Του Γρηγόρη Ρουμπάνη
«Το νου σας ρεμάλια», έλεγε και ξανάλεγε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στους προβλέψιμους μόνο για το χειρότερο γιους του, σε μια από τις τελευταίες καλές παραγωγές του ελληνικού κινηματογράφου.
Άγχος τον έτρωγε τον άνθρωπο με τις εμπνεύσεις και τους αυτοσχεδιασμούς τους και δεν το είχε καθόλου απίθανο, σε μια ευτυχή συγκυρία γι’ αυτόν, να γίνει η μοιραία γκάφα που θα κατέστρεφε τους προσωπικούς και οικογενειακούς σχεδιασμούς του.
«Το νου σας ρεμάλια», ισχύει και για τους παροικούντες στον άξονα Ηρώδου Αττικού και Βασιλίσσης Σοφίας, τώρα που ψήνεται μια νέα συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Αμερικανό πρόεδρο και ανάβουν οι συζητήσεις γύρω από τον καινούργιο ρόλο που θέλουν για την Ελλάδα και την Κύπρο οι σχεδιαστές της αμερικανικής εξωτερικής και ενεργειακής πολιτικής κατά την επόμενη πεντηκονταετία. Διότι τα μεγάλα λόγια, και κυρίως οι μεγάλες υποσχέσεις κρύβουν και μεγάλες παγίδες.
Το διαφαινόμενο βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα αναβαθμίζεται και θα κερδίσει σε επενδύσεις από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ωστόσο τα ελληνοαμερικάνικα πάρε-δώσε για την εκμετάλλευση των θαλάσσιων οικοπέδων στη Ν.Α Μεσόγειο δεν έχουν να κάνουν μόνο με πετρέλαια, φυσικό αέριο και σταθμούς μεταφοράς ενέργειας. Έχουν να κάνουν και με κυριαρχικά δικαιώματα και εθνικά συμφέροντα. Δικά μας, κι όχι αμερικάνικα.
Αυτά είναι που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής, καθώς οι διαπραγματεύσεις που έχουν φουντώσει γύρω από τους τέσσερις τοίχους των δύο νεοκλασικών κτιρίων, τα οποία στεγάζουν το πρωθυπουργικό επιτελείο και το επιτελείο του υπουργού Εξωτερικών, δεν αφορούν μόνο τα δισεκατομμύρια δολάρια που θα ρέουν στους υποθαλάσσιους αγωγούς με τη μορφή υγροποιημένου αερίου. Αφορούν και το στάτους που θα διαμορφωθεί για τις σχέσεις όχι μόνο των εμπλεκομένων χωρών (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, Αίγυπτος) αλλά και των γειτονικών. Δηλαδή της εξής μίας: της Τουρκία, η οποία επιζητεί – με τον δικό της πάντα ξεχωριστό τρόπο – να έχει οφέλη.
Οι ΗΠΑ λοιπόν κάτι θα δώσουν και της Τουρκίας επειδή πάντα ενδιαφέρονται γι’ αυτήν ανεξαρτήτως της τύχης του σημερινού προέδρου της και αιρετικού συμμάχου τους. Ίσως τώρα ακόμα παραπάνω, διότι πρέπει να την τραβήξουν από τη θερμή αγκαλιά της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Δεν θέλουν (τουλάχιστον δεν φαίνεται να θέλουν) να την καταστρέψουν εντελώς. Ούτε είναι λογικό. Κάτι θα της δώσουν για:
1. Να μπορεί να σταθεί στα πόδια της κυρίως στη μετά Ερντογάν εποχή και
2. Να επιχειρήσουν την ανάκτηση του ελέγχου της χώρας αυτής με φιλοδυτικούς πολιτικούς και στρατιωτικούς.
Δεν θα δώσουν όμως τίποτα δικό τους.Δικά μας θα δώσουν χαϊδεύοντάς μας φιλικά στην πλάτη.
Δεν πρόκειται για ιδιοτροπία, ανθελληνισμό ή καουμποϊλίκι. Στοιχειώδεις διασφαλίσεις είναι και κανόνες που πηγάζουν από τα συμφέροντά τους. Θα δώσουν, όπως έδωσαν και στα Σκόπια για να συνομολογήσει η όμορος χώρα στη συμφωνία των Πρεσπών. Και έδωσαν πολλά. Δηλαδή δώσαμε.
Καλό είναι να έχει η Ελλάδα σταθερά καλές σχέσεις με την Ουάσιγκτον στη σημερινή ρευστή εποχή, αλλά άλλο να είναι ο good man και άλλο ο yes man. Να έχει απαιτήσεις. Μόνο έτσι θα κερδίσει μακροπρόθεσμα και σε σεβασμό και σε οικονομικά οφέλη.
Ορθώς πράττει η παρούσα κυβέρνηση και δεν επιδίδεται (πια) σε ζογκλερισμούς ή εκβιασμούς, παίζοντας άγαρμπα παιχνίδια με τρίτες ισχυρές χώρες, όπως ο Τούρκος πρόεδρος στην απελπισία του άρχισε με τη Μόσχα και τώρα του βγαίνουν ξινά.
Οι σχέσεις με τη Ρωσία πρέπει να βελτιωθούν πάλι και να μείνουν φιλικές και σταθερές. Το χρειάζεται η Αθήνα, το χρειάζεται η Μόσχα, το χρειάζεται και η Ουάσιγκτον. Αλλά μέχρι εκεί. Εξάλλου έχει αποδειχθεί και ιστορικά ότι η Ελλάδα δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τις ρωσικές επιδιώξεις στη Μεσόγειο οι οποίες συνήθως εξαργυρώνονται με άλλα κέρδη από άλλες παρτίδες στο διεθνές διπλωματικό σκάκι. Μέχρι και σήμερα διδάσκονται στα πανεπιστήμια:
* Τα τραγικά για τους πληθυσμούς των νησιών και των παράκτιων ελληνικών περιοχών αποτελέσματα των κουρσάρικων επιδρομών του ομογενούς συνταγματάρχη του ρωσικού στρατού Λάμπρου Κατσώνη στο Αιγαίο χάριν, τάχα μου, της ανάστασης του γένους.
* Η αμέριστη βοήθεια που έδωσε ο (ομόδοξος) Τσάρος στον Σουλτάνο για να καταπνίξει την επανάσταση στη Μολδοβλαχία, το Φεβρουάριο του 1821.
* Η παγερή αδιαφορία του Στάλιν στον ελληνικό εμφύλιο ο οποίος ακολούθησε την απελευθέρωση από τη ναζιστική κατοχή.
Η προσοχή της Αθήνας χρειάζεται στο ρόλο που η ίδια επιθυμεί να διαδραματίσει στη νέα εποχή των ελληνοαμερικανικών σχέσεων ως ισχυρό μέλος της τετραμερούς σύμπραξης με Τελ Αβίβ, Κάιρο και Λευκωσία. Αυτό το σχήμα είναι που αναλαμβάνει την ασφάλεια στο υποθαλάσσιο δίκτυο άντλησης και μεταφοράς του φυσικού αερίου παραμερίζοντας τις ορέξεις της μέχρι τώρα μιας, μοναδικής, εξαιρετικά κακότροπης και τελικά επικίνδυνης (όπως αποδείχθηκε) για τα συμφέροντα Δύσης και Ανατολής περιφερειακής δύναμης στη Ν.Α. Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
«Το νου σας ρεμάλια», γιατί ο,τι δίνεται στη διπλωματία, δύσκολα παίρνεται πίσω.
HellasJournal
kostasxan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου