Περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος Λόγος Πρώτος

Πρόλογος

Πάλιν ο δεινός και αρχέκακος όφις σηκώνει την κεφαλή του εναντίον μας και σιγοψιθυρίζει τα αντίθετα προς την αλήθεια. Ή μάλλον, αφού η δική του κεφαλή συνετρίβει με τον σταυρό του Χρίστου, κεφαλή του κάμει τον καθένα από εκείνους που με το πέρασμα των γενεών πείθονται στις ολέθριες υποθήκες (συστάσεις) του· και έτσι, εμφανίζοντας αντί μιας πολλές αναδυόμενες κεφαλές σαν την λερναία ύδρα, δεν σταματά με αυτές να διαλαλεί στα ύψη την αδικία. Έτσι προσάρμοσε στο έρπον σώμα του Αρείους, Απολιναρίους, έτσι Ευνομίους, Μακεδονίους, και πολλούς άλλους που προσκολλήθηκαν σε αυτόν, και δια της γλώσσης αυτών άφησε το δηλητήριό του εναντίον της ιεράς Εκκλησίας. Εχρησιμοποίησε αντί των δικών του οδόντων τους λόγους εκείνων και έμπηξε αυτούς στην ευσεβή πίστιν κατά τα πρώτα της βήματα, σαν σε ρίζα νεαρού φυτού το όποιο θάλλει λαμπρώς και είναι γεμάτο ωραιοτάτους καρπούς, αλλά δεν μπόρεσε και να το καταστρέψει. Διότι συνετρίβη εις τους οδόντας του πάλι υπ’ αυτών των δηχθέντων, από αυτούς δηλ. που έκαμαν αληθώς κεφαλή εαυτών τον Χριστόν.

Αυτός λοιπόν ο νοητός και δια τούτο μάλλον επάρατος όφις, το πρώτο και μέσο και τελευταίο κακό, ο πονηρός και εκτρέφων παντοτινά την χαμερπή και γήινη πονηριά, ο ακάματος επιτηρητής της πτέρνης, δηλαδή της απάτης, ο εφευρετικότατος και αμηχάνως ευμήχανος προς κάθε ασεβή δοξασία σοφιστής, δεν έχει καθόλου λησμονήσει την οικεία κακοτεχνία του. Τώρα λοιπόν εισάγει διά των Λατίνων, που είναι πειθήνια όργανά του, νέους περί Θεού όρους, οι οποίοι φαίνεται μεν να έχουν μικρά παραλλαγή, αλλά γίνονται αφορμές μεγάλων κακών, φέρουν πολλά δεινά, εκφυλιστικά της ευσεβείας και άτοπα, και δεικνύουν σε όλους φανερά ότι και το παραμικρό στα σχετικά με τον Θεό δεν είναι μικρό. Διότι εάν στα εγκόσμια όντα, αφού δοθεί αρχικώς ένα άτοπον, τα άτοπα γίνονται πολλά, πώς δεν θα γίνουν μάλλον πολλά τα ατοπήματα, αφού δοθεί ασεβώς ένα άηθες επί της κοινής των όλων αρχής και των σχετικών με αυτήν αναπόδεικτων αρχών;

Προς τα ατοπήματα αυτά θα εξέπιπτε και φανερώς το γένος των Λατίνων, αν το μεγαλύτερο μέρος της κακοδοξίας δεν αναιρείτο από εμάς αντιλέγοντας στην καινοφωνία του δόγματος. Πράγματι τόσο πολύ ενίοτε υποχωρούν, ώστε να λέγουν ότι έχουν την ίδια με εμάς γνώμη, διαφωνούντες μόνο στους λόγους, ψευδολογούντες προς τον εαυτόν τους λόγω της στεναχώρου θέσεώς τους. Αφού όμως εμείς δεν δεχόμεθα την ύπαρξιν του άγιου Πνεύματος ως προερχομένη και από την υπόστασιν του Υιού, εκείνοι δε την δέχονται και από την του Υιού, είναι εντελώς αδύνατο να καταλήγουμε και οι δύο σε μία έννοια· διότι εις είναι ο μονογενής και μία η ύπαρξις του Πνεύματος. Η απόφασις λοιπόν αντίκειται προς την κατάφασιν και πάντοτε είναι ψευδής η μία, εάν είναι αληθής η άλλη· και δεν είναι δυνατό να είμαστε στη αλήθεια, όταν περί του ιδίου πράγματος αποδώσουμε και αρνηθούμε το αυτό.

Αλλά ότι πάντως όχι μόνον λέγουν αλλά και φρονούν τα αντίθετα προς εμάς, νομίζω ότι δεν θα αντιλέγει κανείς από τους ευ φρονούντων και μη ομοφρονούντων με εκείνους. Ότι δε αντιδογματίζουν όχι μόνον προς εμάς, αλλά και προς τον ίδιον τον λόγον της αληθείας, ο οποίος σε εμάς έχει διαφυλαχθεί αμείωτος και αναύξητος και εντελώς αμεταποίητος, όλοι εσείς τα γνωρίζετε ακριβώς και χωρίς απόδειξιν, εννοώ εσάς, το πλήρωμα των ευσεβών. Με τη βοήθεια του Θεού όμως τούτο θα δειχθεί και δι΄ αυτού του λόγου, ούτε ώστε «παν στόμα» που αντιλέγει να «φραχθεί» και οι αμφιρρέποντες να στηριχθούν προς μίαν ομολογίαν.

(Συνεχίζεται)

Αρχαίο κείμενο

ΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ.
Προλ. 

Πάλιν ὁ δεινός καί ἀρχέκακος ὄφις, τήν ἑαυτοῦ κεφαλήν καθ᾿ ἡμῶν διαιρών, ὑποψιθυρίζει τά τῆς ἀληθείας ἀντίθετα. Μᾶλλον δέ τήν μέν κεφαλήν τῷ τοῦ Χριστοῦ σταυρῷ συντριβείς, τῶν δέ κατά γενεάς πειθομένων ταῖς ἀπολουμέναις ὑποθήκαις αὐτοῦ κεφαλήν ἑαυτοῦ ποιούμενος ἕκαστον καί οὕτω πολλάς ἀντί μιᾶς κατά τήν ὕδραν ἀναδούς κεφαλάς, δι᾿ αὐτῶν ἀδικίαν εἰς τό ὕψος λαλῶν οὐκ ἀνίησιν. Οὕτως Ἀρείους, οὕτως Ἀπολιναρίους, οὕτως Εὐνομίους καί Μακεδονίους, οὕτω πλείστους ἑτέρους προσαρμοσάμενος τῷ αὐτοῦ προσφύντας ὁλκῷ, διά τῆς ἐκείνων γλώττης τόν οἰκεῖον κατά τῆς ἱερᾶς Ἐκκλησίας ἐπαφῆκεν ἰόν, ἀντ᾿ ὀδόντων ἰδίων τοῖς ἐκείνων λόγοις χρησάμενος καί περιπείρας τούτους τῇ τῆς εὐσεβείας ἀρχῇ, οἷόν τινι ρίζῃ νεαρῶς καλόν τεθηλότος φυτοῦ καί καρποῖς ὡραιοτάτοις βρίθοντος, οὐ μήν τούτῳ καί λυμήνασθαι ἴσχυσε˙ καί γάρ ὑπ᾿ αὐτῶν τῶν δηχθέντων αὖθις συνετρίβη τάς μύλας, ὑπό τῶν ὡς ἀληθῶς κεφαλήν ἑαυτῶν ποιησαμένων Χριστόν.

Οὗτος τοίνυν ὁ νοητός καί διά τοῦτο μᾶλλον ἐπάρατος ὄφις, τό πρῶτον καί μέσον καί τελευταῖον κακόν, ὁ πονηρός καί τήν χαμερπῆ καί γηΐνην πονηρίαν ἀεί σιτούμενος, ὁ τῆς πτέρνης, δηλαδή τῆς ἀπάτης, ἐπιτηρητής ἀκάματος, ὁ πρός πᾶσαν θεοστυγῆ δόξαν ποριμώτατος σοφιστής καί ἀμηχάνως εὐμήχανος, μηδαμῶς ἐπιλελησμένος τῆς οἰκίας κακοτεχνίας, διά τῶν αὐτῷ πειθηνίων Λατίνων περί Θεοῦ καινάς εἰσφέρει φωνάς, μικράν μέν δοκούσας ἔχειν ὑπαλλαγήν, μεγάλων δέ κακῶν ἀφορμάς καί πολλά καί δεινά φερούσας, τῆς εὐσεβείάς ἔκφυλά τε καί ἄτοπα, καί τοῖς πᾶσι φανερῶς δεικνύσας, ὡς οὐ μικρόν ἐν τοῖς περί Θεοῦ τό παραμικρόν. Εἰ γάρ ἐφ᾿ ἑκάστου τῶν καθ᾿ ἡμᾶς ὄντων ἑνός ἀτόπου τήν ἀρχήν δοθέντος πολλά τά ἄτοπα γίνεται, πῶς οὐ μᾶλλον ἐπί τῆς κοινῆς ἁπάντων ἀρχῆς καί τῶν κατ᾿ αὐτήν οἷον ἀναποδείκτων ἀρχῶν ἑνός ἀήθους δοθέντος οὐκ εὐσεβῶς πολλά γενήσεται παρά τοῦτο τά ἀτοπήματα;

Πρός ἅ καί φανερῶς τό Λατίνων γένος ἐκπεπτώκασιν ἄν, εἰ μή παρ᾿ ἡμῶν ἀντιλεγόντων τῇ καινοφωνίᾳ τοῦ δόγματος τῆς κακοδοξίας τό πλεῖστον περιῃρεῖτο. Καί γάρ ἐπί τοσοῦτον ἔστιν ὅτε συστέλλονται ὡς καί διανοίας ἡμῖν εἶναι τῆς αὐτῆς λέγειν, διαφωνοῦντας τοῖς ρήμασι, σφῶν αὐτῶν ὑπ᾿ ἀπορίας καταψευδόμενοι. Ἡμῶν γάρ οὐχί καί ἐκ τῆς ὑποστάσεως τοῦ Υἱοῦ λεγόντων εἶναι τήν τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὕπαρξιν, ἐκείνων δέ καί ἐκ τῆς τοῦ Υἱοῦ, τῶν ἀδυνάτων εἰς μίαν ἀμφοτέρους συνάγεσθαι ἔννοιαν˙ εἷς γάρ ὁ μονογενής καί μία ἡ τοῦ Πνεύματος ὕπαρξίς ἐστιν. Ἡ γοῦν ἀπόφασις τῇ καταφάσει ἀεί ἀντίκειται καί ἀεί ψευδής ἡ ἑτέρα, εἰ ἀληθής ἡ ἑτέρα˙ καί τό αὐτό περί τοῦ αὐτοῦ καταφῆσαι καί ἀποφῆσαι σύν ἀληθείᾳ οὐκ ἔνι.

Ἀλλ᾿ ὡς μέν ἡμῖν οὐ λέγουσι μόνο ἀλλά καί φρονοῦσι τά ἐναντία, οὐδείς οἶμαι τῶν εὖ φρονούντων καί μή ὁμοφρονούντων ἐκείνοις ἀντερεῖ. Ὡς δέ οὐχ ἡμῖν μόνον, ἀλλά καί αὐτῷ τῷ τῆς ἀληθείας ἀντιδογματίζουσι λόγῳ, ὅς παρ᾿ ἡμῖν ἀμείωτος καί ἀναυξής καί τό πᾶν ἀμεταποίητος διαπεφύλακται, πάντες μέν ὑμεῖς καί χωρίς ἀποδείξεως ἀκριβῶς ἴστε, τό τῶν εὐσεβούντων λέγω πλήρωμα. Δειχθήσεται δέ ὅμως, Θεοῦ διδόντος, καί διά τοῦδε τοῦ λόγου, ὡς ἄν καί «πᾶν στόμα» τό ἀντιλέγον «φραγῇ», καί πρός μίαν ὁμολογίαν στηριχθῇ τό ἀμφίρροπον.

ΣΧΟΛΙΟ: Σύνοδος χωρίς τήν παρουσία τού έργου ενός από τούς Πατέρες τής Εκκλησίας δέν υφίσταται. Έτσι λοιπόν ο Αγιος Γρηγόριος τό 1335 γράφει τόυς δύο λόγους περί τής εκπορεύσεως τού Αγίου Πνεύματος. Στήν συνέχεια συντάσσει τούς λόγους υπέρ Ιερώς Ησυχαζόντων καί τό 1340-1341 γράφεται ο Αγιορείτικος τόμος ο οποίος υπογράφεται από τούς Αγιορείτες καί επικυρώνεται σάν ορθόδοξος από τρείς τοπικές Συνόδους τό 1341, 1347 καί τό 1351. Παρ' όλα αυτά ο Αγιος φυλακίζεται γιά 4 χρόνια. Χειροτονείται Επίσκοπος Θεσ/νίκης αλλά δέν εγκαθίσταται στήν Μητρόπολή του λόγω τών ζηλωτών.

Σήμερα οι ίδιοι ζηλωτές μάς πιέζουν νά μιμηθούμε τούς Αγίους, αποτειχιζόμενοι, απέναντι στήν νέα αίρεση η οποία καταπατά τούς Ιερούς Κανόνες. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΡΕΣΗ; ΠΟΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕ; ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ; Διότι όλες οι αιρέσεις φτάνουν στήν σύνοδο ήδη νικημένες, όπως μάς διδάσκει η ιστορία τών συνόδων. Η σημερινή αίρεση είναι η αντίθετη τού Βαρλαάμ καί είναι πάλι εναντίον τού Ησυχασμού αλλά πρός τήν αντίθετη κατεύθυνση λόγω προτεσταντισμού. Ενώ ο Βαρλαάμ ακολουθώντας τούς Λατίνους ισχυρίστηκε ότι δέν υπάρχει αγιασμός καί θέωση καί απόκτηση τού Αγίου Πνεύματος, σήμερα ο κληρικαλισμός καί ο οικουμενισμός κηρύττουν ότι ο κλήρος αποκτά διά τής χειροτονίας τό Αγιο Πνεύμα καί δι' αυτού τό αποκτά πάσα σάρκα, επινοώντας τόν παπά-πάπα καί οι προτεστάντες κηρύττουν τήν οικονομία τού Αγίου πνεύματος, τό οποίο όπου θέλει πνεί χωρίς τούς περιορισμούς τών εντολών τού Ευαγγελίου, έξω από τά όρια τής εκκλησίας. Οι ίδιοι οι ζηλωτές είναι εχθροί τού ησυχασμού αλλά καί αληθινοί χριστιανοί. Αληθινοί Οργανωσιακοί. Καί παρεμποδίζουν μέ απερίγραπτο πάθος τήν φανέρωση τής αιρέσεως πού υφέρπει γιά αιώνες μέσω τού κληρικαλισμού. Ένας Λαβύρινθος. Σήμερα Αγιορείτες μοναχοί παύουν τήν μνημόνευση τού σημερινού Πατριάρχη κατηγορώντας τον γιά τήν αίρεση τού Οικουμενισμού πού προωθεί μέ πάθος, ενώ θάπρεπε νά γνωρίζουν ότι ο Ζηζιούλας είναι ο μέγας αιρετικός. Καί στό παρελθόν είχε χρησιμοποιηθεί η ίδια μέθοδος αντίδρασης χωρίς αποτέλεσμα, όπως βλέπουμε. Γιατί θά πετύχει σήμερα; Οποιαδήποτε αντίδραση χωρίς τήν άμεση γνώση τής αιρέσεως, τήν δυναμώνει. Καμμία αίρεση δέν μπορεί νά αντιμετωπίσει μιά άλλη αίρεση, όπως μάς τό φανερώνει η Δύση. Ο κληρικαλισμός, η εξουσία στήν Θ. Ευχαριστία είναι τό θεμέλιο τής αιρέσεως τού οικουμενισμού. Η αναλογία τής ιεραρχίας τού κλήρου μέ τήν ιεραρχία τής Αγίας Τριάδος είναι αίρεση. Διότι δέν υφίσταται αναλογία κτιστού καί ακτίστου, στήν οποία στηρίζεται η οντολογία τού προσώπου καί δέν υφίσταται αρίθμηση καί χρόνος στήν αίδιο Τριάδα, όπως πλανεμένα ισχυρίζεται ο Ζηζιούλας, προσθέτοντας μάλιστα μέ θράσος ότι δέν είναι ταυτόχρονη η ύπαρξη τών Θείων Προσώπων, πολιτευόμενος επιπλέον μιά ανύπαρκτη ταύτιση προσώπου καί Υποστάσεως καί τήν κατάργηση τής Υπερουσίου Ουσίας τού Θεού, αντικαθιστώντας την μέ τήν Υπόσταση, μέ τό πρόσωπο γι' αυτούς, τού Πατρός. 
Σήμερα οι ορθόδοξοι νομίζουν ότι πολεμούν τήν αίρεση μέ τόν αόριστο όρο Παναίρεση. Πού είναι η συγκέντρωση υποτίθεται όλων τών μέχρι τώρα αιρέσεων σέ μία νέα επίθεση εναντίον τής εκκλησίας. Δέν αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς όλες αυτές οι αιρέσεις από τούς Πατέρες καί θεολόγους τής Εκκλησίας; Απέτυχαν οι Πατέρες στίς διαμάχες τους μέ τήν πλάνη; Έχουμε αποτυχημένους Πατέρες καί Διδασκάλους; Καί όλα γιά νά μήν βγούμε από τό βόλεμά μας; Επαναπαυόμενοι στήν αιώνια επανάληψη τού ιδίου; Τό κακό εξελίσσεται όμως καί μόνον αυτό. «Τέκνον Τιμόθεε, πονηροί δε άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανόμενοι!»

Η αίρεση του Ζηζιούλα
Δείτε το βίντεο ιδιαίτερα στο 7.45 λεπτό καί από το 26ο λεπτό και μετά.


Υ.Γ. Ο Ζηζιούλας ούτε λίγο ούτε πολύ μάς λέει ότι υπήρξε χρόνος  κατά τόν οποίο ο Πατέρας δέν ήταν Πατέρας εφόσον λόγω τού αιτίου η ύπαρξη τού Πατρός καί τού Υιού δέν μπορούσε νά είναι ταυτόχρονη. Τό ίδιο ισχύει βεβαίως καί γιά τό Αγιο Πνεύμα εφόσον είναι η αγάπη τού Υιού πρός τόν Πατέρα στήν λατινική εκδοχή καί η εκπόρευση φτάνει μέχρι Τριάδος στήν ορθόδοξη διδσκαλία.. Μονάς απ' αρχής εις δυάδα κινηθείσα μέχρι Τριάδος έστη. Γιατί όμως; Διότι η ψευδοθεολογία τού Ζηζιούλα είναι αντιαιρετική. Διορθώνει τούς Ρώσους καί ιδιαιτέρως τήν εκκλησιολογία τού Κομιακώφ. Διότι η ορθοδοξία ταυτίστηκε μέ τήν αντιαίρεση. Καί εάν η αλήθεια διορθώνει τήν αίρεση, εμφανίζεται μετά τήν αίρεση στήν οποία οφείλει καί τήν ύπαρξή της. Γι' αυτό καί τό δόγμα τής εκκλησίας εμφανίζεται μέ τόν Μέγα Αθανάσιο. Σάν νά μήν γνώριζε η εκκλησία τί πίστευε μέχρι τότε.  Είναι ακριβώς όμως καί η δομή τής συνειδήσεως η οποία καθορίζεται σέ διαλεκτική σχέση μέ τό ασυνείδητο. Η ουσία τού Προτεσταντισμού.
 Ετσι λοιπόν διαγράφεται η παράδοση τής εκκλησίας εφόσον εξαρτάται πιά από τήν αίρεση. Καί η μετάνοια καί η προσευχή περνούν σέ δεύτερη μοίρα. Στά ίδια πατήματα βαδίζει καί η αποτείχιση. Είναι αντιαιρετική καθαρά αναφερόμενη αποκλειστικά στόν Αγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη ο οποίος είναι μέ τήν σειρά του αποκλειστικά αντιαιρετικός.
Στήν αντιαιρετική ουσία τής ορθοδοξίας οφείλεται καί η εμμονή τού Ζήση νά καταταχθεί στούς Πατέρες τής Εκκλησίας. Νά είναι ο επόμενος κρίκος στήν αλυσσίδα τών πατέρων όπως ακριβώς οι δάσκαλοι Ζέν επιδιώκουν νά αναγνωρισθούν σάν η συνέχεια τής αλυσσίδος τών δασκάλων Ζέν.
Εχουμε ναυαγήσει στό πέλαγος καί πιανόμαστε από τά μαλλιά μας γιά νά σωθούμε.

Αμέθυστος