Η Τουρκία βρίσκεται σε μια ιστορική αναβίωση ενός σαρκοβόρου εθνικού διχασμού

Του Γιώργου Χαρβαλιά 

Ακαδημαϊκή μόνον σημασία έχει το ακριβές ποσοστό του “ναι” στο τουρκικό δημοψήφισμα που επικύρωσε τυπικά την διολίσθηση της γειτονικής χώρας σε μια μορφή αυταρχικής και απόλυτα προσωποπαγούς διακυβέρνησης με ευθείες αναφορές σε….σουλτανάτο του 19ου αιώνα.

Η οριακότητα του απολύτως προδιαγεγραμμένου αποτελέσματος έγκειται απλά και μόνον στην αδυναμία του συστήματος Ερντογάν να ελέγξει την χειραγώγηση της ψηφοφορίας στα μεγάλα αστικά κέντρα της δυτικής Τουρκίας, όπου οι τελευταίοι Κεφαλικοί θύλακες, αν και…ξεδοντιασμενοι, διατηρούν ισχυρά λαϊκά ερείσματα.

Στις περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας με τους συμπαγείς κουρδικούς πληθυσμούς η επικράτηση του “Οχι” αναμενόταν και είχε προεξοφληθεί, ωστόσο η εκτεταμένη νοθεία στην ευρωπαϊκή “όχθη” της αυτοκρατορίας στάθηκε δύσκολη γιατί εκεί ακριβώς η παρουσία της οργανωμένης κεμαλικής αντιπολίτευσης, των ξένων μέσων ενημέρωσης, αλλά και των διεθνών παρατηρητών, δεν επέτρεψαν να… ψηφίζουν με τα τέσσερα οι ισλαμιστές.

Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν μπορούσε να υπάρχει η παραμικρή ψευδαίσθηση ότι ο επίδοξος “Πατέρας” του νεότερου τουρκικού έθνους θα άφηνε να του πάρουν μέσα από τα χέρια μια τυπική επικύρωση της υπερεξουσίας που έχει επιβάλει εδώ και καιρό στην γειτονική χώρα.

Για την Ελλάδα, η επικράτηση Ερντογάν, προσφέρει μια προσωρινή έστω ανακούφιση, γιατί σε αντίθετη περίπτωση κάνεις δεν θα μπορούσε να προβλέψει τι είδους “εναλλακτικές” θα επιστράτευε η ανάγκη του Τούρκου ηγέτη να επιβεβαιώσει την πρωτοκαθεδρία του με μια διαφορετική “επίδειξη πυγμής”.

Η γενική αμφισβήτηση μάλιστα του αποτελέσματος, φέρνει τις επόμενες κινήσεις του “Σουλτάνου” στο μικροσκόπιο της παγκόσμιας κοινής γνώμης με αποτέλεσμα να δυσχεραίνονται τα περιθώρια στρατιωτικών προκλήσεων εις βάρος της Ελλάδας. Όχι ασφαλώς επειδή σε περίπτωση σύγκρουσης θα σπεύσουν οι άσπονδοι φίλο μας να προσφέρουν έμπρακτη στήριξη, αλλά επειδή στο λεγόμενο “blame game” που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το οπτικό πρίσμα των τρίτων σε μια διακρατική διένεξη, ο Ερντογάν θα βρεθεί εκ των προτέρων με μια εξωθεν… κακή μαρτυρία.

Προδικάζουν όμως όλα αυτά το μέλλον των Ελληνοτουρκικών σχέσεων; Ασφαλώς και όχι. Επιβεβαιώνουν όμως ότι η γειτονική χώρα βρίσκεται σε μια ιστορική αναβίωση σαρκοβόρου εθνικού διχασμού που απειλεί την εθνική της υπόσταση. Ο Ερντογάν κατάφερε να πάρει μια άγρια ρεβάνς για λογαριασμό των καταπιεσμένων ισλαμικών μαζών που στέναζαν από την οικονομική ηγεμονία των κοσμικών “ευρωπαϊστών”, αλλά σε αντίθεση με τον Κεμάλ που ένωσε την σύγχρονη Τουρκία, ίσως αποδειχθεί αυτός που θα την διαλύσει…

Πηγή MIgnatiou

kostasxan