Από τον Γιώργο Παπανδρέου στον Νίκο Κοτζιά: Οι άνθρωποι του σχεδίου Ανάν

               

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Mια μέρα είδα από κοντά τον Κόφι Ανάν που μας άφησε τις προάλλες χρόνους. Ήταν στο Ζάππειο, το 2003. Συμμετείχα στο δημοσιογραφικό pool που κάλυπτε τη συνάντησή του με τον Βρετανό Πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ στην Αθήνα. Μόλις βγήκαν από τη συνάντηση, απευθύνθηκα στον Μπλερ και του ζήτησα να σχολιάσει το ρεκόρ που πέτυχε, να κατεβάσει με την παρουσία του τόσους πολλούς διαδηλωτές εναντίον του για την εισβολή στο Ιράκ, στην οποία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Θεωρούσα ηθική υποχρέωση, δικής μου αξιοπρέπειας, αφού μου δόθηκε η δυνατότητα, να θέσω εκείνη τη στιγμή το ερώτημα για το Ιράκ, σε έναν πολιτικό που θεωρούσα και θεωρώ ως ένα από τα μεγαλύτερα καθάρματα της ευρωπαϊκής και διεθνούς πολιτικής, προσωπικά υπεύθυνο για τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Πιθανώς ευθύνεται, ή πάντως οι άνθρωποί του, ακόμη και για τη δολοφονία («αυτοκτονία») του ίδιου του σημαντικότερου Βρετανού, κρατικού ειδικού για θέματα χημικών όπλων, του Δρ. Κέλλυ, γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει τα ψέμματα περί όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, που χρειάζονταν για να δικαιολογήσουν την εισβολή στο Ιράκ. Κανόνισε ο άνθρωπος διάφορα ραντεβού να κάνει, μετά βγήκε να κάνει ένα περίπατο έξω από το σπίτι του και τον βρήκανε πεθαμένο. Αυτοκτόνησε.

Δίπλα μας, μια υπάλληλος του ΟΗΕ στην Αθήνα άλλαξε δέκα χρώματα κατατρομοκρατημένη καθώς με άκουγε να υποβάλλω την ερώτηση. Φοβήθηκε υποθέτω ότι θα έβρισκε τον μπελά της γιατί δεν φρόντισε να μη φτάσει ποτέ δημοσιογράφος που θα ‘κανε μια τέτοια ερώτηση μπροστά στον Μπλερ και στον Ανάν. Τι την ένοιαζαν αυτή τώρα τα παιδάκια που σκοτώνονταν στη Βασόρα ή τη Φαλούτζα, η λεηλασία του Αρχαιολογικού Μουσείου της Βαγδάτης, μιας κιβωτού του παγκόσμιου πολιτισμού ή η αποσταθεροποίηση που θα κατέστρεφε σύντομα τις μισές χώρες της Μέσης Ανατολής; Το δικό της «Ιράκ» ήταν κάμποσες χιλιάδες ευρώ τον μήνα, δεν πάει να χαθεί όλη η ανθρωπότητα. Άνθρωποι σαν κι αυτήν κάνουν δυνατούς τους πολέμους, όχι μόνο αυτοί που τους κηρύσσουν.

Όταν κάνεις μια τέτοια ερώτηση σε Πρωθυπουργό οι αισθήσεις σου είναι τεντωμένες να ακούσεις καλά την απάντηση, μήπως χρειαστεί να πεις ξανά κάτι, να έχεις υπό έλεγχο την κατάσταση, να αποφασίσεις αν θα του κάνεις ερώτηση στο «καπάκι». Μια στιγμή μόνο  επέτρεψα στο βλέμμα μου να περιπλανηθεί στην κατεύθυνση του Ανάν που στεκόταν ακριβώς δίπλα.

‘Ένα δευτερόλεπτο τον κοίταξα, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφρασή του. Περίμενα να τον δω συγκρατημένο, προσεκτικό, όπως ταιριάζει σε διπλωμάτη, τον πρώτο μάλιστα του κόσμου.

Είδα κατάπληκτος ένα πρόσωπο που γελούσε ολόκληρο,  έναν άνθρωπο που έμοιαζε να θέλει να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει, σαν να μου ΄λεγε, με όλη τη στάση του, «πες του κι άλλα».

Κατάλαβα, μετά που το σκέφτηκα, πόσο απεγνωσμένα χρειαζόταν και αναζητούσε οποιαδήποτε συνδρομή, κι αυτή του έδωσα εκείνη τη στιγμή, αντιπαραθέτοντας την συνείδηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης στα ωμά ψέματα του εγκληματία Πρωθυπουργού της Βρετανίας.

Μπορεί ο Ανάν να ήταν Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, αλλά κατάλαβα τι πιέσεις πρέπει να δεχόταν, τι ξύλο πρέπει νάτρωγε, κι αυτός και πολλοί άλλοι στα ρετιρέ της διεθνούς πολιτικής, για να παίζουν «σωστά» τον ρόλο τους.

Ο μακαρίτης Γεράσιμος Αρσένης, με μακρά πείρα στον ΟΗΕ, μου είχε μεταφέρει την εποχή της κατάθεσης του σχεδίου Ανάν για το κυπριακό, τις φήμες που κυκλοφορούσαν τότε στους κύκλους του Διεθνούς Οργανισμού και μου μίλησε και για τις μεθόδους εκβιασμού που πιθανώς χρησιμοποιούνταν για να μην παρουσιαστούν κωλύματα στη «διεκπεραίωση του σχεδίου.

Καταθέτω τη μαρτυρία αυτή εις μνήμην του θανόντος, παρόλο που δεν τον απαλλάσσει ασφαλώς από την ευθύνη της υπογραφής του στο ανοσιούργημα που πρότεινε ως σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού το 2002 και το οποίο ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και με τα θεμέλια του ευρωπαϊκού, του συνταγματικού και του διεθνούς δικαίου.

Η ουσία του σχεδίου Ανάν

Το σχέδιο Ανάν αφαιρούσε την κυριαρχία επί της Κύπρου από τον κυπριακό λαό, τον μόνο που νομίμως είχε το δικαίωμα να την ασκήσει και την απέδιδε σε Τρεις Δικαστές και μια πληθώρα ξένων αξιωματούχων που θα διόριζε ο ίδιος ο Ανάν και θα διόριζαν τους διαδόχους τους. Με δεδομένους τους διεθνείς συσχετισμούς ισχύος, τότε όπως και τώρα, οι Τρεις Δικαστές και υπόλοιποι αξιωματούχοι δεν θα μπορούσαν παρά να εκφράζουν τις τρεις χώρες που ασκούσαν και ασκούν καθοριστική πολιτική στον Γ.Γ. του ΟΗΕ στα θέματα της Αν. Μεσογείου, ίσως ήταν και σε θέση να τον εκβιάσουν και προσωπικά, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βρετανία και το Ισραήλ, την Αυτοκρατορία δηλαδή, των οποίων εμμέσως γινόταν έτσι προτεκτοράτο, αποικία η Κύπρος, Η Τουρκία διατηρούσε πολύ σημαντικά δικαιώματα επί της νήσου, όχι όμως το νόμιμο δικαίωμα να την ελέγχει.

Όπως έχουμε εξηγήσει επανειλημμένως, εις ιδιοτελή ώτα μη ακουόντων, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο δισεκατομμύριο, να επιτρέψει η Αυτοκρατορία στην Τουρκία τον έλεγχο της Κύπρου.  Η Κύπρος δεν είναι Αλεξανδρέττα. Είναι ένα από το σημαντικότερα στρατηγικά σημεία του πλανήτη και ελέγχει όλη την Αν. Μεσόγειο. Για τον εαυτό τους τη θέλουνε και γι’ αυτό οργανώσανε την εισβολή του 1974.

Η ρύθμιση του Ανάν δεν θα οδηγούσε πιθανότατα σε καμία συμφιλίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, αλλά σε νέες ένοπλες αντιπαραθέσεις στο νησί, λόγω του πολύ άδικου χαρακτήρα της και του νομικού κομφούζιου των σχέσεων κυριαρχίας που εγκαθιστούσε το σχέδιο. Οι αντιπαραθέσεις που θα ενδυνάμωναν τον αποικιακό ρόλο (Διαίρει και Βασίλευε) που εγκαθιστούσε το Σχέδιο. Θα δημιουργούσε επίσης ισχυρό κίνητρο στον αποικιοκράτη να οργανώσει την έξοδο του γηγενούς πληθυσμού, ώστε να παγιώσει εις το διηνεκές την κυριαρχία του. Και θα καθιστούσε την Ελλάδα όμηρο των δυνάμεων (ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ, Τουρκία) από τις οποίες θα εξηρτάτο η επιβίωση των Ελλήνων της Κύπρου.

Θα πηγαίναμε σε μια Κύπρο χωρίς Έλληνες, όπως πάμε τώρα σε μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες. Συμβαίνει ήδη η σταδιακή συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, φροντίδι των κυρίαρχων δυτικών δυνάμεων, της «Αυτοκρατορία», δια των πολιτικών που επέβαλαν. Οι Ελληνίδες είναι οι πιο παθολογικά, νοσηρά υπερπροστατευτικές για τα αγόρια τους, γυναίκες της υφηλίου. Μερικοί το αποδίδουν αυτό στη συλλογική ανάμνηση του Παιδομαζώματος της Τουρκοκρατίας. Σήμερα προσεύχονται στον Θεό να βρουν τα παιδιά τους δουλειά στα Εμιράτα, στη Νιγηρία ή και στη Νέα Ζηλανδία ακόμα, έστω κι αν αυτό σημαίνει πρακτικά ότι θα τα χάσουν. Έχουμε πάλι Παιδομάζωμα, αλλά είναι οικειοθελές τώρα!

Και συμβαίνει αυτό διότι και το σχέδιο Ανάν, οι Δανειακές και τα Μνημόνια, η επίθεση στις κυπριακές τράπεζες και εν τέλει αρπαγή τους το 2013, δεν είναι παρά επεισόδια ενός και του αυτού “έργου”, σχεδιασμένου και εκπορευόμενου από τα ίδια δυτικά αυτοκρατορικά κέντρα με στρατηγική επιδίωξη την καταστροφή του ελληνικού λαού, την αρπαγή των δύο χωρών και των δύο κρατών του, στην πορεία μιας Ελλάδας και μιας Κύπρου χωρίς Έλληνες.

Μπορεί εσείς να το βρίσκετε αυτό υπερβολικό, συνωμοσιολογικό ή ακραίο, μπορεί να μη θέλετε να το πιστέψετε, μπορεί να θέλετε να πιστεύετε ότι ο κόσμος είναι καλύτερος από αυτόν που σας δείχνει η τηλεόρασή σας, από τους σκουπιδοφάγους της πλατείας Συντάγματος μέχρι τους μετανάστες που πνίγονται, από την Ουκρανία μέχρι το Ιράκ, αλλά αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος που αντιμετωπίζετε και δεν έχει κανένα νόημα να προβάλλετε στους άρχοντές του κίνητρα, ιδέες και ηθική που διακρίνουν ενδεχομένως εσάς, όχι όμως αυτούς.

Εν πάσει περιπτώσει, αν εσείς έχετε μια καλύτερη, μια διαφορετική, μια πιο πειστική ερμηνεία για τα απίστευτα και τα αδιανόητα που συμβαίνουν, από την υποβολή του σχεδίου Ανάν μέχρι την παραδειγματική οικονομική καταστροφή, υποδούλωση και λεηλασία της Ελλάδας, χώρας μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, θα χαρώ πολύ να την πληροφορηθώ.

Να υπενθυμίσουμε ότι, σύμφωνα με άρθρο στο περιοδικό Επίκαιρα, και το σχέδιο Ανάν και οι Δανειακές και τα Μνημόνια συνετάγησαν από την ίδια, μεγάλη δικηγορική εταιρεία του Λονδίνου, Slaughter (όνομα και πράμα) and May.

 Οι διαφωνίες Νετανιάχου, Μέι και παγκοσμιοποιητών – Εμφύλιος στην Αυτοκρατορία

Εκείνη την εποχή, το 2002-4, η επικρατούσα δυτική και ισραηλινή πολιτική ήταν η δημιουργία μιας αμερικανο-τουρκο-ισραηλινής ζώνης επιρροής σε όλη τη Νότιο Ευρώπη, στην οποία θα «υπάγονταν» Ελλάδα και Κύπρος. Σήμερα το δυτικό κατεστημένο είναι βαθιά διηρημένο ως προς τον ρόλο που θέλει να παίξει η Τουρκία στο σχήμα. Ίσως εκεί βρίσκεται η εξήγηση της διαφοράς Αναστασιάδη και Κοτζιά στην πρώτη Διάσκεψη της Γενεύης, αν υποθέσουμε ότι είναι σωστή η εκδοχή που διαρρέουν οι συνήθως ψευδολογούντες πολιτικοί μας.

Και οι δύο, ο Κοτζιάς μάλιστα ρητά (συνέντευξη στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, Ιανουάριος 2017) και πιο απόλυτα και φανατικά από τον Αναστασιάδη, συμφωνούν στη μετατροπή της Κύπρου σε δυτική αποικία. Εκεί που ίσως διαφωνούν είναι ως προς τα δικαιώματα που θα διατηρήσουν οι «εγγυήτριες δυνάμεις» της Ζυρίχης και του Λονδίνου, η Ελλάδα και η Τουρκία δηλαδή, επί της μελλοντικής αποικίας. Λέμε ίσως γιατί ένας εχέφρων άνθρωπος θα προτιμούσε να εμπιστευθεί έναν περαστικό που δεν ξέρει, να του φυλάξει ένα κατοστάρικο, παρά πολιτικό μας να πει αλήθεια ή να φανεί συνεπής προς όσα λέει.

Τα ελαφρυντικά του Ανάν

Η αλήθεια είναι ότι και να ήθελε ακόμα, ο Ανάν δύσκολα θα μπορούσε να μην υπογράψει αυτό το σχέδιο και να μην το προτείνει στους Κυπρίους.

Διότι ήταν η κυβέρνηση Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου, με κορυφαίο μάλιστα σύμβουλό τους, τον νυν Υπουργό Εξωτερικών, τον κ. Κοτζιά, και η κυβέρνηση του κ. Κληρίδη με τους συνεργάτες του στη διαπραγμάτευση για το σχέδιο, κ.κ. Κασουλίδη και Μαρκίδη, που ζήτησαν από τον ΓΓ να προτείνει τη λύση που τελικά πρότεινε.

Βλέπετε, οι κυβερνώντες στην Αθήνα πρώτον δεν ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη του τέρατος, που ισοδυναμούσε με συλλογική αυτοκτονία του κυπριακού λαού – και έμμεση καταστροφή της Ελλάδας – αλλά και επιπλέον ήθελαν να εκβιάσουν το κυπριακό εκλογικό σώμα, θέτοντάς το ενώπιον του διλήμματος να απορρίψει ένα σχέδιο που έφερε τη «βούλα» του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Αυτά είναι ελαφρυντικά, δεν αθωώνουν όμως τον Ανάν, που, εκτός του ότι πρότεινε ένα σχέδιο που παραβίαζε μαζικά το συνταγματικό, το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο, ήταν και 10.000 σελίδες. Επρόκειτο για μια αναίσχυντη κοροϊδία προς τους πολίτες που εκλήθησαν να αποφανθούν επί ενός κειμένου που θα προσδιόριζε κατά τρόπο αμετάκλητο τα πάντα για τους ίδιους και το κράτος τους, αλλά το οποίο δεν θα μπορούσαν να διαβάσουν και να σκεφθούν όχι οι ψηφοφόροι, ούτε μια στρατιά νομικών.

Τρεις μέρες μάλιστα πριν το δημοψήφισμα, ο Ανάν έκανε μια ακόμα αναισχυντία. Άλλαξε βασικές πρόνοιες του σχεδίου.

Η ίδια η συζήτηση, υιοθέτηση και υποβολή σε δημοψήφισμα του σχεδίου Ανάν για το κυπριακό ήταν ασφαλώς ο μεγαλύτερος εξευτελισμός στην παγκόσμια ιστορία της δημοκρατίας, μέχρι να έρθει ο επόμενος, η περιφρόνηση του αποτελέσματος του ελληνικού δημοψηφίσματος του 2015. Δεδομένης της αντίληψης που έχουν για το δίκαιο, απορώ γιατί το ελληνικό και το κυπριακό κράτος εξακολουθούν να στραγγίζουν τον ελληνικό λαό με φόρους για να λειτουργούν ακόμα Δικαστήρια και Νομικές Σχολές στα Πανεπιστήμια.

Γιατί δεν απονέμει απευθείας τη δικαιοσύνη η εκτελεστική εξουσία ή, επί σοβαρών υποθέσεων, η Τρόικα (Θεσμοί); (Αλλά και γιατί έχουμε Υπουργείο Εξωτερικών κλπ. συναφή Υπουργεία και υπηρεσίες και δεν αναθέτουμε αυτούς τους τομείς απευθείας στον κ. Πάιατ, συνεπικουρούμενο από τους πρέσβεις της Βρετανίας στην Αθήνα και τη Λευκωσία; Φτηνότερα νομίζουμε θα μας έρθει και θα ξέρουμε και τι μας γίνεται, δεν θα μπερδευόμαστε όπως τώρα).

Η ιστορική σημασία του Σχεδίου Ανάν και της απόρριψής του

Το σχέδιο Ανάν για τη λύση του κυπριακού και η απόρριψή του συνιστά ιστορικής σημασίας σταθμό για την κυπριακή και όλη την ελληνική ιστορία. Αλλά συνιστά επίσης σταθμό πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας σημασίας για την προσπάθεια του επελαύνοντος παγκόσμιου Ολοκληρωτισμού να καταλύσει στην ίδια την Ευρώπη το καθεστώς της Λαϊκής Κυριαρχίας, όπως επεβλήθη, τουλάχιστον θεωρητικά, μετά τη μεγάλη Γαλλική Επανάσταση.

Η βαθύτερη σημασία της ρύθμισης που πρότεινε ο Ανάν στην Κύπρο και που υλοποιήθηκε σε ότι αφορά την οικονομική πολιτική έξη χρόνια αργότερα με τη Δανειακή Σύμβαση της Ελλάδας του 2010 και τις συμφωνίες που ακολούθησαν, ήταν η αφαίρεση της κυριαρχίας από τον ελληνικό λαό, δηλαδή στην περίπτωση της Κύπρου το 82% των κατοίκων του νησιού. Του παίρνανε με το Σχέδιο την πατρίδα του.

Το 2002 απεδείχθη ότι η ελληνική άρχουσα τάξη και η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού και της Ελλάδας και της Κύπρου είναι πιο έτοιμοι από οποιαδήποτε άλλο κράτος, ακόμα και τα νεοπροτεκτοράτα της Ανατολικής Ευρώπης να παραδώσουν την κυριαρχία των κρατών τους σε ξένες δυνάμεις.

Σημειωτέον ότι αυτός είναι ένας βασικός λόγος που οι καθαρά αποικιοκρατικές και ληστρικές επιδιώξεις των Δυτικών κέντρων παίρνουν παρ’ ημίν τόσο άγρια μορφή. Προσαρμόζονται στην μη αντίσταση μιας διεφθαρμένης, εξαρτημένης και ασυνάρτητης ηγεσίας του ελληνισμού και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. ‘Όπως παρατηρεί σχετικά ο Θουκυδίδης:

«Ούτε μέμφομαι εκείνους που θέλουν να άρχουν, αλλ’ εκείνους που είναι υπερβολικά πρόθυμοι να υποτάσσονται εις τους άλλους. Διότι φυσικό είναι ανέκαθεν εις τον άνθρωπον να επιβάλλη την εξουσίαν του εις τους υποκύπτοντας, αλλά ν’ αμύνεται εναντίον των επιδρομέων». («Και ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμoτέροις ούσιν. Πέφυκεν γαρ το ανθρώπειον δια παντός άρχειν μεν του είκοντος, φυλάσσεσθαι δε το επιόν»).

Το 2004, οι Ελληνοκύπριοι απέτρεψαν την καταστροφή, το 2010 οι Έλληνες της Ελλάδας δεν μπόρεσαν. Η Ελλάδα μπήκε στον δρόμο της καταστροφής της όπου και παραμένει. Πρωταγωνιστής και στη μία και στην άλλη κρίση ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου. Αλλά βρήκε επίσης μιμητές αυτός ο πολιτικός στη ΝΔ, στον ΣΥΡΙΖΑ, σε όλη την ηγεσία μιας χώρας που βγάζει τουλάχιστον τόσους Εφιάλτες, όσους και Λεωνίδες, και πολύ περισσότερους μάλιστα εκ των πρώτων, μεταξύ ιδίως των ανώτερων τάξεών της. Στην Κατοχή, μόνο το μεγαλείο της τεράστιας εθνικής αντίστασης έκρυψε την έκταση του Δοσιλογισμού που έγινε η άρχουσα τάξη της μεταπολεμικής Ελλάδας (εκεί βρίσκονται και σήμερα οι ρίζες της). Στην αρχαιότητα βγάλαμε τον Αλκιβιάδη, τον Ανταλκίδα, αλλά και τον Αίλιο τον Αριστείδη, τον αρχαίο θεωρητικό της Υποτέλειας και της Δουλοπρέπειας.

Από τον Γ. Παπανδρέου του 2004 στον Κοτζιά του 2018

Αλλά και για την Κύπρο, η Δαμόκλειος Σπάθη παραμένει, όπως απέδειξε η προσπάθεια πραξικοπηματικής κατάλυσης, χωρίς δημοψήφισμα τώρα, του κυπριακού κράτους στις δύο παράνομες διασκέψεις της Ελβετίας για το κυπριακό και η υιοθέτηση, από τον Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, όλης της βασικής δομής του σχεδίου Ανάν, της μετατροπής δηλαδή της Κύπρου σε αποικία, τον Ιανουάριο 2017, με τη συνέντευξή του στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Υπενθυμίζουμε ότι ο κ. Κοτζιάς ετάχθη σε αυτή την συνέντευξη υπέρ της πλήρους εξίσωσης πλειοψηφίας και μειοψηφίας στην Κύπρο «σε όλα τα σημαντικά θέματα» (κατάργηση δηλαδή της δημοκρατίας, που είναι ο κανόνας της πλειοψηφίας). Η εξίσωση αυτή θα καθιστούσε ακυβέρνητο το κράτος, άρα οδηγούσε αναγκαστικά σε ξένους επιδιαιτητές, Ανθύπατους πλήρων εξουσιών, όπως το σχέδιο Ανάν.

Κράτος είναι σε μεγάλο βαθμό στρατός, αστυνομία και νόμισμα. Άμα τα καταργήσεις αυτά δεν έχεις κράτος. Ο κ. Κοτζιάς, στην προαναφερθείσα συνέντευξή του, ετάχθη υπέρ της απόδοσης της τελικής κυριαρχίας στην Κύπρο σε «Διεθνή Αστυνομική Δύναμη», ολοκληρώνοντας τον μετασχηματισμό της νήσου σε αποικία Ξένων.

Μετά έβγαλε και έναν φιλιππικό όπου συνέκρινε εμμέσως πλην σαφώς τον εαυτό του με τον Βασιληά Λεωνίδα της Σπάρτης («Φυλάμε Θερμοπύλες», καυχήθηκε, περιγράφοντας έτσι την πολιτική του στο κυπριακό, σε εκδήλωση της κίνησης Πράττω στη Θεσσαλονίκη).

O tempora, o mores!

konstantakopoulos