Πόλεμος, Τρομοκρατία και Εκλογές

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου *

 Σε λίγες ώρες οι κάλπες θα ανοίξουν στη Γαλλία και θα ξέρουμε ποιός έχει πιθανότητες να γίνει Πρόεδρος στη χώρα αυτή.

"Κανονικά", και ιδίως μετά την "τρομοκρατική επίθεση", που έπληξε κυρίως τον Μελανσόν, οι Λεπέν και Μακρόν θα είναι οι νικητές του πρώτου γύρου.

Μόνο που κανείς δεν θα πρεπε να στοιχηματίσει τα λεφτά του στο τι θα κάνουν εν τέλει οι ψηφοφόροι στη χώρα της Γαλλικής Επανάστασης, της Κομμούνας του Παρισιού και του Μάη του 1968.

Κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη.

Σπάνια εκλογές ήταν τόσο δύσκολα προβλέψιμες, όσο οι σημερινές. Αλλά και σπάνια μια εκλογή είχε τόσο μεγάλη, αληθινά παγκόσμια σημασία.

'Οχι μόνο γιατί θα επηρεάσει άμεσα όλη την ευρωπαϊκή κατάσταση. Αλλά και γιατί διεξάγεται σε ένα πλαίσιο που μοιάζει όλο και περισσότερο "προπολεμικό" και στο οποίο η Πολιτική καλείται να ετοιμάσει τη συνέχειά της, τον Πόλεμο κατά Κλαούζεβιτς, ο Πόλεμος καθορίζει όλο και περισσότερο την Πολιτική.

Η έντονα αντι-ισλαμική ρητορεία της Μαρίν Λε Πεν για παράδειγμα είναι αυτή ακριβώς που χρειάζεται για να ετοιμάσει την κοινή γνώμη για τον επόμενο, και πολύ μεγαλύτερο αν γίνει, πόλεμο στη Μέση Ανατολή.

Η απόφαση Μέι να προκηρύξει εκλογές μπορεί να ερμηνευθεί από την ελπίδα να οδηγήσει τους Εργατικούς σε ήττα και σε ανατροπή τον ηγέτη τους Τζέρεμι Κόρμπιν.

Οτιδήποτε εκτός από Μελανσόν
'Οταν άρχιζε η προεκλογική εκστρατεία, κανείς δεν περίμενε τον Μελανσόν να έχει την παραμικρή πιθανότητα.
'Ομως, τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες, οι καμπύλες των εκλογικών προτιμήσεων άρχισαν να δείχνουν κάτι πολύ μη αναμενόμενο. Ο Μελανσόν όχι μόνο συνέτριψε τον υποψήφιο των Σοσιαλιστών Αμόν, αλλά προχωρούσε ακάθεκτος (τουλάχιστο έως την ημέρα της τρομοκρατικής επίθεσης) προς τα πάνω, ενώ την ίδια στιγμή η καμπύλη προτιμήσεων του Μακρόν κατρακυλούσε, της Λεπέν κατέβαινε και το ίδιο συνέβαινε και με τον κ. Φιγιόν, αν και με μικρότερη ένταση.
Σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων της Λεπέν προέρχεται από την αριστερά και την εγκατέλειψε λόγω του συντηρητισμού της. Αντικρίζοντας τώρα την άνοδο ενός αριστερού ριζοσπάστη, άρχισαν να "επαναπατρίζονται" στην οικογένειά τους!
Στο σημείο αυτό, η γαλλική μπουρζουαζία αλλά και ο "'Ολυμπος"
του παγκόσμιου χρήματος θορυβήθηκαν για τα καλά. 'Αρχισαν να παρουσιάζουν τον Μελανσόν ως κάτι μεταξύ Ούγκο Τσάβες και Βλαντιμίρ Πούτιν, ανεύθυνο τον ανέβαζαν, λαϊκιστή τον κατέβαζαν, έναν επικίνδυνο που θα διαλύσει, εκλεγόμενος την Ευρωπαϊκή 'Ενωση.
Ο απερχόμενος Πρόεδρος "Σοσιαλιστής" Φρανσουά Ολάντ άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι προτιμά οποιονδήποτε εκτός από τον Μελανσόν.
Ο κ. Ολάντ εξελέγη το 2012, λέγοντας ότι ο "πραγματικός αντίπαλός" του είναι "ο κόσμος του Χρήματος". Μόλις εξελέγη διόρισε έναν τραπεζίτη και σύμβουλο των Ρότσιλντ Υπουργό Οικονομίας.
Ο ηγέτης των Γάλλων "Νέων Φιλοσόφων" Μπερνάρ Ανρί Λεβύ δήλωσε ότι αν θα βγει ο Μελανσόν Πρόεδρος θα εγκαταλείψει τη Γαλλία.
Ο Λεβύ είναι ο αρχιτέκτονας της γαλλικής επέμβασης στη Λιβύη, μια κάποτε ευημερούσα αραβική χώρα, όπου τώρα λειτουργεί επίσημα σκλαβοπάζαρο στο κέντρο της πρωτεύουσάς της.
'Οπως δήλωσε επανειλημμένα, χωρίς ποτέ να διαψευστεί, πήρε τηλέφωνο τον Σαρκοζί, επιμένοντας ότι είναι καθήκον του να επέμβει. 'Οπως δήλωσε επανειλημμένα ο ίδιος το κανε για το Ισραήλ.

Το Ισλάμ μπαίνει στην εξίσωση
'Ομως οι πολιτικές επιθέσεις δεν ήταν αρκετές. Αν άλλωστε οι Γάλλοι σκέφτονται να ψηφίσουν Λεπέν η Μελανσόν είναι ακριβώς γιατί θεωρούν αναξιόπιστους αυτούς που τις κάνουν.
Οι υπηρεσίες αντικατασκοπείας της Γαλλίας ετοίμασαν μια μυστική έκθεση που διέβλεπε κίνδυνο από τους ισλαμιστές τζιχαντιστές (κι αν αυτο δεν έφτανε, κίνδυνο σοβαρης αναταραχής σε περίπτωση που η Γαλλία πήγαινε σε δεύτερο γύρο Λε Πεν - Μελανσόν). Μετά τι έκαναν; Τη διέρρευσαν οι ίδιες στην εφημερίδα ?Παριζιέν?.
Οι συντάκτες του κειμένου λένε πολλά και διάφορα εκτός από ένα, που καταλαβαίνουν μόνο αυτοί. Την απάντηση δηλαδή στο ερώτημα γιατί ισλαμιστές εξτρεμιστές θα χτυπούσαν παραμονή προεδρικών εκλογών, εν γνώσει τους ότι θα βοηθούσαν την κύρια διώκτρια του Ισλάμ να κερδίσει. ('Οπως και κανείς δεν έχει τώρα εξηγήσει τι έπαθε ο κ. 'Ασαντ και αποφάσισε, ενώ νικούσε, να θέσει ξαφνικά σε μεγάλο κίνδυνο και το καθεστώς και την ίδια τη ζωή του).
Αυτά βέβαια είναι λόγια. Η επίθεση στο Παρίσι τους έδωσε άλλη υπόσταση, επιτρέποντας στα Μέσα να το καταστήσουν κύριο θέμα. Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε αν αυτό το μέσο είναι αποτελεσματικό, ή αν η διαρκής χρήση του έχει εξουδετερώσει την αποτελεσματικότητά του.

'Ενα διεθνές περιβάλλον πιο επικίνδυνο από ποτέ άλλοτε
Εδώ και είκοσι μέρες, το παγκόσμιο σκηνικό έχει αλλάξει πολύ πιο γρήγορα απ' όσο μπορούμε ή θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε.
Το ενδεχόμενο ενός πολέμου πολύ μεγαλύτερου από όσους γνωρίσαμε μέχρι τώρα στη Μέση Ανατολή με αποδέκτες τον 'Ασαντ, τη Χεζμπολά και το Ιράν και σοβαρή πιθανότητα χρήσης τακτικών πυρηνικών όπλων διαγράφεται ως μια σοβαρή πιθανότητα. Σημαντικές δυνάμεις το επιδιώκουν, προσκρούουν όμως προς το παρόν στη Ρωσία, που είναι άλλωστε ο έμμεσος, πλην αληθινός στόχος της επιχείρησης.
Στις 13 Απριλίου, και ενώ ο κ. Τίλλερσον ήταν στη Μόσχα, οι Ρώσοι θεώρησαν σκόπιμο να υπενθυμίσουν ότι το σύνολο σχεδόν των εκτοξευτών διηπειρωτικών πυραύλων είναι σε κατάσταση άμεσης ετοιμότητας.
Στην Ανατολική Ασία, ο πρώην Υπουργός 'Αμυνας των ΗΠΑ Λέον Πανέττα προειδοποίησε ότι η πολιτική Τραμπ συνεπιφέρει τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου, ενώ από την περασμένη Τετάρτη, οι κινεζικές πυρηνικές δυνάμεις έχουν τεθεί, σύμφωνα με αμερικανικές πηγές που επικαλέστηκε το CNN, σε κατάσταση πολεμικού συναγερμού.
Παραδόξως αυτά και πολλά άλλα που συνέβησαν ταυτόχρονα μέσα σε δέκα μόνο μέρες, κάτι που δεν σημειώθηκε από άποψη πυκνότητας, ούτε στην αρχή των δύο παγκοσμίων πολέμων, δεν προκάλεσαν καμία ιδιαίτερη ανησυχία στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης της Δύσης. Πολύ επικριτικά απέναντι στον κ. Τραμπ μέχρι να αρχίσει το "πρόγραμμα", μετεβλήθησαν στη μεγάλη πλειοψηφία τους σε οπαδούς του Αμερικανού Προέδρου. Ο Τόμας Φρίντμαν, διαπρεπής φιλελεύθερος αρθρογράφος των Νιου Γιορκ Τάιμς έφτασε μάλιστα στο σημείο να γράψει ανοιχτά ότι πρέπει να αφήσουμε τώρα τον πόλεμο κατά του ISIS και να περάσουν στον πόλεμο κατά του 'Ασαντ, διατυπώνοντας δηλαδή τη "θεωρία" για την "πράξη" του κ. Τραμπ.
Είναι αυτή η διεθνής πραγματικότητα που καθιστά τρομερά σημαντικές τις επιπτώσεις των εκλογών στη Γαλλία και τη Βρετανία.

* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και συγγραφέας

infognomonpolitics.

Στόν Αμέθυστο

maria.p. είπε...

Πολύ σημαντικά όσα γράφει ο συντάκτης.Το δίπολο προοδευτισμός-συντηρητισμός με όλες τις αυταπάτες που το συνοδεύουν, "δουλεύει" ακόμα. Και γίνεται η κινητήρια δύναμη των πολιτικών-ιστορικών εξελίξεων. Οι λαοί δεν ωριμάζουν πολιτικά, παρασύρονται από εντυπώσεις και τρέχοντα γεγονότα.Από την Σκύλλα στην Χάρυβδη.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι (γενικά) μέσω της εκλογικής διαδικασίας [αφού εκεί πλέον "συμπυκνώνεται" όλη η έννοια της (αστικής) δημοκρατίας], οι επιλογές είναι λίγες και συγκεκριμένες.Και ίσως τις περισσότερες φορές γίνονται με την λογική "το μη (θεωρούμενο) χείρον, βέλτιστον". Και σαφώς υπάρχει και η φοβερή δύναμη της εικόνας που διαχειρίζονται τα πλήρως ελεγχόμενα ΜΜΕ.
Πολύ εύκολα επικροτούν ή θάβουν π.χ. μια αντι-μουσουλμανική ρητορική ανάλογα με το τι τους βολεύει την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είτε ο εποικισμός, είτε για παράδειγμα ένας ακόμα πόλεμος στη Μ.Ανατολή όπως λέει ο δημοσιογράφος.
Βλέπουμε και την περίπτωση Ν.Τραμπ.Πόσο τον έθαψαν αρχικά, και πόσο τον εξύμνησαν όταν στράφηκε εναντίον του Άσαντ και Πούτιν.
Πάντως όσα γράφει το άρθρο είναι όντως ανησυχητικά.
Χριστός Ανέστη και Χρόνια πολλά σε όλους.

methystos είπε...

Αληθώς Ανέστη ο Κύριος. Εμείς υπολειπόμεθα. Επειδή δέν μπορούμε νά αποφασίσουμε, γιά ο,τιδήποτε, διότι η απόφαση απαιτεί νά αφήσουμε κάτι,όπως τό διδάσκει ακριβώς η αποφατική φιλοσοφία.Καί επειδή ενδόμυχα ποθούμε τήν αλλαγή, δέν κακοβλέπουμε τήν καταστροφή, η οποία θά φέρει τήν αναγκαστική αλλαγή. Οπως ο όχλος τών Εβραίων πού καταδίκασε τόν Κύριο. Γνώριζε τίς καταστροφές πού θά επακολουθούσαν. Τίς καταστροφές επέλεξαν. Τήν αλλαγή διά τού κακού. Εκείνο πού αποστρέφεται ο άνθρωπος τής πτώσης είναι η αλλαγή διά τού αγαθού, διότι πρέπει νά αλλάξει ο ίδιος. Αυτό συμβαίνει σήμερα μέ τήν αποτείχιση. Επιλέγει πάντοτε τόν Βαραββά ο άνθρωπος τής ιστορίας.

maria.p. είπε...

"Εκείνο πού αποστρέφεται ο άνθρωπος τής πτώσης είναι η αλλαγή διά τού αγαθού, διότι πρέπει νά αλλάξει ο ίδιος."

Και ακριβώς επειδή δεν θέλει να αλλάξει εγκλωβισμένος καθώς είναι στην πτώση του, επιλέγει οτιδήποτε έχει "διαλυτική δράση" την οποία αντιλαμβάνεται ως "δύναμη αλλαγής".
Και έτσι η πτώση βαθαίνει όλο και περισσότερο.
Αυτό είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο από την ίδια την πορεία του δυτικού πολιτισμού, που κατέληξε στις σημερινές εκφυλισμένες κοινωνίες της πολιτικής ορθότητας.
Τις οποίες τώρα προσπαθούν πανικόβλητοι να "διορθώσουν" όχι με την ανθρώπινη αλλαγή, την ορθή παιδεία, και την επανάκτηση των πνευματικών αξιών αλλά με την άνοδο του νεο-φασισμού, ως λύση απόγνωσης, που θα "διορθώσει" με τη βία τα κακώς κείμενα [χωρίς και πάλι να "αναγκαστούμε" εμείς να αλλάξουμε].
Αλλά δυστυχώς για μας δεν θα τα διορθώσει.Η ίδια η ιστορία ιδιαίτερα του 20ου αιώνα δείχνει με δραματικό τρόπο πως αυτό το δίπολο προοδευτισμού-συντηρητισμού, με τρόπο πλήρως προβλέψιμο, εξελίχθηκε και προκάλεσε την κοινωνική μετάβαση σε όλο και πιο χαμηλούς πτωτικούς κύκλους. Ο ίδιος ο φασισμός με όλες τις εκφάνσεις του γεννούσε πάντα τον αριστερό ψευτοπροοδευτισμό [που κατέληξε στη σημερινή πολιτική ορθότητα], και το αντίθετο, ξανά και ξανά. Μέχρι να καταλήξουμε στον πλήρη εκφυλισμό.


Αντιγράφω ένα απόσπασμα από ένα πολύ καλό άρθρο του "Θεόδοτου"

http://theodotus.blogspot.gr/2017/04/blog-post_19.html#more

Ο Γάλλος διανοούμενος René Guénon, περιγράφει τα στάδια της πολιτικής και ιδιαίτερα της πνευματικής εκτροπής της Δύσης. Γράφει ανάμεσα στα υπόλοιπα:
«Η αντιπαραδοσιακή δράση έπρεπε ταυτοχρόνως να στοχεύσει αφ' ενός στο να αλλάξει τη γενική νοοτροπία [...] Η εργασία λοιπόν που έγινε για την εκτροπή της νοοτροπίας φαίνεται πως πραγματικά έχει ουσιωδέστατο χαρακτήρα, διότι απ' αυτήν εξαρτώνται οπωσδήποτε όλα τα άλλα. Επομένως, με αυτό το ζήτημα θα πρέπει να ασχοληθούμε ιδιαιτέρως. Είναι σαφές [βέβαια] ότι αυτό το έργο δεν μπορούσε να γίνει μονομιάς· προξενεί μεγάλη κατάπληξη όμως η ταχύτητα με την οποία οι Δυτικοί έφθασαν σε σημείο να ξεχάσουν το κάθε τι που τους συνέδεε με την ύπαρξη ενός παραδοσιακού πολιτισμού.[...] μία τόσο πλήρης και τόσο απότομη μεταβολή δεν ήταν δυνατόν να έγινε αυτόματα και με φυσικό τρόπο. Οπωσδήποτε, στην αρχή το άτομο έπρεπε κατά κάποιο τρόπο ν' αναχθεί στον ίδιο τον εαυτό του· και, όπως εξηγήσαμε, αυτό ήταν κυρίως το έργο του ορθολογισμού, στα πλαίσια του οποίου δεν αναγνωρίζονται στο [ανθρώπινο] ον ούτε ικανότητες υπερβατικής τάξεως ούτε [φυσικά] η δυνατότητα αξιοποίησης τέτοιων ικανοτήτων..

Η δράση αυτή έπρεπε, στη συνέχεια, να στρέψει την προσοχή του ατόμου σε πράγματα εξωτερικά και αισθητά, έτσι ώστε να το περιορίσει... στην περιοχή του ανθρωπίνου όντος και, ακόμη περισσότερο, μέσα στον κόσμο των ενσωμάτων καταστάσεων, δηλαδή μέσα σε όρια ασφυκτικώς στενά. Αυτό ακριβώς υπήρξε και η αφετηρία όλης της νεώτερης επιστήμης, η οποία, εφόσον κινούταν αποκλειστικώς προς αυτήν την κατεύθυνση, φυσικό ήταν να κάνει ολοένα και στενότερο αυτόν τον περιορισμό/αποκλεισμό. Η διαμόρφωση επιστημονικών ή και φιλοσοφικοεπιστημονικών θεωριών ήταν φυσικό να προκύψει από αυτή την κατάσταση... έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς τον υλισμό. Ο υλισμός όμως αμετακινήτως τοποθετεί τον ορίζοντα της νόησης μέσα στην περιοχή του σώματος, που εφ’εξής θεωρείται πως αποτελεί τη μόνη πραγματικότητα...»

maria.p. είπε...

Και συνεχίζει με το πιο προχωρημένο στάδιο:

«Το δεύτερο αυτό μέρος της αντιπαραδοσιακής δράσης δεν έπρεπε να τείνει προς τη σταθεροποίηση αλλά προς την αποσταθεροποίηση και τη διάλυση. Πολύ όμως απέχοντας από το να ανταγωνίζεται την πρώτη τάση, που χαρακτηριζόταν από την αναγωγή στο ποσοτικό, έπρεπε... τώρα να την ενισχύσει· δεδομένου ότι η πρώτη φάση, η “νεωτεριστική”, ήδη έφθανε στο ανώτατο σημείο της και, συνακολούθως, μετατρεπόταν σε τάση καθαρώς διαλυτική. Σ'αυτήν ακριβώς τη χρονική στιγμή, η δεύτερη αυτή μορφή δραστηριότητας [η μετανεωτεριστική], που αρχικώς συντελούνταν προπαρασκευαστικώς, λανθανόντως και μέσα σε κύκλους λίγο-πολύ κλειστούς, βγήκε στην επιφάνεια και απλώθηκε... Πρόκειται για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ακριβώς σήμερα.

Ο υλισμός δεν μπορεί πια να επιβιώσει παρά [σε αποκλειστική συμμαχία] με τον εαυτό του· δεν υπάρχει αμφιβολία, μάλιστα, πως μπορεί να επιζήσει για καιρό ακόμα και μάλιστα υπό τη μορφή του “πρακτικού υλισμού”. Έπαψε όμως να έχει ρόλο πρωτεύοντα όσον αφορά την αντιπαραδοσιακή δράση. Αφού έκλεισε τον ενσώματο κόσμο σε όσο το δυνατόν στενότερα πλαίσια, εμποδίζοντας παράλληλα την αποκατάσταση της επικοινωνίας [του ενσώματου κόσμου] με πεδία ανώτερα [από αυτόν], έπρεπε τώρα να τον “ανοίξει από τα κάτω”, έτσι ώστε να γίνει δυνατή η διείσδυση σε αυτόν εκείνων των κρυφών, διαλυτικών και καταστροφικών δυνάμεων των κατώτερων [κοσμικών] πεδίων. Η εξαπόλυση λοιπόν αυτών των κατώτερων, διαλυτικών δυνάμεων και η χρησιμοποίησή τους με στόχο την ολοκλήρωση της εκτροπής του κόσμου μας και την ενεργό διαβουκόλησή του προς την τελική διάλυση είναι ό,τι συναπαρτίζει αυτή τη δεύτερη, μετανεωτεριστική φάση, για την οποία ήδη μιλήσαμε».