Η σαμαρείτισσα έβγαινε κάθε μέρα έξω από την πόλη και πήγαινε στο πηγάδι να ξεδιψάσει για νερό, αλλά και για νέες εμπειρίες. Στις εξόδους των πόλεων γίνονται οι ανταλλαγές ιδεών,οι συναντήσεις με το νέο,αλλά και οι πονηρές συναλλαγές.
Αυτή η γυναίκα διψούσε για πνευματικές αλήθειες και σωματικές συναναστροφές ταυτόχρονα. Ήταν αβόλευτη και ακαθήλωτη. Αγαπούσε την ζωή, και προσέφερε στον καθένα τον εαυτό της, πολύ εύκολα, προκειμένου να βρει αγάπη, χαρά και καταφυγή.
Ανοιγόταν εύκολα και μοιράζοταν τις ιδέες της, με τον ίδιο τρόπο, που χαράμιζε το κορμί της. Όταν βρήκε όμως τον Χριστό ικανοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό που παρατησε το σταμνί της, χωρις να το ξαναγυρέψει και έτρεξε να μοιραστεί την χαρά της με τους συμπολίτες της. Είχε ξεδιψάσει,δεν χρειαζόταν πια άντλημα και σκεύος για υλικό νερό, για εφήμερες εμπειρίες που δεν διώχνουν για πάντα την δίψα, αλλά μάλιστα την μεγαλώνουν.
Η σαμαρειτιδα είναι από τις ψυχές εκείνες που έχουν το Κάτι μέσα τους, μα δεν ξέρουν πως να το ορίσουν και να το εκμεταλλευτούν. Το ψάχνουν λοιπόν στο χείλος του πηγαδιού, σε κάθε ξένο επισκέπτη, σε κάθε νέο από τους έξι συντρόφους. Μόνο όταν ο Χριστός που διψάει για εκείνους, τους ζητησει να κοιτάξουν προς το βαθος του πηγαδιού, εντός τους δηλαδή βρισκουν το ζωντανό νερό. Τον πνευματικό, αληθή τους εαυτό. Η αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο κινητοποιεί τον σωστό προορισμό έρευνας.
από ανάρτηση μου στο φβ
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2018/05/blog-post_99.html#ixzz5EdvshGwF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου