Τι σημαίνει... «ελευθερία» δεν είναι κάτι που περιγράφεται επαρκώς στα λεξικά. Δεν είναι θεωρία ή κάποιο επιστημονικό δημιούργημα που μπορεί να αναλυθεί σε βιβλίο. Είναι βίωμα. Βρίσκονται σε θέση να το κατανοήσουν και να το περιγράψουν όσοι την έχουν στερηθεί. Η απώλεια της ελευθερίας σίγουρα είναι κάτι χειρότερο από τον θάνατο. Αν δεν ήταν, τότε δεν θα είχαν θυσιάσει πρόθυμα τη ζωή τους τόσες εκατοντάδες εκατομμύρια σκλαβωμένων που σκοτώθηκαν σε αγώνες για την ελευθερία τους.
Εμείς οι Ελληνες έχουμε αποδείξει την αγάπη μας, τον άσβεστο πόθο, τον ιερό έρωτα για ελευθερία με τους γνωστούς και άγνωστους αγώνες μας να την κατακτήσουμε. Εχοντας κλειστεί επί 400 χρόνια και πλέον στον δυσώδη οθωμανικό τάφο, κατορθώσαμε να... αποδράσουμε, ολοζώντανοι, μιλώντας την πανάρχαια γλώσσα μας και διατηρώντας τη χριστιανική πίστη μας, επειδή τα χρόνια του ζόφου βλέπαμε με τα μάτια της ψυχής μια μέρα ελεύθερη να σιμώνει και την ίδια στιγμή ακονίζαμε τα σπαθιά μας, για να τα στρέψουμε εναντίον των αλλόπιστων δυναστών.
Κι έτσι, έπειτα από θυσίες, στεναγμούς, δοκιμασίες, θρήνους, μάχες, νίκες, ήττες και θριάμβους, κατορθώσαμε να φτάσουμε στην 22α Ιανουαρίου 1830 (με το νέο ημερολόγιο ήταν η 3η Φεβρουαρίου του ίδιου έτους). Τότε οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία) αναγνώρισαν την Ελλάδα ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, που δεν ήταν φόρου υποτελές στον σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Στο νεοσύστατο κράτος μας περνούσαν η Πελοπόννησος, οι Κυκλάδες, οι Σποράδες, η Εύβοια και οι περιοχές που βρίσκονταν μεταξύ των ποταμών Aχελώου στα δυτικά και Σπερχειού στα ανατολικά. Μ’ αυτή τη μικρή μαγιά των εδαφών και των σχεδόν ανύπαρκτων πόρων ο Ελληνισμός κατόρθωσε να υπερδιπλασιάσει μέσα σε έναν αιώνα την επικράτεια του κράτους και να πλησιάσει πολύ κοντά στο όνειρο της εθνικής ολοκλήρωσης.
Αναρίθμητοι Ελληνες που προηγήθηκαν των ημερών μας, αποφασισμένοι, με τον παράφορο αγώνα τους και την πρόθεση να αυτοθυσιαστούν, μας χάρισαν την ελευθερία που απολαμβάνουμε σήμερα και ίσως χάσουμε.
Ουσιαστικά αυτό συμβαίνει. Η αποδοχή αρκετών στην ξενοκρατία του Μνημονίου, στις απανωτές εθνικές ταπεινώσεις και η ανοχή σε όλους όσοι μας έφεραν σε τούτο το έσχατο σημείο κινδύνου φανερώνουν έναν συμβιβασμό με τη σκλαβιά. Κι αυτό συμβαίνει για χάρη της... οικονομίας (που απλώς δεν υφίσταται σε συνθήκες υποδούλωσης) και της σταθερότητας που προσφέρει ο δεσμώτης στους φυλακισμένους του.
Κι όμως, οι παγκόσμιες εξελίξεις με την εκλογή Τραμπ, το Brexit και την άνθηση των εθνικών κινημάτων στην Ευρώπη δείχνουν ώριμες και κατάλληλες για την επανάκτηση της δικής μας ανεξαρτησίας. Το θαύμα συχνά γίνεται εφικτό, αν το πιστέψεις και παλέψεις για να συμβεί.
Πηγή "Δημοκρατία"
kostasxan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου