθηκαν οι Θεολογικές Σχολές στο χώρο της Ορθοδοξίας. Ο Κοσμάς Φλαμιάτος, όταν τον 19ο αιώνα ιδρύθηκε η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, με τη διορατικότητά του απoκάλυψε ότι ο σκοπός που ιδρύονται τέτοιες Σχολές στο χώρο της Ορθοδοξίας είναι το να διαπλάσουν ένα νέο τύπο θεολόγου, πέρα απ’ τις Ορθόδοξες προδιαγραφές, προκειμένου τα άτομα αυτά να γίνουν επίσκοποι και να συνέλθουν κάποια μέρα σε Οικουμενική Σύνοδο, για ν’ αποφασίσουν την κατάργηση της Ορθοδοξίας!
δ. Οι καθηγητές, που διορίστηκαν απ’ την αρχή για να διδάσκουν σ’ αυτές τις θεολογικές Σχολές, ήταν σπουδαγμένοι είτε στη Δύση, είτε στη Ρωσία. Οι μεν πρώτοι ήταν συνήθως φιλελεύθεροι, οι δε άλλοι συντηρητικοί.
΄Ετσι, οι «Ορθόδοξες» αυτές Θεολογικές Σχολές άρχισαν να «παράγουν» θεολόγους φιλελεύθερους, ή συντηρητικούς. Όχι όμως «παραδοσιακούς», δηλ. φορείς της Πατερικής Παραδόσεως, που να διδάσκουν πώς φτάνει ο πιστός στην κατάσταση της θεώσεως. Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο καθένας, το πόση ζημιά προκάλεσαν στην Ορθοδοξία οι Θεολογικές Σχολές, από τις οποίες αποφοίτησαν κατά καιρούς οι κληρικοί της, αλλά και οι θεολόγοι, που διδάσκουν την Ορθοδοξία τα νέα παιδιά στα σχολεία.
9. Για την καταστροφή της «ορθής ζωής» των πιστών στο χώρο της
Ορθοδοξίας ευθύνονται κυρίως οι λεγόμενες θρησκευτικές οργανώσεις. Με τον «ευσεβισμό», που έφεραν στο τόπο μας, αντικατέστησαν τον ασκητικό βίο, ως μέθοδο θεραπείας της ψυχής του ανθρώπου, με τα «καλά έργα»!
α. Γι’ αυτό κηρύχτηκε ένας υπόγειος κατατρεγμός και διασυρμός των μοναχών, τάχα ως αγράμματων, άξεστων και αποτυχημένων στην κοινωνία ατόμων, με τα οποία δεν αξίζει το κόπο ν’ ασχολείται κανένας. Δεν πρέπει να αμφιβάλλει κανένας, ότι οι θρησκευτικές οργανώσεις ξεπήγασαν από τη Δύση. Ένας άνθρωπος, που συντέλεσε στην εμφάνισή τους στον τόπο μας, είναι ο Απόστολος Μακράκης, ο οποίος είναι αντιπροσωπευτικός τύπος της απο-ορθοδοξοποιημένης Ορθοδοξίας!
Από το κίνημα του πλανεμένου αυτού ανθρώπου προήλθε ο ιερομόναχος Ευσέβιος Ματθόπουλος, ο ιδρυτής της γνωστής αδελφότητας, η οποία έμελλε τον περασμένο αιώνα να κυριαρχήσει στην πνευματική και εκκλησιαστική ζωή του τόπου μας.
Είναι αξιοπερίεργο το ότι ο ιερομόναχος αυτός, ο Ευσέβιος Ματθόπουλος, που ενώ προερχόταν απ’ το μοναχισμό, δεν τον είχε αγγίξει καθόλου η ασκητική ζωή, που διδάσκουν οι Πατέρες ως μέθοδο για τη σωτηρία των ανθρώπων. Τις ιδέες του μάλιστα, ο Ευσέβιος Ματθόπουλος, τις αποτύπωσε σε ένα βιβλίο του, που φέρει τον τίτλο «ο Προορισμός του ανθρώπου», κι αποτέλεσε το αγαπημένο εντρύφημα των ανθρώπων των οργανώσεων τον περασμένο αιώνα.
β. Τις κατευθύνσεις, που έπρεπε να ακολουθεί η λεγόμενη Ορθοδοξία στο τόπο μας περιγράφει ένας μασόνος υπουργός, ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, ο οποίος με επιστολή που έστειλε το 1916 στον Ελευθέριο Βενιζέλο, του πρότεινε να καλέσει από την Κύπρο, τον εκεί μασόνο Μητροπολίτη Κιτίου Μελέτιο Μεταξάκη, ν’ αναλάβει την πρωτοκαθεδρία της Εκκλησίας της Ελλάδος για να εφαρμόσει περαιτέρω τα προδοτικά σχέδια των ξένων. Η επιστολή αυτή αξίζει να διαβαστεί από κάθε πιστό.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πράγματι κάλεσε τον Μελέτιο Μεταξάκη και τον ανέδειξε Μητροπολίτη Αθηνών. Αργότερα δόθηκε στον Μητροπολίτη Αθηνών, ο τίτλος του Αρχιεπισκόπου. Ήδη, το πεδίον ήταν ελεύθερο, να σύρουν όπου ήθελαν οι ξένοι, σύμφωνα με τα σχέδιά τους και χωρίς αντιδράσεις, τον προδομένο και απο-ορθοδοξοποιημένο λαό της Ελλάδας.
Το Πατριαρχείο, με Πατριαρχική Εγκύκλιο το 1919, είχε ανοίξει το δρόμο. Ο Μελέτιος Μεταξάκης είχε καταλάβει τον Πατριαρχικό θρόνο και μπορούσε πλέον να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην εκτέλεση των σχεδίων των ξένων. Είχε συγκαλέσει το λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο», που ενέκρινε τις μεταρρυθμίσεις που επεδίωξε, μεταξύ των οποίων και την αποδοχή του Φράγκικου ή Γρηγοριανού Ημερολογίου. Ήδη, είχαν δρομολογηθεί τα πάντα, για τη διάλυση της Ορθοδοξίας.
γ. Το απροσδόκητο όμως γεγονός της Μικρασιατικής καταστροφής, άλλαξε κάπως την κατάσταση. Ενάμιση εκατομμύριο περίπου ξεριζωμένου ελληνισμού βρήκε καταφύγιο στην Ελλάδα. Ο ελληνισμός αυτός, οι πρόσφυγες, δεν είχαν απεμπολήσει την Ορθοδοξία, όπως οι Ελλαδίτες. Μέσα στη δυστυχία τους έκπληκτοι είδαν την κατάντια της Ορθοδοξίας στο τόπο μας. Δεν είχαν αχρηστευθεί τα αντανακλαστικά τους. Και όταν ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος στις 10 Μαρτίου 1924 θέλησε να εισαγάγει το φράγκικο ημερολόγιο, αυτοί κυρίως ξεσηκώθηκαν. Μαζί τους ξεσηκώθηκαν και όσοι απ’ την Ελλάδα, διατήρησαν κάτι απ’ την Ορθοδοξία. Δεν ξεσηκώθηκε όμως κανένας επίσκοπος, ή θεολόγος, δείγμα του φραγκέματός τους.
Ο λαός αυτός απέδωσε την αλλαγή του ημερολογίου στο «φράγκεμα» των Ορθοδόξων. Γι’ αυτό απέκοψε κάθε «κοινωνία» με την καινοτόμο Ιεραρχία. ΄Ετσι, προκλήθηκε το ημερολογιακό σχίσμα του 1924., με υπαιτιότητα του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου και της περί αυτόν Ιεραρχίας,
δ. Οι πιστοί στην Ελλάδα, με το σχίσμα αυτό, διασπάστηκαν σε δύο μερίδες. Τους Νεοημερολογίτες και τους Παλαιοημερολογίτες.
Το σχίσμα αυτό επηρέασε και τους δύο χώρους, δηλ τόσο το Παλαιό, όσο και το Νέο Ημερολόγιο.
Ο μεν χώρος του Παλαιού Ημερολογίου, περιέλαβε ίσως τα πιό συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, που ενδιαφέρονταν για τα θέματα της πίστεως. Κατ’ ανάγκην περιχαρακώθηκαν οι άνθρωποι αυτοί σε μιά «κλειστή κοινωνία», λόγω του διωγμού τους που άρχισε να υφίσταται από την κρατούσα Εκκλησία. ΄Ετσι, προφυλάχτηκαν από το ορατό φράγκεμα, που επεδίωκαν σκοτεινά κέντρα. Οι αξιόλογες αυτές δυνάμεις, κατ’ ουσίαν παροπλίστηκαν σε μιά ιδιαίτερα κρίσιμη για την Ορθοδοξία περίοδο, που ήταν αναγκαία η συστράτευση όλων των πιστών για την άμυνά της. Η στάση τους όμως αυτή υπαγορεύτηκε υποχρεωτικά από τις εντολές των Πατέρων να μην έχουν ως Ορθόδοξοι καμία «κοινωνία» με τους καινοτόμους αδελφούς τους.
Ο χώρος του Νέου Ημερολογίου επεδόθη σε μιά λυσσαλέα αντίδραση εναντίον των ανθρώπων αυτών, που δεν δέχτηκαν την ημερολογιακή αλλαγή στην Παράδοσή τους.
10. Το ημερολογιακό σχίσμα σηματοδότησε μιά νέα εποχή για την Ορθοδοξία στον τόπο μας. Έδειξε, ότι παρ’ όλες τις προσπάθειες των ξένων, υπήρξε ακόμη κάποιο εκλεκτό «λείμμα, κατ’ επιλογήν της χάριτος» (Ρωμ. 11, 5). Επέζησε δηλ. ένα «μικρό ποίμνιο» (Λουκ. 12, 32), στο οποίο περιορίστηκε η Εκκλησία του Χριστού!
Την ίδια περίοδο οι θρησκευτικές οργανώσεις άρχισαν να θεριεύουν, ιδίως μετά τον πόλεμο του 1940, που παρατηρήθηκε μιά θρησκευτική έξαρση, όπως συνήθως συμβαίνει μετά από κάθε συμφορά.
Άρχισε όμως να παρατηρείται και μιά αποσύνθεσή τους. Μέλη τους άρχισαν να αποχωρούν απ’ τους κόλπους τους, χωρίς όμως να προσανατολίζονται προς την Πατερική Παράδοση. Και αυτό είναι το άσχημο. Δεν είχαν όμως και τη δυνατότητα ενός τέτοιου προσανατολισμού. Οι αποχωρούντες συνέχισαν να σκέπτονται και να ενεργούν όπως και οι παραμείναντες, καμιά φορά δε, χειρότερα και από αυτούς!
Σημειώνουμε ως τέτοιες χαρακτηριστικές αποχωρήσεις, την αποχώρηση του μακαριστού π. Χαραλάμπους Βασιλόπουλου και του π. Αυγουστίνου Καντιώτη, μετέπειτα Μητροπολίτη Φλώρινας. Ο πρώτος εξακολούθησε να εργάζεται ιεραποστολικά και να έχει αγαστή συνεργασία με τους πρώην αδελφούς του. Ο δεύτερος, τα πρώτα χρόνια της αποχωρήσεώς του, άσκησε οξεία κριτική κατά της αδελφότητας «Ζωή», του Παναγιώτη Τρεμπέλα και, αργότερα, του αρχιμ. Ιερώνυμου Κατσώνη, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπου Αθηνών. Τη φιλοπατριαρχική συμπεριφορά του Ιερώνυμου Κοτσώνη εξακολουθούν ν’ ακολουθούν μέχρι σήμερα οι προερχόμενοι απ’ τις Οργανώσεις Επίσκοποι, Ηγούμενοι και λοιποί γεροντάδες! Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος το 1972 είχε χαρακτηρίσει τον Αθηναγόρα ως «προφηταπόστολο»!..
Τη εποχή αυτή, την αυστηρότερη κριτική άσκησε ένας άλλος κληρικός ο αρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Καλύβας, με τα ωρισμένα αποκαλυπτικά βιβλία του, όπως το «Φως και φωτιά» κ. ά.! Δυστυχώς, αυτές οι ενδο-οργανωσιακές αντιδράσεις και διενέξεις, δεν εμπνέονταν από μιά διάθεση αναζήτησης της γνήσιας Πατερικής Παραδόσεως. Άρχισαν όμως να κλονίζουν την αυθεντία των Οργανώσεων μεταξύ του λαού.
11. Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση της απο-ορθοδοξοποίησης και της γενικώτερης θεολογικής αφασίας και θρησκευτικής αδιαφορίας του λεγομένου Ορθόδοξου λαού για την Πατερική παράδοση, στην αρχή του δεύτερου ήμισυ του περασμένου αιώνα άρχισε μιά κάποια αναζήτηση της Ορθοδοξίας. Την αφορμή έδωσε ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, κορυφαίος σύγχρονος θεολόγος, ο οποίος πέθανε το 2001. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης το 1955 υπέβαλε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας την διδακτορική διατριβή του με θέμα το «Προπατορικό αμάρτημα».
Η διατριβή αυτή ισοπέδωσε στο τόπο μας την σχολαστική θεολογία των ακαδημαϊκών θεολόγων. Πρόβαλε την άγνωστη σε μας Πατερική θεολογία. Την πολέμησε όμως, μ’ όλες του τις δυνάμεις, ο συντηρητικός θεολόγος Παναγιώτης Τρεμπέλας. Περιέργως, ίσως από αντίδραση προς τον οργανωσιακό Παν. Τρεμπέλα, την υποστήριξαν σθεναρά φιλεύθεροι καθηγητές, όπως ο Αμίλκας Αλιβιζάτος κ.ά.
Τότε μεταξύ Τρεμπέλα και Ρωμανίδη είχε διεξαχθεί πολύ ενδιαφέρουσα αλληλογραφία. Για τη σύνταξη των απαντήσεών του προς τον Παν. Τρεμπέλα, ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης πήγε στο Άγιο Όρος και συνεργάστηκε με το μοναχό π. Θεόκλητο Διονυσιάτη, ο οποίος είχε αρκετή οικειότητα με τα πατερικά κείμενα. Ο π. Θεόκλητος τότε, με τη συνεργασία του αυτή με τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη, άρχισε να υποψιάζεται την αλλοίωση που υπέστη η Ορθοδοξία στον τόπο μας από τον παπισμό. Την αλληλογραφία αυτή ο π. Ιω. Ρωμανίδης είχε ετοιμάσει για έκδοση. Δεν την εξέδωσε όμως. Την κράτησε αδημοσίευτη, γιατί ο Παν. Τρεμπέλας αργότερα του ζήτησε συγγνώμη και τον υπερασπίστηκε, όταν ο Στυλιανός Χαρκιανάκις, νυν Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας, τον κατηγόρησε ως αιρετικό.
Σώζονται μέχρι σήμερα τόσο η Αλληλογραφία αυτή, όσο και η «δικογραφία» της καταγγελίας του Στυλιανού Χαρκιανάκη, που σχηματίστηκε στην Ιερά Σύνοδο και η οποία τον απάλλαξε από κάθε κατηγορία για αίρεση. Και τα δύο αυτά κείμενα είναι πολύ σημαντικά και πρέπει να διαβαστούν από όλους όσους θέλουν να γνωρίσουν την Πατερική Θεολογία.
Ο θόρυβος που προκλήθηκε από τη διατριβή του π. Ιωάννη Ρωμανίδη και τις σχετικές αντιδράσεις του Παναγιώτη Τρεμπέλα άρχισαν να προβληματίζουν αρκετούς για την κατάσταση της Ορθοδοξίας στο τόπο μας, που ήταν αποκομμένη από την Πατερική Παράδοση και την ανάγκη επανόδου σ’ αυτήν.
12. Εν τω μεταξύ το 1960, ο Θεός παρεχώρησε το πρώτο ισχυρό πλήγμα κατά της αδελφότητας «ΖΩΗ», που διασπάσθηκε σε δύο κομμάτια. Ένα ήταν ο «ΣΩΤΗΡ», στον οποίο πήγε ο Παν. Τρεμπέλας και άλλα συντηρητικά στελέχη, και άλλο η «ΖΩΗ», στην οποία παρέμειναν τα νεώτερα μέλη της, τα οποία συνήθως ήταν και τα περισσότερο φιλελεύθερα, μερικά απ’ τα οποία πήγαν στο Άγιο ΄Ορος κι’ έγιναν μοναχοί.
Η διάσπαση αυτή κλόνισε την αυθεντία των οργανώσεων, οι οποίες κυριολεκτικά κυριαρχούσαν παντού στη ζωή της Εκκλησίας και ήλεγχαν ασφυκτικά την πνευματική και εκκλησιαστική ζωή του τόπου. Τότε άρχισαν να εκδηλώνονται οι πρώτες ανησυχίες για την Ορθοδοξία από πολλούς πιστούς, και να ασκείται κάποια κριτική για το ρόλο των Οργανώσεων αυτών.
13. Την εποχή αυτή είχαν επιλέξει οι ξένοι ν’ αρχίσουν να επιβάλλουν την τελική υλοποίηση των σχεδίων τους για την αφομοίωση της Ορθοδοξίας από τους Φράγκους. Τα γεγονότα, τα οποία άρχισαν να εκτυλίσσονται τότε, ήταν τα εξής:
α. Το Βατικανό συμφιλιώθηκε με τη Μασονία, με την οποία μέχρι τότε είχε εχθρικές σχέσεις.
β. Το 1958 έγινε Πάπας ο Ιωάννης 23ος , οποίος απ’ τη πρώτη στιγμή ζήτησε την επιστροφή των Ορθοδόξων στον παπισμό.
γ. Από την πλευρά τη δική μας, ο μασόνος Πατριάρχης Αθηναγόρας, έκανε στροφή προς τον παπισμό. Έγινε ο πιό ένθερμος υποστηρικτής της Ενώσεως των δύο Εκκλησιών, την οποία πέτυχε τελικά το 1965! Πρέπει να σημειωθεί ότι τον Αθηναγόρα επέβαλαν στον Πατριαρχικό θρόνο το 1948 οι μυστικές Υπηρεσίες της Αμερικής, με τη συνδρομή της Τουρκίας, αφού προηγουμένως διώχτηκε απ’ τον Πατριαρχικό θρόνο ο μέχρι τότε Πατριάρχης Μάξιμος Ε΄, δήθεν ως τρελλός!
Τα γεγονότα αυτά, πρώτος άρχισε να τα σχολιάζει τότε ο αγιορείτης μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης με πύρινα άρθρα του τα οποία δημοσίευε σε διάφορα περιοδικά, όπως την «Αγιορειτική Βιβλιοθήκη» του Σχοινά, που έβγαινε στο Βόλο, στο περιοδικό «Άγιος Παύλος», που έβγαζε η αγιορείτικη Μονή του Αγίου Παύλου Ξηροποτάμου, και αργότερα στο «Ορθόδοξο Τύπο», που εξέδιδε ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, με τον αρχικό τίτλο « Τύπος, Ελληνικός –Ορθόδοξος».
Όλα αυτά άρχισαν να προβληματίζουν, ωρισμένα άτομα. Η μεγάλη μάζα όμως των Ορθοδόξων, μάλλον παρέμεινε αδιάφορη και ανυποψίαστη, γιατί δεν υπήρξε παρακίνηση των τότε πνευματικών του οδηγών, στους οποίους έκαναν τυφλή υπακοή. Αυτό έκανε αργότερα τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη να λέει, όποιος κάνει σήμερα υπακοή σε τέτοιους γεροντάδες, πάει κατ’ ευθείαν στη κόλαση!
Ας δούμε όμως τώρα, μερικά από τα καταξιωμένα αυτά εκκλησιαστικά πρόσωπα και τους λεγόμενους «γεροντάδες», που είχαν κάποια ευρύτερη εμβέλεια στο χώρο της Ορθοδοξία. Ας δούμε, πως την εποχή αυτή της θεολογικής αφασίας και θρησκευτικής αδιαφορίας, τα άτομα αυτά, αντιμετώπισαν τους κίνδυνους για την Ορθοδοξία, που άρχισαν πλέον να γίνονται ορατοί. ΄Ετσι θα μπορέσει ο καθένας μας να κρίνει αν τα πρόσωπα μπόρεσαν να αποτινάξουν τη θεολογική αφασία που τους καταπλάκωνε και προσδέθηκαν στο άρμα της Ορθοδοξίας.
orthodox-voice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου