Τα τύμπανα του πολέμου χτυπούν ξανά στη Μέση Ανατολή, αυτή τη φορά λόγω Ιράν

Με έναν εξόχως «θεατρικό τρόπο επέλεξε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, να δώσει το στίγμα όσων θα ακολουθήσουν στο μείζων ζήτημα του Ιράν, καθώς με την παρουσίαση, κατά τη διάρκεια εθνικού διαγγέλματος, ενός μείγματος παλαιών και νέων στοιχείων, κάνει τα τύμπανα του πολέμου να ηχούν δυνατά σε ένα ακόμα θερμό σημείο της πολύπαθης Μέσης Ανατολής.

Γράφει ο Μιχαήλ Βασιλειου 

Είναι εμφανές ότι στόχος του Μπενιαμίν Νετανιάχου είναι να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που παρουσιάζεται με την κυβέρνηση Τραμπ, καθώς τόσο ο πρόεδρος, ο υπουργός Εξωτερικών (πρώην διευθυντής της CIA) Μάικ Πομπέο και ιδίως ο νέος Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, Τζον Μπόλτον, σχεδόν ταυτίζονται στις απόψεις τους για την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.

Η ταύτιση αυτή μπορεί να αποκωδικοποιηθεί ως κοινή θέση κατά της συμφωνίας που έχει υπογραφεί με τη διεθνή κοινότητα και τουλάχιστον δραματικής αύξησης της πίεσης που θα ασκηθεί και με μη διπλωματικές μεθόδους, με έμφαση στο «στρατιωτικό εργαλείο».

Πρόκειται για μια στρατηγική η οποία μπορεί όντως να έχει σαν στόχο το πρόγραμμα μη συμβατικών όπλων, πυρηνικών εν προκειμένω, της Τεχεράνης, όμως αυτό ίσως δεν είναι καν το στρατηγικό επίπεδο αλλά το τακτικό. Στόχος δεν είναι άλλος από την επαναχάραξη του χάρτη της Μέσης Ανατολής με την απόλυτη κατίσχυση των σουνιτικών δυνάμεων.

Οι σημερινές ανακοινώσεις σχετίζονται και με τον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας. Η νίκη των δυνάμεων του Άσαντ εναντίον τόσο του αυτοαποκαλούμενου ως Ισλαμικού Κράτους (ISIS) όσο και των υπολοίπων ομάδων μαχητών που σαν στόχο έχουν την κατάρρευση του συριακού καθεστώτος, πάντα με την καθοριστική συνδρομή της Ρωσίας και του Ιράν, είναι ένα «τετελεσμένο» που θα πρέπει να αναστραφεί.

Αυτό μάλιστα πρέπει να γίνει προ της έναρξης της τελικής φάσης διευθέτησης του συριακού εμφυλίου, ώστε η πλευρά των αντιπάλων των ΗΠΑ και του Ισραήλ, να μην προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από θέση ισχύος.

Το αν η κατάσταση αυτή θα μπορούσε να εκτραπεί τόσο ώστε να εκδηλωθεί κάποια συνδυασμένη στρατιωτική ενέργεια Αμερικανών και Ισραηλινών και ίσως ορισμένων σουνιτικών αραβικών καθεστώτων εναντίον του Ιράν, μένει να αποδειχθεί. Το να εικάσεις όμως πλέον ότι αυτή είναι η επιλογή που θα προτιμούσαν οι Ισραηλινοί θεωρώντας αναποτελεσματικά τα διπλωματικά μέσα, είναι τουλάχιστον εύλογο…

Στην όλη προβληματική θα πρέπει να συνυπολογιστεί και η παράμετρος Τουρκία, καθώς μπορεί τυπικά να συνεργάζεται με τη Μόσχα και την Τεχεράνη στο συριακό μέτωπο, όμως οι θέσεις της είναι καταφανώς αντίθετες και απλώς επιχειρεί τη γεφύρωση του χάσματος για να μη βρεθεί αντιμέτωπη στρατιωτικά.

Μοναδική σύγκλιση με την Τεχεράνη – και όχι απόλυτη διότι είναι οι πλέον αυτόνομοι στην πορεία τους – παρουσιάζεται στο γνωστό θέμα των Κούρδων, καθώς και στο Ιράν υπάρχει κουρδική μειονότητα που θα παρουσιάσει φυγόκεντρες τάσεις όπως και η τουρκική, σε περίπτωση ανάδυσης κάποιας κουρδικής, οιωνεί κρατικής οντότητας στην περιοχή.

Τούτων λεχθέντων, είναι πιθανό η Τουρκία να επιχειρήσει να αξιοποιήσει τη διαφαινόμενη κάθετη κλιμάκωση στο θέμα του Ιράν, με σκοπό να γεφυρώσει το χάσμα που έχει δημιουργηθεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες κυρίως και δευτερευόντως με το Ισραήλ.

Κυρίως όμως θα επιχειρήσει να το αξιοποιήσει, διότι γνωρίζει ότι εάν οι αλλαγές που πιθανώς επέλθουν θα έχουν αντανάκλαση στη Συρία, η Τουρκία θα μπορέσει ενδεχομένως να πετύχει κάποιους από τους στόχους που είχε θέση προ της έναρξης του εμφυλίου…

Defence-Point

kostasxan