Η διάχυτη εγκληματικότητα παράγει γενική ανασφάλεια…

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός –

Το γεγονός ότι δύο τουλάχιστον από τους τρεις Αλβανούς δράστες της προ μηνός δολοφονίας του 19χρονου στο Μαρούσι έφυγαν από την Ελλάδα με τα ονόματά τους, χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς είναι αναμφισβήτητα από τα μελανά σημεία του τρόπου που η Αστυνομία χειρίσθηκε την υπόθεση. Και μόνο το γεγονός ότι εξαρχής επιχείρησε να υποβαθμίσει την υπόθεση, παρουσιάζοντάς την σαν αποτέλεσμα προσωπικών διαφορών εγείρει ερωτηματικά. Τουλάχιστον κρίνοντας από τα όσα καταγγέλλει η οικογένεια και στα οποία δεν έχουν δοθεί απαντήσεις.

Εάν επρόκειτο για ένα μεμονωμένο περιστατικό δεν θα υπήρχε λόγος να γραφτεί αυτό το άρθρο. Πρόκειται, όμως, για έναν ακόμα κρίκο σε μία μακρά αλυσίδα βίαιων εγκλημάτων, τα οποία δικαιολογημένα έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα ανασφάλειας στον πληθυσμό. Καθημερινά λαμβάνουν χώρα επιθέσεις, οι οποίες αναδεικνύουν την ασφάλεια των πολιτών σε κρίσιμο ζητούμενο.

Μετά την αλγεινή εντύπωση και το κύμα αντιδράσεων που είχαν προκαλέσει οι προ εβδομάδων προκλητικές δηλώσεις του, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έχει ευτυχώς σιωπήσει. Θα ήταν άδικο να επιρρίψουμε την ευθύνη στο Νίκο Τόσκα για την ποιοτική και ποσοτική κλιμάκωση της εγκληματικότητας.
Τα δύο φάουλ του Τόσκα

Το πρώτο δικό του φάουλ ήταν ότι χρησιμοποίησε τα στατιστικά στοιχεία (μείωση των ληστειών σε σπίτια κατά 13%) για να επικαλύψει επικοινωνιακά ένα δραματικό περιστατικό, το οποίο ευαισθητοποιεί τους πάντες. Και τους ευαισθητοποιεί, επειδή ακριβώς ο καθένας σκέφτεται όχι αδικαιολόγητα πως μπορεί να είναι αυτός το επόμενο θύμα αδίστακτων ληστών. Τα στατιστικά είναι για άλλη ώρα, όταν η Αστυνομία θα κάνει απολογισμό του έργου της.

Το δεύτερο δικό του λάθος ήταν η δήλωσή του ότι δεν υπάρχει κόσμος αγγελικά πλασμένος! Ουσιαστικά αυτή η δήλωση δεν ήταν είναι τίποτα άλλο από μία έμμεση κυνική ομολογία ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών. Οι φορολογούμενοι, όμως, πληρώνουν για να έχουν ασφάλεια στην καθημερινότητά τους κι όχι για να τους βγάζει θρασύτατα γλώσσα ο Τόσκας. Κάποιος πρέπει να του πει ότι δεν βρίσκεται σε στρατώνα και δεν απευθύνεται σε νεοσύλλεκτους. Όσο είναι πολιτικός οφείλει να λογοδοτεί με ταπεινοφροσύνη στους πολίτες για τα λάθη, τα κενά, τις παραλείψεις, ακόμα και για μία κακοτυχία.

Η όξυνση της οικονομικής κρίσης αποδεδειγμένα αποσταθεροποιεί και διαβρώνει τον κοινωνικό ιστό σε ένα περιβάλλον που έχει διαφοροποιηθεί ποιοτικά σε σύγκριση με το όχι μακρινό παρελθόν. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι κάποια από τα άτομα που βρίσκονται στον γκρεμό διολισθαίνουν στο έγκλημα. Είναι κι ότι οι αναστολές υποχωρούν. Με απλά λόγια, η κατάσταση έχει αγριέψει. Χρησιμοποιούνται όπλα με πολύ μεγαλύτερη ευκολία σε σύγκριση με το παρελθόν.
Δυσανάλογη η συμμετοχή των μεταναστών

Είναι διαπιστωμένο εμπειρικά και στατιστικά πως η παραπάνω παρατήρηση ισχύει περισσότερο για τους μετανάστες, ειδικά όταν πρόκειται για περιπτώσεις κλοπών, ληστειών, βιασμών κ.α. Η διαφορά, βεβαίως, οφείλεται σε κοινωνικούς και όχι σε φυλετικούς λόγους. Αυτό, ωστόσο, δεν μειώνει το πρόβλημα ούτε αποτελεί δικαιολογία για τον πληθυσμό, ο οποίος το βιώνει.

Οι Έλληνες έχουν κατά κανόνα κάποιο κλαδί να κρατηθούν. Ταυτοχρόνως ο οικογενειακός και κοινωνικός τους περίγυρος λειτουργεί εν μέρει ανασταλτικά. Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει για τους μετανάστες. Επιπροσθέτως, όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, κάποιοι εκ των παράνομων μεταναστών δεν υπολογίζουν και πολύ την αξία της ανθρώπινης ζωής. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τη ζωή των άλλων, αλλά ακόμα και για τη δική τους.

Για όλους τους παραπάνω λόγους οι κοινωνικές ισορροπίες έχουν υπονομευθεί καίρια. Κυρίως η Αθήνα έχει μετεξελιχθεί σε πολυσύνθετο μητροπολιτικό κέντρο, εντός του οποίου υπάρχουν απροσπέλαστα επίπεδα και συμπεριφορές που συνιστούν κινδύνους για τον απλό πολίτη, οι οποίοι παλαιότερα δεν υπήρχαν. Η αναπόφευκτη κοινωνική περιθωριοποίηση προσφύγων και μεταναστών είναι ένας πρόσθετος λόγος που τους εξωθεί στο να συγκροτούν συμμορίες και να καταφεύγουν στην εγκληματικότητα.

Το τραγικό σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι η σχετική δημόσια συζήτηση έχει εκφυλιστεί σε αντιπαράθεση ιδεολογημάτων. Όσο αυθαίρετος, ανόητος και μισαλλόδοξος είναι ο ισχυρισμός ότι για την εγκληματικότητα υπεύθυνοι είναι αποκλειστικά και μόνο οι μετανάστες, άλλο τόσο αυθαίρετο, ανόητο και συμπλεγματικό είναι να τους αθωώνεις εκ των προτέρων για να αποδείξεις ότι δεν είσαι ξενόφοβος και ρατσιστής.
Οι ιδεοληψίες και ο νόμος Παρασκευόπουλου

Είναι αξιοσημείωτο πως ένα σημαντικό ποσοστό αυτού του είδους των εγκλημάτων έχει δράστες σεσημασμένους αλλοδαπούς κακοποιούς, οι οποίοι έχουν βγει από τη φυλακή με τον περιβόητο νόμο Παρασκευόπουλου. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η ελληνική κοινωνία πληρώνει ακριβά τις ιδεοληψίες του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης και των δικαιωματιστών του ΣΥΡΙΖΑ.

Το δράμα είναι ότι τα γεγονότα δεν έχουν σταθεί ικανά να οδηγήσουν την κυβέρνηση σε μία αναθεώρηση ενός νόμου που κατά γενική ομολογία έχει επιφέρει δεινά. Όπως, επίσης, δεν έχε τεθεί στο τραπέζι το ζήτημα της οριστικής απέλασης, μετά την έκτιση της ποινής, όλων των αλλοδαπών που έχουν καταδικασθεί για βίαια εγκλήματα.

Το διάσπαρτο έγκλημα, στο οποίο κατά κανόνα πρωτοστατούν αποφυλακισμένοι αλλοδαποί κακοποιοί στρέφεται συνήθως εναντίον απροστάτευτων πολιτών, τροφοδοτώντας την κοινωνική ανασφάλεια. Διαρρήξεις, ένοπλες ληστείες, βιασμοί και φόνοι πάντα υπήρχαν. Η ειδοποιός διαφορά είναι έχουν προ πολλού πάψει να είναι σπάνιο φαινόμενο. Έχουν εισβάλει στην καθημερινότητα και πλέον αντιπροσωπεύουν μια απτή απειλή για τους απλούς πολίτες. Με άλλα λόγια, η εγκληματικότητα τείνει να μετατραπεί σε μια μορφή άτυπου κοινωνικού πολέμου.

Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, το κλίμα της διάχυτης ανασφάλειας θα επηρεάσει και τις πολιτικές ισορροπίες. Η ασφάλεια είναι πρωταρχική και ζωτικής σημασίας αξία για τους πολίτες. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όσο νοιώθουν πως το αίσθημα αυτό τους λείπει ολοένα και περισσότεροι θα στρέφονται προς όσους υψώνουν τη σημαία της σιδερένιας καταστολής.

slpress