Το χθεσινό τηλεφώνημα του Αμερικανού Προέδρου, Ντόναλντ Τράμπ, στον Πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, όπου τον συνεχάρη για την επανεκλογή του στις προεδρικές εκλογές της Κυριακής, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, από τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλη την υφήλιο, αλλά και από τις γνωστές πλέον φωνές του κατεστημένου στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών, που έχουν επιστρατεύσει, τα μύρια όσα, δίνοντας αξιοπιστία ακόμα και σε πόρνες, για να πλήξουν και να εκδιώξουν από το Λευκό Οίκο τον σημερινό πλανητάρχη.
Όπως προκύπτει από τις δηλώσεις τόσο του Λευκού Οίκου, όσο και του Κρεμλίνου, αναφορικά με την τηλεφωνική επικοινωνία των δυο ηγετών, επρόκειτο για μια συνομιλία που έγινε σε καλό κλίμα , παρά την ένταση που επικρατεί το τελευταίο διάστημα στις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας. Και οι δύο εξέφρασαν την επιθυμία για καλύτερες σχέσεις μεταξύ της Μόσχας και της Ουάσιγκτον, αλλά και την πιθανότητα μιας συνάντησης κορυφής έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν οι κρίσεις στην Ουκρανία, τη Συρία, και η πυρηνική απειλή από τη Βόρεια Κορέα. Συζητήθηκαν επίσης θέματα, όπως η καταπολέμηση της τρομοκρατίας, και η πρόληψη μιας κούρσας εξοπλισμών.
Διαβάζοντας όλα αυτά αναρωτιέται κανείς που είναι το πρόβλημα και που είναι το αρνητικό στη συζήτηση, με στόχο την επίλυση αυτών των διεθνών κρίσεων, μεταξύ των ηγετών των δυο πιο ισχυρών χωρών του πλανήτη;
Και όμως, διαβάζοντας την ίδια στιγμή, τις αντιδράσεις επί της τηλεφωνικής επικοινωνίας, θα νομίσει κανείς ότι επρόκειτο για εγκληματική ενέργεια.
Πρώτος και καλύτερος αντέδρασε ο γνωστός πλέον για την πολεμική στάση του έναντι της Ρωσίας, του Πούτιν, αλλά και του Ντόναλντ Τράμπ, ο γερουσιαστής, Τζόν Μακέιν.
“Ένας Αμερικανός Πρόεδρος δεν ηγείται του ελεύθερου κόσμου, με το να συγχαίρει δικτάτορες για τη νίκη τους σε ψεύτικες εκλογές”, είπε και συνέχισε λέγοντας: “κάνοντάς το με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Πρόεδρος Τράμπ, πρόσβαλλε κάθε Ρώσο πολίτη που του στερήθηκε το δικαίωμα να ψηφίσει σε ελεύθερες και δίκαιες εκλογές, για να καθορίσει το μέλλον της χώρας του, συμπεριλαμβανομένων των αμέτρητων Ρώσων πατριωτών που ρίσκαραν τόσα πολλά για να εναντιωθούν και να διαδηλώσουν ενάντια το καθεστώς του Πούτιν”.
Ο Πρόεδρος Τράμπ, ήταν ο πρώτος εκ των ηγετών της Δύσης που τηλεφώνησε και συνεχάρη τον Πούτιν. Η Καγκελάριος της Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ, του έστειλε επιστολή. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Εμμανουέλ Μακρόν, και η Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Τερέζα Μέϊ, δεν τον έχουν συγχαρεί. Η κ. Μέϊ, έχει δηλώσει ότι θα σχολιάσει το εκλογικό αποτέλεσμα της Ρωσίας, όταν θα εξετάσει την έκθεση των συμπερασμάτων του ΟΑΣΕ, για τις ρωσικές εκλογές.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Πούτιν, είναι ένας απολυταρχικός ηγέτης, που τη διακυβέρνησή του στη Ρωσία, χωρίζει χάσμα από μια φιλελεύθερη, δυτικού τύπου, δημοκρατία. Παρόλα αυτά είναι ο ηγέτης της δεύτερης πυρηνικής δύναμης του πλανήτη, και μιας χώρας κομβικής σημασίας για τη σταθερότητα του διεθνούς συστήματος.
Σίγουρα, και με εκφράζει η άποψη αυτή, αποτελεί έναν εκ των σημαντικότερων αντιπάλων της Δύσης, και πρέπει να αντιμετωπιστεί με πυγμή και σοβαρή στρατηγική.
Είναι, όμως, άλλο η πυγμή και η σοβαρή στρατηγική, και άλλο η αισχρή υποκρισία.
Δεν είδα το γερουσιαστή Μακέιν, τον κ. Μακρόν, την Κ. Μέϊ, και όλους τους υπαλλήλους της στρεβλής παγκοσμιοποίησης να επιφυλάσσουν την ίδια αντιμετώπιση έναντι του παράφρονα δικτάτορα της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν.
Where is the outrage? (που είναι η οργή;), όπως συνηθίζουν να λένε στην Αμερική, για τον Σουλτάνο της Τουρκίας, που φυλακίζει αντιπάλους και δημοσιογράφους, ξηλώνει δημοσίους υπαλλήλους, στρατιωτικούς, και αντιφρονούντες; Όχι μόνο δεν λένε κουβέντα, αλλά τον συνεχάρησαν για την νίκη του στις τελευταίες εκλογές και η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα του στρώσει το κόκκινο χαλί στη Σύνοδο της Βάρνας σε λίγα εικοσιτετράωρα.
Και για πάμε και σε άλλα παραδείγματα πέραν του Ερντογάν. Δεν είδα κανέναν από όλους αυτούς να σκίζει τα ιμάτιά του, για τον Πρόεδρο της Κίνας τον κ. Σί. Μεγάλη ένδειξη δημοκρατίας η αναγόρευση του σε ισόβιο ηγέτη της Κίνας, από το 3.000 μελών Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο, με 2954 ψήφους. Καμία καταπίεση, κανένας εκφοβισμός, όλα δημοκρατικά και βροχή τα συγχαρητήρια.
Είναι πραγματικά να αναρωτιέται κανείς τι επιδιώκει το ανώτερο υπαλληλικό προσωπικό της στρεβλής και βαθιά αντιδημοκρατικής παγκοσμιοποίησης. Επιδιώκει σύγκρουση με αποκλειστικό στόχο τη διάσωση ενός διεφθαρμένου και αποτυχημένου κατεστημένου. Εάν πραγματικά πιστεύουν ότι μια σύγκρουση των ΗΠΑ με τη Ρωσία είναι προς όφελος της διεθνούς σταθερότητας ας βγουν να το πουν ξεκάθαρα.
Μια συνάντηση κορυφής και μια ψυχρά ειλικρινής συζήτηση μεταξύ των ηγετών των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, δεν αποτελεί έγκλημα. Και είναι πραγματικά αστείο να κατηγορούν τον Πρόεδρο Τράμπ, για ενδοτισμό έναντι της Ρωσίας, όταν ο ίδιος και η κυβέρνησή του μέσα στον έναν μόλις χρόνο που κυβερνά, έχει επιβάλλει μακράν σκληρότερες κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, από τον προκάτοχό του, και ήρωα του συστήματος της στρεβλής παγκοσμιοποίησης, Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος άφησε πίσω του ένα διεθνές σύστημα μπάχαλο.
Φτάνει λοιπόν ο σανός και οι περισπούδαστες διακηρύξεις περί δημοκρατίας. Δεν θα τιναχτεί ο πλανήτης στον αέρα γιατί ένα διεφθαρμένο σύστημα αρνείται να αποδεχτεί ότι έχει πεθάνει.
Πηγή: hellasjournal.com
Ο Πρόεδρος Τράμπ, ήταν ο πρώτος εκ των ηγετών της Δύσης που τηλεφώνησε και συνεχάρη τον Πούτιν. Η Καγκελάριος της Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ, του έστειλε επιστολή. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Εμμανουέλ Μακρόν, και η Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Τερέζα Μέϊ, δεν τον έχουν συγχαρεί. Η κ. Μέϊ, έχει δηλώσει ότι θα σχολιάσει το εκλογικό αποτέλεσμα της Ρωσίας, όταν θα εξετάσει την έκθεση των συμπερασμάτων του ΟΑΣΕ, για τις ρωσικές εκλογές.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Πούτιν, είναι ένας απολυταρχικός ηγέτης, που τη διακυβέρνησή του στη Ρωσία, χωρίζει χάσμα από μια φιλελεύθερη, δυτικού τύπου, δημοκρατία. Παρόλα αυτά είναι ο ηγέτης της δεύτερης πυρηνικής δύναμης του πλανήτη, και μιας χώρας κομβικής σημασίας για τη σταθερότητα του διεθνούς συστήματος.
Σίγουρα, και με εκφράζει η άποψη αυτή, αποτελεί έναν εκ των σημαντικότερων αντιπάλων της Δύσης, και πρέπει να αντιμετωπιστεί με πυγμή και σοβαρή στρατηγική.
Είναι, όμως, άλλο η πυγμή και η σοβαρή στρατηγική, και άλλο η αισχρή υποκρισία.
Δεν είδα το γερουσιαστή Μακέιν, τον κ. Μακρόν, την Κ. Μέϊ, και όλους τους υπαλλήλους της στρεβλής παγκοσμιοποίησης να επιφυλάσσουν την ίδια αντιμετώπιση έναντι του παράφρονα δικτάτορα της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν.
Where is the outrage? (που είναι η οργή;), όπως συνηθίζουν να λένε στην Αμερική, για τον Σουλτάνο της Τουρκίας, που φυλακίζει αντιπάλους και δημοσιογράφους, ξηλώνει δημοσίους υπαλλήλους, στρατιωτικούς, και αντιφρονούντες; Όχι μόνο δεν λένε κουβέντα, αλλά τον συνεχάρησαν για την νίκη του στις τελευταίες εκλογές και η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα του στρώσει το κόκκινο χαλί στη Σύνοδο της Βάρνας σε λίγα εικοσιτετράωρα.
Και για πάμε και σε άλλα παραδείγματα πέραν του Ερντογάν. Δεν είδα κανέναν από όλους αυτούς να σκίζει τα ιμάτιά του, για τον Πρόεδρο της Κίνας τον κ. Σί. Μεγάλη ένδειξη δημοκρατίας η αναγόρευση του σε ισόβιο ηγέτη της Κίνας, από το 3.000 μελών Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο, με 2954 ψήφους. Καμία καταπίεση, κανένας εκφοβισμός, όλα δημοκρατικά και βροχή τα συγχαρητήρια.
Είναι πραγματικά να αναρωτιέται κανείς τι επιδιώκει το ανώτερο υπαλληλικό προσωπικό της στρεβλής και βαθιά αντιδημοκρατικής παγκοσμιοποίησης. Επιδιώκει σύγκρουση με αποκλειστικό στόχο τη διάσωση ενός διεφθαρμένου και αποτυχημένου κατεστημένου. Εάν πραγματικά πιστεύουν ότι μια σύγκρουση των ΗΠΑ με τη Ρωσία είναι προς όφελος της διεθνούς σταθερότητας ας βγουν να το πουν ξεκάθαρα.
Μια συνάντηση κορυφής και μια ψυχρά ειλικρινής συζήτηση μεταξύ των ηγετών των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, δεν αποτελεί έγκλημα. Και είναι πραγματικά αστείο να κατηγορούν τον Πρόεδρο Τράμπ, για ενδοτισμό έναντι της Ρωσίας, όταν ο ίδιος και η κυβέρνησή του μέσα στον έναν μόλις χρόνο που κυβερνά, έχει επιβάλλει μακράν σκληρότερες κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, από τον προκάτοχό του, και ήρωα του συστήματος της στρεβλής παγκοσμιοποίησης, Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος άφησε πίσω του ένα διεθνές σύστημα μπάχαλο.
Φτάνει λοιπόν ο σανός και οι περισπούδαστες διακηρύξεις περί δημοκρατίας. Δεν θα τιναχτεί ο πλανήτης στον αέρα γιατί ένα διεφθαρμένο σύστημα αρνείται να αποδεχτεί ότι έχει πεθάνει.
Πηγή: hellasjournal.com
Διαβάζοντας ένα παλαιό άρθρο των New York Times: Faith, Certainty and the Presidency of George W. Bush, συνάντησα ένα περιστατικό που μου θύμισε πολλά από αυτά που γράφει το βιβλίο που είχατε βάλει στην ιστοσελίδα σας, “Οι Θεοί. Η διαμόρφωση του σύγχρονου κόσμου υπό την ηγεσία της γνωστικής ελίτ”. Σε αυτό υπάρχει η φράση : “Η γνωστική πολιτική λοιπόν είναι αυτοκαταστροφική, διότι παραβλέποντας τη δομή της πραγματικότητας οδηγεί σε μία συνεχή κατάσταση πολέμου”. Το απόσπασμα που ακολουθεί από τους New York Times αναφέρεται στις φράσεις που διατύπωσε ένας σύμβουλος-βοηθός του George W. Bush, το 2002 : “ Ο βοηθός είπε ότι “παιδιά” σαν εμένα(τον δημοσιογράφο του άρθρου) βρίσκονται σε εκείνη που ονομάζουμε “κοινότητα βασισμένη πάνω στην πραγματικότητα”, που την όρισε ως πρόσωπα που πιστεύουν ότι οι λύσεις προκύπτουν από την προσεκτική μελέτη της αντιληπτής πραγματικότητας. Έγνεψα και μουρμούρισα κάτι πάνω στις αρχές του διαφωτισμού και του εμπειρισμού. Με διέκοψε. “Αυτός δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος λειτουργεί πια. Τωρα είμαστε μία αυτοκρατορία, και όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα και ενώ εσύ θα μελετάς προσεκτικά αυτή την πραγματικότητα, εμείς θα δράσουμε ξανά δημιουργώντας νέες πραγματικότητες, είμαστε οι ηθοποιοί της ιστορίας … και εσείς όλοι θα μείνετε για να μελετάτε αυτό που εμείς κάνουμε. ” Καταπληκτικό! http://www.nytimes.com/2004/10/17/magazine/faith-certainty-and-the-presidency-of-george-w-bush.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταπληκτικό: Bruce Bartlett, a domestic policy adviser to Ronald
ΑπάντησηΔιαγραφήReagan and a treasury official for the first President Bush,
told me recently that ''if Bush wins, there will be a civil
war in the Republican Party starting on Nov. 3.'' The
nature of that conflict, as Bartlett sees it? Essentially, the
same as the one raging across much of the world: a battle
between modernists and fundamentalists, pragmatists and
true believers, reason and religion.