“Τον Θεό να αγαπήσεις όχι τα δώρα Του, τον ίδιο. Διότι αν κολλήσει το μυαλό σου στα δώρα Του, αν αυτά γίνουν ο πόθος σου, δεν θα καταφέρεις τίποτα, ακούς, τίποτα” ... Αυτά σου φωνάζει η συνείδηση σου αλλά κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις.
Κάνεις σαν μην άκουσες ποτέ πως γίνεται ευτυχισμένος, πως αγιάζει ο άνθρωπος. Πως γεμίζει η καρδιά του με ανείπωτη χαρά. Σαν να μην άκουσες ποτέ σου για τους αγώνες των αγίων και τον έρωτα τους για τον Θεό.
Για τις νηστείες, την πολύωρη προσευχή, τις αγρυπνίες,
τα δάκρυα τους.
Για τις ευχαριστίες προς τον Θεό για την ζωή τους όσο δύκολη και να ήταν.
Για το αίμα που έφτυσαν και τους στεναγμούς τους μέχρι να μάθουν συγχωρούν από καρδιάς κάθε αδικία προς το πρόσωπο τους και να αγαπήσουν ως εαυτόν τον συνάνθρωπο τους.
Έβαλες σκοπό να χαράξεις καινούργιο δρόμο πιο σύντομο και πιο ανώδυνο. Θα αγιάσεις με την σκέψη, τις συζητήσεις για τον Θεό και τις ψευτοσυγκινήσεις. Βάλθηκες να πρωτοτυπήσεις ή....είναι που δεν πιστεύεις, δεν θέλεις να αγωνιστείς;
Κρύβεσαι όμως από τον εαυτό σου. Την συνείδηση σου.
Μα τα κενά μέσα σου και η απαρηγόρητη καρδιά σου σε μαρτυρούν.
Δεν κουράστηκες να φοράς το χαμόγελο σου προσπαθώντας να κρύψεις την θλίψη σου; Νηστικός να παριστάνεις τον χορτάτο;
Βλέπει ο Θεός τι βρίσκεται στο κέντρο της καρδιάς σου, ποιος είναι ο μεγάλος έρωτας σου.
Και αν ο πόθος σου είναι πράγματι ο Θεός το βλέπει στην αγωνία σου να ενωθείς μαζί Του τις Κυριακές και τις γιορτές. Το βλέπει στην συγκίνηση σου, στη λαχτάρα σου, την ώρα που Τον πλησιάζεις.
Βλέπει ο Θεός αν στο κέντρο της καρδιάς σου είναι Αυτός ή ο μικρός σου εαυτός.
π. Χρίστος Γρηγορίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου