Είναι ντροπή η ανθρώπινη ζωή να ανταλλάσσεται με έναν διορισμό στο Δημόσιο
Από τονΜανώλη Κοττάκη
Διάβασα με προσοχή τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για τους πυροπλήκτους. Είναι κατά βάση σωστά μέτρα -αν δεν τα εξευτελίσει η γραφειοκρατία-, πλην αυτονόητα. Κάποιος που έχασε το βιος του και δεν έχει κεραμίδι να βάλει το κεφάλι του προφανώς και ανακουφίζεται με 5.000-6.000 ευρώ για να αναζητήσει στέγη ή με δύο επιπλέον συντάξεις για να τα βγάλει πέρα.
Κατ’ ουσίαν η κυβέρνηση αντέγραψε τη δομή των μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση Καραμανλή το 2007 και εις ό,τι αφορά τις παροχές (3.000 τότε ανά δικαιούχο) και εις ό,τι αφορά το Ταμείο Δωρητών. Η διαφορά με το 2007 είναι πως τότε οι παροχές στους πυροπλήκτους δόθηκαν με διαδικασίες-εξπρές, με μια υπεύθυνη δήλωση των ιδίων ότι έχουν τα δικαιολογητικά που ζητούνται. Δεν γνωρίζω, όμως, αν αυτό ισχύει και σήμερα. Η αναλυτική ανάγνωση, πάντως, των μέτρων μαρτυρά μεγάλο πανικό.
Τα μέτρα αφορούν όλες σχεδόν τις κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού και ρυθμίζουν ζητήματα που τις αφορούν κατά τρόπο λεπτομερειακό. Η τελική γεύση από την ανάγνωση του καταλόγου θα μπορούσε να ήταν έως και καλή, αν και οι παροχές αυτές δεν φθάνουν ούτε για να αναφωνήσει κανείς «ζήτω που καήκαμε». Θα μπορούσε, όμως, να ήταν καλή. Στην αγωνία τους, ωστόσο, να δείξουν περισσότερο ευαίσθητοι από όσο είναι αυτοί που έλαβαν τις αποφάσεις στο τέλος αποδείχθηκαν καταγέλαστοι. Και αυτό είναι το πλέον επιεικές επίθετο που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να χαρακτηρίσει τις προσβλητικές για τη μνήμη των νεκρών επιλογές τους.
Ειλικρινώς, έμεινα ενεός όταν άκουσα τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να ανακοινώνει τη σύνδεση της απώλειας οικείου κατοίκου των πληγεισών περιοχών με τη δυνατότητα διορισμού στο Δημόσιο ή με την παροχή βαθμολογικού μπόνους για την κατ’ εξαίρεση εισαγωγή στα ΑΕΙ. Υπάρχουν σχήματα στη ζωή που εξηγούνται με τη λογική και σχήματα που δεν εξηγούνται. Το σχήμα «κάηκε ο πατέρας σου, συγχαρητήρια, διορίζεσαι», λυπάμαι, είναι τόσο χυδαίο, που δεν μπορώ να το παρακολουθήσω όση καλή πίστη κι αν έχω.
Το σχήμα «έχασες το παιδί σου στη θάλασσα, κερδίζει το άλλο παιδί σου αναξιοκρατικό μπόνους για να περάσει στο πανεπιστήμιο» πάλι δεν μπορώ να το χωνέψω. Ρουσφέτια πάνω στις ζωές των άλλων είναι αδύνατον να γίνουν αποδεκτά με βάση τον δικό μου αξιακό κώδικα. Τακτοποιήσεις επί της μνήμης των διπλανών, το ίδιο. Τι είναι η ανθρώπινη ζωή για να ανταλλάσσεται με έναν διορισμό δόκιμου υπαλλήλου Α στο Δημόσιο; Εμπόρευμα; Τι είναι ο ανθρώπινος πόνος για να μετριάζεται με μια κατ’ εξαίρεση εισαγωγή στο πανεπιστήμιο; Κάτι που «περνά» με μπόνους 20% επί της βαθμολογίας; Ντροπή! Ειλικρινά, ντροπή!
Κατ’ ουσίαν η κυβέρνηση αντέγραψε τη δομή των μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση Καραμανλή το 2007 και εις ό,τι αφορά τις παροχές (3.000 τότε ανά δικαιούχο) και εις ό,τι αφορά το Ταμείο Δωρητών. Η διαφορά με το 2007 είναι πως τότε οι παροχές στους πυροπλήκτους δόθηκαν με διαδικασίες-εξπρές, με μια υπεύθυνη δήλωση των ιδίων ότι έχουν τα δικαιολογητικά που ζητούνται. Δεν γνωρίζω, όμως, αν αυτό ισχύει και σήμερα. Η αναλυτική ανάγνωση, πάντως, των μέτρων μαρτυρά μεγάλο πανικό.
Τα μέτρα αφορούν όλες σχεδόν τις κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού και ρυθμίζουν ζητήματα που τις αφορούν κατά τρόπο λεπτομερειακό. Η τελική γεύση από την ανάγνωση του καταλόγου θα μπορούσε να ήταν έως και καλή, αν και οι παροχές αυτές δεν φθάνουν ούτε για να αναφωνήσει κανείς «ζήτω που καήκαμε». Θα μπορούσε, όμως, να ήταν καλή. Στην αγωνία τους, ωστόσο, να δείξουν περισσότερο ευαίσθητοι από όσο είναι αυτοί που έλαβαν τις αποφάσεις στο τέλος αποδείχθηκαν καταγέλαστοι. Και αυτό είναι το πλέον επιεικές επίθετο που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να χαρακτηρίσει τις προσβλητικές για τη μνήμη των νεκρών επιλογές τους.
Ειλικρινώς, έμεινα ενεός όταν άκουσα τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να ανακοινώνει τη σύνδεση της απώλειας οικείου κατοίκου των πληγεισών περιοχών με τη δυνατότητα διορισμού στο Δημόσιο ή με την παροχή βαθμολογικού μπόνους για την κατ’ εξαίρεση εισαγωγή στα ΑΕΙ. Υπάρχουν σχήματα στη ζωή που εξηγούνται με τη λογική και σχήματα που δεν εξηγούνται. Το σχήμα «κάηκε ο πατέρας σου, συγχαρητήρια, διορίζεσαι», λυπάμαι, είναι τόσο χυδαίο, που δεν μπορώ να το παρακολουθήσω όση καλή πίστη κι αν έχω.
Το σχήμα «έχασες το παιδί σου στη θάλασσα, κερδίζει το άλλο παιδί σου αναξιοκρατικό μπόνους για να περάσει στο πανεπιστήμιο» πάλι δεν μπορώ να το χωνέψω. Ρουσφέτια πάνω στις ζωές των άλλων είναι αδύνατον να γίνουν αποδεκτά με βάση τον δικό μου αξιακό κώδικα. Τακτοποιήσεις επί της μνήμης των διπλανών, το ίδιο. Τι είναι η ανθρώπινη ζωή για να ανταλλάσσεται με έναν διορισμό δόκιμου υπαλλήλου Α στο Δημόσιο; Εμπόρευμα; Τι είναι ο ανθρώπινος πόνος για να μετριάζεται με μια κατ’ εξαίρεση εισαγωγή στο πανεπιστήμιο; Κάτι που «περνά» με μπόνους 20% επί της βαθμολογίας; Ντροπή! Ειλικρινά, ντροπή!
Ηθελα βαθιά μέσα μου να πιστεύω ότι τα συγκεκριμένα μέτρα αποτελούσαν αβλεψία κάποιου κομματικού υπαλλήλου, που δεν έχει κολλήσει ένσημο στη ζωή του και δεν γνωρίζει τι σημαίνει να σέβεσαι τον ιδρώτα των άλλων. Αλλά, φευ. Η τροπολογία Παπανάτσιου με την οποία αυξάνονταν κατά 60% οι αποδοχές των μανδαρίνων των ΔΕΚΟ αποδεικνύει ότι αυτό είναι το DNA της Αριστεράς!
Με 84 νεκρούς, πτώματα στα νεκροτομεία προς αναγνώριση και δεκάδες αγνοουμένους αυτοί είχαν τον νου τους στα λεφτά. Και μετά καταγγέλλουν τον καπιταλισμό και τον νεοφιλελευθερισμό για κυνισμό. Μα αυτοί είναι ο ορισμός του κυνισμού. Αν, μάλιστα, τολμήσεις να τους ζητήσεις τον λόγο, αλυχτάνε...
Με 84 νεκρούς, πτώματα στα νεκροτομεία προς αναγνώριση και δεκάδες αγνοουμένους αυτοί είχαν τον νου τους στα λεφτά. Και μετά καταγγέλλουν τον καπιταλισμό και τον νεοφιλελευθερισμό για κυνισμό. Μα αυτοί είναι ο ορισμός του κυνισμού. Αν, μάλιστα, τολμήσεις να τους ζητήσεις τον λόγο, αλυχτάνε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου