ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ. (2)

Συνέχεια από: Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016 

του CORNELIO FABRO.

Η αλήθεια της πίστεως σαν ενεργεία  σύνθεση του "προσώπου.

          

Το λάθος του Χιούμ υπήρξε η αφαίρεση απο την γνώση, απο το γνωρίζειν, μεταφέροντάς την τελείως στην πίστη η οποία έχει το θεμέλιό της στον εαυτό της, στην ευγενική δύναμη τής εσωτερικής βεβαιότητος! Το λάθος του Κάντ υπήρξε η αντιπαράθεση τής πίστεως στην γνώση και η διατήρηση τής πίστης στην μόνη σφαίρα τής νοήσεως η οποία πληρούται απο τις υπερβατικές ιδέες έτσι ώστε να συστήσει την διπλή αντίθεση τού αισθητού-νοητού και του νοητού-νοήσεως, η υπέρβαση τής οποίας ανατέθηκε στην αντίστοιχη πραγματοποίηση (ενέργεια) τής υπερβατικής αρχής, η οποία στον μεταφυσικό ιδεαλισμό θα αφομοιώσει την πίστη σαν μία στιγμή τής πραγματοποιήσεως τής ίδιας τής νοήσεως. Η κατάσταση τής ισορροπίας όμως, φαίνεται να κατανοεί πίστη και γνώση σαν δύο συμπληρωματικές στιγμές, παρούσες σε κάθε μορφή γνώσεως τού πραγματικού καθότι στην πίστη αποδίδεται η βεβαιότης τού πραγματικού εν ενεργεία και στην γνώση ανήκει η αντίληψη και η επιβεβαίωση τού περιεχομένου, των μορφών και των αναβαθμών τού είναι, τα οποία καταλήγουν στην υπαρξιακή σφαίρα αντικείμενο της πίστης. Βεβαίως μέσα στην διάκριση αυτών των αντικειμένων συντελείται η διάκριση  των διαφόρων μορφών τής πίστεως και της φύσεως, εκείνης της υπαρξιακής προσπάθειας εκ μέρους του προσώπου που αντιστοιχούν στην ίδια. Έτσι φωτίζονται και οι λεγόμενες "αιτίες" της πίστεως.

          Η άμεση πίστη έχει σαν αιτία την όρεξη (ή την ώθηση) τής φύσεως (την φυσική) που κάθε ιδιότης έχει πρός το αντικείμενό της και ολόκληρο το πρόσωπο πρός το Είναι σαν όλον. Είναι η ίδια η τροχιά τού υποκειμένου πρός το πραγματικό. Η φυσική πίστη, στην ηθική ζωή και στην ιστορική γνώση, έχει σαν θέμα την βεβαιότητα, η οποία είναι πάνω κάτω πιστευτή, των ομολογιών, των σημείων και των αποδείξεων οι οποίες παρουσιάζονται ή προτείνονται για να την εγγυηθούν. Η Θεολογική πίστη έχει απο το ένα μέρος αντικειμενικά θέματα στα αξιόπιστα επιχειρήματα που μπορεί να αντλήσει απο τα δεδομένα τής γνώσεως και τής φυσικής και τής ιστορικής γνώσεως, και απο το άλλο απορρέει απο την θεία κλήση η οποία ασκείται απευθείας στην θέληση  με τον τρόπο της και στην νόηση για να την παρακινήσει στην υπερφυσική πίστη!

          Φαίνεται αναγκαίο λοιπόν να δούμε στις βασικές του γραμμές τον δυναμισμό που ανήκει βασικώς στην πράξη τής πίστης, στο φαινομενολογικό επίπεδο για να κατορθώσουμε να ξεκαθαρίσουμε την ανάδυσή της στο οντολογικό επίπεδο που συνιστά για τον πιστό η "νέα ύπαρξη" και με Θεολογικούς όρους το "Βασίλειο του Θεού".          

          Το πρόβλημα που τίθεται λοιπόν μπορεί να έχει την ακολουθη διατύπωση: Η πειστικότης τού πραγματικού πάνω στην οποία στηρίζεται η επιβεβαίωση ή η άρνηση του πραγματικού, θεμελιώνεται στην γνώση αλλά υπερβαίνει την απλή γνώση στην άμεση μορφή τής αντιλήψεως και της κατανοήσεως και γι'αυτό είναι αντικείμενο πίστης. Η πίστη κατανοημένη τοιουτοτρόπως γίνεται το όργανο πεποιθήσεως τού πραγματικού, σε όλες της τίς μορφές, καθότι είναι η συνθετική στάση του προσώπου στην ολότητά του και έχει σαν δικό της πεδίο την ενδεχόμενη πραγματικότητα όπως δίνεται στο ιστορικό γίγνεσθαι τόσο του ατόμου όσο και της συλλογικότητος και ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Οι ιδιαίτερες σφαίρες γνώσεως του αισθητού και του νοητού συνιστούν το θεμέλιο της πίστης και κάθε πίστης, όχι μόνον καθότι προσφέρουν το "περιεχόμενο" τής πεποιθήσεως για την οποία γίνεται λόγος, αλλά και καθώς παρουσιάζουν καθαυτές το θεμέλιο το οποίο ανήκει ακριβώς στην πίστη, το δικό της θεμέλιο το οποίο είναι η κατάφαση, η επιβεβαίωση της υπάρξεως. Δέν υπάρχει επιβεβαίωση τής φυσικής πραγματικότητος, χωρίς την παρουσία των αισθήσεων, δέν υπάρχει επιβεβαίωση τής δικής μας υπάρξεως χωρίς εσωτερική και εξωτερική εμπειρία, δέν υπάρχει απόδειξη τής υπάρξεως του Θεού, χωρίς την εμπειρία του Εγώ και του εξωτερικού κόσμου. Αυτό πρέπει να είναι σίγουρο: μία κατανόηση του πραγματικού η οποία θα άρχιζε και θα προχωρούσε και θα τελείωνε με μόνη την πίστη είναι σαν μία επιταγή υπογεγραμμένη εν λευκώ και χωρίς καμμία εγγύηση! Αλλά η επιβεβαίωση ή η πεποίθηση τής υπάρξεως με την σειρά της, σαν συνθετική ολοκληρωτική λειτουργία, αποτελεί μία πράξη της πίστης. Φυσικής πίστης στο πλαίσιο της εμπειρίας και της ανθρώπινης ιστορίας και υπερφυσικής πίστης στο πλαίσιο της Θείας αποκαλύψεως και της ιερής ιστορίας. Διότι η βεβαιότης τής υπάρξεως παρουσιάζεται σαν η πιό δυνατή ενέργεια και ταυτοχρόνως η πιό πρόσκαιρη και αβέβαιη. Είναι η πιό δυνατή ενέργεια καθώς μεταφέρει στην πραγματική πραγματικότητα (την όντως), στις δικές της ιστορικές χωρο-χρονικές συντεταγμένες, σύμφωνα με την τελευταία εξατομίκευση του γεγονότος. Είναι η πιό αβέβαιη ενέργεια καθώς είναι θύμα της ριζικής συμπτωματικότητος, φυσικής ή υπερφυσικής, αυτών των ιστορικών καθορισμών. Ένα διάσημο εξάλλου πρόβλημα της φιλοσοφίας. Ο Πλάτων παραχωρει τις βεβαιώσεις του πραγματικού, σαν περιεχόμενο της δόξας, και ο Αριστοτέλης της υπόληψης!

          Ο Ακινάτης θεμελιώνει την φυσική πίστη στην σκέψη στην οποία οφείλεται ιδιαιτέρως η θεμελίωση εκείνης τής μεταστροφής απο τα φαντάσματα που είναι η πιό βαθειά και λεπτή στιγμή του ρεαλισμού του! Πίστη και γνώση παρότι είναι αντίθετες στην ιδιαίτερη αντίστοιχη λειτουργία τους, επιβεβαίωση τού πραγματικού, σε οποιοδήποτε βαθμό ή μορφή!

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.