Το παράδειγμα της Ουγγαρίας

Αυτό που λείπει από την Ελλάδα είναι ένα ανάλογο πατριωτικό, λαϊκό κόμμα, δημοκρατικό φυσικά, το οποίο να είναι σε θέση να κυβερνήσει θαρραλέα, αυτόνομα και αποτελεσματικά – χωρίς να εξαρτάται από τις ξένες δυνάμεις, λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα και δίνοντας τις σωστές κατευθύνσεις στους Έλληνες.

«Κοιτάζοντας πίσω στο προηγούμενο έτος, μπορώ να σας πω ότι καταφέραμε την επιτυχή σταθεροποίηση ενός πολιτικού συστήματος, το οποίο βασίζεται σε εθνικά και χριστιανικά θεμέλια. Τα θεμέλια αυτά φαίνεται να είναι σταθερά και ανθεκτικά, οπότε δεν είναι παράλογο να ορίσουμε το έργο μας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ως την οικοδόμηση μιας νέας εποχής. Η επιγραμματική ανασκόπηση ορισμένων γεγονότων που απεικονίζουν τη σταθερότητα του πολιτικού και οικονομικού συστήματος που δημιουργήθηκε μετά το 2010 είναι η εξής:

Όσον αφορά το ΑΕΠ, το 2009 η Ουγγαρία είχε ύφεση – 6%, ενώ το 2017 ο ρυθμός ανάπτυξης της ήταν +4%. Το 2010, η αξία που η Ουγγαρία κατάφερε να παράγει σε ένα έτος ήταν 27,224 δισεκατομμύρια φιορίνια, ενώ τώρα είναι 38,183 δισεκατομμύρια φιορίνια (+41% σωρευτική αύξηση του ΑΕΠ, έναντι -25% της Ελλάδας). Κάθε χρόνο από το 2010 και μετά, παράγουμε εκατομμύρια φιορίνια περισσότερο από ότι το προηγούμενο έτος. Όλοι γνωρίζουν ότι έχουμε αποκαταστήσει την τάξη στα οικονομικά μας, επιστρέψαμε τα δάνεια που λήφθηκαν ως αποτέλεσμα της κρίσης του 2008, το ΔΝΤ στάλθηκε στο σπίτι του, το έλλειμμα παραμένει υπό έλεγχο και το δημόσιο χρέος μειώθηκε από 85% ΑΕΠ στο 71%.

Μπορούμε επίσης να διαπιστώσουμε ότι, η αξία των εξαγωγών μας αυξήθηκε από 19,690 δις Φιορίνια σε 31,102 δις Φιορίνια. Αυτό είναι το υψηλότερο επίπεδο στην ιστορία της Ουγγαρίας. Ο αριθμός των ατόμων που εργάζονται μεταξύ 15 και 64 ετών έχει αυξηθεί από 55% το 2010 σε 69% σήμερα – κάτι που σημαίνει ότι, 756.000 περισσότεροι άνθρωποι εργάζονται πλέον στην Ουγγαρία από ότι πριν από το 2010. Οι μισθοί είναι τώρα 60% υψηλότεροι από ότι το 2010. Όσον αφορά τα δημογραφικά στοιχεία, το ποσοστό γονιμότητας αυξήθηκε από 1,25 σε 1,50. Διαπιστώνεται επίσης σταθερότητα σε δείκτες όπως ο αριθμός των ασκούμενων γιατρών, με 3.665 περισσότερους γιατρούς σήμερα από ότι το 2010. Το έγκλημα έχει μειωθεί κατά 50%.

Η ευρυζωνική πρόσβαση στο διαδίκτυο έχει αυξηθεί από 51% σε 82%. Σε σχέση με τα άλλα στοιχεία, στην Ουγγαρία ο αριθμός των επισκέψεων σε θέατρα αυξήθηκε κατά 3.160.000, στα 7.601.000 το 2017. Έτσι, όταν μιλάω για σταθερότητα, μιλάω για σταθερότητα σε όλο το φάσμα της ουγγρικής ζωής – από την οικονομία στις πολιτισμικές καταναλωτικές συνήθειες της μεσαίας τάξης και στη μείωση των ατόμων που ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Σε σχέση τώρα με την Ευρώπη, πιστεύουμε στα εξής παρακάτω δόγματα:

(α) Το πρώτο είναι ότι, κάθε ευρωπαϊκή χώρα έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τη χριστιανική της κουλτούρα, καθώς επίσης το δικαίωμα να απορρίψει την ιδεολογία των πολυπολιτισμικών κοινωνιών.

(β) Το δεύτερο δόγμα μας είναι ότι, κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί το παραδοσιακό οικογενειακό της μοντέλο – επίσης το δικαίωμα να ισχυριστεί ότι κάθε παιδί έχει δικαίωμα σε μητέρα και πατέρα.

(γ) Το τρίτο κεντρικό ευρωπαϊκό δόγμα είναι ότι, κάθε χώρα της Κεντρικής Ευρώπης έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τους εθνικούς στρατηγικούς και οικονομικούς της τομείς, καθώς επίσης τις αγορές που έχουν καθοριστική σημασία γι’ αυτήν.

(δ) Το τέταρτο δόγμα είναι ότι, κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται τα σύνορά της και να μην επιτρέπει τη μετανάστευση.

(ε) Το πέμπτο και τελευταίο δόγμα είναι ότι, κάθε ευρωπαϊκή χώρα έχει το δικαίωμα να επιμείνει στην αρχή ενός Έθνους, στο δημοψήφισμα για τα πιο σημαντικά ζητήματα και στο ότι αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει να αμφισβητείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με άλλα λόγια, εμείς οι Κέντρο-Ευρωπαίοι ισχυριζόμαστε ότι, υπάρχει ζωή πέρα ​​από την παγκοσμιοποίηση, η οποία δεν είναι ο μοναδικός δρόμος. Η πορεία της Κεντρικής Ευρώπης είναι η πορεία μιας συμμαχίας ελεύθερων εθνών (πηγή). 

Ανάλυση

Έχοντας ήδη αναφερθεί στα πατριωτικά λαϊκά κινήματα που κερδίζουν διαρκώς έδαφος στη Δύση, όπως στις Η.Π.Α. και στην Ιταλία, καθώς επίσης στο θαύμα της Ουγγαρίας που ξεπέρασε με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση της τη διπλή κρίση του 2008 (ανάλυση), πολύ πιο επικίνδυνη από την ελληνική, θεωρήσαμε σωστό να παραθέσουμε ένα μέρος από την πρόσφατη ομιλία του σημερινού πρωθυπουργού της – η οποία είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα στο σύνολο της και θα έπρεπε να διαβαστεί, αφού δεν επικεντρώνεται μόνο στη χώρα του και στη Ρουμανία, αλλά συμπεριλαμβάνει ηγέτες όπως ο κ. Trump και ο κ. Putin, την ΕΕ, την Ουκρανία, τη Μέση Ανατολή, τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, την πτώση των ελίτ, τη χριστιανική δημοκρατία, τη μη φιλελεύθερη σημερινή «δημοκρατία» κοκ.

Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, εκείνο που ασφαλώς μας στενοχωρεί δεν είναι τόσο οι επιτυχίες της Ουγγαρίας στην οικονομία ή όπου αλλού σε σχέση με τις δικές μας αποτυχίες, αλλά το ότι δεν υπάρχουν ηγέτες στην Ελλάδα που να είναι σε θέση να διεξάγουν μία ανάλογη ομιλία – ενημερώνοντας ως οφείλουν σφαιρικά τους Πολίτες, οι οποίοι έχουν πλέον δυστυχώς πεισθεί πως αυτή είναι η Ελλάδα και δεν πρόκειται να αλλάξει.

Εν τούτοις, η πατρίδα μας είναι μία κατά πολύ πλουσιότερη χώρα από την Ουγγαρία, με σημαντικά μεγαλύτερες δυνατότητες – τις οποίες όμως δεν της επιτρέπει δυστυχώς να εκμεταλλευθεί το σαθρό πολιτικό σύστημα και το πελατειακό του κράτος, επάνω στο οποίο έχει οικοδομηθεί. Με απλά λόγια, αυτό που λείπει από την Ελλάδα είναι μία ανάλογη πατριωτική λαϊκή κίνηση, δημοκρατική φυσικά, η οποία να είναι σε θέση να κυβερνήσει αυτόνομα και αποτελεσματικά – χωρίς να εξαρτάται από τις όποιες ξένες δυνάμεις, λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα και δίνοντας τις σωστές κατευθύνσεις στους Έλληνες.

Οι ηγέτες της νέας εποχής

Περαιτέρω, δεν υπάρχουν βέβαια τρόποι διακυβέρνησης, κοινοί για όλες τις χώρες – αφού η κάθε μία έχει τα δικά της προβλήματα, διαφορετικές δυνατότητες και βιώνει άλλες συνθήκες. Ως εκ τούτου είναι υποχρεωμένη να υιοθετεί «δόγματα» που της ταιριάζουν – όπως οι Η.Π.Α., υπενθυμίζοντας τα εξής από την ομιλία του κ. Trump:

«Το κατεστημένο προστατεύει τον εαυτό του, αλλά όχι τους Πολίτες της χώρας μας. Οι νίκες του δεν ήταν δικές σας νίκες, οι επιτυχίες του δεν ήταν δικές σας επιτυχίες – ενώ, όταν στην πρωτεύουσα μας γιόρταζε το κατεστημένο, υπήρχαν πολύ λίγες αιτίες για να γιορτάζουν οι οικογένειες που προσπαθούσαν αγωνιωδώς να επιβιώσουν σε ολόκληρη τη χώρα μας.

Για πάρα πολλούς από τους αμερικανούς συμπολίτες μας υπάρχει μία εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Οι μητέρες και τα παιδιά στις πόλεις μας είναι φυλακισμένοι, παγιδευμένοι καλύτερα στη φτώχεια– τα σκουριασμένα εργοστάσια έχουν εξαπλωθεί σαν τάφοι, όπως οι επιτύμβιες στήλες δηλαδή, σε ολόκληρη τη χώρα.

Η μία μετά την άλλη βιομηχανίες έκλεισαν ή εγκατέλειψαν τις Ηνωμένες Πολιτείες, χωρίς την παραμικρή σκέψη – όσον αφορά τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων εργατών, οι οποίοι έμειναν πίσω. Ο πλούτος της μεσαίας τάξης μας υφαρπάχθηκε από τα σπίτια της και στη συνέχεια διαμοιράστηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη” (πηγή).

Το κοινό σημείο όμως τέτοιων ηγετών είναι το ότι ενδιαφέρονται πρώτα για την πατρίδα τους και τους Πολίτες της, τάσσοντας τα συλλογικά συμφέροντα τους και το κοινωνικό-πολιτισμικό-οικονομικό-θρησκευτικό τους εγχώριο πρότυπο πριν από όλα – αδιαφορώντας για τις πολυμερείς επιθέσεις που δέχονται από το εκάστοτε βαθύ κράτος, από τις διεθνείς ελίτ, από τις τοκογλυφικές αγορές και από τους διακρατικούς τους εχθρούς, οι οποίοι τους χαρακτηρίζουν συλλήβδην λαϊκιστές, εθνικιστές, ακροδεξιούς, δημαγωγούς ή οτιδήποτε άλλο, για να μειώσουν την αξιοπιστία τους.

Κατανοούν επί πλέον πως με τη βοήθεια των μεταναστευτικών ροών που ελέγχονται από τις ΜΚΟ των ελίτ, επιδιώκεται ουσιαστικά ο εποικισμός των χωρών τους – με στόχο όχι φυσικά το καλό των μεταναστών, αλλά την αλλοίωση του πληθυσμού τους, έτσι ώστε να είναι μη συνεκτικός οπότε πολύ πιο εύκολα ελεγχόμενος. Επίσης πως ο πραγματικός σκοπός της παγκοσμιοποίησης, η οποία είναι απαραίτητη για το διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο, καθώς επίσης για τις μεγάλες πολυεθνικές, δεν είναι άλλος από τη στυγνή εκμετάλλευση του 99% από το αχόρταγο 1%, – το οποίο γνωρίζει πως ο μοναδικός τρόπος για να τα καταφέρει είναι η εξαθλίωση της μεσαίας τάξης, επάνω στην οποία στηρίζεται η Δημοκρατία.

Στα πλαίσια αυτά οι νέοι ηγέτες που αναδείχθηκαν μέσα από τα μαζικά πυρά που δέχεται η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, με την υπερχρέωση της χώρας της και τη δική της, καθώς επίσης με την υφαρπαγή των περιουσιακών της στοιχείων, με κέντρο βάρους τα δύο δύστυχα πειραματόζωα (τη Σουηδία όσον αφορά το μεταναστευτικό και την Ελλάδα σε σχέση με την οικονομία), φαίνονται πρόθυμοι να αγωνιστούν για να στηρίξουν την πατρίδα τους και το λαό τους – ο οποίος του επέλεξε ελπίζοντας να μην τον απογοητεύσουν, όπως οι προκάτοχοι τους.

Για να κατανοήσει πάντως κανείς πόσο ισχυροί είναι πλέον οι πολυεθνικοί όμιλοι, παραθέτουμε τον κατωτέρω πίνακα – ο οποίος αφορά τα έσοδα των 100 μεγαλύτερων πολυεθνικών (με κόκκινο) και των κρατών το 2016, όπου στα κράτη τα έσοδα τους προέρχονται κυρίως από τη φορολογία.

Οι Η.Π.Α. εν προκειμένω ευρίσκονται στην πρώτη θέση, με έσοδα 3,36 τρις $, ακολουθούμενες από την Κίνα και την Ιαπωνία – ενώ εάν παρέθετε κανείς την Ευρωζώνη ως το σύνολο των κρατών της, θα ήταν πρώτη με 5,6 τρις $. Στη 10η θέση όμως ευρίσκεται η Wal-Mart, με τζίρο 482 δις $, ξεπερνώντας την Ισπανία και την Αυστραλία – ενώ οι 71 θέσεις από τις 100 πρώτες καταλαμβάνονται από τις πολυεθνικές (27 αμερικανικές και 14 κινεζικές).

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, ένας όμιλος που έχει τόσο μεγάλη οικονομική ισχύ, εύλογα μπορεί να επιβάλλει στην πολιτική τους δικούς του κανόνες – οπότε να πληρώνει πολύ λιγότερα χρήματα για φόρους μέσω των φορολογικών παραδείσων, με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται όλο και περισσότερο οι Πολίτες.

Ως εκ τούτου, είναι σε θέση να κυριαρχεί στον πλανήτη – πόσο μάλλον σε συνεργασία με τα χρηματοπιστωτικά θηρία και μετόχους της μεγαλύτερης κεντρικής τράπεζας του κόσμου, της Fed, η οποία ελέγχει ολόκληρο το δυτικό σύστημα του χρέους και το δολάριο, με την επί πλέον βοήθεια των μεγάλων επενδυτικών επιχειρήσεων (Black Rock κλπ.), των εταιριών αξιολόγησης, της Wall Street, των καθεστωτικών ΜΜΕ κοκ.

Στα πλαίσια αυτά, εάν δεν εμφανιστούν πατριωτικά κόμματα και ικανοί, έντιμοι ηγέτες που θα θελήσουν να αλλάξουν πραγματικά το σημερινό Status Quo, η κατάληξη θα είναι οδυνηρή – το πιθανότερο μία παραλλαγή του 1984 του Orwell υπό ένα διαφορετικό καθεστώς, το οποίο θα ελέγχεται πλήρως από τις παγκόσμιες ελίτ.

analyst