“Στην Ελλάδα μας νοιάζουν περισσότερο τα δικαιώματα του ληστή και του βιαστή, παρά του θύματος”

Του Φαήλου Κρανιδιώτη

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”

Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”

Το σπίτι μου, το κάστρο μου» λένε οι Αγγλοσάξονες. Και το εννοούν. Στον Καναδά, που έχει πολύ αυστηρή νομοθεσία σε σύγκριση με τις ΗΠΑ για την οπλοφορία και γενικά για την οπλοκατοχή, πριν από μερικά χρόνια ένας σύντεκνος από τα Ζωνιανά, ο Βασίλης Παρασύρης, σκότωσε τα ξημερώματα μέσα στο σπίτι του τέσσερα (!) άτομα από ομάδα της Δίωξης Ναρκωτικών, που είχαν κάνει «ντου» έχοντας κάνει λάθος στη… διεύθυνση. Εσπασαν, δηλαδή, την πόρτα λάθος ανθρώπου και, μέσα στο σκοτάδι και στη σύγχυση, ο Κρητίκαρος τους πέρασε για ληστές και τους έστειλε εις τόπον χλοερόν, εις τόπον αναψύξεως, θεωρώντας ότι υπερασπίζεται τη φαμίλια του και το σπίτι του από συμμορία κακοποιών. Στο δικαστήριο αθωώθηκε.

Στις ΗΠΑ, εάν εισβάλει κάποιος στο σπίτι σου, του ανοίγεις έξτρα κουμπότρυπες κι ο εισαγγελέας στέλνει την υπόθεση στο αρχείο, αφού το αστυνομικό τμήμα σε κεράσει καφέ και σου πάρει μια κατάθεση, ενώ τα ΜΜΕ θα εστιάσουν στη γενναιότητα του πατέρα ή της μάνας που υπερασπίστηκε την οικογένεια και το άσυλό της από κακοποιούς.

Στην Ελλάδα το θεσμικό πλαίσιο είναι κωμικοτραγικό. Οι κακοποιοί βρίσκουν εύκολα όπλα. Πληρώνουν ή τα ανταλλάσσουν με κλοπιμαία, ναρκωτικά και άλλες βρομοδουλειές, και δεν διστάζουν να τα φέρουν πάνω τους και να τα χρησιμοποιούν. Παντού στον κόσμο οι κακοποιοί έχουν ευκολότερη πρόσβαση στα όπλα, διότι απλούστατα είναι… κακοποιοί! Δεν έχουν ηθικές αναστολές και είναι εργαλεία της «δουλειάς». Οπως ο υδραυλικός αγοράζει γαλλικά κλειδιά, βιδολόγους και πένσες, οι ληστές και άλλοι συνάδελφοί τους αγοράζουν κουμπούρια ή μαχαίρια. Οι νόμιμοι πολίτες, αντιθέτως, έχουν ένα πολύ αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο για απόκτηση όπλου για νόμιμη οπλοφορία. Κι αν το χρησιμοποιήσουν, ο εισαγγελέας θα περάσει από το πιο ψιλό κόσκινο τα γεγονότα, με τη δίωξη στην «κωλότσεπη», στη λογική «πήγαινε να τα βρεις στο δικαστήριο» και με το ένα αυτί στην τεχνητή «κοινή γνώμη» συγκεκριμένων μέσων και την «πολιτική ορθότητα». Η παράγραφος 3 του άρθρου 22 του Ποινικού Κώδικα λέει ότι «το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται από τον βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης, και από τις λοιπές περιστάσεις».

Αν ο εισβολέας κρατά μαχαίρι ή ρόπαλο μπαίνοντας στο δωμάτιο της κόρης σου κι εσύ του αδειάσεις το δίκαννο έντρομος μέσα στο σκοτάδι και δεν ζυγίσεις με το υποδεκάμετρο όλα αυτά του νόμου, έχεις κονομήσει υπέρβαση των ορίων της άμυνας και καταδίκη.
Η καταστολή του εγκλήματος είναι δουλειά της Αστυνομίας. Η αυτοάμυνα, όμως, είναι δικαίωμα κάθε πολίτη. Οταν ο επίδοξος ληστής ή βιαστής έχει μπει μέσα στο σπίτι σου, είναι δηλαδή στα δύο μέτρα ή πάνω από το κρεβάτι το δικό σου, της γυναίκας σου ή των παιδιών σου, όταν σε απειλεί με το πιστόλι ή το μαχαίρι προτεταμένο, οι αστυνομικοί εκείνη την στιγμή, οι καλύτεροι των καλύτερων, οι πιο εκπαιδευμένοι και οι πιο πρόθυμοι, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Απέχουν κρίσιμο χρόνο και απόσταση.

Ακόμη κι αν έχουν ειδοποιηθεί, μέχρι να φτάσουν θα είναι πολύ αργά. Θα έρθουν για να ψάξουν για γενετικό υλικό και αποτυπώματα, ενώ εσύ ή κάποιο αγαπημένο και αναντικατάστατο πρόσωπό σου θα κείται στο μαρμάρινο τραπέζι του ιατροδικαστή, ανοιγμένο σαν ψάρι για τη νεκροψία. Στην Ελλάδα μάς νοιάζουν περισσότερο τα δικαιώματα του ληστή, του βιαστή παρά του νομοταγούς πολίτη-θύματος. Αυτό πρέπει να αλλάξει.
Το σπίτι του πολίτη είναι το κάστρο του, το άσυλο της οικογένειάς του και όποιος το παραβιάζει και ασκεί βία ή απειλή βίας πρέπει νόμιμα να αντιμετωπίζεται με κάθε μέσο, που δεν θα συνιστά υπέρβαση των ορίων της άμυνας. Εάν μπεις βίαια στο σπίτι μου, αποτελώντας για μένα και την οικογένειά μου απειλή, τότε μπορώ να σε σκοτώσω.

Με αυτό πρέπει να ευθυγραμμιστεί ο νόμος, τροποποιώντας τόσο το άρθρο 22 του Π.Κ. όσο και την οπλοκατοχή, πάντοτε με αυστηρά και εξατομικευμένα κριτήρια. Ο 88χρονος λιμενικός ακολούθησε τη σοφή λαϊκή παροιμία: «Καλύτερα χωροφύλακες παρά παπάδες». Συμφωνώ. Να συμφωνήσει τροποποιούμενος και ο νόμος.

https://infognomonpolitics.blogspot.gr/2018/03/blog-post_562.html?spref=fb

anexperimentindepth

ΣΧΟΛΙΟ: Γι' άλλη μιά φορά άς επαναλάβουμε τά σχετικά μέ τήν ακατανόητη αλλαγή τής έννοιας τής δικαιοσύνης. Τά δεδομένα ομιλούν γιά τήν δίωξη καί τιμωρία τής αντίδρασης καί όχι τής παράνομης πράξης. Η νόηση, τό εργαλείο τής νοησιαρχίας, είναι η πράξη. Η οποία στηρίζεται στήν κρίση καί απαιτεί κριτήρια. Αυτή η πράξη έχει πλέον δικαιώματα. 

Η σύγχρονη νοοτροπία είναι τό αποκορύφωμα καί η ολοκληρωτική κυριαρχία τής λεγόμενης βουλήσεως γιά δύναμη. Τής νοήσεως. Η οποία μεταφράστηκε σάν πρωτοβουλία καί γέννησε τό τρέχον οικονομικό καί πολιτικό σύστημα. Φυσιολογικά λοιπόν ο εχθρός τής πρωτοβουλίας είναι η αντίδραση τής παραδόσεως καταρχάς καί η αντίδραση τής φυσικής αίσθησης τού δικαίου ιδιαιτέρως. Ακόμη καί τό πολιτικό κόστος ανήκει σ' αυτή τήν αλλαγή τού κοσμικού φρονήματος, πού ονομάζεται καί πνεύμα τής εποχής ή σύγχρονη νοοτροπία καί γεννά τήν επείγουσα ανάγκη εκσυγχρονισμού. 

Τό κακό λοιπόν, τό οποίο συνυπάρχει μέ τήν έννοια τής πράξης αποκτά υπόσταση, αυτονομία, δικαιώματα, γίνεται θετικό πιά, δέν είναι η έλλειψη τού αγαθού καί  μαζί μέ τήν νίκη στήν φύση τής συγχρόνου φυσικής εγκαθίσταται στόν κόσμο σάν τό θετικό, η πρωτοβουλία γίνεται τό νόημα τής ζωής. Ετσι λοιπόν είναι φυσικό πιά νά ακούμε ότι ο Χόκινγκ οδήγησε τήν επιστήμη εκεί πού συναντάται μέ τήν θεολογία, δηλ. στίς μαύρες τρύπες καί νά τό δεχόμαστε αμάσητο. Τό παληό θετικό, η θέση, μπορεί νά υπάρξει μόνον παθητικά, χωρίς δικαιώματα.

Αμέθυστος