Η ακρισία της Νέας Τάξης

Νεοταξική λογική: Το μπουζούκι είναι μουσικό όργανο. Ο αστυνομικός όργανο της τάξεως. Αρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι
Ενα πάγιο χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους, αυτό που κατά κύριο λόγο μάς ξεχωρίζει από τα ζώα, είναι η διάκριση. Το ξεδιάλεγμα ανάμεσα στο σωστό και το εσφαλμένο. Το ηθικό από το ανήθικο. Το υψηλόφρον από το χαμερπές. Το δέον από το μη δέον. Οι άνθρωποι μπορούν να διακρίνουν. Τα ζώα απλά ακολουθούν το ένστικτο και φροντίζουν να μην πεθάνουν μέχρι να μη γίνεται αλλιώς και να επικρατήσει ο θάνατος.

Η κατάργηση της διάκρισης ήταν βασικός στόχος της Αριστεράς. Δεν είναι δυνατόν να επικρατήσει αυτό το ιδεολόγημα αν κάποιος δύναται να ξεχωρίσει αυτό που πρέπει από το άπρεπο. Το λογικό από το παράλογο. Μόλις ψόφησε η Αριστερά, ακριβώς την ίδια στιγμή, με την έκρηξη του τυμπανιαίου πτώματος της ΕΣΣΔ, τον ρόλο της ανέλαβε ο νεοταξικός λιμπεραλισμός: δεν υπάρχουν φύλα· είναι κοινωνική κατασκευή. Δεν υπάρχουν έθνη, φυλές, λαοί. Ολα είναι κατ' οικονομίαν, όλα σχετικά, όλα τίποτα. Οποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι απλά φασίστας. Ετσι και στην Ελλάδα, στην οποία η πρωτοπορία (στην παρακμή) έχει γίνει καθημερινότητα. Ενα πεντάχρονο παιδάκι παρήλασε με όπλο και στολή στην Αλεξανδρούπολη την 25η Μαρτίου και οι ορκισμένοι φιλελεύθεροι το παραλλήλισαν με τα παιδιά των τζιχαντιστών. Αυτοί καμώνονται ότι λησμόνησαν πως οι τζιχαντιστές τα βιντεοσκοπούν να κόβουν κανονικά κεφάλια (που ανήκουν σε... ζώντες) με κανονικά μαχαίρια και τα μαθαίνουν να φορούν κανονικότατες ζώνες με εκρηκτικότατα εκρηκτικά, τα οποία πυροδοτούν στην πρώτη ευκαιρία.

Δεν τους νοιάζει η λογική, δεν τους ενδιαφέρει το επιχείρημα. Θέλουν μόνο να προκαλούν εσφαλμένες εντυπώσεις. Το παιδάκι, που σε αυτή την ηλικία έχει ξεπαστρέψει αναρίθμητους ψηφιακούς εχθρούς στο τάμπλετ ή στο PlayStation, είναι ακριβώς το ίδιο με το παιδί των τζιχαντιστών.

Αν το αγοράκι συμμετείχε στην παρέλαση ντυμένο Χάιντι, Μάγια μέλισσα ή ΜπιΜπιΜπό, θα τους άρεσε. Θα χειροκροτούσαν. Ομως από τη στιγμή που η αμφίεσή του υποδηλώνει πρόθεση άμυνας στη βαρβαρότητα, το καταδικάζουν. Και γιατί επιτρέπουν, άραγε, τα πολεμικά παιχνίδια και δεν τα απαγορεύουν κι αυτά;
Παναγιώτης Λιάκος

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ