Μερικοί τίτλοι τέλους

Επειδή είμαστε πραγματικά φιλελεύθεροι, αγαπάμε την αληθινή ελευθερία, αντιπαθούμε την εθελοδουλία και τον κρατισμό που χαρακτηρίζει τη διαπλοκή μεταξύ της οικονομικής & πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα, θεωρούμε σκόπιμο να «αραιώσουμε» τις αναλύσεις μας – οι οποίες δεν φαίνεται να προσφέρουν τίποτα, αφού συνεχίζεται ο κατήφορος εν μέσω μίας εκκωφαντικής σιωπής της κοινωνίας.

Ανάλυση

Είναι δύσκολο στην Ελλάδα σήμερα να είναι κανείς πραγματικά φιλελεύθερος, όπως εμείς – επειδή όταν κατακρίνει τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό (ο οποίος επιβλήθηκε μετά τη δεκαετία του 1980 από τη Σχολή του Σικάγο, τον πρόεδρο Reagan και τη Thatcher, με αποτέλεσμα να καταστραφεί εντελώς η φιλελεύθερη οικονομία μέσα από την ασυδοσία των τραπεζών, την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τις ιδιωτικοποιήσεις των πάντων και τη μονοπωλιακή συγκέντρωση ισχύος σε συνεχώς λιγότερους πολυεθνικούς ομίλους), θεωρείται αυτόματα αριστερός ή κομμουνιστής! Πώς όμως να χαρακτηρίσει κανείς ένα σύστημα που αύξησε κατακόρυφα τα χρέη κρατών και νοικοκυριών μετά το 1980, παρά τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, ενώ οδηγεί σε συχνότερες και μεγαλύτερες κρίσεις, απειλώντας να καταστρέψει τα πάντα;

Από την άλλη πλευρά το γεγονός ότι, δεν γίνεται αντιληπτό πως η Δύση οδεύει σε ένα κεντρικά κατευθυνόμενο σύστημα των ελίτ, παρόμοιο με αυτό της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, με μοναδική διαφορά το ότι σήμερα επωφελείται μία μικρή οικονομική ελίτ ενώ τότε μία κομματική ελίτ, αντίστοιχα μικρή, απλά απογοητεύει – πόσο μάλλον όταν το ΔΝΤ, το οποίο ασφαλώς δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως αριστερό ή κομμουνιστικό, θεωρεί πως αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: οι εισοδηματικές ανισότητες που προκάλεσε η κυριαρχία του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, προτείνοντας ενίσχυση των εργατικών συνδικάτων!

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, την οποία οι κατ’ επίφαση φιλελεύθεροι κατηγορούν για κρατισμό, ενώ εμείς πιστεύουμε πως είναι το θύμα της επαίσχυντης διαπλοκής/διαφθοράς μεταξύ της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που δυστυχώς συνεχίζεται, ο δείκτης των εισοδηματικών ανισοτήτων τεκμηριώνει σε μεγάλο βαθμό τη θέση μας – αφού ακόμη και σήμερα ευρίσκεται στο 6,6 συγκρινόμενος μόνο με την Ισπανία, όταν σε όλες τις άλλες χώρες είναι πολύ χαμηλότερος (γράφημα). Πιστεύουμε δε πως θα επιδεινωθεί όταν θα ολοκληρωθούν οι αποκρατικοποιήσεις – αφού θα ενισχυθεί η διαπλοκή της πολιτικής με την οικονομική εξουσία και τα ΜΜΕ, όποιο κόμμα και αν ανέλθει στην εξουσία.

Επεξήγηση γραφήματος: Στη θέση του τετραγώνου που αφορά την εκάστοτε χώρα στην πρώτη γραμμή μετρείται η στήριξη των λαϊκιστικών κομμάτων, στη δεύτερη η πραγματική αύξηση του ΑΕΠ, στην τρίτη το ποσοστό ανεργίας, στην τέταρτη ο δείκτης εισοδηματικής ανισότητας, στην πέμπτη ο αριθμός των μεταναστών ανά 10.000 κατοίκους (στην παρένθεση η εξέλιξη του σε σχέση με το προηγούμενο έτος), στην έκτη η θετική ή αρνητική άποψη των Πολιτών για τους μετανάστες από τρίτες χώρες και στην τελευταία ο βαθμός ικανοποίησης του πληθυσμού από τον τρόπο ζωής του.

Όπως διαπιστώνεται επί πλέον από το γράφημα, η Ελλάδα και η Ιταλία ανταγωνίζονται σε αρνητικά ρεκόρ – με τη χώρα μας να κατέχει τα σκήπτρα όσον αφορά τις εισοδηματικές ανισότητες, την ανεργία, την παράνομη μετανάστευση, καθώς επίσης τη μη ικανοποίηση των ανθρώπων από τη ζωή τους.

Η έξοδος στις αγορές

Περαιτέρω, οι ελπίδες των Ελλήνων επικεντρώνονται στην έξοδο στις αγορές, καθώς επίσης στην αλλαγή της κυβέρνησης. Όσον αφορά το πρώτο, εάν τα τεστ αντοχής των τραπεζών (οι οποίες είναι οι βασικοί  αγοραστές των ελληνικών ομολόγων δανείζοντας επί πλέον τη χώρα με έντοκα γραμμάτια) δεν είναι αρνητικά και εάν κλείσει έγκαιρα η επόμενη αξιολόγηση, με δεδομένα τα περίπου 46 δις € που μένουν να εισπράξουμε από την τρίτη δανειακή σύμβαση (τα 15 δις € έχουν προβλεφθεί για τις τράπεζες) δεν φαίνεται να υπάρξει κάποιο πρόβλημα – αν και οι συνθήκες της οικονομίας μας είναι τρισχειρότερες συγκριτικά με το 2010 που «εκδιωχθήκαμε» από τις αγορές (άρθρο) και εισήλθαμε στην εποχή των ατελείωτων μνημονίων.

Σε σχέση με το δεύτερο, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι θα αλλάξει από την επανάληψη του ίδιου αποτυχημένου πειράματος, με πολύ χειρότερους συντελεστές – με την έννοια πως η αξιωματική αντιπολίτευση απέτυχε την περίοδο που κυβερνούσε τη χώρα με καλύτερα στελέχη από τα σημερινά, ενώ το μερίδιο της στις ευθύνες της υπερχρέωσης της Ελλάδας, καθώς επίσης στη διαφθορά, είναι σαφώς πολύ υψηλότερο. Εν προκειμένω έχει ενδιαφέρον η άποψη ενός αντιπολιτευόμενου ΜΜΕ για την Ελλάδα, η οποία είναι η εξής:

«Αγαπούμε το δράμα. Μεταξύ του νικητή και του ηττημένου, θα διαλέξουμε συνειδητά την θέση του δεύτερου. Αρκεί να έχει την μυρωδιά του αδικημένου. Πεθαίνουμε να μας αδικούν. Λατρεύουμε τον ρόλο του οσιομάρτυρα. Θα δίναμε τα πάντα για ένα θαύμα που θα άλλαζε τα πάντα. Για έναν σωτήρα. Ίσως γι’ αυτό τα κάνουμε όλα αυτά. Για να προκαλέσουμε το θαύμα.

Η θρησκεία μάς έχει καθορίσει σε έναν μεγάλο βαθμό σε αυτό που είμαστε και στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Δεν αντέχουμε τον ορθολογικό τρόπο σκέψης της Δύσης, επειδή μέσα μας η καρδιά μας πάλλεται στον ρυθμό της μυστικιστικής Ανατολής. Κι αυτό κατατρέχει όλες τις πράξεις της ζωής μας.

Μισούμε το κέρδος, επειδή αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όσα μάθαμε. Το κέρδος ως αποτέλεσμα μιας ορθολογικής λειτουργίας. Δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε με αυτό τον τρόπο. Αντίθετα, για μας το κέρδος είναι το αποτέλεσμα μιας ληστρικής συμπεριφοράς. Εκείνος που κομίζει κέρδος είναι κλέφτης ή εισπράκτορας φόρων. Έτσι, ταυτιζόμαστε απόλυτα με τον φτωχό, τον κατατρεγμένο. Επειδή οι φτωχοί θα κληρονομήσουν την Βασιλεία των Ουρανών, επειδή η φτώχεια και η καταπίεση ήταν μια φυσιολογική κατάσταση στις φεουδαρχικές κοινωνίες και θα έπρεπε γίνει και αποδεκτή.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να βγούμε από τα μνημόνια. Αντί να κάνουμε τα αυτονόητα γεμίσαμε τις πλατείες. Οι φιλελεύθερες απόψεις δεν ήσαν ιδιαίτερα δημοφιλείς, επειδή έχουν ως βασικό τους εργαλείο την χρήση της λογικής. Αντίθετα, ο κρατισμός ήταν η κυρίαρχη θρησκεία του νεοέλληνα, επειδή στην πραγματικότητα δεν εγκατέλειψε την φεουδαρχία. Μόνο που τον ρόλο του φεουδάρχη τον παίζει πλέον το κράτος. Το κράτος φροντίζει για όλα. Αποφασίζει τα πάντα. Ορίζει τις ζωές μας.

Αυτό που έχει να αντιμετωπίσει ως πρόκληση η χώρα στις επόμενες εκλογές δεν είναι αν θα αποφασίσει μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ του Μητσοτάκη και του Τσίπρα. Θα αποφασίσει μεταξύ της μοιρολατρίας της Ανατολής και του ορθολογισμού της Δύσης. Θα αποφασίσει για το αν θα κάνει την υπέρβαση ή όχι. Αν θα εγκαταλείψει το πρότυπο του κράτους-πατερούλη και αν υιοθετήσει ένα σύγχρονο δημοκρατικό πρότυπο λειτουργίας, όπου οι πολίτες δρουν και καθορίζουν οι ίδιοι ενεργητικά το μέλλον τους. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Δεν ξεριζώνονται έτσι νοοτροπίες αιώνων. Αλλά χρειάζεται να γίνει η προσπάθεια. Αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουμε μία φορά στ’ αλήθεια!» (Θ.Μ.).

Σε σχέση με το παραπάνω θλιβερό κείμενο, η κυβέρνηση παρουσιάζεται ως ο συμπαθής ηττημένος για όλους τους Έλληνες που αγαπούν την τραγωδία – καθώς επίσης ως ο «εκφραστής» εκείνων των Πολιτών που τάσσονται υπέρ της μυστικιστικής Ανατολής, που δεν λειτουργούν ορθολογικά, που είναι οπαδοί του κρατισμού, που μισούν το επιχειρηματικό κέρδος, που είναι μοιρολάτρες κοκ. Αντίθετα, η ΝΔ παρουσιάζεται ως μία φιλελεύθερη παράταξη, η οποία θα υιοθετήσει ένα σύγχρονο δημοκρατικό πρότυπο λειτουργίας με τον δυτικό ορθολογισμό που τη διακρίνει (!) – έτσι ώστε οι Πολίτες να δρουν και να καθορίζουν οι ίδιοι ενεργητικά το μέλλον τους.

Θεωρώντας τους χαρακτηρισμούς άκρως προσβλητικούς για τους Έλληνες, είναι δύσκολο να πεισθούμε πως μία παράταξη, στην οποία δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα εκτός από τον αρχηγό της (που όμως επιβεβαιώνει τον κανόνα της κληρονομικότητας στην ελληνική πολιτική σκηνή), ενώ ευθύνεται τα μέγιστα για τη χρεοκοπία της χώρας, θα καταφέρει να αλλάξει την πορεία μας προς την καταστροφή.

Πόσο μάλλον όταν ένα από τα σημαντικότερα μεγέθη της οικονομίας μας, ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου, εμφανίζει τη με απόσταση χειρότερη συνολική πτώση μεταξύ των χωρών της ΕΕ, με -98,6%!  Ακολουθούν πολύ πίσω η Ισπανία (με -36,7%), η Λετονία (με -34,3%), η Σλοβενία (με -30,7%) και η Πορτογαλία (με -29,5) – ενώ, σε σχέση με το ΑΕΠ μας, από 26% το 2007 έχει καθηλωθεί πια στο 12% (πηγή). Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ότι σχεδόν 6 δις € εκρέουν ετησίως από τη χώρα για την πληρωμή τόκων σημαίνει ότι, έχουν καταστραφεί εντελώς όλες οι μακροπρόθεσμες προοπτικές της οικονομίας μας, στο βωμό της ισοσκέλισης των δίδυμων ελλειμμάτων (προϋπολογισμός, ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών) – οπότε απαιτείται κυριολεκτικά ένα θαύμα για να αντιστραφεί η τάση, όπως θα ήταν ίσως η αλλαγή της ιδιοκτησίας της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση, η μοναδική δυνατότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πετύχει κάτι σημαντικό για τους Έλληνες, δεν θα ήταν άλλη από την ονομαστική διαγραφή μέρους των χρεών – την οποία όμως διεκδικεί επίσης η κυβέρνηση έχοντας μεγαλύτερες πιθανότητες να τα καταφέρει, αφού είναι σε θέση να εφαρμόζει καλύτερα τα μνημόνια, ελέγχοντας πλήρως την ελληνική κοινωνία με τα «μέσα» που διαθέτει. Πρόκειται άλλωστε για δύο «κατοχικά» κόμματα, όπου το μεν ένα θα παραμείνει στη θέση του, ενώ το άλλο θα καταφέρει να κυβερνήσει, μόνο εάν έχουν την έγκριση των ξένων κέντρων εξουσίας – οπότε το μέλλον τους εξαρτάται καθαρά από το ποιό μεταξύ των δύο αυτών κέντρων (Η.Π.Α., Γερμανία) θα υπερισχύσει.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, επειδή εμείς είμαστε πραγματικά φιλελεύθεροι, αγαπάμε την αληθινή ελευθερία, αντιπαθούμε όσο τίποτα άλλο την εθελοδουλία και δεν μισούμε ασφαλώς τα υγιή επιχειρηματικά κέρδη αλλά τον κρατισμό που χαρακτηρίζει τη συνεχιζόμενη διαπλοκή μεταξύ της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων των ΜΜΕ, έχοντας προτείνει λύσεις ανάλογα με την εποχή (τελευταία στην ανάλυση μας «Η μεγάλη πρόκληση του 2018»), θεωρούμε σκόπιμο να «αραιώσουμε» τα άρθρα μας – τα οποία μας κοστίζουν χρόνο και χρήματα, ενώ δεν φαίνεται να προσφέρουν τίποτα στη χώρα μας, στην οποία συνεχίζεται ο κατήφορος εν μέσω μίας εκκωφαντικής σιωπής της κοινωνίας. Διαφορετικά θα  κινδυνεύαμε με διαρκείς επαναλήψεις, οι οποίες ασφαλώς δεν έχουν νόημα – οπότε οφείλει κανείς να τις αποφεύγει.

analyst