Το αποκορύφωμα της τραγωδίας

Η κυβέρνηση εισέπραξε πράγματι ένα μέρος από τα τριάντα αργύρια για τη Μακεδονία, υπενθυμίζοντας πως έστειλε βιαστικά προηγουμένως την έγκριση της για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ – ελπίζοντας βέβαια να μην έχει «μειοδοτήσει» και σε άλλα θέματα, όπως στο μεταναστευτικό, διαπράττοντας ένα ακόμη έγκλημα.

Ανάλυση

Εισαγωγικά η χθεσινή συμφωνία του γερμανικής κατασκευής Euro Group με την Ελλάδα, για την επίτευξη της οποίας μία ακόμη ελληνική κυβέρνηση ξεγύμνωσε την πατρίδα μας προσφέροντας ότι έχουμε και δεν έχουμε, καθώς επίσης δεσμεύοντας μας για τα πάνω από σαράντα χρόνια (99 τα περιουσιακά μας στοιχεία) συμπεριλαμβάνει τα εξής:

(1) Ελάφρυνση του χρέους: Επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ενός ποσού ύψους 96 δις € από τη δεύτερη δανειακή σύμβαση κατά δέκα χρόνια, με την ταυτόχρονη πρόβλεψη μίας περιόδου χάριτος επίσης δέκα ετών, κατά την οποία η Ελλάδα δεν θα πληρώνει τόκους – κάτι που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικά ζητούμενο: με την ονομαστική διαγραφή τουλάχιστον του 50% του χρέους, την οποία δικαιούμαστε μετά το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων και τη μοναδική στην ιστορία καταστροφή μίας χώρας εν καιρώ ειρήνης από την Τρόικα.

(2) Υπόλοιπο δόσεων της τρίτης δανειακής σύμβασης: Συνολικά 15 δις € που θα αυξήσουν ανάλογα το χρέος (!), οπότε η εκταμίευση θα φτάσει στα 61,9 δις € από τα 86 δις € που είχαν συμφωνηθεί – γεγονός που σημαίνει πως θα χαθούν 24,1 δις €, για τα οποία έχουν ψηφισθεί ήδη μέτρα! Εξ αυτών τα 9,6 δις € θα οδηγηθούν στο «μαξιλάρι» των διαθεσίμων – το οποίο θα φτάσει στα 24,1 δις € μαζί με αυτά που έχει ήδη συγκεντρώσει η κυβέρνηση (από την έκδοση ομολόγων, από τα repos, από την αποστράγγιση των ταμείων, των τραπεζικών καταθέσεων κοκ.). Έτσι εξασφαλίζεται η χρηματοδότηση του δημοσίου για τουλάχιστον 22 μήνες, χωρίς νέο δανεισμό – σύμφωνα με τις δηλώσεις.

(3)  Σταδιακή επιστροφή των κερδών των κεντρικών τραπεζών της Ευρωζώνης και της ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα που έχουν στη διάθεση τους (ANFA, SMP) – εν είδη δόσεων δηλαδή που θα συνδέονται με την επίτευξη στόχων, όπως στο παρελθόν. Εάν πρόκειται πράγματι για συνολικά 14 δις €, τότε είναι ένα σημαντικό ποσόν – το οποίο όμως δεν μας χαρίζουν οι εταίροι μας, αφού το κέρδισαν από εμάς, οπότε μας ανήκει (μάλλον αφορά μόνο τα κέρδη μετά το 2017, άρα μόλις 4 δις € – μία ακόμη κλοπή εις βάρος μας).

(4)  Κατάργηση της προσαύξησης του επιτοκίου που αφορά τη δεύτερη δανειακή σύμβαση ύψους 130,9 δις € – ένα ποσόν που επίσης δεν είναι αμελητέο. Εν τούτοις, θα αναστέλλεται εάν δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι – γεγονός που είναι εξαιρετικά εκβιαστικό, όπως άλλωστε συνηθίζει η Γερμανία.

(5)  Επανεξέταση της βιωσιμότητας του χρέους το 2032, όταν θα πρέπει ουσιαστικά να ξεκινήσει η αποπληρωμή των 96 δις € – τα οποία μπορούν να θεωρηθούν ως «παγωμένο» χρέος που μειώνει μεσοπρόθεσμα το υφιστάμενο των 343,5 δις €, μείον τα 14,5 δις € που σύμφωνα με δηλώσεις έχει στο ταμείο του το κράτος. Έτσι το «τρέχων» χρέος, μείον το παγωμένο δηλαδή, περιορίζεται στα 233 δις € περίπου ή στο 131% του ΑΕΠ – όσο της Ιταλίας.

(6) Δεν είναι ακόμη σαφές εάν θα συμμετέχει η Ελλάδα στο πρόγραμμα της ΕΚΤ (QE), το οποίο είναι πολύ σημαντικό για τα spreads και για τις τράπεζες – ενώ ο μηχανισμός που είχε προτείνει η Γαλλία, η σύνδεση δηλαδή της αποπληρωμής των δανείων με το ρυθμό ανάπτυξης, αναφέρθηκε πως θα ενταχθεί στα μακροπρόθεσμα μέτρα, εάν παραστεί ανάγκη. Εκτός αυτού ο μηχανισμός δεν θα είναι αυτόματος, ως όφειλε και απαίτησε το ΔΝΤ, αλλά θα ενεργοποιείται μετά από απόφαση του Euro Group – έτσι ώστε να παραμένει η Ελλάδα δεμένη χειροπόδαρα και όμηρος των δανειστών της,

Υπενθυμίζουμε εδώ πως στη μεταναζιστική Γερμανία το 1953 είχε εγκριθεί η σύνδεση της αποπληρωμής με το ρυθμό αύξησης των εξαγωγών, επί πλέον στην ονομαστική διαγραφή του χρέους – κάτι που ασφαλώς δεν συγκρίνεται καν με αυτά που προσφέρονται στην Ελλάδα σήμερα, η οποία μπορεί μεν να έκανε λάθη, αλλά δεν αιματοκύλισε τον πλανήτη όπως οι πρόγονοι της αξιότιμης καγκελαρίου.

(7) Δυστυχώς παρέμειναν οι δεσμεύσεις για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% έως το 2022 και 2,2% έως το 2060, η μείωση των συντάξεων από την 1.1.2019, ο περιορισμός του αφορολογήτου από την 1.1.2020, η αύξηση των αντικειμενικών αξιών για τον ΕΝΦΙΑ, η παράδοση του Υπέρ-Ταμείου που δεσμεύει τα κρατικά περιουσιακά μας στοιχεία για τα επόμενα 99 χρόνια, οι ιδιωτικοποιήσεις-εκποιήσεις, η μείωση των κόκκινων δανείων μέσω της κλιμάκωσης των πλειστηριασμών με έναν τρόπο που καταργούνται ουσιαστικά τα δικαστήρια, το τέταρτο μνημόνιο όπως ψηφίσθηκε, οι τρίμηνοι πλέον έλεγχοι της Τρόικας, η ενισχυμένη εποπτεία που τεκμηριώνει την παραμονή της Ελλάδας στα μνημόνια κοκ.

Με βάση τα παραπάνω η κυβέρνηση πέτυχε ένα ελάχιστο μέρος από αυτά που θα έπρεπε (άρθρο), μεταθέτοντας για μία ακόμη φορά το πρόβλημα στο μέλλον, στα παιδιά μας δηλαδή και στα παιδιά των παιδιών τους, όπως όλες οι προηγούμενες και τα Swaps του κ. Σημίτη – υπό την προϋπόθεση πως δεν θα ξεσπάσει ένα παγκόσμιο κραχ, για το οποίο η Ελλάδα δεν οχυρώθηκε τελικά.

Ως εκ τούτου η κυβέρνηση εισέπραξε πράγματι ένα μέρος από τα τριάντα αργύρια για τη Μακεδονία (υπενθυμίζοντας πως χθες έστειλε βιαστικά την έγκριση της για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ), ενώ βοηθήθηκε έμμεσα από την Ιταλία που δεν φαίνεται να προβαίνει σε μία ανάλογη κυβίστηση με τη δική της – ελπίζοντας βέβαια να μην έχει «μειοδοτήσει» και σε άλλα εθνικά θέματα, όπως στο μεταναστευτικό, το οποίο θα αποτελούσε ένα μεγάλο έγκλημα.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, θα ήταν ανόητο να ισχυρισθεί κανείς πως πρόκειται για μία πολύ κακή συμφωνία, παρά το ότι και αυτή τη φορά τα ανταλλάγματα που δόθηκαν ήταν θηριώδη – ενδεχομένως ακόμη μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα για το PSI, εάν δεχθούμε πως η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας ισοδυναμεί με εδαφική απώλεια, ενώ θα αποτελέσει ίσως την αρχή του διαμελισμού της χώρας.

Οφείλουμε δε να σημειώσουμε πως το άτοκο «πάγωμα» των 96 δις € για δέκα χρόνια, εάν ισχύει, το σημαντικότερο δηλαδή μέρος της συμφωνίας (στο γράφημα οι τρεις δανειακές συμβάσεις – πατώντας επάνω μεγεθύνεται), ήταν νομοτελειακό – αφού έτσι ή αλλιώς δεν θα μπορούσε να εξυπηρετήσει το χρέος η Ελλάδα μετά το 2022, ενώ κάθε άλλο παρά έχει εξυγιανθεί η οικονομία της για να είναι σε θέση να προσφύγει στις αγορές δανειζόμενη με βιώσιμα επιτόκια (=χαμηλότερα του ρυθμού ανάπτυξης).

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από την πτώση των τιμών των δεκαετών ομολόγων μόλις στο 4,06% (πηγή), καθώς επίσης από τη μικρή άνοδο του χρηματιστηρίου (1,39%) – αφού πρόκειται για ελάχιστες ουσιαστικά αλλαγές που δεν φανερώνουν κανέναν ενθουσιασμό των αγορών για τη συμφωνία. Τα πάντα δε θα κριθούν από το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας μας, η οποία όμως πολύ δύσκολα θα κινηθεί ανοδικά με τα ασφυκτικά μέτρα φτωχοποίησης που έχουν επί πλέον ληφθεί, σε συνδυασμό με τους θηριώδεις φόρους – ενώ το ότι, οι επενδύσεις παγίων συνεχίζουν ακάθεκτες την καθοδική τους πορεία, άνω του -10% το πρώτο τρίμηνο του 2018, αποτελεί έναν πολύ κακό οιωνό για το μέλλον της γερμανικής αποικίας και ειδικά των ιθαγενών σκλάβων χρέους.

analyst