Η δολοφονία μωρών δεν διαφέρει από την άμβλωση, λένε γιατροί από το Πανεπιστήμιο Οξφόρδης

Οι γονείς θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να σκοτώνουν τα νεογέννητα μωρά τους επειδή είναι «ηθικά άσχετα» και το να τελειώνουν τη ζωή τους δεν διαφέρει από την άμβλωση, υποστηρίζει ομάδα ιατρικών ηθικιστών που συνδέεται με το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης,δημοσιεύει η Βρετανική The Daily Telegraph.

Το άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Ιατρικής Ηθικής, λέει ότι τα νεογέννητα βρέφη δεν είναι “πραγματικά πρόσωπα” και δεν έχουν “ηθικό δικαίωμα στη ζωή”. Οι πανεπιστημιακοί υποστηρίζουν επίσης ότι οι γονείς θα πρέπει να είναι σε θέση να μπορούν να σκοτώνουν το μωρό τους εάν αποδειχθεί ότι είναι ανάπηρο όταν γεννιέται.

Ο συντάκτης του περιοδικού, καθηγητής Julian Savulescu, διευθυντής του Κέντρου πρακτικής ηθικής Ουέιρο της Οξφόρδης, δήλωσε ότι οι συγγραφείς του άρθρου έλαβαν απειλές θανάτου από τότε που δημοσίευσαν το άρθρο. Είπε ότι όσοι έκαναν καταχρηστικά και απειλητικά σχόλια σχετικά με τη μελέτη ήταν «φανατικοί που αντιτίθενται στις ίδιες τις αξίες μιας φιλελεύθερης κοινωνίας».

Το άρθρο, με τίτλο “Έκτρωση μετά την Γέννηση: Γιατί πρέπει να ζει το μωρό;”, γράφτηκε από δύο πρώην συνεργάτες του καθηγητή Savulescu, τον Alberto Giubilini και την Francesca Minerva.

Υποστήριξαν: «Η ηθική κατάσταση ενός βρέφους είναι ισοδύναμη με εκείνη ενός εμβρύου, υπό την έννοια ότι και τα δύο στερούνται εκείνων των ιδιοτήτων που δικαιολογούν την απόδοση του δικαιώματος στη ζωή σε ένα άτομο».

Αντί να είναι “πραγματικά πρόσωπα”, τα νεογέννητα είναι “δυνητικά πρόσωπα”. Εξήγησαν: «Τόσο το έμβρυο όσο και το νεογέννητο είναι σίγουρα ανθρώπινα όντα και δυνητικά πρόσωπα, αλλά κανένα απ’ τα δύο δεν είναι «πρόσωπο» υπό την έννοια «υποκειμένου σε ηθικό δικαίωμα στη ζωή».

“Θεωρούμε ότι ένα άτομο μπορεί να σημαίνει ένα άτομο που είναι ικανό να αποδίδει στην ίδια του την ύπαρξη κάποια (τουλάχιστον) βασική αξία τέτοια ώστε η απώλεια της ύπαρξης αυτής να αποτελεί απώλεια γι ‘αυτήν”.

Ως τέτοια ισχυρίστηκαν ότι «δεν είναι δυνατόν να βλάψεις ένα νεογέννητο εμποδίζοντας το να αναπτύξει την δυνατότητα να γίνει άτομο με την ηθικά συναφή έννοια».

Οι συντάκτες κατέληξαν λοιπόν στο συμπέρασμα ότι “αυτό που ονομάζουμε” άμβλωση μετά τον τοκετό “(θανάτωση ενός νεογέννητου) θα πρέπει να επιτρέπεται σε όλες τις περιπτώσεις που επιτρέπεται και η άμβλωση, συμπεριλαμβανομένων και των περιπτώσεων όπου το νεογέννητο δεν είναι ανάπηρο”.

Υποστήριξαν επίσης ότι οι γονείς θα πρέπει να μπορούν να σκοτώσουν το μωρό εάν αποδειχθεί ότι είναι ανάπηρο χωρίς να το γνωρίζουν πριν από τη γέννηση, αναφέροντας για παράδειγμα ότι “μόνο το 64% των περιπτώσεων του συνδρόμου Down” στην Ευρώπη διαγιγνώσκονται με προγεννητική εξέταση.

Μόλις γεννήθηκαν τέτοια παιδιά, δεν υπήρχε “επιλογή για τους γονείς παρά να κρατηθεί το παιδί”, έγραψαν.

“Η ανατροφή τέτοιων παιδιών μπορεί να είναι αφόρητη επιβάρυνση για την οικογένεια και για την κοινωνία στο σύνολό της, όταν το κράτος προβλέπει οικονομικά τη φροντίδα τους”.

Ωστόσο, δεν υποστήριξαν ότι κάποιες δολοφονίες παιδιών ήταν πιο δικαιολογημένες από άλλες – το βασικό τους σημείο ήταν ότι, από ηθική άποψη, δεν υπήρχε διαφορά στην άμβλωση όπως είχε ήδη εφαρμοστεί.

Προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν τη φράση «έκτρωση μετά τη γέννηση» παρά «παιδοκτονία» για να «υπογραμμίσουν ότι η ηθική κατάσταση του ατόμου που θα θανατωθεί είναι συγκρίσιμη με εκείνη ενός εμβρύου».

Υπερασπιζόμενος της απόφασης δημοσίευσης σε ένα μπλογκ της Βρετανικής Ιατρικής Εφημερίδας, ο καθηγητής Savulescu ανέφερε ότι τα επιχειρήματα υπέρ της δολοφονίας νεογέννητων ήταν «σε μεγάλο βαθμό όχι καινούργια».

Αυτό που έκανε η Minerva και ο Giubilini ήταν να εφαρμόσουν αυτά τα επιχειρήματα «λαμβάνοντας υπόψη τα μητρικά και οικογενειακά συμφέροντα».

Ενώ δέχτηκε ότι πολλοί άνθρωποι θα διαφωνούσαν με τα επιχειρήματά τους, έγραψε: “Ο στόχος της Εφημερίδας της Ιατρικής Ηθικής δεν είναι να παρουσιάσει την Αλήθεια ή να προωθήσει κάποια ηθική άποψη. Πρέπει να παρουσιάσει ένα καλά αιτιολογημένο επιχείρημα που βασίζεται σε ευρέως αποδεκτούς χώρους. “

Μιλώντας στην The Daily Telegraph, πρόσθεσε: «Αυτό το «ντιμπέιτ» ήταν ένα παράδειγμα της «ηθικής μάγισσας» – μια ομάδα ανθρώπων γνωρίζει ποιά είναι η μάγισσα και προσπαθεί να την κάψει. Είναι μια από τις πιο επικίνδυνες ανθρώπινες τάσεις που έχουμε. Αυτό οδηγεί σε λιντσάρισμα και γενοκτονία. Αντί να επιχειρηματολογούμε και να εμπλακούμε, υπάρχει μια προσπάθεια να σιωπήσουμε και, τελικά, να σκοτώσουμε, με βάση τη δική τους ηθική βεβαιότητα. Αυτό δεν είναι το είδος της κοινωνίας στην οποία θα πρέπει να ζούμε».

Είπε ότι το περιοδικό θα εξετάσει το ενδεχόμενο να δημοσιεύσει ένα άρθρο που θέτει ότι, αν δεν υπήρχε ηθική διαφορά μεταξύ της έκτρωσης και της θανάτωσης των νεογέννητων, τότε και η έκτρωση πρέπει να είναι παράνομη.

Ο Δρ. Trevor Stammers, διευθυντής της ιατρικής δεοντολογίας στο πανεπιστήμιο St Mary’s University, δήλωσε: “Αν μια μητέρα πνίξει το παιδί της με μια κουβέρτα, λέμε “δεν έχει σημασία, μπορεί να πάρει ένα άλλο”, είναι αυτό που θέλουμε να συμβεί;

“Αυτό που λένε αυτοί οι νέοι συνάδελφοι είναι αυτό που θα ήταν το αναπόφευκτο τελικό σημείο ενός δρόμου που οι ηθικοί φιλόσοφοι στις ΗΠΑ και την Αυστραλία έχουν όλοι περπατήσει για πολύ καιρό και δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο”.

Αναφερόμενος στον όρο ”έκτρωση μετά την γέννηση”, ο δρ. Stammers πρόσθεσε: «Πρόκειται μόνο για λεκτική χειραγώγηση που δεν είναι φιλοσοφία. Μπορώ να αναφερθώ στην άμβλωση από εδώ και πέρα ​​ως προγεννητική βρεφοκτονία».

Πηγή: http://www.telegraph.co.uk/news/health/news/9113394/Killing-babies-no-different-from-abortion-experts-say.html & offtherecord.

ΑΚΤΙΝΕΣ

ΣΧΟΛΙΟ: Καλά τόν Γιανναρά ρώτησαν ή τόν Ζηζιούλα; Καί τί σχήμα μύτης πρέπει νά έχουν παρακαλούμε; Αυτή τήν στιγμή η ανθρωπότης διαθέτει δύο πολιτισμούς οι οποίοι έχουν σάν κέντρο τους τά παιδιά. Εναν παιδόφιλο καί έναν παιδοκτόνο. Καί εμείς οι Ελληνες διαθέτουμε φιλοσόφους καί θεολόγους οι οποίοι μάχονται γιά τήν παιδεία καί τήν μόρφωση καί τόν πολιτισμό αλλά παρακινούν στήν παιδοκτονία μέσω τής οντολογίας τού προσώπου καί στήν παιδοφιλία μέσω τού εκσυγχρονισμού καί τής επιβαλλόμενης αθείας τής θρησκειολογίας. Ο εχθρός είναι η αθάνατη ψυχή. Τό όπλο είναι η σωματοποίηση, η οποία πήρε τήν θέση τής ενσαρκώσεως καί η δημιουργία καί επικράτηση τού σωματικού ανθρώπου μέ τήν βοήθεια τής μοντέρνας φυσικής επιστήμης η οποία νίκησε τήν φύση, τόν δημιουργό της. Ο οπαδός τού αντιχρίστου, ο αντι-άνθρωπος είναι σχεδόν έτοιμος.

Αμέθυστος

Μάξιμος ο Ομολογητής: Τρίτη εκατοντάδα διαφόρων κεφαλαίων περί Θεολογίας, Οικονομίας, αρετής και κακίας

58. Όταν το λογικό κυριαρχεί στα πάθη, κάνει τις αισθήσεις όργανο των αρετών. Έτσι αντίθετα, όταν τα πάθη κυριαρχούν πάνω στο λογικό, διαμορφώνουν τις αισθήσεις σύμφωνα με την αμαρτία. Πρέπει λοιπόν με νήψη να εξετάζομε και να μελετούμε με ποιο τρόπο η ψυχή θα κάνει την καλή αντιστροφή όπως πρέπει, ώστε εκείνα με τα οποία πρωτύτερα αμάρτανε, να τα μεταχειριστεί τώρα για την πραγματοποίηση και στερέωση των αρετών.

59. Το άγιο Ευαγγέλιο διδάσκει την απάρνηση της σαρκικής ζωής και την υπόσχεση της πνευματικής ζωής. Μιλώ γι' αυτούς οι οποίοι, ενώ συνεχώς πεθαίνουν κατά άνθρωπον, εννοώ την ανθρώπινη ζωή στη σάρκα κατά τον αιώνα τούτο, ζούνε όμως κατά Θεόν μόνο πνευματικά, όπως ήταν ο θείος Απόστολος και οι όμοιοί του, οι οποίοι δεν ζουν διόλου δική τους ζωή, αλλά έχουν το Χριστό μέσα τους να ζει στην ψυχή τους. Έτσι εκείνοι που είναι νεκροί για το Θεό στον αιώνα τούτο, δοκιμάζονται στη σάρκα έχοντας θλίψεις και βάσανα πολλά και στενοχώριες και υπομένοντας διωγμούς και χίλια-δυο είδη πειρασμών με χαρά.

60. Κάθε πάθος σχηματίζεται οπωσδήποτε με το συνδυασμό κάποιου αισθητού πράγματος και μιας αισθήσεως και μιας φυσικής δυνάμεως, του θυμού π.χ. ή της επιθυμίας, η οποία έχει εκτραπεί από τη φυσική λειτουργία της. Αν λοιπόν ο νους εξετάσει το αποτέλεσμα της συνθέσεως του αισθητού και της αισθήσεως και της φυσικής δυνάμεως και μπορέσει, αφού τα ξεχωρίσει, να επαναφέρει στο φυσικό του λόγο το καθένα και να θεωρήσει το αισθητό καθ' εαυτό, χωρίς τη σχέση της αισθήσεως προς αυτό, και την αίσθηση χωρίς την οικειότητα του αισθητού προς αυτήν, και την επιθυμία, για παράδειγμα, ή μια άλλη φυσική δύναμη χωρίς την εμπαθή διάθεση προς την αίσθηση και το αισθητό, όπως η συγκεκριμένη κίνηση του πάθους καθορίζει να γίνεται η θεωρία, τότε διέλυσε και έκανε σκόνη τη σύσταση του οποιουδήποτε πάθους και τη σκόρπισε κάτω από το νερό της γνώσεως, όπως έκανε παλιά ο Μωυσής στο χρυσό μοσχάρι, και εξαφάνισε ολότελα και αυτή την ψιλή φαντασία των παθών, με την αποκατάσταση των στοιχείων που συνθέτουν τα πάθη, χωριστά το καθένα, στη φυσική τους κατάσταση.